บทที่ 2. ตากล้องจำเป็น

หลังจากที่เดินไปทั่วเมืองและซื้อของฝากได้ดังใจปรารถนาแล้วเฟื่องลดาก็แทบจะหมดแรง หญิงสาวเดินมาทรุดนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ริมถนนที่ค่อนข้างห่างไกลจากกลุ่มนักท่องเที่ยวด้วยความเหนื่อยอ่อน ตอนนี้เฟื่องลดารู้สึกว่าเธอต้องการความสงบสักครู่ เพราะรู้สึกตาลายกับคนที่เดินขวักไขว่เสียเหลือเกิน

“แวนด้าหิวมไหม เดี๋ยวเอเลน่าไปซื้อน้ำให้”

“ก็ดีค่ะ ขอบคุณนะคะ”

หญิงสาวยิ้มบางๆ ให้เพื่อนร่วมทริป เฟื่องลดามองรอบกายด้วยความสุขอิ่มเอม ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นตึกทรงสวยงามแปลกตาและอยากถ่ายรูปกับดอกไม้สวยๆ ข้างตึก แต่เอเลยน่ายังไม่มาเธอจึงเดินไปถ่ายรูปรอด้วยความตื่นเต้น

“ดอกไม้สวยๆ ทั้งนั้นเลย ตรงนี้ก็สวยตรงนี้ก็สวย อ๊าย.. เก็บภาพไปฝากยายฟองญาญ่าดีกว่า”

ว่าแล้วเฟื่องลดาก็หยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่มาถ่ายรูปตนเองกับดอกไม้เป็นการใหญ่หลังจากที่ใช้กล้องถ่ายจนหนำใจแล้ว

“อยากถ่ายแบบเต็มตัวเห็นวิวข้างหลังด้วยทำไงล่ะเนี่ย เอเลน่าก็ยังไม่มา อุ้ย.. นั่นให้ผู้ชายคนนั้นถ่ายให้ดีกว่า..”

แล้วสายตาของเธอก็แลไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังโทรศัพท์อยู่และเขาก็วางสายพอดี เขาคงเป็นนักท่องเที่ยวหรือไม่ก็เป็นคนที่นี่

“ขอโทษนะคะคุณ เอ่อ.. ช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ..”

หญิงสาวเอ่ยทักเขาเป็นภาษาอังกฤษชัดเจนแล้วยิ้มหวานให้เขาตามแบบฉบับยิ้มสยามที่ทำให้คนเห็นประทับใจได้ไม่ยาก ชายคนนั้นพยักหน้ารับเธอจึงยื่นโทรศัพท์ให้เขาแล้วบอกว่าเธออยากถ่ายภาพตรงไหนอย่างไร

“พร้อมแล้วค่ะ ถ่ายตรงนี้ให้เห็นภาพตึกกับดอกไม้ข้างหลังนะคะ”

แล้วเฟื่องลดาก็โพสต์ท่าอย่างมืออาชีพเลยทีเดียว เรื่องโพสต์ท่าถ่ายรูปนี่บอกเลยว่าเป็นงานถนัดมากเธอจึงโพสต์ท่าไหลลื่นอีกทั้งคนถ่ายไม่อิดออดเธอจึงลืมไปเลยว่าเธอกับเขาเพิ่งได้รู้จักกัน

ในขณะที่เฟื่องลดาเพลิดเพลินกับการถ่ายรูปอีกฟากถนนตรงข้ามกันนั้น มีชายหนุ่มสามคนก็กำลังยืนมองเธออย่างสนใจ

“อย่า ไม่ต้อง คอยดูห่างๆ”

