บทที่2.จบตอน

“เธอเดินลงไปที่ชายหาดแล้ว เอาไงดีอูโก้” เบนถามอูโก้ซึ่งได้มาทำหน้าที่ติดตามเธอด้วยเช่นกัน

“ก็ถ่ายรูปเธอสวยๆ ไปให้เจ้านายดูสิ อาจจะมีคลั่ง หรือไม่พวกเราก็อาจจะโดนควักลูกตา”

อูโก้พยักพเยิดให้มองไปยังสองสาวที่กำลังหาที่นั่งอาบแดดซึ่งแน่นอนว่าสาวเอเชียร่างเล็กอรชรแต่เต็มอิ่มไปทุกสัดส่วนในชุดบิกินีสีหวานย่อมเป็นที่ดึงดูดสายตาหนุ่มๆ ได้ไม่ยาก

“งั้นนายเป็นคนถ่ายรูปเธอส่งไปให้เจ้านายละกัน” เบนรีบโยนงานหนักให้เพื่อนทันที

“เฮ้ย ได้ไงวะ”

“ไม่รู้ล่ะ ก็นายเป็นคนสนิทของเจ้านาย คุณลีโอไม่กล้าทำอะไรนายหรอก อย่าลืมนะ เจ้านายบอกว่าให้ถ่ายรูปเธอส่งไปให้ดูไม่ว่าเธอจะทำอะไรที่ไหนอย่างไร” เบนย้ำแล้วกอดอกด้วยท่าทางจริงจัง

“งานเข้าฉันตลอดเลยนะ”

“อะไรวะ แค่นี้เอง ก็นายชนะพนันพวกฉันได้ไปตั้งพันยูโร ถือว่าชดเชยกันน่า”

เบนว่าแล้วก็เดินไปเลียบๆ เคียงๆ ทำมีเป็นคุยกับสาวๆ อูโก้ส่ายหน้าแล้วรีบเก็บภาพของเฟื่องลดาอย่างรวดเร็ว ความจริงแล้วเขาถ่ายรูปเฟื่องลดามาหลายรูปตั้งแต่เห็นเธอเมื่อวานก่อนที่เข้ามาขอให้ลีโอนาร์ดถ่ายรูปให้ด้วยซ้ำ แน่นอนเขาสนใจเธอแต่เมื่อเห็นว่าลีโอนาร์ดก็สนใจเธอด้วยเขาจึงเป็นฝ่ายที่หลีกทางให้ ด้วยความรู้สึกลึกๆ และสัญชาตญาณบางอย่างบอกเขาว่า หญิงสาวคนนี้จะนำพาบางอย่างมาและเชื่อว่าเธอทำให้ลีโอนาร์ดเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเช่นนั้น ที่สำคัญเขาเชื่อว่าลีโอนาร์ดตกหลุมรักสาวไทยคนนั้นเข้าให้แล้ว นั่นจึงทำให้เขาไม่คิดเกินเลยกับเธอมากกว่ารู้สึกประทับใจ แต่อูโก้ก็ให้สัญญากับตัวเองว่าเขาจะมีคนรักเป็นคนไทยเหมือนเฟื่องลดาให้ได้ สาวไทยสวยน่ารักแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ ชายหนุ่มคิดอย่างรื่นรมย์

“เห็นทีอูโก้จะถูกเตะก็คราวนี้”

แล้วก็เป็นจริงตามที่อูโก้คาดไว้เมื่อลีโอนาร์ดเห็นภาพของเฟื่องลดาในวันนี้แล้วคำสั่งฟ้าแลบก็ตามมาทันทีซ้ำอูโก้กับเบนก็โดนข้อหา มองผู้หญิงคนใหม่ของเจ้านาย และโดนทำโทษชกเบ้าตาคนละที ถือว่าเป็นโทษที่เบามากและไม่เคยมีใครโดนทำโทษในข้อหานี้มาก่อน

“ทำไมนายอ่านใจคุณลีโอออกวะ อูยย ไม่เคยเจอข้อหานี้มาก่อนเลย ทีคนก่อนๆ จะมองจะพูดด้วยก็ไม่เห็นเคยซีเรียสวะ ทำไมคนนี้คุณลีโอต้องชกเบ้าตาฉันด้วยเนี่ย” เบนบ่นไปพร้อมทั้งประคบเบ้าตาไปด้วยเช่นเดียวกับอูโก้

“ดีแล้วที่เจ้านายเราไม่ตามไปชกเบ้าตาผู้ชายทั้งหาดหรือไปควักลูกตาเขามาขยี้น่ะ”

