1/3

เผียะ!!

“สารเลว!” เสียงคำรามของสัตว์ร้ายถูกหยามหน้ามาพร้อมกับร่างบางถูกกระชากเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง มือหนาข้างหนึ่งสอดเข้าต้นคอระหง ขยุ้มเส้นผมตรงท้ายทอยกระชากให้ใบหน้างามแหงนขึ้น เรียวปากหยักยิ้มเยาะประทับลงบนกลีบปากบอบบางอย่างเร่าร้อน แขนที่กอดเอวกิ่วรีบรวบมือทั้งสองข้างยกขึ้นกดเหนือศีรษะ ส่วนอีกข้างที่ขย้ำลำคอไล่ลงมาสอดเข้าไปใต้เสื้อสีขาว กอบกุมซาลาเปาคู่แฝดเต่งตึงอย่างจาบจ้วง

“ฮืออ” ดารินพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดพ้นจากเขา แต่ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งจูบเธออย่างเรียกร้องมากขึ้นเท่านั้น ลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานสำรวจทุกซอกทุกมุมในนั้นอย่างดูดดื่ม บราเซียร์ตัวน้อยถูกปลดออกอย่างง่ายดาย ปลายถันสีชมพูตอบสนองมือหนาจนเจ้าของเองยังรู้สึกว่ามันทรยศที่ไปตอบรับสัมผัสจากมือสาก

หัสดินค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกจากปากเธอก่อนจะครอบครองเม็ดบัวสีชมพูระเรื่อที่ชูชันอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตตัวสวย ส่วนฝ่ามือข้างที่เหลือเคลื่อนไปปลดซิปกระโปรงสั้นเหนือเข่า มือใหญ่ลูบผิวต้นขาเข้าไปเกาะขอบกางเกงใน ฉุดดึงให้ลิงน้อยหลุดออกจากขางามทั้งสองข้าง

นิ้วเรียวยาวไล่ลงสำรวจทุ่งนาผืนน้อยแหวกหญ้าจนเจอเกสรดอกไม้ที่ซุกซ่อนอยู่ด้านใน แล้วใช้นิ้วสำรวจขึ้นๆ ลงๆ ส่งผลให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกรู้สึกสั่นหวิวเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมือชาย แถมเป็นชายที่เธอเพิ่งเห็นหน้ากันเป็นครั้งที่สอง และเป็นเจ้านายของเธอ

“อยะ...อย่าทำฉัน...ฮืออ” เสียงใสครางประท้วง

“อะไรนะ อยากให้ฉันทำต่อเหรอ ได้สิ” ร่างบางสั่นระริกอยู่ในอ้อมกอดได้สร้างความสะใจให้กับชายหนุ่ม เขาแสยะยิ้มชิดพวงแก้มแดงระเรื่อ พร้อมทั้งส่งนิ้วสากเลื่อนจากเกสรงามเข้าไปในช่องทางคับแคบก็พบเส้นบางๆ ที่ขวางกั้นทำให้เขาชะงัก เงยหน้าจากซอกคอหอมกรุ่น มองหน้าเซ็กซี่ของเธอ แล้วหันหลังไปมองจุดส่งเสียงดังที่อยู่หน้าประตูห้องน้ำ

“คุณหัสดิน อยู่ในนี้หรือเปล่าคะ?”

“ร้อนแรงไม่ใช่เล่นนะ เจอแค่นิ้วของฉัน ร่างกายเน่าเหม็นก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลยนะ” หัสดินไม่ปรานีร่างน้อยที่กึ่งเปลือยเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เขาจงใจทำให้เธอเจ็บจึงผลักจนคนตัวน้อยเซถอยหลังชนขอบอ่างล่างมือ

“โอ๊ยย...ฮืออ...ผู้ชายสารเลว” ดารินทรุดนั่งกองกับพื้นงอตัวเข้าหากัน เธอร้องไห้โฮเมื่อก้มมองความอัปยศบนร่างกาย เสื้อผ้าอยู่ครบแต่ชุดชั้นในกลับถูกถอดกองเหมือนผ้าขี้ริ้วอยู่ข้างถังขยะ เขาทำเหมือนเธอเป็นโสเภณีข้างถนนที่อยากจะทำอะไร แบบไหนก็ทำตามใจชอบ…

แปดโมงเช้า...

“ฮ่าๆ ๆ ๆ คิกๆ ๆ ๆ”

เสียงหัวเราะหยอกล้อกันดังลั่นอยู่ในห้องทำงานของหัสดิน ทำให้ดารินรู้สึกขยะแขยงชายหนุ่มขึ้นมาทันที มือบางที่กำผ้าเช็ดโต๊ะ เธอใช้มันถูไถไปตามแขนทั้งสองข้าง เช็ดร่องรอยอันน่ารังเกียจที่ยังฝังแน่นอยู่บนร่างกายของตัวเอง

“ใครอยู่ข้างนอกน่ะ เข้ามาในนี้สิ...”