อูโก้ยกแขนกันชายอีกสองคนที่ทำท่าจะเข้าไปขัดขวางการถ่ายภาพของหญิงสาวคนนั้น สีหน้าของเขาไม่มีแวววิตกกังวลเลยแม้แต่น้อย ทั้งที่ปกติแล้วอูโก้จะเข้มงวดกับการดูแลความปลอดภัยของลีโอนาร์ดมาก เรียกได้ว่าหากไม่มีการนัดหมายและคนปกติทั่วไปจะเข้าถึงตัวลีโอนาร์ดได้ยาก และลีโอนาร์ดก็เป็นคนไว้ตัวไม่คบหาหรือพูดคุยกับใครง่ายๆ ไม่ใช่เพราะเย่อหยิ่งเกินกว่าจะพูดคุยกับคนทั่วไป แต่ นักล่าแห่งสเปน อย่างสีโอนาร์ด ระแวงเกินกว่าจะให้ความสนิทสนมพูดคุยกับคนทั่วไป นั่นก็เพื่อความปลอดภัยของเขาเอง...

“ไม่กลัวว่าเธอจะเป็นนางนกต่อหรือครับคุณอูโก้”

“ไม่หรอก ทางที่ดีพวกนายรอรับคำสั่งไปหาข้อมูลเธอมาให้คุณลีโอดีกว่า เชื่อเถอะว่านายได้งานนี้แน่”

“จริงเหรอครับ เจ้านายไม่เคยสนใจผู้หญิงง่ายๆ ส่วนใหญ่ก็ต้องสวย หุ่นสะบึม นางแบบ นางเอก อะไรแบบนั้น แต่ผู้หญิงคนนั้นเธอดูธรรมดา หน้าตาเหมือนคนเอเชีย” อีกคนให้ความเห็น

“พนันกับฉันไหมล่ะ เบน นายด้วย โอเว่น” อูโก้ชวนพนันเสียเลย

“ก็ได้ ฉันว่าเจ้านายไม่สนหล่อน” เบนกล่าวอย่างมั่นใจ

“ฉันก็พนันว่าเจ้านายไม่สน” โอเว่นกับเบนจับมือกันอย่างมั่นใจ

“100 ยูโร น้อยไปไหม ฉันพนันว่าเจ้านายสน 500 ยูโร”

อูโก้ใจป้ำสองหนุ่มมองหน้ากันแต่หากพวกเขาชนะนั่นคือเงินพนันคูณสองเงินที่ได้มาฟรีๆ แบบนี้มีหรือจะพลาด

“ไม่ได้ชอบเล่นการพนันนะและไม่ได้เห็นแก่เงิน แต่ก็นะ ฉันเอาด้วย 500 ยูโรตามนั้น”

แล้วสามหนุ่มก็ยืดตัวตรงหันกลับไปทำท่าดื่มกาแฟของตนเงียบๆ เมื่อร่างสูงใหญ่ของคนที่เป็นต้นเหตุแห่งการพนันครั้งนี้เดินกลับมา

“เบน ไปหาข้อมูลผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉันภายในครึ่งชั่วโมงนี้ ฉันจะกลับไปรอที่โรงแรม..” เบนกับโอเว่นสำลักกาแฟพรวดเมื่อได้รับคำสั่งของเจ้านาย ลีโอนาร์ดหันไปมองหน้าทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ

“อะไร พูดแค่นี้มีปัญหา ตัดเงินเดือนซะดีมั้ย”

“มะ ไม่ครับ อีกครึ่งชั่วโมงได้ข้อมูลเธอครับ” เบนลนลานรับงานด่วนด้วยความมึนงง

“ดี..” พูดจบลีโอนาร์ดก็เดินไปขึ้นรถคันหรูแล้วขับออกไป อูโก้ยิ้มพรายหันมายักคิ้วให้เพื่อนร่วมงานทั้งสอง

“จ่ายสดนะเว้ย ห้ามติดห้ามค้าง จ่ายมาๆ โอนมาเลย”

“อะไรวะ งกชะมัด”

โอเว่นกับเบนบ่นอุบแล้วรีบโอนเงินผ่านระบบออนไลน์เข้าบัญชีของอูโก้ทันที อูโก้ยิ้มกว้างแล้วมองตามหญิงสาวสองคนที่เดินหายไปในหมู่นักท่องเที่ยวยิ้มๆ เห็นทีงานนี้เขาคงจะมีพี่สะใภ้แล้วกระมัง..

