1/5

เวลาพักเที่ยง...

“พักกินข้าวก่อนดีกว่าค่อยกลับมาทำใหม่” ดารินพูดในใจ เธอเช็ดเหงื่อที่เต็มอยู่ทั่วใบหน้าและลำคอระหงออก มองเครื่องพิมพ์ดีดที่ทำเสร็จและยังเหลืออีกหลายเครื่องที่เธอยังทำไม่เสร็จ

“ฉันจะทำให้เธอหายเหนื่อยเอง นังดาริน”

แอนนารอจังหวะนี้มานานก็รีบเข้าไปหยิบกล่องหมึกสีขึ้นมาแล้วก็จัดการละเลงเครื่องพิมพ์ดีดทุกเครื่องที่ดารินได้ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว โดยที่เธอนั้นระมัดระวังเป็นอย่างดีที่จะไม่ให้มือตัวเองโดนน้ำหมึกก่อนจะรีบเดินออกไป

โรงอาหาร...

“ขอข้าวผัดปูผงกะหรี่ที่นึงค่ะ” แอนนาเอ่ยสั่งเสียงดังฟังชัดพร้อมกับย้ำคำว่า ‘กะหรี่’ แล้วส่งสายตาไปยังดาริน หล่อนสื่อความหมายทำให้เพื่อนร่วมงานต่างหันไปมองดาริน

ดารินเม้มริมฝีปากไว้แน่นไม่อยากที่จะมีเรื่องกับใครเลยทำทีเป็นไม่สนใจแล้วก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อไป

“ขอฉันนั่งด้วยคนนะ” แอนนานั่งลงตรงข้างหน้า หล่อนยิ้มเยาะเมื่อได้สบสายตาของดาริน

“นี่ค่ะ ข้าวปูผัดผงของคุณแอนนา...”

“ขอบใจจ้ะป้า แต่ป้าลืมคำว่ากะหรี่ไปนะคะ เอ๊ะ ถูกแล้วค่ะ ป้าไม่ได้ลืมหรอก เพราะกะหรี่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว” แอนนาเอ่ยพร้อมปรายตามองดาริน

“...” ดารินไม่ตอบโต้ ซึ่งเป็นจังหวะที่แอนนารอให้ดารินเผลอ รีบปัดจานข้าวของตัวเองใส่หน้าตักของดารินทันที แอนนาทำท่าตกอกตกใจราวกับว่าคืออุบัติเหตุ

“อุ๊ย! อดกินปูเลยอ่ะ ฉันขอโทษนะดาริน สงสัยอาหารที่ฉันสั่งคงไม่อยากให้ฉันกิน เพราะอยากไปเกาะกับพวกเดียวกันแบบเธอแน่เลย ว้า ฉันเสียใจจริงๆ นะ”

คำว่าเกาะกับพวกเดียวกันนั้น ไม่บอก ดารินก็รู้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

“ไม่เป็นไรค่ะ” ดารินตอบก่อนจะลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยว!”

ซ่าาาาา...น้ำเปล่าพร้อมน้ำแข็งในแก้วใสถูกสาดใส่ตัวดาริน

“คือฉันเห็นว่าเธอเปื้อนไปทั้งตัวน่ะ เลยสงสารอยากจะช่วยล้างให้” แอนนาแสร้งทำสีหน้าเห็นอกเห็นใจ

“ขอบคุณนะคะที่หวังดี” ดารินกำมือแน่น กัดฟันพูดเสียงเรียบนิ่ง เธอนับหนึ่งให้ถึงสิบแล้วรีบเดินออกไปเข้าห้องน้ำ

ในห้องน้ำ...

“อดทนไว้ดาริน” ดารินได้แต่เอ่ยปลอบใจตัวเอง ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วที่เธอโดนสารพัดที่จะโดน ไหนไอ้เจ้านายหน้าหื่นก็ล่วงเกินเธอ หนำซ้ำยังโดนคู่ขาของเขากลั่นแกล้งอีก

“แค่นี้มันยังน้อยไป ถ้าเธอยังทำปากดีกับฉัน เธอจะโดนหนักกว่านี้” เสียงของแอนนาทำให้ดารินหันหลังไปมองด้านหลัง

“คุณตามฉันมาทำไม?” ดารินที่ยืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ หันมาสนใจทำความสะอาดเสื้อที่เปื้อนคราบสกปรก แล้วเมื่อเสียงรองเท้าสนสูงดังเข้ามาใกล้ ดารินก็เหลือบตามองเงาของแอนนาในกระจก

