บทที่ 12 ป๋า

“ด้วยความยินดีครับ ผมคิดว่าคุณไม่ชอบเสียอีก”

“ทำไมคะ ทุกครั้งที่คุณพาผู้หญิงมาช้อป พวกเธอซื้อของจนคุณจ่ายไม่ทันใช่มั้ยคะ” หล่อนหันมาถามพร้อมกับเลิกคิ้วรอคำตอบจากเขาแต่เขาไหวไหล่แล้วยิ้มเท่านั้น หล่อนเมินหนีรอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายของเขา ผู้ชายคนนี้ให้เกียรติผู้หญิงมากทีเดียว เขาไม่แอบเอาหล่อนเหล่านั้นมานินทาถือว่าเป็นคุณสมบัติอีกอย่างที่ผู้หญิงหลายคนชอบรวมทั้งหล่อนด้วย

มูนรูฟพาแคทลีนกลับเข้าที่พักหลังจากรถมินิบัสกลับมาส่งแขกพิเศษ 2 ชั่วโมง ฟูลาซหงุดหงิดกับการกระทำของน้องชาย เขาโทรศัพท์ตามตัวน้องให้รีบพาแคทลีน กลับมาทานอาหารมื้อค่ำแต่น้องชายกลับแกล้งถ่วงเวลาจนเขาโมโห

“มูนรูฟ แกรีบพาคุณแคทกลับมาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ป๋าจะโกรธ”

มูนรูฟไม่ได้กลัวพ่อแต่เขาคิดถึงแขกอีกหลายสิบชีวิต หากเขาพาแคทลีนทานอาหารมื้อค่ำข้างนอกจะเป็นการเสียมารยาทอย่างมาก เขาพาแคทลีนกลับมาก่อนเวลาอาหารครึ่งชั่วโมง

ประธานหัวโต๊ะอาหารชำเลืองมองนางแบบสาวที่ลูกชายคนเล็กของเขาพาไปเที่ยวเป็นการส่วนตัวด้วยสีหน้าเรียบขรึม เขาทราบข้อมูลบางอย่างมาจากฟูลาซแล้วอดถอนใจเฮือกใหญ่ไม่ได้

มูนรูฟชอบแคทลีน เพียงแต่เห็นสายตาที่ลูกมองหญิงสาวก็เข้าใจแต่เขาไม่ยอมให้มูนรูฟจริงจังกับนางแบบอินเตอร์คนนี้ มูนรูฟต้องเข้าพิธีแต่งงานกับอีวี่ลูกสาวเพื่อนรักของเขาคนเดียวเท่านั้นแต่มาคิดอีกที เขาไม่เคยบังคับเรื่องหัวใจของลูกแล้วอย่างนี้เขาจะบังคับลูกได้หรือ เขาถอนใจอีกครั้งก่อนจะลงมือทานอาหารและแขกทุกคนก็ทานตามเขา

คืนนี้ไม่มีห้องฟังเพลงและเต้นรำต้อนรับแขกทุกท่านเพื่อให้แขกพิเศษได้ชมคฤหาสน์ของมหาเศรษฐีแห่งเมืองฮัสบาซิสก่อนจะเดินทางกลับในเช้ามืดของวันใหม่ยกเว้นแคทลีนที่ยังไม่เดินทางกลับพร้อมโจอิสัน

นางแบบหลายคนส่งเสียงเป็นระยะ ๆ ขณะชมห้องโน้นห้องนี้ของตัวคฤหาสน์ ความเลิศหรูอลังการของการตกแต่งแต่ละห้องทำให้ผู้ที่เคยคิดว่าตัวเองเลิศหรูกับที่อยู่ของตัวเองแล้ว กลับต้องร้องเรียก พระเจ้า เมื่อชมความหรูของทุกพื้นที่ที่ก้าวย่างผ่าน

