บทที่ 9 ชอบ

“คุณแคทลีนเต้นรำเก่งนะครับ” เขาชวนคุยขณะหมุนตัวมาใกล้กัน หล่อนพยักหน้าแล้วว่า

“ไม่เก่งหรอกค่ะ ที่เต้นได้เพราะโจค่ะ คุณฟูลาซเรียกแคทก็ได้นะคะ”

“เรียกผมโจคำเดียวได้ครับ” โจอิสันยื่นหน้าเข้ามาเกือบชิดใบหน้าของฟูลาซ เขาผงะออก

“ครับคุณโจ คุณแคท เพลงถูกใจมั้ยครับ”

“ถูกใจมากครับ ผมชอบ” ผู้จัดการจ๋าของแคทลีนแย่งตอบหน้าตาเฉย

ฟูลาซมองออกว่าโจอิสันคิดอย่างไรกับเขาแต่เขาไม่นิยมเพศเดียวกัน เขายิ้มกว้างคืนนี้ไม่มีโอกาสบอกกับโจอิสันแต่จะบอกตรง ๆ ได้อย่างไร เขาต้องให้มูนรูฟช่วยเสียแล้ว

นางแบบสาวผิวขาว ผมสีทองควงแขนมูนรูฟออกมาเต้นรำด้วยรอยยิ้มระรื่น มูนรูฟยิ้มบาง รอบมองแคทลีนบ่อยครั้ง โจอิสันเห็นสายตาของชายหนุ่มก็พอจะเดาได้ว่าต้องการอะไร เขาจึงก้าวเท้าถอยไปหามูนรูฟ

“คุณมูนรูฟครับ เปลี่ยนคู่กับผมหน่อยนะ ผมอยากเต้นกับนางแบบยุโรปบ้าง”

“ยินดีครับ” มูนรูฟยิ้มกว้าง เขาปล่อยมือนางแบบผมทองให้โจอิสันแล้วก้าวออกไปหาแคทลีน คว้าเอวหล่อนไว้ โอบมือไปที่ไหล่เนียนนุ่ม ดวงตาสบตาคู่สวยของหญิงสาว

“รังเกียจหรือเปล่าที่ผมเปลี่ยนคู่เต้น” เขากระซิบถามข้างหูหล่อน

“ใครจะกล้ารังเกียจทายาทมหาเศรษฐีได้ล่ะคะ” หล่อนตอบแล้วยิ้มบาง

“ถ้าผมไม่ใช่ลูกท่านโมอาร์ คุณจะรังเกียจอย่างนั้นหรือครับ”

“ไม่หรอกค่ะ ฉันคบคนได้ทุกชนชั้น ถ้าคุณรู้จักฉันมากกว่านี้ คุณอาจรังเกียจฉันจนไม่อยากเต้นรำกับฉันก็ได้” หล่อนเงยหน้าสบตาสีฟ้าเข้ม

“ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านี้ได้มั้ยครับ”

“ยินดีเสมอค่ะ” หล่อนยิ้มอีกแล้วเบือนหน้าหนีสายตาวาววามที่จ้องมา สายตาอย่างนี้หล่อนเห็นตอนรับประทานอาหาร เขาบอกอะไรบางอย่างผ่านมาทางสายตา หากหล่อนไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผู้ชายที่กระชับอ้อมแขนจนหน้าอกอวบของหล่อนเบียดชิดกับหน้าอกกว้างของเขานั้น ชอบหล่อน

“พรุ่งนี้ผมจะพาคุณทัวร์รอบเมือง อย่าเพิ่งรีบกลับนะครับ”

“ค่ะ ฉันอยู่ต่ออีกหนึ่งอาทิตย์ อยากเที่ยวเมืองของคุณเหมือนกัน ว่าจะสวยมากแค่ไหน”

“พรุ่งนี้คุณจะได้เห็น” เขายิ้มกับดวงตาที่เงยสบมาแล้วรั้งร่างบางเข้ามาอีก หล่อนขืนตัวไว้ มือที่วางอยู่บนไหล่ของเขาเลื่อนมาที่หน้าอกแน่นตึงแล้วผลักเขาออกห่างหน้าอกหล่อน

