1/2

เช้าวันต่อมา...ดารินเห่องานใหม่ รีบมาทำงานตั้งแต่ยังไม่ถึงหกโมงเช้า เธอเคาะประตูกระจกให้คนด้านในรู้สึกตัว ซึ่งหัสดินที่นั่งรออยู่แล้วเดินออกมาเปิดประตูให้หญิงสาว เขาพาเธอเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้

“อะไรคะ?” ดารินเอ่ยถามอย่างสงสัย

“นี่เป็นสัญญาจ้างงาน ฉันจ้างเธอปีหนึ่ง เซ็นซะสิ” เขาเอ่ยแกมบังคับ ซึ่งดารินก็รับมาแล้วจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไปทันทีโดยไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยแม้แต่น้อย

หัสดินยิ้มมุมปากพอใจในสิ่งที่กำลังจะดำเนินไปตามแผนการ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวได้เซ็นเอกสารเรียบร้อยแล้ว เขาก็นำเอกสารไปถ่ายสำเนา แล้วนำฉบับจริงไปเก็บไว้ในเซฟส่วนตัว ส่วนสำเนาสำรอง เขาเอาวางไว้บนโต๊ะทำงาน

“คุณจะให้ฉันพิมพ์เอกสารเลยไหมคะ?” ดารินยืนอยู่กลางห้อง หันมองโต๊ะทำงานของตัวเองแล้วหันมองผู้ชายที่เป็นเจ้านาย เขายืนหันหลังให้เธอ

“ไปทำความสะอาดห้องน้ำ และเช็ดกระจกนั่นด้วย” หัสดินหันหลังมามองหญิงสาว เขานั่งบนขอบโต๊ะทำงาน ขาทั้งสองข้างไขว้กันไว้

“คะ?” ดารินงงกับงานที่ได้รับวันแรก

“หรือเธอจะไม่ทำ ลาออกก็ได้นะ แต่ช่วยอ่านสัญญาก่อนลาออกด้วยนะ” หัสดินโยนเอกสารใส่หน้าหญิงสาว

“แต่ฉันไม่ได้สมัครงานในตำแหน่งงานทั่วไปนี่คะ?” ดารินก้มเก็บใบสัญญา นี่คือนิสัยของเธอที่ชอบละเลยเรื่องทำสัญญา จึงถูกต่อใครเอาเปรียบเสมอ

“ในสัญญาได้ระบุไว้ว่า เธอยินยอมที่จะทำทุกอย่าง ไม่ว่าจะออกไปเก็บอุจจาระข้างนอกนั่น” หัสดินพูดหยันๆ เขาหรี่ตาข้างหนึ่งมองหน้าของเธอ ซึ่งดารินก็ได้แต่พยักหน้าโดยไม่มีข้อขัดข้อง เพราะในเวลานี้ เธอต้องทำงานและหาเงินเลี้ยงดูตัวเอง

“ทำไม่ได้ก็ออกไป! และอย่าลืมจ่ายค่าประกันการทำงาน 10,000 บาทด้วยนะ” เกมแก้แค้นกำลังเริ่ม หัสดินกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นท่าทีแบ่งรับแบ่งสู้ของหญิงสาว

“ค่ะ...”

“ค่ะ อะไร!”

“ฉันจะทำงานที่นี่ค่ะ” เสียงเกรี้ยวกราดของชายหนุ่มทำให้ดารินสะดุ้งตกใจ เธอหวาดกลัวในท่าทีแปลกใหม่ของชายหนุ่ม ซึ่งเมื่อครู่นี้ก็ยังทำหน้าที่เจ้านายผู้เอื้ออารีอยู่เลย

“ดี! งั้นเริ่มงานได้แล้ว กวาดพื้นถูพื้นให้เสร็จก่อน 7 โมง แล้วค่อยไปเช็กและทำความสะอาดเครื่องพิมพ์ทุกตัว” หัสดินสั่งงานเสียงกระด้าง ชายหนุ่มจงใจเดินเฉียดร่างบางจนหญิงสาวเซถอยหลัง

“ผู้ชายบ้าอำนาจ” ดารินพยุงตัวยืน เธอหันหลังมองชายตัวโตเท่ายักษ์ฮัมเพลงมีความสุขเดินจากไป เธอหมั่นใส้จึงยกกำปั้นใส่หลังของเขา…

ในห้องน้ำ..