ทางดานลีโอนาร์ดซึ่งขับรถกลับโรงแรมของตนด้วยตัวเองโดยไม่มีใครติดตามก็อมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างเผลอตัวเมื่อคิดถึงคนตัวที่เข้ามาขอให้เขาถ่ายรูปให้ ผู้หญิงที่เขารู้เพียงชื่อของเธอ แวนด้า เธอมาจาก เมืองไทย ใบหน้าเรียวผุดผ่องประดับดวงตากลมโตสีดำสนิทราวนิลน้ำงาม และริมฝีปากระเรื่อที่แย้มยิ้มอวดไรฟันขาวราวไข่มุก ดูเผินๆ แล้วเธอก็ไม่ได้สวยโดดเด่นเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยควง แต่ทำไมรอยยิ้มนั้นมันสะกดให้เขายอมทำตามที่เธอร้องขอโดยดี ซึ่งความจริงแล้วเขาแทบไม่เคยใส่ใจกับเรื่องไร้สาระพวกนี้ด้วยซ้ำ และเขาก็ไม่เคยทำตัวเป็นช่างภาพให้ใครด้วย จริงอยู่เขาชอบถ่ายภาพแต่ไม่เคยถ่ายภาพบุคคลหรือถ่ายรูปให้ใครแบบที่ถ่ายภาพให้เธอ ปกติเขาจะเบื่อมากเมื่อสาวๆ ขอให้เขาถ่ายรูปให้เพราะเขามองว่ามันไร้สาระและน่าเบื่อ ผู้หญิงที่เขาควงส่วนใหญ่ก็มักทำตัวไร้สาระกับเรื่องพวกนี้กันทุกคน พวกหล่อนไม่ต้องการอะไรนอกจากเงินและเซ็กซ์แล้วก็ถ่ายรูปอวดกันไปวันๆ ว่าได้อะไรจากเขาไปบ้าง

พวกเจ้าหล่อนเหล่านั้นทำตัวไร้สมองและทำให้เขาพลอยเบื่อหน่ายการคบหาใครอย่างจริงจังจึงทำให้เขาควงผู้หญิงไปเรื่อยเปื่อยจนกลายเป็นคาสโนว่าในสายตาของใครๆ ผู้ชายอย่างเขาจะหาใครที่จริงใจด้วยเล่า และเขาก็เชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนจะรักเขามากกว่ารักสมบัติที่เขามี ดังนั้นเขาจึงวางพวกเธอไว้ในฐานะคู่ควงเท่านั้น และมีไว้ระบายความต้องการประสาผู้ชาย และไม่คิดจะยกย่องพวกเธอขึ้นมาในฐานะคนรักเลยสักคน จะว่าไปเขาก็ได้ฉายา นักล่าไร้หัวใจ อีกหนึ่งฉายานอกจากนักล่าแห่งสเปนซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้ต้องการและไม่เคยอยากได้ด้วย แต่เพราะเขาไม่ตกลงปลงใจกับใครเสียทีก็ทำให้เขาได้ฉายาเหล่านี้มาประดับบารมี ลีโอนาร์ดถอนหายใจเบาๆ อย่างเซ็งๆ แล้วเขาก็ยิ้มบางๆ กับตัวเองอีกครั้งเมื่อนึกถึงใบหน้าสาวไทยคนนั้น

ความจริงแล้วเขามีคุณย่าทวดเป็นคนไทย ย่าทวดของเขาเป็นลูกครึ่งไทย อเมริกัน และคุณย่าของเขาก็สามารถพูดภาษาไทยได้ด้วยแต่เขากับพ่อนั้นพูดไม่ได้ เพราะไม่เห็นความสำคัญของภาษานี้ และไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเกี่ยวข้องกับคนไทยคนไหนนอกจากคุณย่าทวดกับคุณย่า พอคุณย่าทวดเสียชีวิตไปทุกคนก็แทบลืมไปเลยว่าพวกตนมีเชื้อสายสายเลือดไทยในตัว และคุณย่าเองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมแผ่นดินเกิดของย่าทวดมาหลายสิบปีเพราะสุขภาพท่านไม่ค่อยแข็งแรงนักเนื่องจากการผ่าตัดและอายุที่มากขึ้นนั่นเอง...

