บทที่ 6

“รินทร์ ผมไม่ถนัดมีเซ็กซ์กับสาวบริสุทธิ์”

“ถ้าคุณไม่ชอบที่รินทร์ยังไม่เก่ง งั้นให้รินทร์ไปลองฝึกกับคนอื่นก่อนได้ไหมคะ”

“ผมไม่ได้พูดว่าไม่ชอบ ผมแค่บอกว่าไม่ถนัด รินทร์ ผมถนอมพวกมือใหม่ไม่ค่อยเก่ง” ปราชญ์กลืนน้ำลาย มองเธอค่อยๆ ขยับร่างขึ้นมาบนเตียง และในเสี้ยววินาทีนั้นเองที่รสรินทร์เอื้อมมือไปด้านหลัง ปลดตะขอบราเซีย ปล่อยสองเต้าอวบอัด อวดโฉมท้าทายสายตาของคนที่กำลังลังเลว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

“ถ้าถนอมไม่เก่งก็ไม่ต้องถนอมค่ะ รินทร์ไม่ได้เรียกร้องให้คุณมาใจดีกับรินทร์ ขอแค่คุณพอใจ ให้รินทร์ผ่านการทดลองงาน รินทร์ทำได้ทุกอย่างที่คุณต้องการค่ะ”

ปราชญ์ลืมทุกอย่าง รีบพลิกตัวคร่อมร่างบอบบางของลูกหนี้สาวทันที

ตัวเขาหอมมาก…

นั่นคือสิ่งแรกที่รสรินทร์จำได้เมื่อถูกหนุ่มลูกเสี้ยวโถมร่างสูงใหญ่ทับลงบนตัวเธอ มัดกล้ามของเขาสวยไร้ที่ติ แข็งแรงไปทุกส่วน และพอริมฝีปากหยักทาบลงบนกลีบปากนุ่ม เธอก็แทบไม่หลงเหลือสติ ทั่วร่างร้อนรุ่มเพราะสัมผัสร้อนแรง เขาแตะต้องตรงไหนก็รู้สึกเร่าร้อน ทั้งที่แอร์ในห้องเย็นฉ่ำจนน่ากลัวว่าจะเป็นไข้

“ผมไม่เคยชอบผู้หญิงผิวขาวเลย” เขาดูดคอและหัวไหล่เธอสลับกับงับเล่นเบาๆ อย่างมีชั้นเชิง จากที่เจ็บนิดๆ กลับเรียกร้องอยากให้เขาโรมรันมากขึ้นเรื่อยๆ

“แต่พอเห็นคุณตัวแดงแบบนี้ ผมชอบมากเลยนะ” ปราชญ์บีบหน้าอกขนาดล้นมือแรงๆ และพอเห็นว่าเธอนิ่วหน้าเพราะรู้สึกเจ็บ เขาก็พึงพอใจ แต่ยังใจดียอมลดน้ำหนักมือให้ ก่อนเปลี่ยนไปตวัดชิมจุกเล็กสีหวานอย่างเมามัน

“คุณปราชญ์คะ อ๊ะ!” เธอกัดริมฝีปากของตัวเองแน่น เพราะกลัวว่าเสียงน่าอายจะหลุดรอดออกมาอีก ทว่าเขากลับกระซิบเสียงต่ำว่าให้ครางดังๆ เพราะมันกระตุ้นอารมณ์ได้เป็นอย่างดี

รสรินทร์ส่ายหน้าไม่ยินยอม เขาจึงครอบปากลงบนป้านสีกุหลาบเพื่อลงโทษเธออย่างใจร้าย จนในที่สุดเสียงครางหวานก็หลุดออกมาให้เขาได้ฟัง

“แค่นี้เสียวแล้วเหรอรินทร์ ผมยังไม่ทันได้ชิมคุณทั้งตัวเลยนะ” ปราชญ์ถามขณะบีบบั้นท้ายกลมกลึงของเธอเล่น มองผิวขาวกลายเป็นสีชมพู และพอมันสีจางลงอีกครั้งเขาก็ขยำเล่นอย่างเอาแต่ใจ

“ก็คุณทำให้รินทร์รู้สึกดีนี่คะ”

“แค่นี้ยังน้อยไป ผมทำได้ดีมากกว่านี้อีกนะรินทร์” เขางับใบหูเล็กเบาๆ ปรนเปรอความเสียวสะท้านจนรสรินทร์ต้องย่นคอหนี แต่เธอไปไหนได้ไม่ไกล เขาก็รั้งตัวเข้ามาจูบอีกครั้ง จนสมองของเธอว่างเปล่างงงวย คิดไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรต่อ