“แสดงว่าคนนี้เอาจริง แล้วนายมีแผนรึยัง”

“มีแล้ว แต่ตอนนี้ขอประคบเบ้าตาก่อนนะ โอย.. มือหนักตีนหนักไม่เปลี่ยนเลย”

“แหม.. ฉันโชคดีจังที่ไม่ได้ทำงานนี้”

โอเว่นเดินเข้ามาแล้วหัวเราะเยาะเพื่อน ในบรรดาบอดีการ์ดทั้งหมดของลีโอนาร์ดสามหนุ่มนี้สนิทสนมกันมากเพราะเรียนมาด้วยกัน ด้วยทุนสนับสนุนของบิดาของลีโอนาร์ด

“นายมาก็ดีแล้ว ในเมื่อนายพลาดงานสำคัญ นายก็จะได้งานที่ไม่ค่อยสำคัญไปทำ..” อูโก้ยิ้มบางๆ แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์

ในขณะที่อูโก้กับเพื่อนพากันคิดวางแผนทำตามความต้องการของผู้เป็นนาย ทางด้านคนออกคำสั่งก็กำลังเดือดดาลกับภาพที่อูโก้ส่งมาให้

“เธอกล้าดีอย่างไรกันนะแวนด้าที่เอาของของฉันไปอวดสายตาผู้ชายคนอื่นแบบนี้ ถ้าเป็นได้นะ ฉันจะตามไปควักลูกตาพวกมันทุกคนเลย” ลีโอนาร์มองภาพหญิงสาวในชุดบิกินีที่อวดโฉมอยู่บนชายหาดอย่างเดือดดาล

เธอสวยเซ็กซี่มาก นั่นคือสิ่งที่เขารู้อย่างชัดเจนเรือนร่างอรชรสีน้ำผึ้งที่มีทรวงอกอวบอิ่มเกินตัวมีเพียงผ้าสามเหลี่ยมปกปิดไว้หมิ่นเหม่ รอยยิ้มสดใสนั่นเธอคงจ่ายจ่ายให้คนทั่วทั้งหาดไปแล้ว ผู้ชายคนอื่นก็ได้รับรอยยิ้มจากเธอด้วยน่ะสิ เพียงแค่คิดลีโอนาร์ดก็ยิ่งเดือดดาล โดยลืมคิดไปว่าก่อนหน้านี้ไม่ว่าผู้หญิงที่เขาควงจะเปลือยกายหรือไม่ใส่อะไรเลย หรือจะไปอวดโฉมให้ใครต่อใครมองเขาก็ไม่เคยรู้สึกหวงแบบนี้ แต่กับเธอ

แต่เฟื่องลดาสาวไทยตัวเล็กๆ ที่เขาเจอโดยบังเอิญเพียงครั้งเดียวกลับทำให้เขาฉุนเฉียวพลุ่งพล่านได้ถึงเพียงนี้ เขาคงปล่อยเธอกลับประเทศไทยไปง่ายๆ ไม่ได้แล้ว..

“เธอจะต้องเป็นของฉัน.. แล้วพบกันสาวน้อย..”

ชายหนุ่มคาดโทษเธอในใจแล้วมองข้อมูลของเธอที่ถูกส่งเข้ามาในโทรศัพท์เครื่องหรูทันสมัยพร้อมทั้งรูปถ่ายที่อูโก้ถ่ายภาพเขากับเธอไว้ในวันนั้น

“เจ้าหมอนี่ก็รู้ใจไปเสียหมด..”

พอเห็นรูปที่อูโก้ถ่ายไว้ในวันที่เจอเธอวันแรกความฉุนเฉียวก็พลอยลดลงไปได้มาก รูปหญิงสาวยิ้มกว้างอยู่กับมวลดอกไม้และอาคารเก่างดงามดูแล้วสดชื่นสดใส แล้วยังภาพที่เธอกับเขาเงยหน้ายิ้มให้กันนั่นอีก ดูเผินๆ แล้วเหมือนหนุ่มสาวที่เป็นคู่รักไม่มีผิด มันโชคดีตรงที่เขาแต่งตัวแสนธรรมดาเพราะต้องการไปสืบหาข้อมูลบางอย่างที่บาเลนเซียแล้วต้องกลับมาทำงานต่อที่บาร์เซโลน่า ซ้ำไม่ได้โกนหนวดเคราเขาจึงเหมือนชายหนุ่มธรรมดาที่แวะเขาเมืองมาทำธุระมากกว่านักธุรกิจหนุ่มชื่อกระฉ่อน และมันก็ทำให้เธอเดินเข้ามาหาเขา

