CHAPTER 1

ขวัญจิราทำงานหนักทั้งกลางวันและกลางคืน ตลอดชีวิตของเธอที่ผ่านมาไม่ได้สดใสเหมือนหญิงสาวทั่วไป เหลืออีกหนึ่งปีเธอก็จะจบมหาวิทยาลัย แต่เนื่องจากปีที่แล้ว พ่อของเธอป่วยเส้นเลือดในสมองแตกทำให้กลายเป็นอัมพาต เธอจำต้องหยุดเรียนลงในปีสุดท้ายเพื่อมาดูแลพ่อ แต่เนื่องจากเส้นเลือดที่แตกเป็นเส้นเลือดขนาดใหญ่ ในที่สุดพ่อของเธอก็พ่ายแพ้ทนต่อความเจ็บป่วยไม่ไหว และลาจากโลกนี้ไป

หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่ของเธอล้มป่วยลงอีกคน หมอตรวจพบว่าแม่มีภาวะไตวายระยะสุดท้าย ขวัญจิราพยายามจะหาเงินเพื่อใช้จ่ายในการฟอกไตของแม่ และตอนนี้เธอเหลือกันเพียงสองคนแม่ลูก หากสามารถแบ่งเบาภาระใดให้แม่ได้เธอก็ยินดี โชคดีที่แม่ของเธอยังพอช่วยเหลือตัวเองได้ ทำให้ขวัญจิราสามารถออกมาทำงานหาเงินได้

กลางวันเธอทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวร้านกาแฟสาขาใกล้บ้าน กลางคืนก็มาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในผับแห่งนี้ ไม่เลือกงานไม่ยากจนคือคติในการใช้ชีวิตของเธอ ขวัญจิราแอบชำเลืองมองผู้ชายหล่อเหลาแต่งตัวดีที่เดินตามหลังเธอมาเงียบ ๆ

เขาเดินตามมาตั้งแต่ออกจากร้านจนถึงป้ายรถเมล์ จะว่าเขาเดินมาเพื่อขึ้นรถเมล์เหมือนกันก็ไม่น่าใช่ การแต่งตัวของเขาไม่ใช่คนที่จะเดินทางด้วยรถประจำทางเหมือนอย่างเธอ

ที่ป้ายรถเมล์ค่อนข้างสลัว มีเพียงแสงจาง ๆ จากไฟถนนส่องลงมา ความมืดเข้าปกคลุมโดยรอบบริเวณ เสียงรถที่แล่นผ่านมาแต่ไกลช่วยทำลายความเงียบ ขวัญจิราเดินไปนั่งม้านั่งตัวที่ว่าง เมื่อเธอนั่งลง ผู้ชายคนนั้นก็นั่งลงบนม้านั่งที่ห่างไปสองตัว กะระยะอย่างเหมาะสมไม่ให้เธอรู้สึกอึดอัดจนเกินไป

หญิงสาวนึกภาวนาให้รถเมล์มาเร็วกว่านี้ แต่ก็ไม่มีอะไรได้ดั่งใจ ทุกอย่างเหมือนจะดูช้าไปหมดแม้แต่การมาของรถเมล์สายประจำ

“ผมขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหม” อยู่ดี ๆ ผู้ชายคนนั้นก็หันมาพูดกับเธอโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่แม้กระทั่งจะแนะนำตัวหรือถามชื่อของเธอด้วยซ้ำ

ขวัญจิรานึกอยากลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีไปจากตรงนี้ เธอเป็นผู้หญิงที่ทำงานหนักและมั่นใจว่าตัวเองแข็งแรงกว่าที่เห็นจากรูปร่างบอบบางภายนอก แต่ถึงอย่างไรก็คงสู้แรงผู้ชายตัวโตไม่ได้

หากเขาคิดจะทำอะไรเธอขึ้นมา เธอค่อย ๆ สอดมือขวาเข้าไปในกระเป๋าผ้าที่วางอยู่บนตัก กำด้ามคัตเตอร์ไว้แน่น ขณะปากก็ตอบเขา

