บทที่ 2

“รินทร์! คุณก็รู้ว่าเรื่องของเรามันจบตั้งแต่ผมบอกว่าจะกลับไปดูแลคุณแม่ที่สิงคโปร์แล้ว ผมไม่เคยบอกให้คุณรอสักคำ ย้ำด้วยซ้ำว่าอย่ารอ ส่วนเรื่องเมื่อเดือนที่แล้วมันก็แค่ความเหงาไม่ใช่เหรอ… ผมถามหน่อยเถอะรินทร์ ทำไมคุณไม่กินยาคุมฉุกเฉิน! ทำไมปล่อยให้ตัวเองท้อง!”

“คุณมันเห็นแก่ตัว! รินทร์ถามแล้วว่าคุณได้ป้องกันหรือเปล่า แล้วคุณบอกว่าป้องกันทำไม!”

“ผมใส่ถุงแค่สองครั้งแรก! เราเอากันตั้งกี่ครั้งคุณไม่ได้นับเลยหรือไง! รินทร์! อย่าบอกนะว่าคุณเมาจนจำไม่ได้ เหตุผลมันไม่ฟังดูง่ายไปหน่อยเหรอ!”

“รินทร์จำไม่ได้จริงๆ…”

เธอคิดถึงเขามาก รักมากจนลืมทุกอย่าง กอปรกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ทำให้ขาดความยับยั้งชั่งใจ พอถามแล้วได้คำตอบว่าเขาป้องกัน เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ ทำเพียงตักตวงความสุข เติมเต็มความต้องการของหัวใจเปลี่ยวเหงาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเช้าวันถัดมาที่เธอทิ้งข้อความเอาไว้

‘ขอบคุณนะคะที่ทำให้รินทร์หายเหงา’

“เอาเถอะ ยังไงเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว คุณอยู่ที่บ้านผมไปก่อนก็แล้วกัน แล้วค่อยคิดหาทางแก้ไขกันอีกที”

“คุณปราชญ์ ในเมื่อคุณก็รู้แล้วว่ารินทร์ท้อง ผู้ชายอย่างคุณต้องเคยคิดเอาไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะจัดการกับเรื่องพวกนี้ยังไง แต่รินทร์ขอสรุปสั้นๆ เลยนะคะว่ารินทร์อยากแต่งงาน อยากได้ทะเบียนสมรส รินทร์ไม่อยากให้ลูกเกิดมามีปมด้อย” รสรินทร์ไม่อยากให้ลูกโตมาแล้วเจอกับเรื่องแย่ๆ เหมือนที่เธอเคยเจอ

“เลิกพร่ำเพ้อได้แล้วรินทร์ ที่ผมพาคุณมาอยู่ที่นี่ก็เพราะไม่อยากให้นายเอื้อโกรธที่ต้องมารับผิดชอบลูกในท้องแทนผม อีกอย่างเราสองคนมีเรื่องต้องทำความเข้าใจกันอีกมาก แต่เรื่องจดทะเบียนสมรสคงไม่ต้องพูดถึง เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว รินทร์ ผมยินดีรับผิดชอบลูกของเรา แต่เรื่องที่คุณขอมา ผมบอกเลยว่าให้ไม่ได้”

“ถ้าคุณให้ในสิ่งที่รินทร์ต้องการไม่ได้ แล้วคุณหลอกรินทร์ให้ออกมาจากงานแต่งทำไมคะ! คุณโกหกรินทร์ด้วยคำว่ารัก พารินทร์ออกมาอยู่ที่นี่ทำไม!”

“รินทร์ คุณใจเย็นก่อนนะ ผมบอกแล้วไงว่าจะรับผิดชอบ ก่อนหน้าเราก็มีความสุขดีไม่ใช่เหรอ คุณเคยบอกผมเองว่าโอเคกับสถานะของเราสองคน เรากลับไปเป็นแบบเมื่อสองปีก่อนไม่ได้เหรอรินทร์” เขาพยายามปลอบ เตือนให้เธอระลึกถึงเรื่องเมื่อสองปีก่อน ตอนที่ทั้งคู่ยังรักกันดี ไม่มีปัญหากวนใจให้ต้องมาทะเลาะกัน

“ไม่ได้หรอกค่ะ! เพราะตอนนี้รินทร์ท้อง ถ้าคุณขอให้รินทร์อยู่กับคุณตอนที่รินทร์ยังไม่ท้อง รินทร์ไม่ปฏิเสธแน่ๆ แต่ตอนนี้รินทร์ไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว รินทร์ยอมเป็นแฟนที่ไม่มีวันได้เลื่อนสถานะไม่ได้หรอกนะคะ”

“นี่คิดว่าตัวเองมีทางเลือกมากนักหรือไง! คนเขารู้กันทั่วแล้วว่าคุณหนีงานแต่ง นายเอื้อก็รู้ว่าคุณท้องกับผม เลือกเอาแล้วกันนะรินทร์ว่าจะยอมทำตามที่ผมขอดีๆ หรือจะให้ผมขังไว้ที่บ้านจนกว่าคุณจะมีสติขึ้นมาบ้าง!”

“ถ้ารินทร์ไม่ฟังแล้วคุณจะทำยังไงเหรอคะ บังคับรินทร์ ขู่รินทร์?…”

“ถ้าคุณไม่ฟัง ผมจะบอกคุณแม่ของคุณที่รังเกียจผมนักหนา ว่าลูกสาวที่ท่านภูมิใจน่ะ ใช้อะไรแลกเพื่อขอเลื่อนชำระหนี้ ลดดอกเบี้ยเมื่อสองปีก่อน!”

“คุณปราชญ์!”

“เลิกตะโกนแล้วก็ไปพักผ่อนซะ ถ้ามีสติสำนึกได้ว่าที่ตัวเองทำมันผิดแล้วค่อยมาคุยกัน รินทร์ คุณอยากจะโทษผม โกรธเกลียดผมยังไงก็ได้ แต่ผมรับผิดชอบคุณกับลูกด้วยการจดทะเบียนสมรสไม่ได้จริงๆ ตัวคุณเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดว่าเพราะอะไร”

“เพราะครอบครัวของรินทร์…”

รสรินทร์ยอมรับอย่างเสียไม่ได้ว่าที่ทุกอย่างยุ่งยากก็เพราะผู้ให้กำเนิดของเธอก่อเรื่องน่าละอาย แม้จะผ่านมานานยี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ผู้คนในแวดวงธุรกิจก็ยังไม่ลืมง่ายๆ ครอบครัวของปราชญ์เองก็เช่นกัน

“จำไว้นะรินทร์ ต่อให้คุณใจดีเหมือนนางฟ้า แต่ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากได้คุณมาเป็นเมียแต่งจดทะเบียนหรอก เรื่องนี้ผมไม่โทษคุณนะ ผิดที่พ่อแม่ของคุณ รินทร์ ผม...เสียใจด้วยจริงๆ” ปราชญ์ไอสองสามครั้งก็รีบขอตัวกลับไปพักผ่อน โดยไม่ลืมบอกสาวใช้ให้ดูแลแขกคนสำคัญให้ดี หากเธออยากได้อะไรก็ให้รีบจัดหา ยกเว้นเรื่องเดียวคือห้ามออกจากบ้าน

“ห้ามคุณรินทร์ออกนอกบ้าน ครึ่งก้าวก็ไม่ได้!”

รสรินทร์ที่หวังว่าตนจะได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผู้ชายที่ตัวเองรัก ตอนนี้กลับกลายเป็นนักโทษของเขาเสียแล้ว