บ้านไร่ไพรสวาท

ชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า เรือนร่างงดงามอัดแน่นไปด้วยมัดกล้าม ผิวสีแทนของเขาน่ามองยิ่งนัก ช่วงขาเพรียว สะโพกสอบแข็งแรง ใบหน้าของเขาคมสันหล่อเหลา เรือนกายแข็งแกร่งแสนเซ็กซี่ ดวงตาคมเข้มยามทอดสายตามองนั้นดูอ่อนหวานเร่าร้อนจนคนถูกมองแทบละลาย

หญิงสาวรูปร่างอวบอิ่มถูกโอบกอดในอ้อมอกของชายหนุ่มอย่างทะนุถนอม เขาบรรจงจุมพิตดูดดื่มเหมือนจะสูบเลือดสูบเนื้อไปจากเธอจนหมดสิ้น ลิ้นของเขากระหวัดรัดรึง คลุกเคล้าในโพรงปากอ่อนนุ่มหวานล้ำ ริมฝีปากของเธอถูกบดขยี้จนต้องเผยอร้องครวญครางเสียงหอบกระเส่าออกมาไม่ขาดสาย

เขาปลดปล่อยริมฝีปากของเธอเป็นอิสระ เพียงชั่วครู่ก็ประทับลงมาใหม่ บดคลึงครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างหิวกระหาย หัวใจของเขาเต้นระรัว มือหนาฟอนเฟ้นอกอวบหนักเบา อุ้งมือใหญ่เริ่มเลื่อนลงไปสำรวจสัดส่วนความเป็นสาว เธอร้องครางด้วยความทรมานอันมากล้น นิ้วเรียวยาวสอดแทรกเข้าไปในกลีบบุหงาแสนสวย ก่อนที่ริมฝีปากจะเลื่อนลงไปคลุกเคล้าอย่างหิวกระหาย

ชายหนุ่มหอบหายใจอย่างรุนแรง เขาพลิกกายขึ้นทาบทับพาคนใต้ร่างไปยังดินแดนแห่งความสุขในทันที!!!

“เพลง” เสียงหนักๆ ทำให้คนเหม่อลอยสะดุ้งจากภวังค์ความคิด

“ค่ะ บก.” เพลงพิณนั่งตัวลีบเมื่อเห็นสีหน้าของบรรณาธิการวัยห้าสิบเศษกำลังมองเธอไม่วาง

“ไปหาไอเดียร์ เที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างสิ เขียนแบบนี้ไม่ว่าหรอกนะ แต่มันเหลือครึ่งหน้าได้ไง ก็รู้อยู่ว่าสำนักพิมพ์ทำนิยายประเภทไหน”

“ค่ะ หนูจะกลับไปแก้มาใหม่” เพลงพิณคอตก พักนี้เธอเขียนฉากรักไม่ค่อยออก สงสัยจะเขียนเยอะไป ไม่ก็เอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในห้อง ไม่ได้เปิดหูเปิดตาอย่างที่เพื่อนรักบอกเอาไว้

“พี่เข้าใจ ไม่ต้องรีบหรอก เราเขียนหนังสือมาเยอะแล้ว ไปเที่ยวพักผ่อนเสียบ้าง เผื่อสมองจะแล่น เพลงว่าดีไหม”

“ค่ะ” เพลงพิณรับปากคอตกเมื่อเดินออกจากห้องทำงานของบรรณาธิการผู้ให้โอกาสเธอตั้งแต่ก้าวแรกของการเป็นนักเขียน

กรี๊ด!!!!

