CHAPTER 4

การทำงานในสถานบันเทิงยามค่ำคืนไม่ใช่เรื่องง่าย เธอรู้สึกโล่งใจทุกครั้งเมื่อกะทำงานของเธอสิ้นสุดลง หญิงสาวก้าวเท้าเดินเร็ว ๆ ไปที่ป้ายรถเมล์ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ช่วงตึก และก็เป็นเช่นทุกครั้ง หากวันไหนธนามาที่นี่เขาจะเดินไปส่งเธอจนถึงป้ายรถ เพราะเธอไม่ยอมขึ้นรถของเขา

“ทำแบบนี้เขาจะยิ่งได้ใจ เอาเปรียบเราอยู่เรื่อย” หนุ่มร่างสูงบอกขณะเดินมาป้ายรถเมล์พร้อมกับเธอ แม้หญิงสาวจะบอกเขาว่าไม่ต้องตามเธอมา แต่เขาก็ยังทำอย่างนี้เสมอหลังจากไปเจอเธอที่บ้านวันนั้น เขาให้เหตุผลว่าการเป็นผู้หญิงคนเดียวกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ อันตราย

แม้ขวัญจิราจะใช้ชีวิตโดยลำพังและพึ่งพาตัวเองมาตลอด แต่เมื่อมีคนมาแสดงความห่วงใยก็อดรู้สึกอุ่นใจไม่ได้ บางครั้งก็เผลอคิดว่าหากเธอมีพี่ชายคอยปกป้องแบบนี้บ้างคงจะดี บรรยากาศระหว่างเดินไปที่ป้ายรถเมล์ค่อนข้างเงียบสงัด เนื่องจากดึกมากแล้ว รถเมล์ที่เธอจะขึ้นคงเป็นสายสุดท้ายสำหรับคืนนี้

ท่ามกลางความมืดทั้งคู่ไม่มีใครพูดอะไรอีก แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

“น้องสาว...ไปสนุกกับพวกพี่หน่อยไหมจ๊ะ”

คราวนี้ไม่ใช่ชายวัยรุ่นร่างผอมผู้เคยไปก่อกวนที่บ้านของเธอ แต่เป็นชายวัยกลางคนสองคน ผิวคล้ำ หนวดเครารุงรัง กล้ามใหญ่เหมือนนักเพาะกาย ขวัญจิราถอยไปหาธนาโดยสัญชาตญาณ

“พวกมึงต้องการอะไร?” ชายหนุ่มตะโกนถาม มือก็ดึงร่างเล็กไปยืนด้านหลังเขา ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความกลัว เมื่อมือเล็ก ๆ ของเธอจับที่หลังเสื้อยืดของเขาแน่น

“เราไม่ต้องการอะไร แต่เห็นว่าน้องสาวคนนี้สวยดี เลยอยากพาน้องเขาไปสนุกบ้าง” หนึ่งในนั้นตะโกนตอบอย่างหน้าไม่อาย

“พวกมึงปล่อยเธอไป ต้องการเงินเท่าไหร่ก็บอกมา”

“พวกกูไม่ต้องการเงิน แต่ต้องการสาวน้อยที่อยู่ข้างหลังมึง” ชายร่างใหญ่อีกคนตะโกนตอบ พร้อมกับย่างสามขุมเข้าหา ในขณะที่ธนาขยับตัวบังหญิงสาวไว้จนมิด

“พวกมึงปล่อยเธอไป แล้วอยากได้อะไรก็บอกมา”

“ไอ้ห่า พูดไม่รู้เรื่อง”

หนึ่งในสองคนพุ่งเข้าหาเขา มันยกหมัดขึ้นตั้งใจจะซัดมาที่ใบหน้าหล่อ ๆ แต่ธนาถือคติไวกว่าได้เปรียบกว่าย่อตัวแล้วซัดไปที่ท้องของมันเต็มแรง เพื่อนของมันอีกคนอาศัยจังหวะที่เขาสนใจคนที่นอนอยู่ พุ่งตัวเข้าหาหวังซัดหมัดใส่เขา แต่ธนาหลบทันทำให้อีกฝ่ายล้มลงไม่เป็นท่า ชายหนุ่มตามกระทืบแต่สุดท้ายก็ล้มกลิ้งไปด้วยกันบนริมฟุตบาทถนน เป็นโอกาสให้คนร้ายที่เขาเพิ่งซัดหมอบไปลุกขึ้นพุ่งเข้าถึงตัวหญิงสาว มันเข้าไปล็อกตัวเธอจากด้านหลัง

