แต่งแต้มให้สวยงาม(2)

“โรงแรมที่คุณไปอยู่อาหารเช้าก็ลงมากินที่ด้านล่างเป็นแบบบุฟเฟ่ต์อาหารกลางวันและเย็นก็ให้คุณโทรมาสั่งที่เคาน์เตอร์ผมจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายเองอยู่คนเดียวก็อย่าฟุ้งซ่านอย่ามัวแต่คิดถึงละอองทำตัวเองให้เข้มแข็ง เสร็จธุระผมจะมารับคุณกลับไร่”

ชีวิตในกรุงเทพฯของสาวน้อยบ้านนอกที่เต็มที่ก็แค่เคยขับรถผ่านเวลาที่โรงเรียนพามาทัศนศึกษามันทำให้กานพลูรู้สึกเหงามากกว่าตอนอยู่ที่ไร่เสียอีก ม่านหน้าต่างถูกเปิดออกเธอมองภาพรถที่วิ่งกันอยู่เต็มท้องถนนมองตึกที่สูงเสียดฟ้ามองผู้คนที่กำลังรีบเดินด้วยความรู้สึกว่าโลกใบนี้มันช่างวุ่นวายไม่เหมือนกับไร่ที่เธอจากมา

เวลาแต่ละนาทีมันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ภูวิศทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ เขาไม่ได้ติดต่อหรือย้อนกลับมาหาเธออีกเลยจนถึงวันนี้วันที่ต้องเดินทางกลับที่ไร่เขาโทรศัพท์มาบอกเธอล่วงหน้าแค่เพียงไม่กี่ชั่วโมงเพื่อให้เตรียมตัว

“ที่ชานเมืองมีห้างสรรพสินค้าชื่อดังผมจะพาคุณแวะซื้อของที่นั่น”

คนขับหันมาพูดมันเป็นเพียงแค่คำบอกเล่าไม่ได้เป็นคำถามกานพลูจึงเลือกที่จะไม่ตอบอะไร ชีวิตของเธอได้ไปเที่ยวห้างไกลสุดก็คงจะห้างในจังหวัดเท่านั้น

“ช่วยพาไปลองเสื้อผ้าทุกชุดที่ผมเลือกหน่อยนะครับ”

หญิงสาวรู้สึกตกใจเมื่ออยู่ดีๆเขาก็พาเธอมาที่ร้านเสื้อผ้าและแทบจะเดินหยิบทุกตัวที่ถูกใจโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมาถามเธอว่าชอบไหมซึ่งดูจากปริมาณในตะกร้ามันไม่น่าจะต่ำกว่า 20 ชุด

“สวยไหมคะชุดนี้ ทางร้านว่าเหมาะกับคุณผู้หญิงมากเลย”

พนักงานขายรีบพากานพลูที่สวมใส่ชุดที่ภูวิศเป็นคนเลือกออกมาให้ชายหนุ่มเห็นเพราะพนักงานมองว่าหญิงสาวเหมาะกับชุดนี้ยิ่งใส่ก็ยิ่งดูดี

“ผมเอาชุดนี้ครบทุกสีเลยครับ”

“มันจะไม่เยอะไปหน่อยหรือคะ”

หญิงสาวรีบส่งเสียงแทรกเพราะเท่าที่เขาเลือกให้เธอมันก็หลายชุดแล้วถ้ายังจะเอาแบบนี้ทุกสีเธอไม่รู้ว่าทั้งเดือนจะใส่เสื้อผ้าครบไหม

“ผมเป็นคนจ่ายเงินไม่ใช่คุณ”

ภูวิศพูดจบก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าในราวจนเกือบจะทั่วร้าน วันนี้เขารู้แค่เพียงว่าต้องการตกแต่งสาวน้อยที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียลับของเขาให้เธอดูดีขึ้น อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาสบายตาและรู้สึกว่าเขาเองก็ดูแลเธอดี

“ทำทุกอย่างที่ทางร้านมีบริการเอาให้สวยไปเลยครับ”

จบจากร้านขายเสื้อผ้าก็มาเป็นร้านเสริมสวยวันนี้กานพลูกลายเป็นตุ๊กตาตัวน้อยที่ให้ภูวิศจัดการปั้นแต่งทั้งร่างกายให้เธอเป็นในแบบที่เขาชอบ

สาวน้อยเดินออกจากร้านเดินตรงมาหาชายนุ่มที่นัดพบเจอกับเธอที่ร้านกาแฟ ภูวิศมองตาค้างจากสาวสวยบ้านนอกเมื่อตอนนี้เธอได้ใส่เสื้อผ้าที่เหมาะสมและถูกตกแต่งทั้งผมและหน้าตาอย่างสวยงามมันทำให้เธอสวยไม่แพ้ใครเลย

“ความจริงเธอก็สวยเหมือนกันนะกานพลู”

หญิงสาวไม่รู้ว่าคำชมเป็นเพียงแค่มารยาทหรืออกจากใจแต่มันก็ทำให้ตัวเธอยิ้มหวานจนเหมือนเท้ากำลังจะลอยขึ้นจากพื้นตั้งแต่รู้จักกับเขามาก็ตั้งแต่เธอจำความได้ยังไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้าของไร่จะชมเธอแบบนี้

“วันนี้เราคงกลับไปไร่ไม่ทันแล้วผมจะหาที่พักที่สวยๆข้างทางพักก่อนก็แล้วกัน”

ภูวิศหันมาบอกเมื่อทั้งคู่กำลังเดินกลับไปที่รถเพราะดูจากเวลาแล้วเหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงท้องฟ้าก็จะมืดครึ้มคงไม่เหมาะกับการที่จะขับขึ้นภูเขา ภูวิศจึงเลือกที่จะหาที่พักที่เหมาะสำหรับเขา

สองคน