บทที่ 19 แค้น

“จะให้ฉันเก็บตัว หยุดทำงานอย่างนั้นหรือคะ ก็ได้ค่ะแต่มีข้อแม้ว่า ระหว่างที่ฉันเก็บตัวรอคลอด คุณต้องจ่ายค่ารอร้อยล้านบาท ฉันจะรอเงินโอนเข้าบัญชีของฉัน สามวันหลังจากที่ฉันบินกลับไปแล้ว ถ้าไม่มีเงินเข้า ข่าวของคุณจะว่อนทั่วอินเทอร์เน็ต ฉันจะเปิดแถลงข่าวทันที ลาก่อนค่ะ”

หล่อนยิ้มมุมปากแล้วสะบัดหน้าก้าวยาว ๆ ไปที่ประตูห้องรับรองเปิดแล้วก้าวออกไป ทิ้งให้มูนรูฟยืนนิ่งงันราวกับถูกฆ้อนทุบที่ศีรษะ มันปวดหนึบและมึนงงไปชั่วขณะหนึ่ง

อีวี่เข้ามาในห้องรับรองหลังจากแคทลีนกลับไปครู่หนึ่ง หล่อนเห็นหน้าสามีก็พอจะเดาได้ว่ามีปัญหากับหญิงสาวที่เพิ่งจากไป

“มูนรูฟ คุณเครียดใช่มั้ย มีอะไรรึเปล่าคะ”

“เปล่าครับ ผมขอตัวไปพบป๋าก่อนนะ” เขาผลุนผลันเดินออกจากห้องโดยไม่ใส่ใจกับความห่วงใยที่ภรรยามีต่อเขาแม้เพียงนิด อีวี่กำมือแน่น ริมฝีปากเม้มจนเกือบเป็นเส้นตรง

“คุณแต่งงานกับฉันแล้วนะมูนรูฟ คุณทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้นะ”

หล่อนก้าวเร็ว ๆ ตามเขาออกไป ความเป็นลูกที่ถูกตามใจตั้งแต่เล็กจนโตทำให้อีวี่ไม่รู้จักระงับอารมณ์โกรธ หล่อนรู้สึกอย่างไรกับใครก็แสดงออกชัดเจน หล่อนไม่ทนนิ่งเฉย หากในใจรุ่มร้อนและไม่อดทน หากมูนรูฟหมางเมินต่อหล่อน

คืนวันแต่งงาน เขานอนกับหล่อนเหมือนถูกบังคับให้ทำหน้าที่สามี เรือนร่างงดงามถูกแตะต้องเพียงให้อารมณ์พิศวาสก่อตัวเท่านั้น เมื่อเขาระบายอารมณ์รักกับภรรยาแล้วทุกอย่างก็จบ หล่อนเป็นภรรยาเขาโดยที่เขาไม่รักหล่อนไม่ได้

โมอาร์จ้องหน้าลูกชายคนเล็กนิ่ง ฟูลาซนั่งอยู่ข้างมูนรูฟ อีวี่วิ่งเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวประมุขของบ้านโดยไม่รอคำอนุญาตจากเจ้าของห้อง โมอาร์มองลูกสะใภ้ด้วยสายตาตำหนิเด่นชัด

“อีวี่ครับ ป๋ามีธุระจะคุยกับผม คุณออกไปก่อนได้มั้ย เดี๋ยวผมไปหานะครับ”

มูนรูฟมองสายตาของพ่อก็รู้แล้วว่าไม่พอใจอีวี่ เขาเป็นต้นเหตุให้อีวี่เสียมารยาทเขาต้องหยุดหล่อนและพยายามปรับน้ำเสียงในนุ่มน่าฟังทั้งที่เขาไม่อยากคุยกับใครเลยแม้แต่พ่อของตัวเอง

ต่อจากนี้ไปหล่อนจะไม่มีความรักความหลงให้กับเขาอีกจะมีแต่ความเคียดแค้นที่รอการชำระ แม้จะต้องใช้เวลานานเพียงใด หล่อนก็จะแก้แค้นลูกชายมหาเศรษฐีเมืองฮัตบาซิสที่ชื่อมูนรูฟให้จงได้

“เจ๊โจ ฉันขอหยุดงานทุกอย่าง อย่ารับงานให้ฉัน เข้าใจมั้ยเจ๊ ถ้าเจ๊รับมาก็ไปเดินเองก็แล้วกัน” หญิงสาวพูดธุระสำคัญ หล่อนนัดโจอิสันมาทานอาหารที่อพาร์ตเมนต์ของหล่อน ผู้จัดการส่วนตัวจ้องหน้านางแบบของเขาอย่างไม่เข้าใจแต่พอมองที่ท้องของหล่อนเขาก็เข้าใจ

“ตกลง ฉันจะงดรับงานให้หล่อนแต่หล่อนต้องหลบนักข่าวเอาเองนะยะ”

“ก็บอกไปว่า ฉันจะไปเรียนต่อด้านดีไซน์ที่ไหนก็ได้แล้วห้ามบอกที่อยู่ของฉันนะเจ๊ อย่าให้ใครรู้ว่าฉันท้อง เรารู้แค่สองคนเท่านั้น”

“เรื่องนี้ฉันรู้ ไม่ต้องห่วงหรอก เล่าเรื่องที่ไปเจอคุณมูนรูฟให้ฉันฟังเร็ว ๆ ฉันอยากรู้”

“ก็ไม่มีอะไร แค่ฉันขอค่าตั้งท้องร้อยล้านแค่นั้นแหละ”

“หล่อนว่าอะไรนะ ร้อยล้านเหรอ” โจอิสันถึงกับตาโตกับจำนวนเงินที่แคทลีนเอ่ยถึง ค่าตั้งท้อง 100 ล้านบาทไม่ใช่เงินน้อย ๆ หากว่าเขามีเงินจำนวนมากอย่างนั้น เขาจะตั้งโมนาลิ่งเองเพื่อเฟ้นหานางแบบมาประดับวงการนางแบบด้วยตัวของเขาเองซึ่งเขาก็ได้แต่ฝัน เมื่อได้ยินเงินจำนวนมากอย่างนั้น เขาจึงตาโตเท่าไข่ห่าน

“ก็แค่ร้อยล้าน ไม่ถึงสองร้อยสักหน่อยเจ๊ ทำเป็นตาโตไปได้แต่ว่าเงินที่ฉันเรียกจากเขา ยังไม่โอนเข้ามา ฉันให้เวลาเขาสามวัน นับหนึ่งวันนี้ได้เลยเจ๊”

“อะไรนะ อีกสามวันถึงจะได้เป็นเจ้าของเงินร้อยล้านอย่างนั้นหรือแคท ฉันเริ่มเครียดแล้วแคท หล่อนรีบเล่ามาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้นกับแก ตอนที่แกอยู่ที่โน่น รีบเล่ามา”

“ฉันไม่อยากพูดถึงมัน เจ๊รู้แค่ว่าเขาไม่ยอมรับลูกในท้องของฉัน เขาว่าฉันสำส่อน”

“อะไรนะ” คราวนี้โจอิสันไม่เพียงตกใจแต่ความโกรธแล่นเป็นริ้วขึ้นหน้า ใบหน้าที่คล้ำอยู่แล้วคล้ำมากยิ่งขึ้นเพราะความโกรธ แคทลีนเปรียบเสมือนน้องสาวของเขาเมื่อน้องสาวถูกผู้ชายที่ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษดูถูกให้เจ็บปวดเช่นนั้น เขานิ่งอยู่ไม่ไหวแล้ว