เฟื่องลดาไม่รู้จักเขาเพราะถ้าหากรู้จักเธออาจจะไม่ได้ให้เขาทำแค่ถ่ายรูปให้ และอาจจะเสนออะไรๆ ให้เขาเหมือนหญิงสาวหลายๆ คนที่เขาเคยเจอมา จะว่าไปผู้หญิงสมัยนี้ก็น่ากลัวอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ไม่ใช่คนกินไม่เลือก

ผู้หญิงที่เขาเลือกควงระดับนางเอกนางงามหรือนางแบบที่มีชื่อเสียง ไม่ก็ลูกของคนมีอันจะกินที่ไม่ได้ซีเรียสเรื่องการผูกมัด หลายคนที่เขาเคยควงก็เป็นถึงลูกสาวของรัฐมนตรี ไม่ก็นักการเมืองท้องถิ่นไปถึงระดับชาติ แต่ก็แค่ชั่วคราวแล้วต่างคนก็ต่างมีชีวิตเป็นของตนเอง ผู้หญิงเหล่านั้นเป็นหญิงเก่งและชอบทำงาน ดังนั้นพวกเจ้าหล่อนคงไม่อยากเอาชีวิตทั้งชีวิตมาเป็นผู้หญิงของเขาให้เสียเวลาสนุก นั่นคือข้อดีของการคบหญิงสาวเหล่านี้ พวกเธอมีสมองและไม่งี่เง่าที่สำคัญ ความคิดหลายๆ อย่างตรงกันแต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันแบบคู่รักได้เท่านั้นเอง ซึ่งเขาก็ชอบที่มันเป็นแบบนั้น และบางคนก็ยังเป็นคู่ค้าทางธุรกิจของเขาด้วยและยังสามารถทำงานได้ดีเทียบเท่าหรือดีกว่าบุรุษบางคนเลยทีเดียว

“ลูกวางน้อย.. ฉันรอเธออยู่..”

ดวงตาคมมองภาพหญิงสาวที่ยิ้มสดใสในชุดบิกินีเซ็กซี่ขยี้ใจอย่างหมายมาด เลือดในกายหนุ่มร้อนฉ่าจนแทบจะทำให้เขาแดดิ้นด้วยความต้องการเธอเสียให้ได้

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปเฟื่องลดายังคงอยู่ที่สเปน และเธอก็ได้ไปเที่ยวยังสถานที่ที่วาดฝันไว้เกือบทุกที่ซึ่งการมาครั้งเรียกได้ว่าประทับที่สุด ตอนนี้เธอพักอยู่ในบาร์เซโลน่าเพราะเฟื่องลดารู้สึกชอบเมืองนี้มากกว่ามาดริด

“อืม.. เห็นภาพในอินเตอร์เน็ตแล้วอยากได้แสงสุดท้ายในบาร์เซโลน่าบ้างจัง ออกไปถ่ายรูปดีกว่า”

หญิงสาวคิดอย่างลิงโลดเมื่อเห็นภาพในอินเทอร์เน็ตแล้วแสงแดดยามเย็นของเมืองบาร์เซโลน่านั้นงดงามไม่แพ้ที่ใดในโลก เฟื่องลดาเตรียมกล้องและขาตั้งกล้องพร้อมสมุดโน้ตของตนอย่างว่องไว เย็นนี้เอเลน่ากลับไปที่บ้านและจะกลับมาที่โรงแรมก็ตอนค่ำ ดังนั้นเธอจึงไม่มีเพื่อนเดินไปถ่ายภาพแต่ที่นี่ก็ไม่ได้น่ากลัวเพราะเต็มไปด้วยผู้คนและอยู่ในเมืองใหญ่

ไม่นานเฟื่องลดาก็มาถึงจุดชมวิวยอดฮิตในบาร์เซโลน่าแต่ก็นั่นล่ะ จุดชมวิวนี่เต็มไปด้วยผู้คนเสมอ ทุกคนอยากได้วิวสวยๆ เพื่อถ่ายภาพเธอเองก็เช่นกัน

“ว้า.. มาไม่ทัน เขาจองพื้นที่กันหมดแล้ว.. แต่เอาเถอะไหนๆ ก็มาแล้ว หาที่อื่นที่วิวสวยๆ สงบๆ ตรงอื่นก็ได้”

