บทที่ 7

รสรินทร์มัวเมา…

เธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์ แต่ถ้าให้เดาอาการคงไม่ต่างจากยามที่ถูกเขาป้อนความสุขให้จนแทบหายใจไม่ทัน เธอควรรู้สึกผิดที่ทำตัวใจง่าย มอบร่างกายให้ผู้ชายที่รู้จักกันไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเชยชม ทั้งเขาคนนั้นยังเป็นเจ้าหนี้ของครอบครัวเธอ

“ตัวคุณแดงไปหมด ผมชอบมอง…”

เขากัดเธอเบาๆ ไม่มีส่วนไหนที่ไม่ได้สัมผัส กระทำราวกับเธอเป็นของเล่นที่กำลังเห่ออย่างที่สุด แต่จะว่าไปแล้ว เธอเองก็เห่อเขามากไม่แพ้กัน

ปราชญ์ดูแลเธออย่างดี เขาบอกว่าทะนุถนอมไม่เก่ง แต่ก็ยังพยายามใจเย็นอย่างสุดความสามารถ

“ใช้ปากให้ผมหน่อยนะคนเก่ง” เขาทำเสียงเว้าวอน ไม่บังคับใจ และเมื่อเธอพยักหน้าก็ดึงกางเกงลงนิดหน่อย แต่ก็มากพอที่จะทำให้เห็นอาวุธอันตราย ที่อีกไม่นานคงเข้ามาในตัวเธอ

ใหญ่กว่าพระเอกหนัง….

รสรินทร์กลืนน้ำลาย ข่มความอายและรีบทำให้เขาพอใจ ปราชญ์บอกชัดว่าไม่ชอบมือใหม่ไร้ประสบการณ์ เรื่องนั้นเธอช่วยอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยการเชื่อฟังคำของเขาก็น่าจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น

เธอครอบปากลงบนความใหญ่โตของเขา มันพองขยายคับแน่นจนเธอหายใจไม่ออก จึงถอยกลับมาหยอกเย้าแค่ปลายทู่กลมมน จนน้ำสีใสเยิ้มฉ่ำตรงส่วนปลาย

“ลองเล่นดูสิ ใช้ลิ้นเยอะๆ เก็บฟัน… อา” รสรินทร์ลากลิ้นจนสุดความยาว เลื่อนต่ำโลมเลียเจ้าสองลูกกลม พลางแหงนหน้าเล็กน้อยเพื่อมองคนที่กำลังเอนตัวพิงพนักเตียง สอนงานเธออย่างใจเย็น

“คุณทำผมเสียวมากเลยรินทร์” มือหนาสอดเข้ากลุ่มผมยาวและขยุ้มเบาๆ เพื่อบังคับทิศทาง รสรินทร์หัวไวจึงรีบอ้าปาก รับความอวบใหญ่ของเขาไปเต็มๆ

“ทนหน่อยนะคุณ ผมใกล้จะแตกแล้ว” เขาขยับศีรษะของรสรินทร์ขึ้นลงอย่างไร้ความปรานี จนกระทั่งเธอน้ำตาไหลพรากก็ยังไม่หยุด ทั้งยังจ้องมองมาอย่างพึงพอใจ สุดท้ายก็คำรามเสียงดัง กดศีรษะเธอให้อยู่นิ่ง ฉีดพ่นของเหลวเข้าเต็มลำคอ

รสรินทร์กลัวสำลักจึงกลืนมันหมดทั้งน้ำตา

“เก่งมากคนสวย…”

“รินทร์ทำถูกใช่ไหมคะ” เธอถามอย่างไม่มั่นใจนัก

“เหลือต้องพิสูจน์อีกนิดเดียว รินทร์ ผมอยากทำคุณแรงๆ แต่ถ้าเริ่มคงยั้งตัวเองไม่อยู่ ปล่อยคุณกลับบ้านไปไม่ได้แน่ อา คนสวยของผม วันนี้เราคงต้องทำอย่างอื่นให้เรียบร้อย แล้วค่อยกลับมาเริ่มต้นบทเรียนบนเตียงกันต่อวันหลัง” เขาดึงตัวเธอเข้าไปกอด หอมแก้มอย่างออดอ้อน ปล่อยฝ่ามืออุ่นร้อนคลึงเคล้นดอกบัวคู่งามจนยอดของมันแข็งเป็นตุ่มไตอีกครั้ง

