บทที่ 11

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำจนฟ้าเหลือเพียงแสงสุดท้ายของวัน รสรินทร์จึงรู้สึกตัวตื่น เธอกังวลกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ค่อนข้างมาก จนคิดว่าคงนอนไม่หลับ นึกไม่ถึงว่าหลังจากอาบน้ำและเอนหลังเพียงไม่กี่นาทีจะผล็อยหลับไป

“ตื่นแล้วเหรอครับรินทร์ ไปอาบน้ำแต่งตัวสิ จะได้ไปดินเนอร์ด้วยกัน” ปราชญ์เงยหน้าจากหนังสือที่เขาอ่านอยู่ ยิ้มให้เธออย่างใจดี ราวกับไม่ได้อยากขย้ำเธอให้สมกับการรอคอย

“คุณปราชญ์กลับมานานแล้วเหรอคะ”

“สักชั่วโมงแล้ว”

“ทำไมไม่ปลุกรินทร์ล่ะคะ”

“เห็นคุณหลับ ผมไม่อยากกวน” เพราะคืนนี้ปราชญ์ตั้งใจจะกวนเธอทั้งคืน

“งั้นรินทร์ขอตัวสักครู่นะคะ” รสรินทร์รู้สึกร้อนฉ่าทั่วใบหน้าเมื่อเห็นสายตาของเขา จึงขังตัวเองไว้ในห้องน้ำเพื่อปรับอารมณ์พักใหญ่ พอออกมาก็เห็นเขายืนยิ้มกว้างรอ พร้อมกับยื่นถุงกระดาษให้เธอที่สวมชุดคลุมอาบน้ำอยู่

“คุณใส่ให้ผมดูนะ”

“ค่ะ” รสรินทร์เห็นชุดกระโปรงสีขาว เนื้อผ้านิ่มใส่สบาย มองดูแล้วเข้ากับบรรยากาศของทะเล แต่ที่ทำให้เธออายแทบบ้า คือชุดชั้นในลูกไม้สีหวานที่โป๊จนไม่รู้ว่าจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก เธอจึงต้องสวมมัน

“คุณสวยจังรินทร์… ไปเถอะ ผมหิวแล้ว”

“ค่ะ รินทร์ก็หิวแล้วเหมือนกัน” เธอปล่อยให้เขาจับมือและดึงเข้าไปใกล้ สุดท้ายก็ต้องหน้าแดงเพราะคำพูดหวานๆ อีกครั้ง

“หิวข้าวพอทนได้ แต่หิวคุณ ผมทนไม่ไหวหรอกนะ” เขาจูบแก้มเธอเบาๆ กระชับมือให้แน่นยิ่งขึ้น ก่อนพาตรงไปยังห้องอาหารสุดหรูของโรงแรมอย่างสบายอารมณ์

คุณปราชญ์ทำราวกับว่าเธอเป็นแฟนของเขาจริงๆ

รสรินทร์รู้สึกราวกับตกอยู่ในความฝัน เขาจัดเตรียมดินเนอร์สุดโรแมนติกให้กับเธอ ตามทางเดินมีแสงตะเกียง มองเห็นโต๊ะอาหารเล็กๆ ตกแต่งอย่างน่ารักอยู่ไม่ไกล

เธอไม่รู้ว่าปราชญ์ทำเช่นนั้นเพราะลึกๆ รู้สึกผิดกับเรื่องที่คิดจะทำ

“บรรยากาศดีจังเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ดื่มไวน์เป็นเพื่อนผมหน่อยนะรินทร์”

“ค่ะ แต่รินทร์ดื่มไม่เก่งนะคะ” รสรินทร์ยิ้มหวาน ลืมไปแล้วว่าตัวเองอยู่ฐานะอะไร และในเมื่อมันไม่ได้น่าจดจำ เธอก็ควรฝังความจริงเรื่องนั้นชั่วคราว แกล้งลืมเลือนว่าตัวเองเป็นเพียงแค่ลูกหนี้สักสองสามคืน

อาหารที่นำมาล้วนรสชาติดี รสรินทร์ชิมอย่างละนิดเพราะไม่ชอบกินอะไรหนักๆ ในช่วงเย็น ส่วนเขาก็ช่างเอาอกเอาใจ ถามไถ่ว่าอร่อยไหม พอกินได้หรือเปล่า รสชาติของไวน์เป็นอย่างไรบ้าง ทำทุกอย่างให้เธอสบายใจ ราวกับว่าเธอเป็นแฟนของเขาจริงๆ

“คุณไม่เกลียดผมใช่ไหมรินทร์ ที่ยื่นข้อเสนอไปแบบนั้น” เขาถามหลังจากบริกรจัดการเคลียร์โต๊ะเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงไวน์แดงที่กำลังจะหมดแก้วอีกไม่ช้า

“รินทร์ไม่กล้าเกลียดคุณหรอกค่ะ คุณใจดีกับรินทร์ขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคนใช้กำลัง…”

“อย่าคิดในแง่ร้ายสิรินทร์ เรากลับห้องกันดีกว่านะ อากาศข้างนอกเริ่มเย็นแล้ว ผมไม่อยากให้คุณไม่สบาย” เขายิ้มหว่านเสน่ห์ ดวงตาทอประกายวาววับทำให้รสรินทร์รู้สึกร้อนทั่วร่าง ไม่ใช่เพราะไวน์แน่ๆ เพราะเธอดื่มแค่แก้วเดียว

เขาโอบเอวเธออย่างสนิทสนม พากลับห้องโดยไม่สนใจสายตาคนมอง และทันทีถึงห้องรสรินทร์ก็เห็นว่าอ่างอาบน้ำถูกเตรียมไว้สำหรับเขาและเธอเรียบร้อยแล้ว

“ผมอยากอาบน้ำให้คุณ ได้ไหม”

“ค่ะ คุณปราชญ์” เธอไม่ปฏิเสธ

“ไม่เอาคุณปราชญ์แล้ว เรียกด้วยคำอื่นได้ไหมครับคนสวย…” คำที่เขาเรียกไม่ได้แปลกประหลาด แต่กลับทำให้รสรินทร์เขินอายอย่างมาก จนหลุดปากตอบโต้ด้วยคำที่ให้ปราชญ์ยิ้มกว้างเสียยิ่งกว่าเดิม

“รินทร์ไม่แน่ใจว่าต้องเรียกคุณว่ายังไง เรียกคุณปราชญ์ต่อได้ไหมคะ หรือควรเรียกว่าพี่ปราชญ์ดี...”

“พี่ปราชญ์ พี่ชอบให้รินทร์เรียกว่าพี่ปราชญ์”

“ค่ะ พี่ปราชญ์”

หากเป็นผู้หญิงอื่นที่เพิ่งรู้จักกันเรียกเขาว่าพี่ คนถือตัวอย่างปราชญ์คงส่ายหน้า พร้อมทั้งต่อว่าอีกฝ่ายที่เสียมารยาทมาตีสนิท แต่พอเป็นรสรินทร์กลับต่างออกไป คำว่าพี่ปราชญ์ที่ออกมาจากริมฝีปากนิ่มช่างน่าฟังและทำให้หัวใจหนุ่มในวัยสามสิบสามปีว้าวุ่นจนน่ากลัว