บทที่ 18 สารเลว

ฟูลาซรู้ว่าเขาควรทำเช่นไร อีวี่จ้องหน้าแคทลีนด้วยสายตาไม่พอใจ หล่อนหึงหวงสามี ทำไมเขาจะไม่รู้และเขาสงสัยการมาเยี่ยมเยือนของแคทลีน หล่อนบอกกับพ่อของเขาว่ามาเยี่ยมเพื่อนเก่าแต่ระหว่างที่พ่อของเขาแนะนำให้รู้จักอีวี่ในฐานะภรรยาของมูนรูฟ ใบหน้าของนางแบบสาวซีดเผือด ความผิดปกติของหล่อน ทำให้เขารู้สึกหวั่นใจ

หากการมาของแคทลีนครั้งนี้ไม่ใช่เพียงมาเยี่ยมเพื่อนเก่าล่ะ ฟูลาซถอนใจอีกครั้ง แคทลีนไม่สดใสเหมือนครั้งแรกที่รู้จักกัน หล่อนมาหามูนรูฟทำไมแต่เขาไม่เสียมารยาทนั่งอยู่ในห้องรับรองแขกเมื่อมูนรูฟเดินเข้ามา

ชายหนุ่มยืนนิ่งเมื่อหญิงสาวตรงหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของหล่อน ความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ในใจยังเปี่ยมล้น เขาอยากวิ่งเข้าไปกอดรัดหล่อนให้หายคิดถึงแต่สายตาของอีวี่ที่มองมา ทำให้เขาสะกดกลั้นความเสน่หานั้นไว้อย่างทรมานที่สุด สิ่งเดียวที่เขาทำเมื่อพบหน้าหล่อนคือคำทักทายอย่างเพื่อนเท่านั้น

“สวัสดีแคท สบายดีมั้ย”

“ไม่สบาย ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ” ความน้อยใจและรู้ว่าเขาแต่งงานแล้วทำให้หล่อนไม่เอ่ยคำว่าคิดถึงกับเขา

“มีเรื่องจะบอกผม เรื่องอะไร” เขาขมวดคิ้วแล้วเดินมายืนตรงหน้าหล่อน รู้สึกว่าหล่อนซูบไป ใบหน้าเซียวเหมือนคนอดนอน ดวงตาเป็นประกายแฝงความเจ็บปวดไว้ เขาเข้าใจความรู้สึกของหล่อนแต่เขาไม่อาจดึงหล่อนเข้ามากอดและกระซิบถามอย่างที่ใจต้องการได้ เขาผายมือให้หล่อนนั่งลงที่เดิมแล้วทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับหล่อน

“คุณมีอะไรจะบอกผมอย่างนั้นหรือ” เขาถามอีกเมื่อหล่อนจ้องหน้าเขานิ่ง

“ฉันจะมาบอกคุณว่า ฉันท้องได้สองเดือนแล้ว” หล่อนเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ดวงตาไหวระริก

“อะไรนะ คุณท้องอย่างนั้นหรือ” มูนรูฟย้ำคำถาม หัวคิ้วเข้มย่นเข้าหากัน

“ใช่ ฉันท้องกับคุณ” หล่อนเน้นเสียง ดวงตาจับนิ่งที่ใบหน้าซีดของเขา

“ไม่จริง ไม่ใช่แน่ คุณอย่ามาบังคับให้ผมรับลูกในท้องของคุณเสียให้ยาก ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณท้องกับผม” เขาปฏิเสธเร็ว

“คุณมูนรูฟ คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง คุณคิดว่าฉันจะมาเบล็คเมคุณอย่างนั้นหรือ” หัวใจของหญิงสาวเจ็บจี๊ดเมื่อผู้ชายที่หล่อนมอบทั้งกายและใจให้ปฏิเสธความลับผิดชอบด้วยสีหน้าดูแคลน เขากำลังดูถูกหล่อน

“ใช่ นางแบบสาว สวย เซ็กซี่อย่างคุณ ไปเดินแบบที่ไหนไม่มีใครไม่อยากใกล้ชิด ผมไม่เชื่อว่าคุณจะท้องกับผม คุณอาจท้องกับนายแบบด้วยกันหรือไม่ก็มหาเศรษฐีทุ่มเงินหนัก ๆ ให้คุณ คุณก็ยอมนอนกับเขาก็ได้ ใครจะรู้”

“เผลียะ ๆ..” ฝ่ามือบางสะบัดลงบนใบหน้าของชายหนุ่มเต็มแรง

“สารเลว ฉันไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่ฉันหลงใหล จะพูดจาดูถูกฉันได้มากขนาดนี้ ก็ได้ ในเมื่อคุณหาว่าฉันสำส่อน ฉันก็จะทำแท้งให้คุณดู รอดูข่าวในอินเทอร์เน็ตด้วยก็แล้วกัน ลูกชายคนเล็กของมหาเศรษฐีใหญ่เมืองฮัตบาซิส บังคับให้คู่นอนทำแท้ง สะใจอย่าบอกใครเชียว ฉันขอตัว ธุระของฉันมีแค่นี้” น้ำตาของความเสียใจรื้นเต็มดวงตาคู่งาม หล่อนสะบัดหน้า ก้มลงคว้ากระเป๋าถือแล้วก้าวออกจากเก้าอี้

“เดี๋ยวสิคุณ เรายังพูดกันไม่รู้เรื่อง คุณทำอย่างนั้นไม่ได้นะ คุณเอาเด็กออกไม่ได้”

เขาก้าวยาว ๆ คว้าแขนหล่อนดึงไว้พร้อมคำพูดที่ทำให้หล่อนหยุดยืนนิ่ง รอยยิ้มกระจายบนใบหน้า หล่อนหันมาจ้องหน้าเขา

“คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามฉันเพราะคุณไม่เชื่อว่าเด็กในท้องของฉันเป็นลูกของคุณเพราะฉะนั้น ฉันจะทำอะไรกับมันก็ได้”

“คุณอย่าทำบ้า ๆ อย่างนั้นนะ เด็กเขาไม่รู้เรื่องด้วย” เขาค้านเสียงไม่เบานัก

“คุณพูดอย่างนี้แสดงว่าคุณเชื่อแล้วละสิ ว่าฉันท้องกับคุณ” หล่อนยิ้มหยันที่มุมปาก

“ไม่เชื่อ แต่ผมไม่อยากให้คุณทำบาป คุณไม่รักลูกตัวเองรึไง” เขายังคงปฏิเสธทั้งที่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“ก็ได้ ฉันจะเอาเด็กไว้ ถึงวันคลอดเมื่อไหร่ ฉันจะท้าให้คุณไปพิสูจน์อีเอ็นเอ คุณกล้ามั้ยล่ะ คุณมูนรูฟ”

หล่อนชี้ที่ท้องของตัวเอง ดวงตาที่จ้องตอบชายหนุ่มเป็นประกายวาววับด้วยความโกรธแค้น หล่อนไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบจากผู้ชายที่หล่อนมอบหัวใจให้เขาทั้งดวงอย่างนี้

“ก็ได้ แต่ระหว่างนี้ ขอให้คุณหยุดทำงานเดินแบบ เก็บตัวเงียบ ๆ ห้ามให้ใครรู้ว่าคุณท้องจนกว่าจะคลอด” เขาเอ่ยเสียงนุ่มลง หล่อนยิ้มหยันแล้วพูดเสียงดังชัดเจน