CHAPTER 2

น่าเสียดายชีวิตวัยสาวของตัวเองนัก โชคดีที่เธอไม่เคยปันหัวใจให้กับผู้ชายคนไหนมาก่อน เหมือนจะรู้ชะตากรรมของตัวเองในวันข้างหน้า

“แล้ววันนี้เราจะไปพักโรงแรมตอนไหนกันเหรอ ที่แจ้งไว้ในพิกัดที่เพจฯ แนะนำมา ดูยังไง ๆ ก็แค่บังกะโลเล็ก ๆ”

“จะเอาหรูไปทำไมกัน เงินทั้งนั้น เราอยากมาดูการใช้ชีวิตจริงของชาวบ้านไม่ใช่หรือไง อุตส่าห์มาไกลถึงพังงา ไม่อยากเห็นกล้ามแน่น ๆ ผิวสีทองแดง กับรอยยิ้มจากฟันขาวจั๊วะแบบโฆษณายาสีฟันหรือยะ”

“พูดนั่น พูดนี่ สรุปแกแอบยักค่าที่พักพวกเราไปไว้กินหมูกระทะหรือเปล่า ยายฮิปโปสารภาพมาเสียดี ๆ”

“ไม่ได้ชื่อฮิปโป แต่ฉันชื่อลี่ยะ เชอะ... แต่ว่าถ้าใช่แล้วจะทำไม มาถึงทะเลทั้งที มันต้องนั่งฟังเสียงคลื่น หม่ำหมูทะ แกล้มด้วยหุ่นล่ำ ๆ ของหนุ่มพังงา ฮูย... แค่คิดก็สยิวกิ้ว หรอยแรงแล้ว” ตบท้ายด้วยภาษาใต้

“โอ้ย! พอเถอะ พูดถึงแต่หุ่นผู้ เดี๋ยวก็อิ่มผัวทิพย์จนกินอะไรไม่ลงหรอก ไปเถอะ ไปทางโน้นบ้าง ไม่อย่างนั้นถ้าเย็นแล้วคงเดินเที่ยวไม่รอบ ไปถึงที่พักแล้วคงเสียดายน่าดู”

ร่างของสามสาวต่างขนาดไซซ์เดินเรียงกันหายเข้าไปในตลาดนัดชุมชนพื้นบ้าน

ท่วงท่านุ่มนิ่ม รูปร่างบอบบางของมุกตาภา ช่างตรงกันกับจินตนาการในหัวของคนที่เฝ้าดูมาสักระยะหนึ่งแล้ว หุ่นร่างงามหยาดเยิ้ม ใบหน้าสวยสะดุดตา ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่าดูน่าชมไปเสียหมด

“ผู้หญิงคนนี้คงเสแสร้งเก่งน่าดู ภายนอกดูอ่อนหวานน่าปกป้อง แต่นิสัยจริง ๆ คงจะน่าสะพรึง” เหมราชพึมพำเสียงเคือง สายตาไม่ละจากการเคลื่อนไหวของร่างนวลและกลุ่มเพื่อนของเธอ

“ลาดิศร์ นายไปหลงกลผู้หญิงหน้าซื่อใจคดแบบนี้ได้ลงไปยังไงกัน”