มันทำไม่ได้

ตอนที่ 5

มันทำไม่ได้

ตั้งแต่วันที่ภูวิศรู้ว่ากานพลูตั้งครรภ์เขาก็ดูแลเธออย่างดีที่สุดหญิงสาวไม่เคยเห็นเลยว่าฟ้าลดาจะมาที่ไร่แต่เธอก็พอจะคาดเดาได้ว่าทั้งคู่คงนัดเจอกันที่กรุงเทพฯเพราะถึงแม้ว่าภูวิศจะใช้เวลาอยู่ที่ไร่มากกว่าเดิมแต่อย่างไรเขาก็ต้องเดินทางไปที่บริษัทเพื่อดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อย

“ไปไหนมาถึงเพิ่งกลับ ผมมาตั้งแต่เที่ยงแต่ไม่เห็นคุณ”

เจ้าของไร่เดินทางไปดูแลบริษัทตั้งแต่เมื่อ 2 วันที่แล้ว วันนี้เขาตั้งใจรีบกลับมาเดินทางตั้งแต่เมื่อคืนแต่เมื่อมาถึงกับพบแค่เพียงบ้านที่ว่างเปล่า

“ไปทำบุญให้ยายมาค่ะ วันนี้ครบรอบวันที่ย้ายจากไป 1 ปีแล้ว”

คำตอบของหญิงสาวทำให้ประธานบริษัทถึงกับต้องหลบสายตาเพราะตามที่ตกลงกันไว้เขาจะพาเธอไปทำบุญที่วัดแต่เขาลืมไปเสียสนิทเลยเพราะมัวยุ่งแต่กับงานที่กรุงเทพฯแล้วเมื่อวานก็เป็นวันเกิดของฟ้าลดาด้วย

“ผมจะกลับตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่พอดีฟ้าเขาเลี้ยงวันเกิดก็เลยกินเลี้ยงจนดึกกว่าจะได้เดินทางมาถึงที่นี่ก็อย่างที่คุณเห็น”

ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองพูดความจริงคือสิ่งที่ถูกต้องแต่กลับไม่รู้เลยว่ามันกำลังทำร้ายจิตใจอีกฝ่าย ตอนนี้ท้องของกานพลูก็ใหญ่จนใกล้จะคลอดแล้วหัวใจของเธอมันยิ่งรู้สึกว้าเหว่และเหงาจากที่เคยคิดว่าเธอคงผูกพันกับลูกไม่มากแต่ตลอดเวลาที่หัวใจหนึ่งดวงอยู่ในร่างกายของเธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่อาจจะหายไปจากชีวิตลูกได้จริงๆ

“วันนี้ไปทำบุญที่วัดมีคนถามด้วยค่ะว่าใครเป็นพ่อของเด็กในท้อง”

“แล้วเธอตอบไปว่าอะไร” ภูวิศหันมาพูดเสียงสูง

“ไม่ได้ตอบค่ะก็ทำในแบบที่คุณสั่งไว้เงียบแล้วก็เดินหนีมา”

ภูวิศได้ตกลงกับกานพลูไว้แล้วว่าจะให้เธอปรากฏตัวในหมู่บ้านให้น้อยที่สุดและวันทำบุญครบรอบการจากไปของยายก็คือ วันที่เขาอนุญาตให้เธอไปวัดได้แต่ตอนนั้นชายหนุ่มคิดว่าเขาคงไปด้วยและคงจะเป็นคนตอบคำถามทั้งหมดเอง

“ ดีแล้วขอบคุณนะที่ไม่ลืมที่ผมเคยบอกไว้”

คนท้องขอตัวเดินแยกเข้าไปจัดการในส่วนของครัวไม่ใช่เพราะในนั้นมีงานให้เธอทำแต่เป็นเพราะเธอไม่สามารถเก็บซ่อนน้ำตาไว้ได้ เธอเป็นเมียและกำลังอุ้มท้องลูกของเขาแต่กลับไม่มีตัวตนในโลกใบไหนเลยส่วนฟ้าลดาผู้หญิงที่ทิ้งเขาไปกับดูมีความหมายมีคุณค่าจนทำให้เขาลืมในสิ่งที่สัญญากับเธอไว้

“พี่บอยกานพลูเจ็บท้อง”

