4

“ก็ดี จะได้ไม่มีปัญหาต่อกัน” เธอพูดจบด้วยเสียงหอบหน่อยๆ เพราะเพิ่งติดสก๊อตเทปเสร็จทั่วบ้าน

“ห้องน้ำล่ะ”

“แบ่งกันทำความสะอาดคนละวัน”

“เรื่อง?” เขาทำท่าหน้ายียวน

“งั้นไม่ต้องใช้” เธอเท้าสะเอวเหวใส่

“ก็ได้” เขารับปากเพราะกลัวเจอด่า ยอมรับว่าด่าไม่ทันยายปากกรรไกรนี่หรอก และเขาเป็นผู้ชาย ไม่ชอบด่าเถียงกับผู้หญิงหรอก

“อยู่ด้วยกันต้องมีกฎ”

“กฎอะไร” เขาเอ่ยถาม ไม่ไว้วางใจคนตรงหน้านักหรอก เดี๋ยวก็เอากฎแปลกๆ ที่เขารับไม่ได้มาใช้อีก

“ห้ามพาใครมาส่งเสียงดังโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน”

“ฉันอยากปาร์ตี้พาเพื่อนมากินเหล้าก็ไม่ได้เหรอไง มันบ้านฉันครึ่งนึงนะ”

“ไม่ได้ ฉันไม่ชอบเสียงดัง ฉันชอบความสงบสุข”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ” เขากรอกตาไปมา

“งั้นนายก็กลับไปอยู่บ้านนาย”

“ทำไมฉันต้องฟังเธอด้วย”

“ถ้ารักจะอยู่ด้วยกัน ต้องทำตามกฎ ต้องเกรงใจเพื่อนร่วมบ้าน เพราะฉันเองจะไม่ทำเสียงดังให้นายรำคาญใจเหมือนกัน”

“ไม่ต้องทำเสียงดังหรอก แค่ฉันได้ยินเสียงเธอ ฉันก็รังเกียจแล้ว”

“นึกว่าฉันพิศวาสเสียงนายหรือไง”

“อย่าดูถูกกันนะครับ สาวๆ หลงเสียงฉันด้วยกันทั้งนั้น”

“หลงตัวเอง อยากจะอ้วกแตก” เธอกรอกตาไปมา เหลือเชื่อ คนตรงหน้าหลงตัวเองอย่างเหลือเชื่อ ทั้งสองจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ก่อนจะสะบัดหน้าพรืด เดินหนีไปคนละด้าน

เคนนั่งมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองนิ่ง เขาปิดเครื่องตั้งแต่หนีออกจากงานแต่ง พอหยิบมาถือเอาไว้ก็ต้องวางเอาไว้ที่เดิมเหมือนโดนของร้อน

“ทำยังกับหนีใคร” คนสังเกตอดที่จะพูดแดกดันคนที่นั่งมองโทรศัพท์จับๆ วางๆ อยู่ไม่ได้

“ยุ่งอะไรด้วย”

“ฉันไม่อยากยุ่งกับนายหรอกนะ แต่ฉันกำลังคิด”

“คิดอะไรของเธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน”

“นายเป็นโจรไปปล้นฆ่าใครมารึเปล่า ถึงได้หนีมาอยู่ที่นี่”

“ใช่ ฉันเป็นโจร” เขาหันขวับไปมอง ตอนแรกทำท่าจะปฏิเสธแต่ตอนนี้นึกอยากแกล้งหล่อนขึ้นมา

เขาเดินเข้าหา ไปรยาถอยหนี มองอย่างระแวดระวัง เธอไม่น่าไปบ้าจี้ ยอมให้เขาอาศัยอยู่บ้านหลังนี้กับเธอเลย

“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะเอาไม้นี่ฟาดนายจริงๆ ด้วย” เธอคว้าไม้ที่แอบซุกไว้มุมหนึ่งของห้องมาถือเอาไว้ ทำท่าจะฟาดเขา แต่... เขาดึงมันไปได้ ก่อนจะโยนทิ้งไปอีกด้าน

“รู้ไหมฉันเป็นโจรอะไร” เขาเดินเข้าหา ในขณะที่เธอถอยไปชนกับผนางของบ้าน

“โจรอะไรฉันไม่อยากรู้หรอก ถอยไปเลยนะ” เธอผลักเขา เคนรวบมือของเธอขึ้นไปกดไว้กับผนาง เธอมองเขาอย่างตกใจ

“โจรปล้นใจยังไงล่ะ”

“หือ...” เธอคราง กำลังประมวลถ้อยคำของเขา

“สมองปลาทอง” เขายื่นหน้าเข้ามาหา เธอกะพริบตาปริบๆ เถียงกับยายปากกรรไกรนี่ไม่ชนะหรอก เขาไม่ใช่ผู้ชายปากมากชอบด่ากับผู้หญิง เขามีวิธีการที่ดีกว่านั้น เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเขินอายเมื่อสบตาด้วย

“ถอยไปนะ”

“อือ...” คนถูกจูบเบิกตากว้างก่อนจะดิ้น เธอดิ้นหนีไปไหนไม่รอดเมื่อเขารวบไปกอดรัดเอาไว้แทบกระดูกแหลก บดจูบเธอไม่หยุดปาก แทบหายใจหายคอไม่ทัน จูบเอาๆ จูบเหมือนกับจะสูบเลือดสูบเนื้อและวิญญาณของเธอออกจากร่าง

“อื้อ...” เธอประท้วง เบี่ยงหน้าหลบสูดหายใจเข้าปอดแรงๆ ทำท่าจะด่าเขาก็จูบอีก แถมยังกดเธอกับผนางไม่ให้เธอดิ้นหนีได้

“คนสารเลว”

เพี้ยะ! เธอดิ้นสุดฤทธิ์ก่อนจะตบหน้าเขาฉาดใหญ่ ใบหน้าของเคนหันไปตามแรงตบ

“กล้าตบฉันหรือไง ไม่เคยมีผู้หญิงกล้าตบฉันมาก่อน”

“ก็เคยเสียสิ สารเลว รังแกผู้หญิง”

“เหอะ! รู้ไหมว่าผู้หญิงโดนรังแกมันเป็นยังไง” เขาแบกเธอขึ้นบนบ่าในขณะที่เธอดีดดิ้นสุดฤทธิ์ มือบางรัวทุบแผ่นหลังกว้าง ขาท่อนล่างสะบัดให้ตัวเองหลุดพ้นจากเงื้อมือของเขา

“โอ๊ย!” เธอร้องเสียงหลงเมื่อเขาทิ้งร่างเธอบนที่นอน ร่างน้อยจมลงไปกับเตียงนอนกว้างทันที ก่อนร่างสูงจะคร่อมทับ

ด้วยความสัตย์จริง เคนแค่อยากแกล้ง เขาแค่อยากแกล้งจริงๆ แกล้งให้เธอเกรงใจเขาบ้าง ไม่ใช่ด่าเขาฉอดๆ ทำเป็นก๋ากั๋นทั้งๆ ที่ตัวเองอยู่กับผู้ชายในบ้านหลังนี้แค่สองคน แต่กลิ่นหอมเฉพาะกายของเธอทำให้เขาไม่อยากละห่าง แล้วยังท่าทีตื่นๆ ดวงตาหวาดหวั่นนั่นอีก

บ้าฉิบ!

“ยายผู้หญิงปากร้าย ขี้เหร่ ทีหลังอย่ามายั่วอารมณ์ผู้ชายอีก” เขาเดินหนีออกจากห้องไป หลังจากสบถและว่าเธอเสียงเข้ม