CHAPTER 8

“นายเหนือ แพรวเองจ้า” แพรวเคาะประตูห้อง ก่อนจะตะโกนบอก “แพรวเอาอาหารว่างมาให้”

“เข้ามา” เสียงห้วนตะโกนตอบกลับมาจากในห้อง จากที่ขวัญจิราได้ยินมาว่าไม่มีใคร

เข้าหน้าเขาติด แต่เขายังอนุญาตให้แพรวเข้าไปได้ แสดงว่าในบ้านหลังนี้ยังมีคนที่พอจะคุยกับเขารู้เรื่องอยู่บ้าง

แพรวเปิดประตู พยักหน้าให้หญิงสาวเข้าไปด้วยกันเมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง ขวัญจิราเดินตามเด็กสาวเข้าไปเงียบ ๆ

ห้องนอนของเขาเป็นสีขาวเรียบง่าย ผนังประดับด้วยภาพถ่ายซึ่งส่วนใหญ่เป็นภาพรถแข่ง มีหน้าต่างขนาดใหญ่ซึ่งเปิดม่านไว้ทำให้มองเห็นวิวของไร่ทั่วบริเวณ

ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงหันหน้ามองออกไปด้านนอก ไม่ได้มองผู้ที่เข้ามาใหม่ แม้จะเห็นเพียงใบหน้าด้านข้างแต่ขวัญจิราก็เห็นว่าหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครา มองไม่เห็นเค้าหนุ่มหล่อมาดเซอร์แบบที่เธอเคยเห็นในรูปที่ธนาเอาให้ดูก่อนมาที่นี่

แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ดูน่ารังเกียจขนาดที่คู่หมั้น หรือพยาบาลกี่คนต่อกี่คนจะอดรนทนไม่ได้ต้องหนีหายไปแบบนั้น เขายังดูสภาพดีกว่ามากเมื่อเทียบกับตอนที่พ่อเธอเป็นอัมพาต ในขณะที่เธอคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น คนที่นอนอยู่บนเตียงก็หันมา ตาเฉี่ยวของเขามองคนที่เดินตามแพรวเข้ามา

“เธอเป็นใคร พยาบาลคนใหม่เหรอ?”

คนที่ยืนอยู่ข้างหลังแพรวเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวย ดวงตาสีดำกลมโตของเธอทั้งน่ามองและน่าค้นหา ช่วงที่ผ่านมาเขาอาละวาดแสดงอิทธิฤทธิ์ไปมาก ไม่ว่าพยาบาลกี่คน ค่าจ้างสูงแค่ไหนสุดท้ายก็ทนคนไข้อารมณ์ร้ายอย่างเขาไม่ไหว ผ่านมาหลายวันแล้วที่เขาต้องนอนอยู่บนเตียงไร้คนดูแล เนื่องจากมารดายังหาพยาบาลคนใหม่มาไม่ได้

“คุณจำคู่หมั้นตัวเองไม่ได้เหรอคะพี่เหนือ” หญิงสาวรวบรวมความกล้าพูดคำโกหกครั้งใหญ่ออกไป

คำว่าพี่เหนือจากปากเธอทำให้เขาขนลุกเลยทีเดียว คู่หมั้นเหรอ? เขาจำได้ว่าเขามีคู่หมั้นที่ผู้ใหญ่จัดการหมั้นหมายให้ สายลมเหนือเคยเห็นเธอในรูปผ่าน ๆ เพราะไม่ได้ใส่ใจนัก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอมีหน้าตาแบบไหน เพราะที่ผ่านมาเขาทำงานหนักมากจนไม่สนใจเรื่องผู้หญิง รวมถึงผู้หญิงที่จะมาเป็นคู่หมั้นของตัวเองด้วย

