บทที่ 3

สองปีก่อนหน้า...

หลังจากขอบคุณ คุณเอื้อ หรือ อธิคุณ ศิริกุลธาดา นักธุรกิจหนุ่มที่บิดามารดาหมายมาดว่าจะให้รสรินทร์เป็นมากกว่าคนรู้จักหลายต่อหลายครั้ง เธอก็ทราบในที่สุดว่าเจ้าหนี้รายใหญ่ของครอบครัวอยู่ที่ไหนและไม่รีรอที่จะเข้าไปในคลับหรู รบกวนการพักผ่อนของชายหนุ่มที่หวงแหนวันหยุดเสียยิ่งกว่าเงินทอง

“สวัสดีค่ะคุณปราชญ์” รสรินทร์ไหว้เขาอย่างน่ารัก แม้มองเห็นไม่ชัดเพราะแสงสลัว แต่พอจะจำได้จากแมกาซีนว่าเขาผิวขาวจัด ปากสีชมพูอ่อน หล่อสไตล์หนุ่มลูกเสี้ยวสิงคโปร์ หากมองแล้วก็ต้องมองซ้ำอีกครั้ง เพื่อให้มั่นใจว่าไม่ได้ตาฝาดไป

“นายเอื้อบอกว่าคุณมีธุระจะคุยกับผม” เขาโบกมือไล่สาวๆ ที่นั่งคลอเคลียอยู่รอบตัวไปให้พ้นด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ราวกับว่าไม่มีอะไรที่ทำให้เขาตื่นเต้นได้อีกแล้ว

“ดิฉัน เอ่อ รินทร์อยากจะรบกวนขอให้คุณเลื่อนการชำระหนี้ไปหน่อยน่ะค่ะ รินทร์ทราบนะคะว่าคุณปฏิเสธคุณพ่อไปแล้ว แต่ตอนนี้...”

“ไม่เลื่อน กำหนดชำระเต็มจำนวนตั้งแต่เมื่อสองเดือนที่แล้ว ยี่สิบล้านไม่รวมดอกเบี้ย นี่ผมใจดีแล้วนะที่ยอมรอตั้งสองเดือน ถ้าเป็นลูกหนี้รายอื่นผมคงฟ้องร้องไปแล้ว” ปราชญ์ขยับแก้วเครื่องดื่มสีอำพันจรดริมฝีปาก พยายามเพ่งมองหญิงสาวตรงหน้าเพราะแสงสว่างในคลับมีไม่มากพอ แต่ในเมื่อเพื่อนสนิทอย่างอธิคุณบอกว่าเธอเป็นคนสวย เขาก็ควรเชื่อไม่ใช่หรือ

“แต่คุณเร่งรัดตอนนี้ก็ไม่ได้อะไร คุณพ่อคุณแม่ไม่มีทางหาเงินมาคืนได้หรอกนะคะ”

“ก็ไม่ยากนี่นา ไปหายืมคนอื่นแล้วค่อยเอามาใช้หนี้ผม ให้นายเอื้อช่วยสิ รวยแถมใจดี ได้ข่าวว่าให้ครอบครัวของคุณหยิบยืมไปตั้งสิบล้าน แถมไม่คิดดอกเบี้ยอีกต่างหาก” ปราชญ์รู้ดีว่าทำไมเพื่อนสนิทถึงได้ใจดีกับครอบครัวนี้มากเป็นพิเศษ ไม่ใช่เพราะรสรินทร์อย่างที่ทุกคนเข้าใจ แต่เป็นสาวน้อยที่อยู่มหาวิทยาลัยปีสอง หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู

ปราชญ์แซวเพื่อนว่าชอบกินเด็ก แต่ตัวเองก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก

“รินทร์ไม่กล้ารบกวนคุณเอื้อหรอกนะคะ แล้วก็ไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่สร้างหนี้เพิ่มด้วย ถ้ามีอะไรที่รินทร์ทำแล้วคุณยอมผ่อนผันหนี้ให้ รินทร์ยินดีค่ะ”

“แล้วคุณจะทำอะไรให้ผมได้ล่ะ รสรินทร์”