“ฉันจะมาเตือนเธอว่าอย่ามายุ่งกับคุณหัสดินเด็ดขาด เมื่อเช้าอย่าคิดนะว่าฉันไม่เห็นว่าเธอให้ท่าเขา ถ้าฉันมาไม่ทัน เธอกับคุณหัสดินคงเรียบร้อยกันไปแล้ว”

ดารินหน้าชา รู้สึกอับอายที่มีคนมาเห็นเรื่องเมื่อเช้าตอนที่ไอ้ผู้ชายบ้าอำนาจย่ำยีเธอ

“คุณแอนนาเห็นเหรอคะ?” ดารินถาม

“ใช่! ฉันรู้ ฉันเห็น และเธอก็อย่ามาหวังสูง อย่าคิดจะมาแทนที่ฉันเด็ดขาดเข้าใจไหม” แอนนาจับแขนของดารินให้หันหน้ามาเผชิญมองตากัน

“โอ๊ย! คุณแอนนาปล่อยฉัน...ฉันเจ็บ” ดารินนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ แอนนาบีบแขนของเธอจนกระดูกจะหักเป็นสองท่อน

“คิดว่าฉันโง่นักหรือไงที่จะให้คนอย่างเธอมาหลอกฉันน่ะ ยืนระทวยสั่นครางขนาดนั้นเชื่อก็ควายแล้ว นังผู้หญิงหน้าด้าน”

กล่าวจบแอนนาก็ง้างมือจะตบหน้าดาริน แต่หญิงสาวหลบทันจึงทำให้แอนนาเซไปชนขอบอ่างล้างมือ

“คุณทำไมไม่ไปบอกคนของคุณว่าอย่ามายุ่งกับฉัน มาบอกฉันแล้วคุณจะได้อะไร ในเมื่อเรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่ที่คนของคุณไม่ใช่ฉัน” ดารินไม่อยากจะทำร้ายแอนนาจึงไม่ตอบโต้ เธอเดินถอยหลังหนี

“จำเอาไว้ คุณหัสดินคือผัวฉัน แกอย่ามายุ่ง” แอนนาโกรธดารินมากที่หล่อนพลาดตบไม่ถูก หล่อนเอียงหน้า ดวงตาเขียวปั้ดจ้องมองดาริน หล่อนยอมรับว่าดารินเป็นผู้หญิงที่สวยมาก หล่อนหวงหัสดินเพราะดูท่าทีชายหนุ่มก็พอใจในตัวของดารินไม่น้อย

“เรื่องแบบนี้ให้คุณไปบอกคุณหัสดินจะดีกว่านะ” เมื่อพูดจบ ดารินก็รีบเดินออกจากห้องน้ำ ไม่อยากจะยืนต่อปากต่อคำกับแอนนา ซึ่งทำให้เธอรีบร้อนเกินไปจึงไม่ได้มองซ้ายมองขวา

“โอ๊ย! อุ๊ย!” ร่างบางถ้าไม่มีวงแขนแข็งแกร่งฉุดไว้ ป่านนี้ เธอคงล้มหงายหลังหัวฟาดพื้นแน่

“เดินตามหาพระสังข์หรือไงถึงไม่เห็นว่าฉันเดินมาน่ะฮะ”

กลิ่นหอมตามเสื้อผ้าของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนทำให้หัสดินเริ่มหายใจไม่ออก หัวใจที่แข็งกระด้างทำไมมันอ่อนยวบเมื่อได้สัมผัสกายเธอ

“ขอโทษค่ะ” ดารินดิ้นขัดขืน มือก็แกะแขนกำยำให้ปล่อยเธอ

“ฉันกำลังตามหาตัวเธออยู่พอดี มาหลบอยู่นี่เอง” หัสดินทำหน้าดุกลบเกลื่อนความในใจที่เริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

“ตามหาฉันเหรอคะ?” ดารินทำหน้างง ชี้นิ้วใส่ตัวเอง

“ใช่!” เขาทำหน้ายักษ์ใส่เธอ

“ตามหาฉันทำไมคะ?”