“โอ๊ย! ไอ้เพลง แกกรีดร้องทำไมของแกย่ะ ใครลากหล่อนไปข่มขืนหรือก็ไม่ คนจะหลับจะนอน”

เฌอร์รินสาวประเภทสองที่สวยหยด ดูไม่ออกเลยสักนิดว่าเคยเป็นผู้ชายมาก่อนโวยวายเสียงดัง เอามือปิดหูแทบไม่ทัน ก่อนจะบ่นเพื่อนสาวคนสนิทด้วยความหงุดหงิด เพราะถูกรบกวนเวลานอนในวันหยุดสุดสัปดาห์

“ฉันคิดนิยายไม่ออกอะแก” เพลงพิณเอามือเท้าคางทำปากยื่นใส่เพื่อนรัก

“ฉากไหนที่แกคิดไม่ออก ฉากรักสยิวกิ้วของแกนะรึ” เฌอร์รินเอ่ยถาม ทำหน้าเมื่อย ยืนหัวยุ่งมองเพื่อนรักที่ไม่ยอมหลับยอมนอนอย่างระอา เพลงพิณเป็นคนนอนดึก หรือกลางคืนไม่นอน เป็นมนุษย์ค้างคาวออกหากินตอนกลางคืน กลางวันหลับอุตุ ปลุกไปเถอะ ตื่นยากตื่นเย็นเหลือเกิน นอกจากจะนอนเต็มที่แล้ว ถึงจะลุกมาทำโน้นทำนี่

“ใช่แล้ว บก.บอกว่าฉากรักฉันหายไปไหนหมด”

“ครั้งก่อนแกก็บ่นยายเพลง”

“บ่นไง จำไม่ได้แล้ว” เพลงพิณทำหน้าเอ๋อ...

“แกบ่นเป็นหมีกินผึ้งอะ บอกว่าฉากแกมันดิบไป แกให้ฉันอ่านพระเอกตบนมนางเอกแทบแบนแล้วปล้ำไม่หยุด เกินมนุษย์มนาจะทำได้”

“จริงเหรอ”

“จริง พระเอกปล้ำนางเอกวันนึงเป็นสิบ” เฌอร์รินทำหน้าเมื่อย

“สองรอบก็คงหมดแรงล่ะ” เพลิงพิณทำหน้าแหยๆ

“ก็ตอนนั้นสมองแกแล่นเพิ่งเขียนนิยาย คืนนึงพระเอกแกสิบรอบยังไหว แกมีผัวจริง อาทิตย์นึงไม่รู้มันจะทำการบ้านหรือเปล่า”

“แกชอบพูดลามกยายเฌอร์”

“หรา... นังเพลง ทุกวันนี้แกก็ไม่หมกมุ่นเลยนะ วันๆ นึกแต่ฉากเอากันท่าอะไรบ้างของพระเอกนางเอกแก”

“ยายเฌอร์มันเป็นศิลปะ แกไม่เข้าใจหรอก พูดแต่ว่าเอากัน ฉันโกรธแกแล้วนะ”

“เข้าใจว่าแกชอบเขียนและแอบหื่น” เฌอร์รินค้อนเพื่อน

“บ้า!” เพลงพิณแหวใส่เพื่อนหน้าแดง

“พูดเรื่องจริงทำมาเป็นรับไม่ได้”

“ก็ช่วงนี้มันคิดไม่ออกนี่นา”

“แหงแหละ แกเล่นเขียนทุกกระบวนท่า แกเขียนนิยายอีโรติกมากี่ปีแล้วเพลง”

“ห้าปี” เพลิงพิณตอบแบบเซ็งๆ

“เออ... ห้าปีของแก อาจจะทำให้แกเบื่อกับการที่แกต้องเขียนซ้ำซากทุกๆ เรื่อง มันไม่เหมือนเวลาแกเขียนเล่มแรกๆ ไง”

“ก็รู้ไง แต่มันเป็นงาน”

“แล้วแกจะทำยังไงย่ะ ชวนไปหาประสบการณ์ก็ไม่เอา”

“แหวะ... ทำยังกับว่าถ้าฉันไปนอนกับผู้ชายจริงๆ จะเขียนฟินงั้นแหละ” เพลิงพิณมุ่ยหน้าใส่เพื่อนรัก เฌอร์รินเบ้หน้าใส่เพื่อน