บทที่2.คืนฝนพรำ!! 2/5

รูปร่างของมันผอมบางเพราะเสพยาต่างการกินข้าว มันจึงไม่สนใจเสื้อผ้าตัวใหญ่ บนร่างกายของเขา ไม่เช่นนั้นผู้ชายคนนั้นคงได้นอนตัวเปล่า เมื่อถูกลอกคราบจนหมดตัว

“รองเท้าแม่มสวยฉิบหาย...คนห่าอะไรว่ะ ตีนใหญ่ยังกับยักษ์” เสียงบ่นพึม ก่อนจะเร้นกายหายไปกับความมืด แต่กระเป๋าแฟบๆ กลับตุงเพราะฉกฉวยเอาของคนแปลกหน้ามาอย่างไม่ละอายใจ

ชายผู้นั้นนอนอยู่แบบนั้นจนเวลาล่วงเข้าตี4 เขาขยับตัวผุดลุกขึ้นนั่ง แอบเบ้ปากเมื่อทั้งตัวมีแต่คราบโคลน ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เขาสะบัดศีรษะไปมา เพื่อเรียกสติที่มึนๆ มัวๆ กลับคืนมา ชายหนุ่มตบมือไปยังกระเป๋ากางเกงก่อนจะสบถเสียงเข้ม

“Damn you!”

สำเนียงเจ้าของภาษา...ร่างกายสูงใหญ่ ไม่แปลกหรอกที่เขาคนนั้นจะไม่ใช่คนไทย

แวงซ็อง ออกัสตัสลูกครึ่งฝรั่งเศส-อเมริกา...ทายาทมหาเศรษฐีนำเข้ารถสปอร์ต...ที่ขยายกิจการมาแถวๆ ฝั่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ครอบคลุมหลายประเทศในทวีปเอเชีย ที่มีเศรษฐีใหม่ขี้โอ่ อยากอวดตัวว่าเป็นคนมีรสนิยม...ก็ต้องมีรถยนต์ราคามากกว่า10ล้านอยู่ในครอบครอง และเจ้าเดียวที่ไว้ใจได้ ราคาถึงจะแพงจนไม่กล้าจับ แต่ก็คุ้มเมื่อได้เป็นเจ้าของ...

“Go to hell.” ชายหนุ่มยังสบถไม่หยุด เขาเดินเท้าเปล่าหลบเข้าไปใต้ชายคาใกล้ตัวที่สุด เพื่อหลบละอองฝนที่ยังคงรินไหล

แวซ็องย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น เขายิ้มเยาะให้ตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าใครเป็นคนที่ลงมือกับเขา ระหว่างการเดินทางมาท่องเที่ยว เขาอยากจะไปสะกิดบอกมันนัก ไม่ต้องมาระแวงสงสัยอะไรกับเขาหรอก หากเขาสนใจ ลิเดีย สกอฟิลด์จริงๆ หล่อนไม่เหลือรอดจนได้ไปคบหาเป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องของเขาหรอก...ดิดิเย่ร์ ออกัสตัส แวซ็องรู้ดีอยู่แก่ใจ ลิเดียแค่ประชดเขาเลยตอบตกลงกับดิดิเยร์ในการเข้าพิธีวิวาห์ หลังจากนั้นเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น? งานวิวาห์จึงเกิดขึ้นจริง! ...แต่...ครั้งนี้ดิดิเย่ร์เล่นแรงไปหน่อย...ไอ้น้องชายห่างๆ ของเขาคิดจะฆ่าชายหนุ่มให้ตาย!! ส่งคนมาล้อมกรอบหวังปลิดชีพ ไม่รู้ว่ามันโกรธแค้นอะไรเขาหนักหนา เมื่อกลุ่มคนขนาดย่อมล้อมกรอบเขานั้น ฝ่ายนั้นมีอาวุธการทำลายล้างครบมือ ในขณะที่แวซ็องนั้นมีแค่ปืนพกติดกายแค่กระบอกเดียวและการต่อสู้ระหว่างกันเขาใช้กระสุนจนหมดไม่เหลือติดรังเพลิงแม้แต่นัดเดียว

และไร้ซึ่งบอดี้การ์ดที่คอยอารักขาเหมือนทุกครั้ง...

เขาจำใจต้องหาทางหลีกเลี่ยงการปะทะกับพวกมัน หลอกล่อจนพุ่งรถยนต์เข้าไปจอดข้างทางที่เต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาๆ แถมยังรกร้าง ถัดออกไปไม่ไกล คือแหล่งชุมชนแออัดที่ค่อนข้างโทรม แวซ็องก้าวลงจากรถยนต์สุดไฮเทค เขาลัดเลาะเดินหลบตามเงาชายคา แต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี!! เขาคิดพลางถอนหายใจ มีผู้ชายรูปร่างกำยำตามไล่ล่าจากที่พวกมันเดินผ่านแสงไฟข้างทาง เขาสังเกตเห็นว่าผู้ชายเหล่านั้นมีผมสีทอง มันปกปิดใบหน้าอำพรางไว้ด้วยหมวกผ้ายืดเหมือนขาแร็ปทั้งหลายสวม หน้าตาคุ้นๆ จนสามารถรู้เลยว่าใครอยู่เบื้องหลัง แวซ็องไม่อยากคิด เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ดิดิเย่ร์ถึงกับคิดร้าย หมายเอาชีวิตเขาเชียวหรือ? ชายหนุ่มมุ่งตรงไปยังพื้นที่รกร้างเบื้องหน้า แอบซุกกายนิ่งๆ รอดูสถานการณ์ภายนอก เขาเห็นกลุ่มคนพวกนั้น กำลังกระจายกันเพื่อออกตามหาเขาอยู่ จนพวกมันหายลับไปจากสายตา

เขาจึงก้าวออกมาจากพงหญ้าข้างทาง ด้วยความรู้สึกเซ็งสุดขีด! ชีวิตของหนุ่มวัยสามสิบห้ากำลังเต็มไปด้วยความท้าทาย มาสะดุดเพราะผู้หญิงคนเดียวที่เข้ามาพัวพัน และทำให้เกิดปัญหาระหว่างพี่ น้อง ทั้งที่เขาระวังตัวอย่างดีมาตลอด

เขาพ่นลมหายใจออกจากปากแรงๆ กวาดสายตามองรอบบริเวณอีกครั้ง พวกนั้นมันคงไปไกลพอที่เขาจะกลับไปที่รถได้ หรือไม่ก็อาจจะหาแหล่งสื่อสารเขาต้องขอความช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน! ชายหนุ่มไม่อยากเสียท่า และเป็นชนวนเหตุให้พี่ น้องผิดใจกันอีกครั้ง เมื่อน้องชายขาแสบของเขา เซดริก ออกัสตัส หนุ่มหล่อนิสัยส่วนตัวโคตรแสบ เขาคงไม่ยอมปล่อยวางหากรู้เรื่องนี้ แวซ็องนึกถึงความสะเพร่าของตนเอง ก็อดจะฉุนเฉียวไม่ได้ เขาไม่ได้เอามือถือมาด้วย มันถูกทิ้งไว้ในรถยนต์