เขาเคยได้ยินคุณย่าพูดถึงเมืองไทยว่าน่าอยู่และอากาศดีและสาวไทยก็สวยมากด้วยตอนนั้นเขาคิดอย่างขบขันว่า ผู้หญิงไทยคงจะตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ ซีดๆ นั่นก็เพราะเขาเคยเห็นหญิงสาวชาวจีนและญี่ปุ่นซึ่งเคยร่วมงานกันบ้าง แต่เมื่อเจอหญิงไทยตัวเป็นๆ เขาจึงได้เชื่อคำพูดของคุณย่า ผู้หญิงไทยสวยดูมีมิติกว่าหญิงเอเชียชาติอื่นๆ ที่เขาเคยเจอ โดยเฉพาะเธอคนนี้ หญิงสาวเจ้าของรอยยิ้มตราตรึงใจผิวสีน้ำผึ้งเนียนละเอียดดูนุ่มนวลน่าสัมผัสรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นซึ่งด้วยสายตาของคนที่ผ่านโลกมามากและผ่านผู้หญิงมาไม่น้อยก็สามารถประเมินด้วยสายตาได้เลยว่ารูปร่างของเธอต้องงดงามอย่างแน่นอน เพียงแค่คิดร่างกายของเขาก็มีปฏิกิริยากับสิ่งที่จินตนาการไว้ขึ้นมาทันทียิ่งกลิ่นหอมจางๆ จากร่างเล็กที่แตกต่างจากกลิ่นน้ำหอมที่เคยได้กลิ่นจากกายหญิงสาวที่เคยมีสัมพันธ์ด้วย และยังเหมือนว่ามันติดตรึงอยู่ที่ปลายจมูกก็ยิ่งกระคุ้นเร้าให้เขารู้สึกปวดหนึบที่กลางกายแกร่งอย่างน่าโมโห

“กล้าดียังไงมาทำให้ฉันรู้สึกอย่างนี้ เธอจะต้องรับผิดชอบสิ่งที่เธอทำกับฉัน แวนด้า..” แล้วลีโอนาร์ดก็โยนความผิดให้เธอเสียเลย..

“เมื่อกี้แวนด้าคุยกับใครน่ะ”

“อ้อ.. เข้าชื่อ ลีโอน่ะ เป็นหนุ่มชาวไร่มาจากบาเลนเซียพอดีว่าฉันอยากได้รูปสวยๆ ไปอวดญาญ่าเลยวานให้เขาถ่ายรูปให้ ก็เอเลน่าไม่มาเสียทีนี่นา”

บอกพลางกดดูรูปในโทรศัพท์และกล้องถ่ายรูปด้วยความสุขเพราะสวยทุกรูป นางแบบก็สวย วิวก็สวยดอกไม้ก็สวย สวยไปหมด.. เฟื่องลดาคิดเข้าข้างตัวเองไปนั่น

“อ้อ.. เหรอ แต่ในสเปนแวนด้าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ นะ โดยเฉพาะผู้ชาย ผู้ชายสเปนหาจริงใจยาก” เอเลน่าบอกยิ้มๆ

“ถึงว่าสิเอเลน่าเลยหลงเสน่ห์หนุ่มไทย”

“ก็แหงล่ะ โมกข์นิสัยดีน่ารัก ไม่เหมือนหนุ่มๆ ที่นี่เจ้าชู้ที่สุด”