“ฉันอยากนั่งพักแล้วค่ะรู้สึกเสียเปรียบคุณอย่างไรไม่รู้ ถ้าคุณยังไม่อยากพักเปลี่ยนคู่กลับคืนกับโจก็ได้นะคะ”

“ไม่.ผมอยากคุยกับคุณ.ทั้งคืน..” รอยยิ้มพราวพราย ดวงตาเป็นประกายระยับ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ตรงรอยยิ้มและดวงตาสีสวย แคทลีนเผลอมองปากของเขาจนเขารู้ตัวก้มลงหาริมฝีปากหล่อน

“ชอบผมใช่มั้ยครับ”

“ฉัน.เอ่อ..คุณยิ้มสวยมาก” หล่อนตอบแค่นั้นแล้วผละจากอกของเขาเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของหล่อน โจอิสันจูงมือนางแบบหุ่นบางเข้าไปนั่งบ้าง

“คุณมูนรูฟเหนื่อยแล้วหรือครับ ทำไมไม่เต้นต่อ” โจอิสันยกแก้วเครื่องดื่มแตะริมฝีปากหนาแล้วกระดกแก้วเทน้ำสีคล้ำลงคอ

“อยากเต้นกับคุณแคททั้งคืนแต่ว่าคุณแคทเหนื่อยแล้วละครับ”

“อ้อ.เหรอ ผมคิดว่าแคทจะอยากนั่งคุยกับคุณเสียอีกใช่รึเปล่ายายแคท”

“ฉันมึนหัว ยืนไม่ไหวก็เลยขอนั่ง เจ๊อยากไปเต้นกับคุณมูนรูฟก็ได้นะ เชิญตามสบายเลย” หล่อนแบมือแล้วไหวไหล่เล็กน้อยก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลับตาพริ้ม มูนรูฟมองหญิงสาวด้วยสายตาชื่นชอบไม่ปิดบัง โจอิสันมองตามสายตาของเขาแล้วแอบยิ้ม แคทลีนต้องคิดหนักอีกครั้งเพราะลูกชายมหาเศรษฐีแห่งฮัตบาซิสจองตัวหล่อนแล้ว

ฟูลาซเป็นตัวแทนโมอาร์เชิญแขกเข้าที่พักซึ่งเป็นบ้านสำหรับต้อนรับแขกพิเศษระดับนักธุรกิจของประเทศที่โมอาร์มักเชิญมาสัมมนาที่บ้านของเขา บ้านพักหลังนี้จึงพิเศษทั้งตัวบ้าน ห้องแต่ละห้องจัดเหมือนโรงแรมระดับห้าดาว เครื่องแต่งห้องหรูหรา เฟอร์นิเจอร์สั่งจากต่างประเทศเกือบทั้งหมด มีบ้างที่เป็นวัสดุภายในประเทศที่ขึ้นชื่ออย่างเช่น ผ้าทอจากขนสัตว์สำหรับปูเตียง คลุมเตียง ผ้าปูโต๊ะน้ำชากาแฟในห้องพักซึ่งเป็นผ้าทอของบริษัทบัสอิลที่ฟูลาซปล่อยให้มูนรูฟเข้ามาบริหารแทน

ห้องพักที่ดูธรรมดาสำหรับเจ้าของบ้านกลายเป็นห้องสวรรค์ของแคทลีน หล่อนชอบทุกอย่างโดยเฉพาะอ่างอาบน้ำที่เป็นกระเบื้องเคลือบขลิบสีทอง ก๊อกน้ำ ฝักบัวเป็นสีทองเหลืองอร่าม ที่หล่อนชอบไม่ใช่เพราะสีทองแต่เป็นทองคำจริง ๆ เจ้าของบ้านกล้าใช้ทองคำมาแต่งห้องน้ำทีเดียวหรือ