“คุณพูดกับฉันเหรอคะ” เธอไม่เคยรู้จักเขามาก่อน ผู้ชายคนนี้มีบุคลิกที่โดดเด่นและหน้าตาจัดว่าดีมาก หากเธอเคยรู้จักหรือเคยเจอเขาสักครั้งย่อมจำได้อย่างแน่นอน

“ผมเป็นเพื่อนกับชยุตเจ้าของผับที่คุณทำงานอยู่” ชายแปลกหน้าแนะนำตัวน้ำเสียงสุภาพ เพราะไม่อยากให้สาวน้อยตรงหน้าตกใจ ขณะที่มือข้างหนึ่งก็หยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดแล้วยื่นนามบัตรให้เธอ

“ผมมีงานให้คุณทำ รายได้ดีมาก”

คนพูดพยายามอย่างยิ่งให้น้ำเสียงสุภาพสุดฤทธิ์ เพราะไม่อยากให้เธอกลัวเขาจนหนีไปก่อน ขวัญจิราเหลือบตามองคนที่กำลังพูด ขณะคิดว่ามันจะเป็นงานประเภทไหนกัน ที่มีคนเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่ามีงานให้ทำรายได้ดี หากไม่ใช่งานจำพวกผิดกฎหมาย ขายตัวหรือค้ายา เธอไม่อยากจะคิดในแง่ลบ แต่ก็ไม่สามารถคิดดีไปกว่านี้ได้เลย

“ถ้าคุณว่างเมื่อไหร่โทรหาผมนะครับ เราจะได้คุยรายละเอียดกัน” เขาบอกเธอแค่นั้น ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในร้านเหมือนเดิม

ธนาอ่านเอกสารที่วางกองอยู่บนโต๊ะทำงานขณะใช้ความคิด หลังจากได้เจอหญิงสาวในผับวันนั้น เขาก็ให้คนไปสืบเรื่องของเธอ เธอชื่อขวัญจิรา อาศัยอยู่กับแม่สองคน แม่ของเธอเป็นไตวายระยะสุดท้าย ตอนนี้ทำงานไม่ไหว ภาระในการหาเงินจึงตกเป็นของเธอคนเดียว

เธอต้องใช้เงินในการดูแลแม่ นี่มันเข้าทางเขาเลย ตอนนี้เขาแค่ต้องรอให้หญิงสาวคนนั้นติดต่อมาเท่านั้น แต่ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้วเธอก็ยังไม่ติดต่อมา ความจริงเขาร้อนใจเพราะเวลาเหลือน้อยเต็มที เขาจำเป็นต้องแก้ปัญหาเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด

ดังนั้นสัปดาห์ถัดมาเขาจึงตัดสินใจตามหาหญิงสาวถึงบ้าน ธนาเติบโตมาในครอบครัวที่มีฐานะ แม้จะรู้ว่าประเทศนี้มีชุมชนแออัด หลังคามุงด้วยสังกะสี แต่ภาพที่เขาเคยเห็นเป็นเพียงแค่ในข่าวหรืออย่างดีก็แค่ขับรถผ่าน ไม่เคยเดินเข้ามาและไม่เคยคิดว่าชุมชนแออัดแบบนี้จะมีใครอาศัยอยู่ได้ แต่จากข้อมูลที่ได้มาคือเธอพักที่นี่

ชายหนุ่มเดินไปตามแผนที่ที่ได้มาจากนักสืบ จนกระทั่งพบบ้านหลังหนึ่ง ตั้งอยู่ริมคลอง บ้านไม้ยกสูงมีรั้วไม้กั้น ไม่มีกระดิ่งหน้าบ้าน ชายหนุ่มยืนลังเลอยู่หน้าบ้านไม่รู้จะทำอย่างไร เพื่อให้คนในบ้านรู้ว่ามีแขกมาหา ขณะที่เขายืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าบ้าน ก็ได้ยินเสียงเอะอะออกมาจากภายในบ้าน พบผู้ชายสองคน กำลังยื้อยุดกับหญิงสูงวัยคนหนึ่งอยู่ ธนาไม่รอช้ารีบผลักประตูไม้เข้าไปทันทีโดยไม่สนใจมารยาท

“ทำอะไร”