ผู้หญิงที่ยืนตรงหน้าเขาเป็นคนสวย ใบหน้าหวานของเธอดูงดงามเป็นธรรมชาติจนเขามองไม่ออกว่าเธอแต่งหน้าหรือเปล่า แต่ผิวหน้าของเธอเนียนละเอียดมาก เสียงที่ใช้เรียกชื่อเขาก็ใสกังวาน น่าแปลกที่ยามเขาอยู่ดีมีสุขนั้นเธอไม่เคยปรากฏตัวให้เห็นหน้า แต่วันที่เขาประสบอุบัติเหตุนอนเป็นผักอยู่บนเตียง เธอกลับปรากฏตัวขึ้น หากจะบอกว่าเธอเป็นนางฟ้าที่สงสารเขาซึ่งต้องตกอยู่ในสภาพนี้เขาคงไม่เชื่อ เขาใช้ชีวิตมาจนถึงสามสิบห้าปี จะเชื่อนิทานหลอกเด็กแบบนั้นได้อย่างไร ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอจะต้องถูกใครบางคนบังคับมา และใครคนนั้นที่ว่าคงจะเป็นแม่เขา

“ออกไป!” คนบนเตียงบอกน้ำเสียงเย็นชา

แพรวนึกว่าเจ้านายไล่ตัวเอง เด็กสาวรีบวางอาหารไว้บนห้อง เธอชินกับนิสัยขึ้น ๆ ลง ๆ ของนายเหนือเสียแล้วจึงไม่ได้ขวัญอ่อนเหมือนคนอื่น

“แพรวจะออกไปแล้วจ้ะนาย” เด็กสาวยิ้มประจบด้วยท่าทีทะเล้น ขณะกำลังจะหมุนตัวออกไป เสียงห้วนของเขากลับตวาดดังลั่นจนขวัญจิราสะดุ้ง

“ไม่ใช่แพรว! ฉันหมายถึงเธอ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้” สายลมเหนือตวาดลั่น สายตาเย็นชาจับจ้องไปยังคนที่เขาต้องการไล่ ขนาดคนที่คุ้นชินกับอารมณ์ไม่อยู่กับร่องกับรอยของเจ้านายอย่างแพรวยังรีบวิ่งออกไป

แต่ขวัญจิราไม่ใช่แบบนั้น เธอทำงานกลางคืน รับมือกับแขกมาหลากหลายรูปแบบ ทั้งพวกที่เมาแล้วกร่าง และพวกที่ชอบเอะอะโวยวายแบบนี้ ดังนั้นเสียงของคนป่วยจึงไม่สามารถทำให้เธอตกใจได้

เธอจ้องหน้าเขาเงียบ ๆ พักใหญ่ นึกถึงวันที่พ่อของเธอรู้ว่าเขากลายเป็นคนอัมพาต เขาก็รับสภาพตัวเองไม่ได้ เอะอะโวยวายแบบนี้ ขวัญจิรานึกโล่งใจที่อย่างน้อยเธอคงหาทางรับมือกับคนป่วยเจ้าอารมณ์คนนี้ได้

แต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เห็นเขาโวยวายใหญ่โตจนคนอื่นเดือดร้อน เธอก็อยากหาเรื่องแหย่เขาเสียหน่อย

ขวัญจิรามองตามหลังแพรวที่รีบวิ่งออกไปแล้วปิดประตูเสียงดัง จึงเหลือเพียงเธอและเจ้าของห้องสองคน

ร่างสวยหันกลับมามองคนที่นอนบนเตียง เห็นเขาโกรธจนหน้าดำหน้าแดง แทนที่จะนึกกลัวกลับเยื้องกรายเข้าใกล้

“บอกให้ออกไป!” เขาตวาด ทั้งยังมองเธอตาขวางเพราะโกรธจัดเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้

ขวัญจิรามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราของเขา ยิ่งเห็นใบหน้าเขาแดงก่ำเพราะโกรธจัด แต่ไม่สามารถทำอะไรเธอได้ เธอก็ยิ่งนึกอยากยั่วโมโหเขาเสียหน่อย

“ความจริงคุณน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่แม่ของคุณช่วยหาคู่หมั้นให้...” เธอพูดขณะเพ่งมองหน้าเขาไปด้วย

สายลมเหนือโกรธจนควันออกหู เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาก็เดาได้จากสายตาเธอ สายตาที่มองประเมินกันมันบอกว่า ...ไม่อย่างนั้นน้ำหน้าอย่างเขาจะหาคู่หมั้นได้เหรอ

“ออกไป!” เขาเค้นบอกเสียงต่ำ เพราะโกรธจนเหนื่อย ไม่มีแม้แต่แรงจะตะโกน

“แล้วถ้าไม่ออกไป คุณจะทำอะไรฉันได้”