“ได้ยินว่าคุณหาผู้ช่วยส่วนตัวช่วงทำโปรเจกต์อยู่ที่ไทย รินทร์ทำได้นะคะ ก่อนหน้านี้ก็เคยทำงานในบริษัทใหญ่ แต่เพิ่งจะลาออกค่ะ” เธอทำงานที่นั่นได้เกือบสองปีแล้ว แต่พอย้ายไปเป็นผู้ช่วยของประธานบริษัทได้แค่สองสัปดาห์ก็เกิดปัญหา ทำให้อยู่ที่นั่นต่อไม่ได้อีก

“ลาออก หรือว่าถูกไล่ออก” เขาสืบประวัติของเธอเรียบร้อย หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้ลาออก ทว่าถูกไล่ออกข้อหาชู้สาว แม้ในบริษัทจะทำการสอบสวนกันอย่างลับๆ แต่เขาก็สืบความได้อยู่ดีว่ารสรินทร์ไม่ได้เป็นคนผิด แต่เป็นเจ้านายที่มือไวและฉวยโอกาสกับเธอ

“รินทร์ไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นพูดนะคะ”

“เรื่องพวกนั้นผมสืบมาหมดแล้ว จริงๆ ผมก็สงสารคุณนะ แต่ผมไม่ใช่คนประเภทที่ยอมขาดทุนเพราะผู้หญิง เอางี้ คุณอยู่กับผมสักสองสามคืน ให้ความสุขกับผม แล้วผมจะพิจารณาเองว่าจะรับคุณเอาไว้ในฐานะอะไรบ้าง”

“คุณปราชญ์ นี่คุณหมายความว่า...”

“กลางวันทำงานกับผม ผมจะให้เงินเดือนหนึ่งแสนบวกกับเลื่อนการชำระหนี้ให้สิบเดือน คุณต้องเดินทางกับผมทั่วประเทศ คอยอำนวยความสะดวกทุกอย่าง และถ้าคุณผ่านการทดลองงานช่วงกลางคืน ทำให้ผมมีความสุขได้ตลอดเวลาที่อยู่ประเทศไทย ผมจะไม่คิดดอกเบี้ยจนกว่าจะกลับสิงคโปร์ แต่ถ้าไม่ผ่านก็จะงดให้แค่เดือนเดียวเป็นค่าเสียเวลา คุณลองคิดดูดีๆ นะว่าคุ้มหรือเปล่า แล้วก็บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ได้บังคับใจคุณ”

ปราชญ์ยิ้มร้ายกาจ เขาแค่อยากนอนกับเธอสักคืน หรืออาจจะสองคืนแล้วค่อยตัดสินใจอีกที อย่างน้อยลูกสาวของนักธุรกิจก็น่าจะสะอาดกว่าพวกเด็กๆ ที่มาเอาอกเอาใจเขาเมื่อครู่ หากนอนด้วยแล้วรู้สึกเฉยๆ ก็ให้ช่วยงานระหว่างที่เขาอยู่ประเทศไทย ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

อย่างไรสองสามีภรรยาคู่นั้นก็หาเงินมาจ่ายหนี้จำนวนมากในเวลาสั้นๆ ไม่ได้อยู่แล้ว

“ผมให้เวลาคุณคิดนะ ไม่ต้องรีบ”

“ช่วงทดลองงานกลางคืน รินทร์ขอเปลี่ยนมาทำในช่วงเย็นได้ไหมคะ พอดีคุณแม่ไม่อนุญาตให้กลับบ้านดึก ถ้าคุณปราชญ์ตกลง...”

“ได้เลย เดี๋ยวผมส่งข้อความหาคุณพรุ่งนี้เช้าและถ้าผมถูกใจลีลาของคุณ ผมจะหาวิธีทำให้คุณออกมาอยู่ข้างนอกกับผมเอง”

“ขอบคุณค่ะ คุณปราชญ์” เธอพูดจบก็ยกมือไหว้อีกครั้ง ก่อนออกจากห้องวีไอพีของคลับหรู ทิ้งให้เจ้าหนี้มองตามอย่างไม่เข้าใจนัก

ปราชญ์ขอให้เธออยู่ในฐานะฮอลิเดย์ เกิร์ลเฟรนด์ นั่นคือเป็นแฟนในช่วงที่เขาอยู่ประเทศไทย แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้โวยวาย ซ้ำยังรับคำราวกับเป็นงานธรรมดาที่ผู้หญิงทั่วไปสามารถทำได้

ดูท่าทางเขาคงประมาทรสรินทร์เกินไปแล้วจริงๆ