“ฉันก็แค่ให้เขาถ่ายรูปและแนะนำตัวกันนิดหน่อยไม่ได้บอกอะไรเขานอกจากชื่อ และมาจากไหน แต่เขาก็ถ่ายรูปสวยนะ ดูสิมุมกล้องอย่างกับมืออาชีพแน่ะ” เฟื่องลดายื่นโทรศัพท์ให้เอเลน่าดู

“จริงด้วย เพราะนางแบบสวยด้วยล่ะ”

“นั่นล่ะถูกต้องเลยค่า ฮ่าๆ”

เฟื่องลดายืดอกรับโดยดีเอเลน่าเลยพลอยหัวเราะไปด้วย แล้วทั้งสองก็กลับไปยังโรงแรมที่พักด้วยความสุขสดชื่น โดยไม่รู้ว่าพวกตนถูกจับตามองอยู่

วันรุ่งขึ้นสองสาวก็ตรงไปยังชายหาด ณ ชายหาด Barcelona ซึ่งหากใครมาที่บาเซโลน่าแล้วไม่ได้มาที่ชายหาดนี้ถือว่าพลาดอย่างมาก

“ใส่บิกินี่ลงไปเลยเหรอเอเลน่า” เฟื่องลดาตาโตเมื่อเห็นเพื่อนร่วมทางอยู่ในชุดบิกินี่สีสดใส

“ใช่ค่ะ จะใส่เสื้อคลุมลงไปก่อนก็ได้ หากแวนด้าไม่มั่นใจ”

“เอ่อ.. ก็ไม่ได้ไม่มั่นใจเสียทีเดียว แต่แวนด้ารู้สึกเขินๆ น่ะ ดูสิ มันดูโป๊ไปมั้ย”

“ไม่นี่ สวยออก แวนด้าเซ็กซี่มากด้วย ดูสิ มีหน้าอกกลมกลึงทั้งที่ตัวเล็กกว่าเอเลน่าตั้งเยอะ แถมยังรูปร่างสวยด้วยดูแข็งแรงๆ ดีออก” เอเลน่าชมจากใจจริง

“จริงเหรอ มันไม่น่าเกลียดนะ บางทีฉันก็ไม่ชอบหน้าอกตัวเองเลยมันใหญ่ไป” หญิงสาวทำหน้ามุ่ย

“โอ้ย.. เพิ่งเคยได้ยิน ตั้งแต่เกิดมาเอเลน่าได้ยินแต่ผู้หญิงเขาอยากมีหน้าอกแบบที่แวนด้ามี” เอเลน่าทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อว่าตนจะได้ยินเรื่องแบบนี้

“มันไม่ได้น่าเกลียดใช่ไหม”

“ม่ายยย ไม่เลยสักนิด”

เอเลน่าทำเสียงสูงและยืนยันด้วยการจับร่างเล็กอรชรของเฟื่องลดาในชุดบิกินี่ลายดอกไม้สีหวานไปที่กระจกเงาบานใหญ่เต็มตัว

“ดูสิ แวนด้าสวยไม่มีที่ติด บอกได้เลยว่าลงไปที่ชายหาดนะ ผู้ชายทุกคนจะต้องหันมามองแวนด้า เผลอๆ แวนด้าอาจจะได้หนุ่มๆ ติดไม้ติดมือกลับเมืองไทยไปด้วยนะ แต่อย่าหลงคารมหนุ่มสเปนง่ายๆ เชียว”

“ถ้าอย่างนั้นไม่ใส่ลงไปดีกว่า กลัวคนมอง”

“ไม่ได้ๆ มีของดีก็ต้องโชว์สิ ไปเถอะๆ เดี๋ยวแดดร้อน แวนด้าจ๋า ที่นี่มันเป็นเรื่องธรรมดามาก”

เอเลน่าไม่สนใจคนตัวเล็กกว่าทำท่าอิดออดหยิบเสื้อคลุมมาสวมให้แล้วจูงมือเล็กไปยังชายหาดด้านล่างทันที