CHAPTER 9

“นี่คุณจะทำอะไรฉันน่ะ เอาฉันมาแช่น้ำแบบนี้ทำไมกัน”

“เป็นการต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองไง หนาวใช่ไหมล่ะ งั้นคืนนี้ลองนอนริมหาดทั้งที่ตัวเปียก ๆ แบบนี้ดูนะ จะได้รู้ว่าตอนที่แดนตกลงในร่องน้ำนั้น แล้วต้องนอนอยู่เกือบครึ่งคืน กว่าจะมีคนไปเจอ และไปช่วยขึ้นมาได้ แดนนั้น ทรมานขนาดแค่ไหน ฉันอยากให้เธอรับรสชาติเดียวกัน”

เหมราชหมุนตัวเดินกลับไปอย่างไม่เหลียวหลัง ทิ้งให้มุกตาภาที่วิ่งตามมาจากทางด้านหลังร้องเรียก แต่กว่าจะขึ้นมาจากน้ำได้  ชายหนุ่มก็เดินหายเข้าไปในความมืดและดงไม้เสียแล้ว          

เช้าวันถัดมา

แสงตะวันโผล่ขึ้นบนขอบฟ้า พร้อมเสียงของคลื่นที่กระทบฝั่งแรงขึ้น เหมือนพายุกำลังจะมา เธอพยายามจะลุกขึ้น ความปวดเมื่อยจากอาการหนาวสั่นสะท้านตลอดคืน

นั่งหลับเพราะนอนไม่ได้ แถมยังหลับ ๆ ตื่น ๆ ด้วยความกลัว แม้ไม่ถึงกับจับไข้ แต่ร่างกายก็สะท้าน กำลังใจ กำลังกายลดน้อยถอยลง

เหมราชเดินออกมาจากบ้านพักตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปล้างหน้าล้างตา ดื่มกาแฟ

เธอคงไม่รู้ว่าเขาเฝ้ามองเธอทั้งคืน ไม่ได้หายไปไหน แม้จะบอกว่ารังเกียจ และอยากให้เธอสำนึก จึงลงโทษ ทว่ามันก็กลับเป็นการลงโทษตัวเองไปด้วย

เขาเดินเข้าไปใกล้มุกตาภา เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาพร้อมอาการอ่อนล้าอีกครั้ง ก็ต้องสะดุ้ง ปากคอของเธอแห้งผาก ริมฝีปากกระด้าง

นับจากที่ถูกพามาถึงที่นี่ น้ำสักหยดยังไม่ตกถึงท้อง

“ตื่น ตื่นได้แล้ว คิดว่าเป็นนางฟ้ารึไง ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้”

‘ปลายเท้าหรือนั่นที่เขาเอามาเขี่ยฉัน’ เธอปรือตาขึ้นมอง และขยับเขยื้อน แต่ความร้าวก็ทั่วสรรพางค์

“โอ้ย! ฉันเมื่อยไปหมดทั้งตัวแล้ว นี่มันเช้าแล้วเหรอ ทำไมฉันหนาวแบบนี้” เธอพูดเหมือนละเมอ

“ลมทะเลจะทำให้เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว ถ้าไม่ชินล่ะก็ แต่เธอควรจะทำตัวให้ชินนะ อยู่นาน ๆ ไปก็จะชินไปเอง”

คำพูดของเขาทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง ‘เขาจะไม่ปล่อยตัวของฉันไปหรือนี่ หรือว่าเขาจะฆ่าฉันให้ตาย’ ความกลัวเกิดขึ้นมาอีกระลอก มุกตาภามองไปยังแผ่นน้ำที่สะท้อนแสงของตะวัน มันเริ่มเจิดจ้าจนต้องกะพริบตาถี่

“อีกหน่อยก็ชินไปเอง” เขายังไม่เลิกพูด

“ไม่เอา ฉันอยากกลับบ้าน เอาฉันกลับไปส่งบ้านเถอะ ฉันขอร้องคุณ”

มุกตาภาเริ่มประสานมือแล้วยกมือไหว้เขาปลก ๆ

“อย่ามาเสียเวลาพูดเลย ทางที่ดีถ้าไม่อยากตายเป็นผีเฝ้าเกาะที่นี่ เธอก็รีบลุกแล้วเดินตามมาเดี๋ยวนี้” คำประกาศิต พร้อมสายตาฟาดฟัน บอกเธอว่าเขาเอาจริง

มุกตาภาตื่นมาคราใดในค่ำคืนที่ผ่านมา เธอก็มองดูว่าจะมีผู้คนหรือไม่ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของสิ่งมีชีวิต

แม้ไม่ทราบว่าคนอย่างเขามีหัวใจหรือไม่ สะกดคำว่าเมตตาถูกหรือเปล่า ทั้งที่ร่างกายทรุดหนักแต่มุกภาตายังต้องพาตัวเองลุกขึ้นเดินตามไปอย่างเชื่องช้า

‘นั่น บ้านหลังเมื่อคืนนี่นา พาฉันมาที่นี่ทำไมอีกทำไม?’ คำถามที่เกิดขึ้นเต็มหัว แต่ก็พูดไม่ได้

“ที่นี่ คือที่พัก ที่กิน ที่นอน ในระหว่างที่ต้องอาศัยอยู่ที่นี่ ถือเป็นความเมตตาต่อฉันที่มีให้กับเธอแล้ว เมื่อคืนนอนจนพอใจแล้วสินะ ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วตามฉันมากินข้าว”

“ไม่!!ฉันบอกกับคุณแล้วไง ฉันไม่อยู่ที่นี่ ไม่... คุณช่วยพาฉันกลับบ้านเถอะ ฉันขอร้อง” น้ำตาคลอเต็มหน่วยตา

ทั้งที่เรี่ยวแรงแทบไม่หลงเหลือ แต่เมื่อคิดได้ เขาคงไม่ทำตามที่เธอขอร้องแน่ๆ มุกตาภาจึงได้รวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่ ก่อนจะหายใจเข้าเฮือกใหญ่ หญิงสาวออกวิ่งกลับไปยังชายหาดที่เพิ่งเดินมา เธอพยายามกวาดสายตาจดจำ ปากก็ร้องเรียกคนช่วย แต่ก็ไม่มีใคร......“เฮ้อ...” เหมราชพ่นหายใจแรง แม่คนนี้จะให้เขาออกกำลังกายแต่เช้า เขาออกวิ่งตาม คนกำลังแรงดี กับคนที่ไม่มีกำลังวังชา ใครจะชนะ

หมับ... มือหนาคว้าเข้าไปที่ร่างนวลของมุกตาภาได้ทันที

“เธอจะหนีไปไหน บนเกาะนี้ไม่มีทางไป และฉันได้สั่งคนของฉันเอาไว้หมดแล้ว คนไหนจะก้าวออกจากเกาะนี้ ต้องมีคำสั่งจากนายหัวเท่านั้น”