“...” ดารินไม่ตอบโต้ เธอยังยืนทำหน้าที่ของตัวเอง เช็ดกระจกตรงหน้าห้องทำงานของเขา ดวงตากลมโตก็พยายามจะไม่มองเข้าไปในห้องที่มีสองร่างนั่งกอดคลอเคลียกัน พวกเขาช่างทำอะไรน่าเกียจที่สุดไม่อายลูกน้องที่นั่งอยู่ข้างนอกเลย

‘ไอ้เจ้านายหน้าหื่น’ ดารินด่าชายหนุ่มในใจ

“หูตึงหรือไง เข้ามานี่สิ” ท่าทีเมินเฉยของหญิงสาวทำให้หัสดินไม่พอใจจึงตะคอกเสียงดัง เขาว่าเธอเสียๆ หายๆ ต่อหน้าเพื่อนร่วมงาน

“คะ?” ดารินมองหัสดินผ่านกระจกใส เธอชี้นิ้วใส่ตัวเอง และเมื่อเห็นชายหนุ่มพยักหน้ากวักมือ เธอจึงเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขา

‘ไม่ใช่สิ น่าจะเรียกห้องเริงสวาทเสียมากกว่า’ ดารินว่าเจ้าของห้องในใจ

“คิดจะทำงานที่นี่หัดหูไวตาไวหน่อยนะ” หัสดินผลักหญิงคู่กายให้ออกห่าง เขาลุกขึ้นยืนไปนั่งบนขอบโต๊ะทำงาน

“คุณมีอะไรจะให้ฉันทำเหรอคะ?” ดารินถามเสียงเบื่อหน่าย นึกในใจว่าเธอต้องทนเพื่อเงิน

“นี่แอนนา เป็นหัวหน้าพิมพ์ดีด เธอควรรู้จักไว้นะ” หัสดินยกมือห้ามเมื่อเห็นแอนนาเดินเข้ามาหา หญิงสาวเริ่มจะล้ำเส้น ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เขาดันหล่อนให้หลีกทางเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน

“ค่ะ” ดารินได้เพียงแค่พยักหน้ารับรู้

“นี่ดาริน มาทำงานในแผนกทั่วไป ถ้าคุณอยากใช้งานเธอให้ทำอะไรก็ใช้ได้นะ” หัสดินโยนปากกาลงบนโต๊ะ เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ข้อศอกยันที่รองแขน ส่วนมือค้ำคางดวงตาสีนิลจับจ้องร่างน้อย ดูเธอหยิ่ง ยโสไม่เบา

“ไร้มารยาทมากนะคะ พนักงานคนใหม่ คุณหัสดินรับเข้ามาทำงานได้ไงคะ” แอนนาเดินเข้าไปนั่งบนพนักวางแขนบนเก้าอี้ แขนทั้งสองข้างกอดคอหนาไว้ เสียงของหล่อนกระซิบชิดข้างแก้มของชายหนุ่ม หล่อนทำตัวหวงของ อยากจะบอกให้ใครรับรู้ว่าเป็นอะไรกับชายหนุ่ม

“คุณก็เป็นพนักงานเหมือนกันกับฉัน ไม่ใช่ภรรยาของเจ้านาย ทำไมฉันจะต้องยกย่องคุณด้วยล่ะคะ?” ดารินพูดเสียงเรียบไม่ได้สนใจที่จะทักทายหรือยกมือไหว้แอนนา

‘นังดาริน! แกประกาศจะเป็นศัตรูกับฉันใช่ไหม ได้!’ แอนนากัดฟันพูดอยู่ในใจ

หัสดินนั่งนิ่งมองเฉยอย่างไม่รู้สึกอะไร เขากลับสนุกเสียอีกที่เห็นสองสาวฟาดน้ำคำใส่กัน

“ในนี้ ฉันทำความสะอาดหมดแล้ว คงไม่ต้องเช็ดรอยสกปรกบนโซฟาที่พวกคุณนั่งหรอกนะ...”

คำพูดของดารินทำให้หัสดินต้องสำลักน้ำลาย เขาจะเรียกใช้เธอ แต่ก็ได้เพียงแค่อ้าปากค้างพูดไม่ออก ดวงตาดุดันคาดโทษมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่กล้าดีมาพูดประชดประชันแล้วเดินหนีเขาแบบนี้…