สาวน้อยท้องแก่ที่ตอนนี้ถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวเพราะภูวิศรีบขับรถเข้ากรุงเทพฯด่วนเพราะฟ้าลดาบอกว่ามีเรื่องจะปรึกษาเขา ตอนแรกเธอยืนยันว่าจะมาที่ไร่ด้วยความกลัวชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายขอขับรถไปหาเธอกลางดึกแบบนี้แต่เพียงแค่เขาออกจากบ้านไปไม่กี่ชั่วโมงกานพลูงก็เกิดเจ็บท้องคลอดขึ้นมาหญิงสาวจึงตัดสินใจโทรศัพท์หาลูกน้องของไร่ที่รับหน้าที่ดูแลเธออยู่ด้านนอกของบ้าน

ด้วยทารกที่ตัวใหญ่มากจึงทำให้การคลอดเองของหญิงสาวมีปัญหาแต่เธอก็ยังยืนยันที่จะขอคลอดเองซึ่งคุณหมอก็ใช้ความพยายามอย่างสุดกำลังจนในที่สุดทารกเพศชายตัวใหญ่ที่มีน้ำหนัก 3.8 กิโลกรัมก็ออกมาลืมตาดูโลก

“คุณภูวิศมาหรือยังคะพี่บอย”

ทันทีที่เธอพักฟื้นร่างกายจนสามารถที่จะถูกพามายังห้องพิเศษได้หญิงสาวก็ถามคนงานของไร่ทันทีว่าตอนนี้สามีของเธอมาหรือยัง

“เพิ่งออกจากกรุงเทพฯกว่าที่จะติดต่อได้ เธอก็ใกล้จะคลอดแล้วพอรู้คุณภูวิศก็รีบมา อย่าทำหน้าแบบนั้นสิเธอก็เข้าใจอะไรดีอยู่แล้วตอนนี้สิ่งเดียวที่กานพลูควรจะสนใจคือลูกนะ”

บอยคือคนที่รับรู้เรื่องราวของทั้งสองคนสิ่งเดียวที่พี่คนนี้อยากจะบอกกานพลูก็คืออย่าลืมสัญญาว่าตัวเธอตอบตกลงที่จะมีค่ามีตัวตนแค่ไหน วันนี้สิ่งที่เธอควรจะดูแลที่สุดคือทารกน้อยที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมแขน

“มันไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยค่ะพี่บอย”

หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นเธอไม่มีอะไรต้องอายอีกแล้ว กานพลูยอมรับกับคนงานของไร่ว่าเธอทำใจไม่ได้อย่างที่คิดไว้จริงๆเธอรู้สึกรักและเป็นเจ้าของในตัวของภูวิศทั้งที่ไม่ดีสิทธิ์ เธอไม่อยากยกลูกให้กับใครหัวใจของเธออยู่กับทารกน้อยคนนี้ วันนี้เธอลืมตัวเธอลืมสัญญาแต่สุดท้ายเธอก็ต้องกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่ได้มีค่าและมีตัวตนอะไรเลย

บอยยังคงนอนเฝ้าภรรยาของเจ้านายต่ออีกหลายชั่วโมงกว่าที่ภูวิศจะขับรถกลับมาถึงที่โรงพยาบาล โชคยังดีที่เขามีคนขับรถมาอย่างนั้นคงได้มีการหลับในกลางทาง

“ตัวน้อยของพ่อ”

ทันทีที่ชายหนุ่มมาถึงเขาก็พยายามทำเสียงให้เบาที่สุดเพราะไม่อยากจะรบกวนคุณแม่ที่เพิ่งคลอดลูกให้ตื่นแต่ร้องของหนุ่มน้อยที่งอแงเมื่อถูกพ่ออุ้มก็ทำให้กานพลูรู้สึกตัว

“ลูกคงตกใจมั้งคะไม่คิดว่าพ่อจะเพิ่งมา”

หญิงสาวไม่อาจที่จะยั้งสติควบคุมปากได้ทัน เธอเผลอพูดความรู้สึกภายในหัวใจออกไปแล้วมันก็ทำให้อีกฝ่ายหันสายตามามองเป็นสายตาที่มีคำตำหนิอยู่มากมาย

“นอนพักเถอะตอนนี้เพิ่งคลอดลูก เอาไว้กลับบ้านแล้วเราคงมีเรื่องต้องคุยกันมากมาย”

กานพลูได้แต่หลับตากลืนน้ำลายเก็บความรู้สึกไว้ในอกเพราะเธอรู้ดีว่าสิ่งที่ภูวิศต้องการจะพูดคืออะไร เขาคงต้องการ ตอกย้ำให้เธอรู้ว่าข้อตกลงระหว่างทั้งคู่เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกอะไรกับเขาไม่ว่าจะเรื่องอะไรทั้งนั้น