บทที่ 16 แพ้ท้อง

เสียงโทรศัพท์ห่างหายไปเมื่อครบหนึ่งเดือนและเข้าเดือนที่สอง มูนรูฟก็ไม่โทร.มาหาแคทลีนอีกเลย ขณะเดียวกันความเปลี่ยนแปลงในเรือนร่างเพรียวลมก็รุนแรงขึ้นทุกที

หญิงสาวเวียนศีรษะบ่อย เบื่ออาหาร ได้กลิ่นอาหารแล้วอาเจียรทุกครั้ง หล่อนบอกกับโจอิสันว่า

“ฉันเป็นโรคกระเพาะ กินข้าวผิดเวลาก็อย่างนี้แหละ”

“โรคกระเพาะอะไรของแกยายแคท แกอ้วกหลายครั้งภายในวันเดียว ของโปรดก็เหม็นกินไม่ได้ สเต็กปลาซาม่อนมันเหม็นตรงไหนยะ หอมออกอย่างนี้ แกก็เคยกินประจำ แล้วนี่อะไรของแกยายแคท บอกมาว่าแกเป็นอะไร”

ผู้จัดการส่วนตัวไม่ยอมให้นางแบบในสังกัดโกหกเขาได้อีกต่อไป ไม่เพียงอาเจียรเท่านั้น ของเปรี้ยวทุกอย่างที่แคทลีนเห็น ต้องให้เขาซื้อมาเก็บไว้ในตู้เย็นเป็นถุง ๆ และหล่อนทานหมดเกลี้ยงโดยไม่รู้สึกเปรี้ยวเช่นแต่ก่อน

“ไม่เป็นอะไร ฉันคงเบื่อซาม่อนก็เลยเหม็น”

“ไม่ใช่หรอกแคท อย่าปิดฉันอีกเลยนะ มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังบ้าง หล่อนเคยปิดฉันสักเรื่องมั้ยแคท เราไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานนะแคท หล่อนบอกว่ารักฉันเหมือนพี่ชาย..เอ่อ.เหมือนพี่สาว จำไม่ได้รึไงยะ เพราะฉะนั้นหล่อนบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเป็นอะไร”

โจอิสันคาดคั้นหญิงสาวตรงหน้าและจิกไม่ปล่อยหากหล่อนไม่ยอมเปิดปากบอกกับเขาว่าหล่อนปิดบังเรื่องอะไรกับเขา แคทลีนเงยหน้าจ้องมองใบหน้าสีคล้ำดวงตาโตของผู้จัดการส่วนตัวแล้วถอนใจเฮือก ถึงเวลาที่หล่อนต้องบอกใครสักคนแล้วละมัง

“เมนส์ฉันไม่มาสองเดือนแล้ว”

“เมนส์ไม่มาแล้วไง มันเกี่ยวอะไรกับที่แกอ้วกด้วย..เฮ้ย..ยายแคท..อย่าบอกนะว่าแกแพ้ท้องน่ะ แกไปมีอะไรกับใครยะ แกทำงานทุกวันไม่มีเวลาออกไปดินเนอร์กับฉันด้วยซ้ำไป แกท้องได้ยังไง ท้องกับใคร..”

โจอิสันเข้าใจอาการของหญิงสาวทันทีที่หล่อนบอกการทำงานผิดปกติของรอบเดือน จะให้เขาเข้าใจไปทางอื่นได้อย่างไร นอกจากแพ้ท้อง ประจำเดือนไม่มา ทานของเปรี้ยวได้ทุกวัน อาเจียรเป็นว่าเล่น เพียงแค่นี้เขาก็สรุปโรคที่แคทลีนเป็นได้โดยไม่ต้องการผลตรวจจากหมอด้วยซ้ำไป