ดูหนังมาทั้งคืนแท้ๆ…

“ผมอยากกินคุณจัง อ้าขาให้ผมหน่อยสิรินทร์”

รสรินทร์ไม่เข้าใจตัวเอง เธอควรอิดออดที่เขาขอให้ทำเรื่องน่าอาย แต่สายตาทอประกายวาววับคู่นั้นกลับล่อหลอกให้เธอแยกขาออกอย่างยินดี ทั้งยังยกสะโพกเล็กน้อยเพื่ออำนวยความสะดวกให้เขารูดแพนตี้ออกไป

“สวยจริงๆ คุณสวยไปทั้งตัว”

“แต่คุณปราชญ์ไม่ชอบผู้หญิงผิวขาวนี่คะ...”

“ใช่ ผมไม่ชอบ แต่… ผมชอบคุณมากนะ” เขาจูบไล่บริเวณต้นขาด้านใน มือข้างหนึ่งตรึงข้อเท้าเล็กไว้เพื่อไม่ให้เข่าที่กำลังชันอยู่ขยับลง ส่วนอีกข้างจับต้นขาเรียวแยกออกกว้าง เพื่อให้ตวัดลิ้นโลมเลียได้อย่างถนัดถนี่

“คุณปราชญ์ ตรงนั้นค่ะ อ๊ะ!”

ปราชญ์เกร็งลิ้นจ้วงแทงตามคำขอของคนสวยที่กำลังเสียวแทบขาดใจ เขาระรัวลิ้นลงบนติ่งเล็ก สลับกับงับกลีบดอกไม้งามจนสุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหว สอดมือเข้ากลุ่มผมหนา กดหน้าของเขาลงแนบชิดและทำทุกอย่างให้เสร็จเสียที

“ทำให้รินทร์นะคะ รินทร์ไม่ไหวแล้ว” เธอสะดุ้งเบาๆ เพราะสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างแทรกเข้ามายังช่องทางคับแคบ เมื่อมองจึงพบว่าเป็นนิ้วเรียวของเขา มันไม่เจ็บมากนัก แต่พอเขาสอดนิ้วที่สองเข้ามารสรินทร์ก็กระถดตัวหนีทันที

เขาตามติดไม่ลดละ ขยับเชื่องช้าจนได้ยินเสียงครางหวานออดอ้อนดังขึ้นอีกครั้ง จึงเปลี่ยนจังหวะจ้วงแทงเข้าออกอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมระรัวลิ้นลงบนปุ่มกระสันที่เริ่มบวมเพราะถูกรังแกเนิ่นนาน

“เสร็จให้ผมนะรินทร์ ร้องดังๆ นะ ผมชอบ”

“คุณปราชญ์คะ รินทร์ไม่ไหวแล้ว อื๊อ!” รสรินทร์ถูกเขาจูบอีกครั้ง ในขณะที่ท่อนขาเรียวสั่นสะท้านเบาๆ ปลายเท้าจิกเกร็งบนผ้าปูที่นอนยับย่น เขายังคงขยับนิ้วสากหยอกเย้าเธออย่างต่อเนื่อง จนอาการไหวสะท้านเพราะความสุขสมอย่างแรงเริ่มบรรเทาลง

“รินทร์ คุณตอบคำถามผมสักข้อได้ไหม”

“ค่ะ” เธอรับคำสั่น ยังคงมัวเมาในรสสวาทที่เขามอบจนแทบกระอักมันออกมา

“ระหว่างช่วยตัวเองกับผมทำให้ คุณชอบแบบไหนมากกว่ากัน ห้ามโกหกนะ ผมไม่ชอบ”

“รินทร์ชอบ…”

รสรินทร์กระซิบเสียงเบา จนปราชญ์มันเขี้ยวสอดนิ้วกระทุ้งกลับเข้าไปแรงๆ เธอจึงเสียวจัดจนเผลอเฉลยคำตอบออกมาเสียงดัง “รินทร์ชอบให้คุณทำให้ค่ะ อ๊ะ!”

ปราชญ์ยิ้มกริ่มก่อนเคลื่อนตัวจูบคนสวยของเขาอีกครั้ง โดยไม่ลืมขยับโยกนิ้วเข้าออกอย่างชำนาญ วันนี้เขามีเวลาว่างทั้งวันก็จริง แต่เห็นทีคงไม่ได้ออกไปไหนง่ายๆ แน่

รสรินทร์หวานทั้งตัวขนาดนี้ เขาขอกินเธออิ่มแทนข้าวก็แล้วกัน