“คุณอยากอีกแล้วใช่ไหมรินทร์ ให้ผมทำให้ไหม หรือว่าจะทำให้ผมดู ผมอยากดูนะ อยากเห็นคุณเสร็จ อยากเสร็จพร้อมคุณ”

“แต่รินทร์เคยบอกไปแล้วนะคะ ว่ารินทร์ชอบให้คุณทำให้มากกว่า” รสรินทร์ก้มหน้า เธอแค่พยายามหาเรื่องปฏิเสธ เพราะไม่กล้าสัมผัสตัวเองยามที่เขากำลังจ้องมอง

ถึงเธอจะกล้า… แต่ก็ไม่ได้เก่งถึงปานนั้น

“พูดแบบนี้ผมจะปฏิเสธได้ยังไงกัน รินทร์ คุณรู้ตัวไหมเวลาคุณเสร็จ คุณสวยมากเลยนะ ผมชอบมอง เห็นแล้วอยากเข้าไปในตัวคุณ ปลดปล่อยในตัวคุณ” ปราชญ์ปลุกเร้าอารมณ์ของเธอด้วยคำพูด ร้องขอให้มือนิ่มและปากนุ่มทำหน้าที่บรรเทาความปรารถนาลึกล้ำ โดยที่ตัวเขาเองก็มอบมันให้เธออย่างไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อย

รสรินทร์ปล่อยให้เขาหยอกเย้าคลอเคลียทั่วเรือนร่าง กระตุ้นความต้องการจนตะลึงพรึงเพริด ก่อนหน้าว่ารู้สึกดีแทบคลั่ง ตอนนี้เขากลับทำให้เธอเข้าใจแล้วว่ายังมีความรู้สึกที่เหนือชั้นกว่าคำว่ารู้สึกดี

ทุกอย่างท่วมท้นคล้ายไม่มีที่สิ้นสุด รสรินทร์แตะเส้นชัยแห่งความปรารถนาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ลมหายใจของเธอหอบกระชั้นจนน่ากลัวว่าจะหายใจไม่ทัน หน้าท้องหดเกร็งตามจังหวะเร่งเร้าจนทุกอย่างแตกซ่าน พังทลายนับครั้งไม่ถ้วน

“รินทร์ คุณทำผม… แตกอีกแล้ว” ปราชญ์เองก็ไม่รอดจากเสน่ห์ของสาวสวยอย่างรสรินทร์เช่นกัน

เธอยังบริสุทธิ์อยู่หรือเปล่า?…

รสรินทร์เฝ้าถามตัวเองขณะมองเขาที่กำลังคุยโทรศัพท์ด้วยท่าทางผ่อนคลาย เธอขึ้นสวรรค์นับครั้งไม่ถ้วน เขาเองก็เช่นกัน ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เธอสงสัยและไม่มั่นใจในตัวเองอย่างมาก

นั่นคือเขาไม่ยอมเข้ามาในตัวเธอ

“ตกลงตามนั้นนะพริม ใช่ เธอคือผู้ช่วยคนใหม่ของผมช่วงที่อยู่ไทย...” เขากำลังคุยเรื่องของเธอ ฟังจากบทสนทนา รสรินทร์ก็สรุปกับตัวเองสั้นๆ ว่าได้งานทำแล้ว

เธอจำได้ว่าเขาจะยอมพักชำระหนี้ให้ หากถูกใจเรื่องบนเตียง ดอกเบี้ยมหาโหดจะถูกยกเว้นจนกว่าเขาจะกลับสิงคโปร์

แต่ในเมื่อเขาไม่ได้สอดใส่…