บทที่ 8

“รินทร์ คุณมานั่งข้างๆ ผมสิ”

“ค่ะ” รสรินทร์ตอบเสียงเบา กลัวเหลือเกินว่าเขาจะไม่ถูกใจและไม่ยอมลดดอกเบี้ยให้อย่างที่ต้องเธอการ

อย่างที่ครอบครัวของเธอต้องการ

“อะไรกัน เมื่อกี้ยังอ้อนผมอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงได้นั่งตัวเกร็งแล้วล่ะ หรือว่าเพิ่งนึกได้ว่าต้องอาย เรื่องที่ผม… ชิมคุณ” เขารั้งตัวเธอขึ้นมานั่งบนตักแข็งแรง นึกขำตัวเองที่แม้จะปลดปล่อยไปหลายครั้งแล้ว แต่พอถูกบั้นท้ายสวยเบียดแค่นิดเดียว ความเป็นชายกลับแข็งกร้าวราวกับไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่านานหลายวัน

“รินทร์ไม่ได้อายค่ะ” รสรินทร์โกหก เธออาย แต่ต้องกดมันเอาไว้ให้ลึกที่สุดเพราะเขาไม่ชอบมือใหม่ “รินทร์แค่กลัวว่าคุณจะไม่ชอบ…”

“ชอบสิ แต่อย่างที่บอก ถ้าผมลงมือตอนนี้คงปล่อยคุณกลับบ้านไม่ได้ หรือคุณไม่กลัวว่าคุณแม่ของคุณจะรู้ว่าคุณ… ทำงานให้ผม” ปราชญ์มองเธอที่ยังนั่งเงียบ และเริ่มขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อถูกท่อนลำอวบของเขาถูไถอีกครั้ง

เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา มันหยอกเย้าอยู่แค่ทางเข้า แต่นั่นก็ทำให้รสรินทร์รู้สึกดีจนแทบขาดใจแล้ว ไม่อยากนึกว่าถ้ามันเข้ามา… เธอจะรู้สึกวิเศษขนาดไหน

“รินทร์ ผมสั่งให้เลขาจัดการเรื่องผ่อนผันหนี้สินให้แล้ว และถ้าคุณยังโอเคที่จะนอนกับผมต่อ เรื่องดอกเบี้ยก็จะถูกยกเว้นให้จนกว่าโปรเจกต์ที่ไทยจะเรียบร้อย ตามที่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่ทีแรก คุณโอเคตามนี้ไหม”

“หมายความว่า?” เธอถามอย่างไม่แน่ใจนัก

“หมายความว่านอกจากรินทร์จะเป็นผู้ช่วยผมแล้ว ช่วงที่ผมอยู่ไทยคุณต้องคอยดูแลผม ทำทุกอย่างเหมือนแฟน ห้ามมีคนอื่นระหว่างที่ยังอยู่กับผม ตกลงไหมครับ”

“ค่ะ รินทร์เข้าใจแล้ว” เธอเข้าใจชื่อสถานะของตัวเองดี แต่ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ เพราะความจริงมันน่ากลัวเกินกว่าจะยอมรับได้

“พรุ่งนี้ผมต้องไปภูเก็ตไฟลต์บ่าย คุณไปแจ้งที่บ้านให้เรียบร้อยนะว่าเปลี่ยนงานแล้ว ต้องเดินทางกับเจ้านายสักสามสี่วัน แล้วก็ไม่ต้องห่วงว่าจะไม่เนียนนะรินทร์ เพราะบริษัทที่ผมเอาชื่อคุณฝากเข้าทำงานคือบริษัทของเพื่อนผม บอกคุณแม่คุณไปเลยว่าเจ้านายเป็นผู้หญิง เรื่องจะได้ง่ายขึ้นมาหน่อย”

“ค่ะ คุณปราชญ์”

“น่ารักมาก แฟนใหม่ผมน่ารักจริงๆ” ปราชญ์หอมแก้ม ก่อนตบสะโพกเธอเบาๆ ทว่ารสรินทร์ไม่ได้รู้สึกดีที่เขาเรียกเธอด้วยคำคำนั้น

คำว่าแฟน…

สำหรับผู้ชายหล่ออันตรายอย่างคุณปราชญ์ เธอเป็นได้แค่ ‘ฮอลิเดย์ เกิร์ลเฟรนด์’ หรือแฟนชั่วคราวระหว่างที่เขาอยู่ไทยเท่านั้น

คำว่าแฟนที่เขามอบให้ ไม่ได้มีความหมายอะไรจริงๆ

ปราชญ์มองสาวสวยที่เขาลองชิมเธอตั้งแต่ช่วงสายจนถึงเวลาอาหารเย็น เดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เดี๋ยวดีใจ เดี๋ยวเศร้า ซึ่งเขาเองก็เข้าใจดีว่าเจ้าตัวรู้สึกอย่างไร

‘คุณกลับเองได้ใช่ไหม’

‘ค่ะ’

หากเป็นเด็กรับงานทั่วไปเขาคงไม่รู้สึกผิด ยื่นเงินให้สักหมื่นหรือสองหมื่นตามราคาที่ตกลงกันไว้ก็จบเรื่อง แต่นี่เธอคือรสรินทร์ สาวสวยที่ทำให้เขาหลงใหลจนเสียเวลาอันมีค่าไปเกือบทั้งวัน

รสรินทร์น่ารักจนเขากลัวว่าจะเผลอใจพาเธอกลับบ้านด้วยตัวเอง บอกกับลูกหนี้นิสัยเสียอย่างคุณมัทนาและสามีว่าอยากทำความรู้จักกับลูกสาวคนสวยให้มากกว่านี้ แต่หากทำเช่นนั้นจริงเรื่องคงวุ่นวายมากแน่ๆ

“แค่นอนด้วยกันคงไม่เป็นไรหรอก” ปราชญ์พึมพำกับตัวเองที่ใจแข็งไม่ยอมไปส่งเธอ ทั้งๆ ที่ใช้เวลาบนเตียงด้วยกันทั้งวัน การขีดเส้นความสัมพันธ์ชัดเจน ให้เธอเข้าใจว่าเป็นได้แค่ผู้ช่วยและแฟนชั่วคราวนั้นดีที่สุดแล้ว

เขาได้สนุกกับเรือนร่างของรสรินทร์ ส่วนครอบครัวเธอก็ได้รับการละเว้นดอกเบี้ยเดือนละเกือบล้าน ใจดีด้วยขนาดนี้ เขาจะรู้สึกแย่ที่ทำเรื่องบนเตียงกับเธอไปเพื่ออะไร

“ไม่มีใครขาดทุนหรอกน่า!” ปราชญ์คิดเท่านั้นก็ส่งข้อความหาเลขานุการที่สิงคโปร์ ขอให้จัดเตรียมห้องพักสุดโรแมนติกให้เขากับรสรินทร์ตลอดวันหยุดยาว

อย่างไรเขาก็ควรทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ คิดพรากความบริสุทธิ์สาวสวยทั้งทีก็ควรทำเธอให้จดจำแต่เรื่องดีๆ

เผื่อวันหน้าจากกันจะได้ไม่ต้องรู้สึกแย่จนเกินไปนัก