“กรี๊ด...ช่วยด้วย!” ขวัญจิรากรีดร้องเสียงดัง เธอตะโกนหวังให้คนมาช่วย แต่เสียงก็หายไปเมื่อถูกมือใหญ่สีคล้ำของมันยกขึ้นมาปิดปากไว้

ธนาหันไปมองเธอด้วยความเป็นห่วง ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาถูกชกเข้าอย่างจัง โชคยังดีที่อีกคนซึ่งจับเธอ ดูเหมือนจะแค่จับเพื่อขู่ให้ธนาหยุดทำร้ายเพื่อนของมัน ไม่ได้ทำอะไรขวัญจิรามากกว่านั้น

ไม่นานก็มีตำรวจสายตรวจขับมอเตอร์ไซค์มาถึงจุดที่ทุกคนอยู่ คนร้ายร่างยักษ์ทั้งสองเห็นดังนั้นจึงปล่อยชายหนุ่มและหญิงสาวแล้วรีบวิ่งหนีไป

ขวัญจิรารีบเข้าไปดูชายหนุ่มด้วยความกังวลเมื่อได้รับอิสระ นายตำรวจรีบจอดรถวิ่งมาหาคนทั้งคู่ พร้อมกับช่วยพยุงชายหนุ่มขึ้นจากพื้น

“คุณเป็นอะไรมากไหม เสียดายแถวนี้ไม่มีกล้องวงจรปิด ไม่งั้นน่าจะตามตัวมันได้ไม่ยาก” ตำรวจสายตรวจบ่นอุบ

หญิงสาวเห็นแก้มของเขาบวมช้ำ ก็หันไปบอกตำรวจ

“เดี๋ยวฉันพาไปโรงพยาบาลก่อนดีกว่าค่ะ”

“ดี ๆ เรื่องสุขภาพสำคัญกว่า เสร็จแล้วอย่าลืมไปแจ้งความนะคุณ”

นายตำรวจหวังดีถึงขั้นจะเรียกรถฉุกเฉินของโรงพยาบาลให้ แต่ธนายืนยันว่าเขาไม่เจ็บหนัก สามารถไปโรงพยาบาลเองได้ นายตำรวจผู้หวังดีจึงได้แต่มองตามหลังทั้งคู่ไปด้วยความเป็นห่วง ธนาพาหญิงสาวมาที่รถของเขาซึ่งจอดอยู่ข้างผับที่เธอทำงาน

“ให้พี่ขับรถไปส่งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง” เขาบ่นกระปอดกระแปดเมื่อขับรถออกสู่ถนน ซึ่งหญิงสาวทำได้เพียงนั่งมองหน้าเขาเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ความจริงธนาเคยเสนอตัวจะขับรถไปส่งเธอที่บ้าน แต่ขวัญจิราปฏิเสธเพราะก่อนจะรู้จักกับเขาเธอก็เดินทางไปไหนมาไหนด้วยรถเมล์ตลอด เมื่อคัดค้านเธอไม่ได้เขาจึงเปลี่ยนจากขับรถไปส่งเป็นเดินไปส่งเธอที่ป้ายรถเมล์แทน แม้หญิงสาวจะไม่ได้ร้องขอ

เมื่อเห็นเธอเงียบ ธนาจึงไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะคิดว่าหญิงสาวคงยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จนกระทั่งมาถึงโรงพยาบาล ขวัญจิราพาธนาไปที่จุดคัดกรอง เป็นธุระจัดการให้จนกระทั่งเขาได้รับการตรวจร่างกายเรียบร้อย เพราะเธอคุ้นชินกับการพาคนป่วยมาโรงพยาบาลเป็นอย่างดี

“หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่แก้มบวม” เขาบอกเหมือนรายงานผู้ปกครองเมื่อเธอถือถุงประคบเย็นมาให้ ในขณะที่สีหน้าของเธอยังคงเคร่งเครียด

“พรุ่งนี้เราไปแจ้งความกันนะคะ” ขวัญจิราเห็นเขาเงียบไปเมื่อเธอพูดแบบนั้น ชายหนุ่มมีสีหน้าลังเลสักครู่ก่อนจะตัดสินใจพูดกับเธอ