“ก็เธอทำอะไรไว้ล่ะ” คำตอบของเขาทำเอาดารินงง “ไม่ต้องเสแสร้งทำหน้าตาบ้องแบ๊ว เธอทำเครื่องพิมพ์ฉันเละตุ้มเป๊ะด้วยการละเลงหมึกสีไปทั่ว” หัสดินคำรามเสียงดังจนคนฟังหวาดกลัว

“คุณเอาอะไรมาพูด...ฉันนี่นะจะละเลงหมึกสีใส่เครื่องพิมพ์ คุณบ้าหรือเปล่าคะ” ดารินปฏิเสธทันที เพราะก่อนจะพักทานข้าวเธอยังเช็ดทำความสะอาดจนดูดีอยู่เลย

“จะหาว่าฉันปรักปรำว่าร้ายเธองั้นเหรอ ไปดูผลงานของเธอเลย!” กล่าวจบก็ลากหญิงสาวไปยังห้องเก็บเครื่องพิมพ์ทันที

และพอเห็นสภาพเครื่องพิมพ์ดีดแต่ละเครื่องที่เธอวางแยกกันระหว่างทำความสะอาดเสร็จและไม่เสร็จ ทั้งสองข้างก็มีสภาพเปื้อนสีไม่ต่างกันสักนิด

“ไง! ยังจะแก้ตัวอะไรอีกไหม หลักฐานชัดเจนคาตาเสียขนาดนี้” เขาเอ่ยถามทำเอาหญิงสาวถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก

“ฉันไม่ได้ทำ” ดารินครางเสียงสั่น

“แล้วใครทำ ถ้าไม่ใช่เธอ” หัสดินถามเสียงเรียบ เขาพยายามจะไม่เสียงดังใส่เธอ

“ต้องมีคนแกล้งฉันแน่ๆ”

“แล้วใครล่ะที่แกล้ง เธอมีหลักฐานอะไรไหม...”

“ไม่มีค่ะ แต่ฉันมั่นใจว่ามีคนแกล้งฉันแน่ๆ เพราะก่อนที่ฉันจะไปทานข้าว ฉันยังทำความสะอาดจนดูดีอยู่เลย” ดารินอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง หวังให้เขาเชื่อเธอ

“ถ้าเธอมั่นใจเธอก็หาหลักฐานมา แต่ถ้าหาไม่ได้ เธอต้องชดใช้ หาเงินมาให้ฉันเท่ากับเครื่องที่เสียไป” หัสดินยิ้มมุมปาก เมื่อคิดได้แล้วว่าจะแก้แค้นเอาให้เธอถึงตายได้อย่างไร

“เท่าไหร่คะ” ดารินถาม

“เครื่องละ 25,000 เธอทำของฉันเละเสียหายทั้งหมด 20 เครื่อง รวมเป็นเงิน 500,000 บาท ที่เธอต้องชดใช้ให้ฉันในวันพรุ่งนี้...”

“...” ดารินไม่พูด เธอยืนช็อกตาเหลือกเมื่อได้ยินราคาเครื่องพิมพ์ดีดที่แพงมหาโหด

“และถ้าเธอหนี เธอจะเจอข้อหาเพิ่ม เพราะเธอต้องทำงานให้ครบหนึ่งปีตามสัญญา ถ้าเธอทำไม่ครบ เธอก็จะถูกปรับ 500,000 รวมเป็นเงินทั้งหมด 1,000,000บาท” หัสดินกระตุกยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวยืนช็อก

“หนึ่งล้านบาท...”

“เฮ้ย! ดาริน!”

หัสดินตกใจเมื่อเห็นคนตัวน้อยจะล้ม ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปรับร่างบางไว้ทันก่อนที่เธอจะร่วงลงพื้น ภาพของหัสดินที่นั่งประคองกอดดารินนั้นทำให้ผู้หญิงอีกคนไม่พอใจ

“ว้าย! เกิดอะไรขึ้นคะ ดารินเป็นอะไรเหรอคะคุณหัสดิน” แอนนาเข้าไปแทรกกลาง หล่อนช่วยประคองดาริน แต่ถูกชายหนุ่มดันออกให้ห่างจากตัวของดาริน

“คุณมาก็ดีแล้ว ช่วยไปเอายาดมมาให้ผมหน่อยสิ”

แอนนาลังเลที่จะไปแต่เมื่อได้สบสายตาของมัจจุราชดุร้าย หล่อนก็ต้องทำตาม ไม่ถึงสิบนาที หล่อนก็นำยาดมมาให้ชายหนุ่ม และจะช่วยเขาปฐมพยาบาลคนป่วยแต่ถูกชายหนุ่มห้าม

หัสดินบอกให้แอนนากลับไปทำงาน ส่วนตัวเขาก็อุ้มร่างน้อยที่ไม่ยอมฟื้นขึ้นแนบอกเดินผ่านหน้าแอนนาไปยังห้องทำงานของตัวเอง…