“เจ๊โจ ฉันจะทำยังไง เอาเด็กออกมั้ย” หญิงสาวไม่ตอบคำถามของผู้จัดการแต่ขอความคิดเห็นจากเขาซึ่งโจอิสันยกมือโบกพร้อมกับส่ายหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคสุดท้ายของแคทลีน

“แกจะบ้าหรือไง เอาออกไม่ได้เด็ดขาด แกคิดจะฆ่าลูกของแกอย่างนั้นหรือแคท ยังไงเขาก็ต้องเกิดมา ฉันต้องได้เห็นหน้าหลาน” โจอิสันจ้องหน้านางแบบสาว

“แกบอกฉันได้รึยัง ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก” เขาถามอีกและสบตาหล่อนรอคำตอบ

“ฉันนอนกับคุณมูนรูฟก่อนบินกลับมา”

“พระเจ้าช่วย..นี่หล่อนยอมเขาแค่เจอกันอาทิตย์เดียวอย่างนั้นหรือแคท” โจอิสันยกมือทาบอก พร้อมคำตำหนิที่แคทลีนรับฟังแต่โดยดี

“ฉันรักเขานี่”

“เจริญเถอะหล่อน แล้วเอาไง บินกลับไปบอกเขาว่าแกท้องอย่างนั้นหรือ แกคิดว่าเขาจะยอมรับลูกของแกมั้ยแคท” เขาถอนใจอย่างคิดแทนหญิงสาวไม่ได้

“เป็นความคิดที่ดี ฉันต้องไปบอกเขา ให้ยอมรับลูกในท้องฉัน”

“เฮ้ย! ยายแคท เอาอย่างนั้นหรือแก”

“เจ๊แนะนำฉันแล้วนี่ แล้วฉันก็คิดไว้นานแล้วด้วย พรุ่งนี้จัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินให้ฉันด้วย กลับไปได้แล้ว ฉันอยากนอน” หล่อนออกคำสั่งและไล่เขาดื้อ ๆ

“นี่หล่อนจะนอนทั้งชุดนี่หรือยะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ฉันจะทำโจ๊กร้อน ๆ ให้กิน ไม่น่าเชื่อว่าหล่อนจะท้อง ดีนะที่ท้องของแกยังไม่โตออกมาอวดนางแบบร่วมสังกัดแต่อีกเดือนพวกนั้นต้องรู้แน่ แกเตรียมคำตอบที่น่าฟังไว้นะยะ”

โจอิสันมองแคทลีนแล้วถอนใจอีกครั้ง วันนี้ท้องยังไม่นูนออกมาให้เห็นแต่เดือนหน้า เดือนโน้นและอีกหลาย ๆ เดือนล่ะ จะทำอย่างไร หนังสือพิมพ์ นิตยสารซุบซิบบันเทิงต้องประโคมข่าวและพาดหัวกันสนุกก็คราวนี้ นางแบบฮอตแห่งปีท้องก่อนแต่งและเผลอ ๆ หากมูนรูฟไม่ยอมรับว่าเด็กในท้องเป็นลูกของเขา จะกลายเป็นนางแบบสุดฮอตท้องไม่มีพ่อ อย่างไรก็ตาม อย่าให้มีวันนั้นเลย โจอิสันภาวนาอยู่ในใจ

ผู้จัดการหนุ่มรู้ว่าควรทำอย่างไรกับเรื่องท้องของแคทลีน เขาเตรียมตั๋วเครื่องบินให้กับแคทลีนพร้อมกระเป๋าเดินทาง เรื่องสำคัญอย่างนี้หญิงสาวพูดกับมูนรูฟทางโทรศัพท์ไม่ได้และเดือนที่ผ่านมาเขาไม่โทร.มาหาหล่อนแม้เพียงครั้งเดียว หล่อนรับรู้ถึงความหมางเมินและเจ็บปวดลึก ๆ อยู่ในใจ เขาอาจลืมหล่อนแล้วก็เป็นได้และตอนนี้เขากำลังมีความสุขกับผู้หญิงคนใหม่