“ไม่ต้องแจ้งความดีกว่าขวัญ พี่กลัวพวกมันจะแค้น กลับมาดักรอขวัญอีก”

“แล้วถ้าเราไม่แจ้งความ เกิดพวกมันไปทำร้ายคนอื่นอีกจะทำไงคะ” เธอยังคงกังวลเรื่องนี้ จึงเผลอออกแรงที่มือมากขึ้น จนกระทั่งเห็นคนเจ็บนิ่วหน้านั่นแหละ เธอจึงรู้ตัว

“งั้นเรื่องนี้พี่จะจัดการให้เอง พี่จำมันสองคนได้ ไม่อยากให้ขวัญเสี่ยงไปมากกว่านี้”

เขามองหน้าเธอขณะบอกให้คนตรงหน้าสบายใจ ถูกเขาจ้องหน้าแบบนี้ขวัญจิราจึงรู้ตัวว่าเธอกับเขานั่งใกล้กันมากจนเข่าชิดกัน หญิงสาวจึงรีบผละออก หลบสายตาเขาด้วยการมองมือตัวเองที่วางบนตัก มือข้างหนึ่งยื่นถุงประคบเย็นไปให้เขาถือเอง

“คุณประคบเองดีกว่าค่ะ”

ธนายื่นมือไปรับถุงประคบเย็นที่เธอยื่นให้ น้ำเสียงของเขาจริงจังขึ้น

“พี่พูดจริงๆ นะขวัญ พี่อยากให้ขวัญรับข้อเสนอพี่จริง ๆ ขวัญกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ไม่ดีเลย ถ้าขวัญไปอยู่ที่ไร่ ขวัญจะปลอดภัยกว่า ส่วนแม่ก็ให้ย้ายไปอยู่ที่บ้านพักพนักงานบริษัทพี่ ขวัญทำงานให้พี่ก็เหมือนเป็นพนักงานคนหนึ่ง ที่นั่นมียามดูแลตลอด ท่านจะปลอดภัยไม่ต้องกังวลว่าใครจะมางัดบ้านอีก”

ขวัญจิราเงยหน้ามองคนพูด ดวงตาคมเข้มของเขาสบตาเธอกลับ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของเขาจริงจัง จนหญิงสาวต้องคิดตามที่เขาพูด แค่หกเดือน แม่ของเธอจะได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัย และหลังจากนั้นเธอจะมีเงินปรับปรุงบ้านให้แม่ ได้เรียนต่อ และหางานที่ไม่ต้องกลับบ้านดึกดื่นทำ

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจได้

“ขวัญตกลงค่ะ”

เพียงคำตอบนั้นเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มกว้างขวางจากคนเคร่งขรึม

“อูย” ธนาสูดปากเบา ๆ เมื่อเขายิ้มกว้างจนเจ็บแก้ม ก่อนจะรวบมือของเธอมากำไว้แน่นขณะให้คำมั่นสัญญา

“ระหว่างที่ขวัญอยู่ที่ไร่นั่น พี่จะดูแลแม่อิ่มอุ่นของขวัญอย่างดี พี่สัญญา”

ขวัญจิราค่อย ๆ ดึงมือออกเมื่อชายหนุ่มรวบมือน้อยของเธอมากุมไว้แน่น แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อด้วยความเคอะเขิน

“ขวัญขอไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำหน่อย กลับไปบ้านทั้งสภาพนี้แม่จะตกใจ คุณรอตรงนี้นะคะ”

เขายิ้มพร้อมกับพยักหน้าให้เธอ มองตามหลังจนกระทั่งเห็นหญิงสาวเดินลับเข้าไปในห้องน้ำจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา

“ต่อยมาได้เต็มแรง…ไอ้ห่า”

“โธ่นาย ก็นายบอกให้เล่นแบบสมจริง นายน่ะต่อยมาแรงกว่าอีก ผมระบมไปหมด” อีกฝ่ายบ่นอุบมาตามสายยืดยาว

“เดี๋ยวโอนเงินไปให้ แค่นี้นะ” พูดจบก็วางสาย เพราะขี้เกียจฟังลูกน้องตนโอดครวญ

มุมปากของเขากระตุกขึ้นอย่างสมใจ เจ็บตัวแค่นี้แลกกับการตอบตกลงของเธอก็ถือว่าคุ้ม