ว่าแล้วเฟื่องลดาก็กวาดตามองหาจุดเหมาะๆ ที่จะเก็บแสงยามเย็น แล้วเธอก็เดินไปถึงสวนสาธารณะซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นั่นนักซึ่งผู้คนค่อนข้างบางตา แต่น้ำพุตรงกลางสวนก็สวยพอต้องแสงยามเย็นน้ำพุก็ดูงดงามแปลกตา เฟื่องลดาตั้งกล้องทันทีแล้วค่อยๆ หาจุดโฟกัสถ่ายภาพแต่ในขณะที่เธอกำลังกดชัทเตอร์เก็บภาพอยู่นั้นเอง ก็มีชายสองคนเดินเข้ามาในโฟกัสของกล้องรุ่นใหม่ล่าสุดที่ลงทุนเก็บเงินซื้อมากว่าสามปี ตอนแรกเฟื่องลดาก็คิดว่าไม่นานชายสองคนนี้ก็คงเดินจากไปแล้วจะถ่ายรูปต่อ แต่กลายเป็นว่าอยู่ๆ พวกเขาสองคนก็ทะเลาะกันซึ่งเธอสังเกตจากท่าทางของพวกเขา

และด้วยความเป็นคนมือไวใจเร็วเฟื่องลดากดชัทเตอร์เก็บภาพของชายสองคนนั้นไปอย่างอัตโนมัติ แล้วเธอก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อจู่ๆ ชายหนึ่งในสองคนนั้นชักปืนออกมาแล้วยิงใส่ชายอีกคนทันทีรัวๆ สามนัด และเธอก็เก็บภาพการฆาตกรรมครั้งนี้ได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะหน้าคนร้าย...

“ตายห่.. ยายเฟื่องนี่เธอทำอะไร”

หญิงสาวสบถกับตัวเองซึ่งหากยายฟองมาได้ยินเธอคงจะโดนตีขาลายแน่ๆ เฟื่องลดารีบเก็บกล้องทันทีเมื่อเห็นว่าชายคนนั้นกำลังเดินมายังที่ที่ตนอยู่

วิ่ง.. นั่นคือสิ่งที่สมองสั่งให้ทำและขาทั้งสองข้างก็ทำตามโดยไม่เสียเวลาไตร่ตรอง...

เฟื่องลดาวิ่งกระหืดกระหอบอย่างไม่คิดชีวิตออกจากที่นั่นด้วยความหวาดกลัว โดยไม่รู้จะไปทางไหนเพราะกำลังตกใจเสียขวัญอีกทั้งสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย และเหมือนว่า ณ ช่วงเวลานั้นคนที่บาร์เซโลน่าหายไปหมดทั้งเมือง ตอนนี้มีเธอยืนคว้างอยู่คนเดียวบนถนนอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นไปได้

นั่นมีทางออกจากสวนอยู่ทางเดียวที่ประตูเปิดอยู่.. โดยไม่เสียเวลาคิดเฟื่องลดารีบวิ่งไปยังประตูอัลลอย์สีดำทะมึนกว้างใหญ่ที่เปิดสู่ถนนทอดยาวลงจากเนินเขาเข้าถนนในตัวเมือง อีกนิดเดียวเธอก็จะพ้นเขตอันตราย.. เมื่อถึงจุดที่มีคนเยอะๆ ผู้ชายคนนั้นจะไม่มีทางตามเธอพบ

แต่ โอ.. คุณพระ ไม่มีรถสักคนบนถนนเส้นนี้และไม่มีใครเลย.. มันเป็นไปได้อย่างไร ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียขวัญเรี่ยวแรงเริ่มถดถอยและเหนื่อยล้า หญิงสาวหันกลับไปมองก็พบว่าชายคนนั้นวิ่งตามาติดๆ แต่นั่น..

ตรงนั้นมีคนอยู่สามสี่คนและพวกเขาก็กำลังจะขึ้นรถไปแล้ว เฟื่องลดาใจเต้นแรงด้วยความดีใจที่เห็นใครสักคนเธอจะต้องขอความช่วยเหลือจากคนกลุ่มนั้นแต่จะอย่างไรล่ะในเมื่อพวกเขากำลังจะขึ้นรถและจากไป..

“เอาล่ะ เป็นไงเป็นกัน..”

เฟื่องลดากัดฟันวิ่งไปยังรถคันนั้นอย่างไม่รั้งรอเมื่อชายร่างสูงในชุดสูทสีดำเปิดประตูและกำลังจะเข้าไปเมื่อวิ่งไปถึงเธอก็รีบสอดกายแทรกเข้าไปในรถของเขาทันที...