“เราต้องอดทนสิ” ดารินนั่งหลังพิงประตูห้องน้ำ ดวงหน้าหวานเต็มไปด้วยเหงื่อ เพราะเธอเหน็ดเหนื่อยกับงานกวาดถูพื้นและล้างห้องน้ำที่เพิ่งจะทำเสร็จ และเมื่อนึกถึงงานเช็กและทำความสะอาดเครื่องพิมพ์ ความล้าก็เข้ามาจู่โจมทันที

“รินคิดถึงแม่กับพ่อค่ะ พี่ชาย น้องเหนื่อยเหลือเกิน” ดารินเงยหน้าจากหัวเข่า เธอยกมือเช็ดน้ำตา ตั้งแต่พี่ชายจากไป เธอก็ต้องพึ่งพาตนเอง อะไรที่ไม่เคยทำก็ต้องทำ ไม่เคยเหนื่อยก็ต้องยอมทน ดารินร้องไห้ไม่มีเสียงเมื่อนึกถึงคำพูดของพี่ชาย

‘รินพี่สอนอะไรให้ฟังพี่บ้างสิ ไม่มีพี่แล้วน้องจะอยู่ยังไง...’

‘ถ้าน้องไม่ตาย พี่ชายก็ห้ามตาย พี่ชายต้องเลี้ยงน้องตลอดชีวิตจนกว่าน้องจะตาย พี่ชายห้ามตายนะ ให้น้องตายก่อน...’

“นี่เธออู้งาน คิดเอาเปรียบเพื่อนร่วมงานหรือฮะ!” เสียงตวาดดังมาจากเจ้าของร่างสูงใหญ่ เขามายืนค้ำศีรษะเธออยู่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

“ฉันเพิ่งจะนั่งพักไม่ถึงห้าวินาทีเองนะ และไม่คิดที่จะกินแรงใครด้วย” ดารินรีบลุกขึ้นยืน เธอเดินถอยหลังเมื่อรู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม เขาตัวใหญ่และสูงมาก มากกว่าพี่ชายของเธอที่ว่าสูงแล้ว แต่ผู้ชายคนนี้กับสูงกว่าอีก

“หึ! แม้แต่หนึ่งวินาทีก็กินแรงคนอื่น เธอไม่มีสิทธิ์หยุดพักถ้ายังไม่ถึงเวลา” ร่างโตยืนเต็มประตูห้องน้ำ เท้าใหญ่ค่อยๆ เดินเข้ามาหาร่างบางที่เดินถอยจนแผ่นหลังของเธอชนกับเคาน์เตอร์อ่างล้างมือ หัสดินยืนคร่อมเธอ แขนทั้งสองข้างยันขอบอ่างขนาบร่างน้อย กังขังเธอไว้เหมือนนกน้อยอยู่ในกรงมาร

“ไอ้ออฟฟิศเถื่อน ไม่มีระบบในการทำงาน...ไอ้เจ้านายโหด

ร้าย” ดารินย่นคอหนีเมื่อชายหนุ่มเริ่มคุกคามด้วยลมหายใจร้อนระอุเป่ารดต้นคอของเธอ หญิงสาวครางเสียงสั่น ยกมือดันหน้าอกแกร่ง ไม่ยอมให้คนตัวโตได้ใกล้ชิดเธอ

“เธอว่าอะไรนะ!” หัสดินกระตุกยิ้มร้ายกับกลิ่นหอมอ่อนๆ บนเสื้อผ้าของเธอ เขาไม่ยอมหยุดที่จะทำให้หญิงสาวกลัว มือหนารีบคว้าข้อมือบางฉุดอย่างแรงให้คนตัวน้อยสูงไม่ถึงปลายคางของเขาเข้ามาปะทะหน้าอกแข็งแรง

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ปละ...ปล่อยค่ะ” ดารินร้องหวีดหวาดกลัวชายหนุ่ม เธอดิ้นขัดขืนไม่ยอมอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“หึ! คนที่โหดร้ายจิตใจต่ำช้า ฆ่าได้แม้กระทั่งคนบริสุทธิ์คือเธอละมั้ง...”

“คุณพูดเรื่องอะไร” เสียงดูถูกให้ร้ายเธอโดยไม่มีเหตุผลทำให้ดารินหยุดดิ้น ดวงตากลมโตมองจ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้ม พยายามค้นหามูลเหตุของข้อกล่าวหาในแววตาคู่นั้น

“ผู้หญิงหน้าซื่อใจโหดร้าย” คำว่า ‘ผู้หญิงฆาตกร’ ต้องหยุด

ชะงัก