แคทลีนตื่นตากับสิ่งตกแต่งซึ่งส่วนมากเน้นทองคำแท้มาแต่งบ้านเพื่อสร้างความหรูให้ดูสมฐานะมากยิ่งขึ้น แวบหนึ่งหล่อนอยากมีบ้านสวยแบบนี้แต่นั่นเป็นเพียงความคิดชั่ววูบเท่านั้น หล่อนไม่ฝันไกลเกินตัวแต่ความฝันอยากมีบ้านหลังเล็ก ๆ ในกรุงลอนดอนยังติดอยู่ในใจ อพาร์ตเมนต์ที่หล่อนอยู่ก็พอเพียงกับชีวิตนางแบบของหล่อนแล้ว หากวันข้างหน้าหล่อนสามารถเก็บเงินจนพอซื้อบ้านในฝันได้ หล่อนก็จะทำ

ทุกคนกลับมาพักผ่อนด้วยความอิ่มเอมในหัวใจที่ได้ชมความงดงามของบ้านมหาเศรษฐีและนางแบบทุกคนได้รับของขวัญเป็นสร้อยเพชรซึ่งเจ้าหล่อนเปิดกล่องเห็นเป็นของมีค่าเท่านั้น บางคนถึงกับพึมพำเรียกหาพระเจ้าเลยทีเดียวแต่แคทลีนเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น

“แคท หล่อนจะอยู่ต่อจริง ๆ หรือ ไม่กลับพร้อมฉันแน่นะ” โจอิสันออกมาจากห้องน้ำ มีแผ่นมาร์คหน้าสีขาวแปะเต็มใบหน้าเหลือเพียงลูกตา รูจมูกและปากให้เห็น

“ฮื่อ.ฉันขอเที่ยวก่อน ถ้าเจ๊จะเปลี่ยนใจอยู่เที่ยวกับฉันก็ได้นะ ฉันจ่ายค่าที่พักให้ทั้งหมดแต่เวลาช้อป ออกเอง”

“นึกแล้วเชียว คนเค็มอย่างหล่อนน่ะหรือจะให้ฉันช้อปฟรี” ผู้จัดการค้อนขวับ

“ขืนฉันให้เจ๊ช้อปฟรี ฉันก็หมดตัวกันพอดี เจ๊เล่นช้อปแต่ของแพง ๆ ใครจะกล้าล่ะยะ”

“ก็แหม. ของแพงมันดูดีไปหมดนี่ยะ” เขาเดินมานั่งที่เตียงนอนแล้วพูดอีก

“แกจะพักโรงแรมเหรอ ไม่ขออยู่ที่นี่ต่อล่ะ ฉันว่าคุณมูนรูฟเขาชอบแก เขาช่วยได้อยู่แล้ว”

“ไม่หรอกเจ๊ เราอยู่เพราะอยากเที่ยว มันเรื่องส่วนตัวของเรา ไม่รบกวนเขาดีกว่าเกรงใจเขา”

“ถ้าเขาขอให้แกอยู่ที่นี่ต่อล่ะ”

“ก็.คิดดูก่อน”

“ก็แค่นั้นแหละ” โจอิสันยิ้มแล้วก็ต้องรีบหุบเพราะกลัวหน้าย่น เขาล้มตัวลงนอนข้างแคทลีน ครู่เดียวก็หลับกรนจนนางแบบสาวต้องผลักให้เขานอนคะแคงและดึงแผ่นมาร์คหน้าออกวางบนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วนอนต่อ พรุ่งนี้หล่อนจะหิ้วกระเป๋าออกไปพร้อมโจอิสัน ไม่รบกวนมูนรูฟแม้จะรู้ว่าเขาชอบหล่อนก็ตาม

แต่มูนรูฟไม่ยอมให้หล่อนเกรงใจ เมื่อรู้ว่าหล่อนจะย้ายออกไปเช่าโรงแรมอยู่ เขาเข้ามายืนตรงหน้าหล่อนแล้วเอ่ยถามเสียงนุ่ม