ช่วยอาบน้ำ

“เมฆ แม่ไม่เข้าใจ” ดุสิตาเอ่ยขึ้นหลังจากนิ่งเงียบมานาน “เงินหนึ่งล้านที่เสียไป แลกกับการได้ ภาระกลับคืนมา แม่คิดว่าไม่คุ้มนะ นี่ลูกคิดอะไรอยู่ถึงได้รับเด็กคนนี้เข้ามาเป็นภาระเราด้วย หรือต้องการเด็กคนนี้มาเป็นนางบำเรอคนจริง ๆ”

“ผมจะเป็นคนรับผิดชอบเรื่องของเด็กคนนี้เองครับคุณแม่ ต่อไปนี้เด็กคนนี้จะอยู่ในการดูแลของผม” เขาเดินมาดึงแขนเล็ก ๆ ให้ลุกขึ้นยืน ซึ่งเธอก็ยืนห่อไหล่ ก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา

“บอกฉันมาสิว่าเธอชื่ออะไร”

“นะ หนู...หนู” เธอเสียงสั่น พยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติแล้วตอบ “หนูชื่ออริสราค่ะ ชื่อเล่นคือกระแต”

“กระแต งั้นต่อไปนี้เธอเป็นคนของฉันแล้วนะ เธอจะไม่ถูกแม่เลี้ยงของเธอทำร้ายอีก และอาหารฝีมือเธอนั้นอร่อยมาก มาอยู่ที่นี่ก็เป็นแม่ครัวทำอาหารให้ฉันกับแม่ก็แล้วกันนะ” เขาบอกก่อนจะหันไปหามารดา “คุณแม่ครับ ผมจะให้กระแตคอยปรนนิบัติผมส่วนตัวนะครับ”

“หืม ปรนนิบัติส่วนตัว? ไม่ได้เด็ดขาดนะ” หญิงวัยกลางคนลูกตาแทบถลนออกนอกเบ้า “เด็กคนนี้ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะเมฆ แกยังคิดจะทำแบบนั้นอีกเหรอ”

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ!! ผมหมายความว่า ให้เธอมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของผมต่างหากล่ะ ให้กระแตได้อยู่ในความดูแลของผม” ชายหนุ่มหน้าแดง รีบแก้ความเข้าใจผิด

“อ๋อ งั้นก็ได้” ดุสิตาลากเสียงยาว ถอนหายใจอย่างโล่งอก “เออ ถ้างั้นก็ตามใจเมฆเถอะ แม่ก็ไม่อยากจะอะไรมาก เมฆว่าไงก็ว่าตามนั้น แล้วตอนบ่ายจะมีประชุมไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก”

“นี่เพิ่งจะ 10 โมงเองนะครับ”

“ไปไว ๆ จะได้คุยกับพนักงานบ้าง”

“จะคุยอะไร ผมไม่ว่างมานั่งคุยเล่นกับพนักงานหรอกครับ” ตอบอย่างไม่สนใจอะไรเลย ก่อนจะเลื่อนมือมาจับข้อมือเล็กไว้ “ตามฉันขึ้นไปชั้นสองก่อน” จากนั้นก็ลากอริสราขึ้นบันไดไป

“โอ๊ะ! หนูเดินเองได้ค่ะคุณ ปล่อยแขนหนูก่อนได้ไหมคะ หนูเจ็บแขนค่ะ”

เมฆาหันมามองแขนของเธอที่โดนจับอยู่ทันที เมื่อมองดูอีกครั้งก็ถึงกับชะงักไปทันควร เพราะแขนของเธอมีแต่รอยซ้ำ และดูเหมือนว่าเธอคงจะเจ็บมากด้วยเช่นกัน

“ฉันขอโทษนะ ไม่รู้ว่าเธอเจ็บแขนอยู่”

“ไม่เป็นไร คุณไม่รู้ย่อมไม่ผิด งั้นคุณเดินนำหน้าไปเลยค่ะ หนูจะเดินตามคุณไปเอง”

เมื่อมาถึงในห้องแล้ว เมฆาก็คิดอยากจะให้หญิงสาวอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเสียก่อน แล้วจะได้ทายาด้วย แต่เขาก็อยากจะถามข้อมูลเธอเพิ่มอีกสักหน่อยก่อน

“ทำไมเธอไม่หัดขัดขืนหรือปฏิเสธบ้างล่ะ ต่อสู้เพื่อตัวเองบ้าง ปล่อยให้เขาทำแบบนี้ทำไม”

“หนูเคยหนีออกจากบ้านไปครั้งหนึ่งแล้วค่ะ ไปเช่าห้องพักอยู่คนเดียว แต่แม่ก็ยังตามไปราวีหนูถึงที่โรงเรียนอีก หนูก็ไม่รู้ว่าจะหนีไปที่ไหนแล้วเหมือนกัน หนีก็หนีไม่พ้น และหนูก็ต้องเรียนหนังสือด้วย หากวันนี้คุณแม่เลี้ยงของฉันไม่ได้พาฉันมาขายที่นี่ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกขายไปที่ไหน”

เมฆาเผยยิ้มที่มุมปากทันที เด็กผู้หญิงคนนี้เข้าใจพูดดี...และก็พูดให้คนอื่นรู้สึกเอ็นดูและเห็นใจเธอ

“แน่นอนว่าฉันเมตตาเธอ ถึงได้รับเธอมาไง”

“ขอบคุณค่ะที่เมตตาหนู หนูต้องทํางานกี่ปีคะถึงจะชดใช้หนี้หนึ่งล้านนั้นหมด”

“เรื่องนั้นไว้ค่อยคุยกัน”เขาปรายตามองเล็กน้อยก่อนเมิน

เขาพาเธอมาที่ห้องที่อยู่ถัดจากบันไดไปสามห้อง ภายในห้องกว้างขวางโอ่อ่า เครื่องเรือนเป็นระเบียบ เตียงกว้างและนุ่มมากด้วย ภายในห้องมี ห้องน้ำส่วนตัว....เขาลากเธอเข้าไปในนั้น

“ทำอะไรคะ”

“อาบน้ำไง ขัดสีฉวีวรรณซะบ้าง เธอเนื้อตัวมอมแมมมากนะ รู้หรือเปล่า”

“หนูไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยน”

“เดี๋ยวฉันจะไปหามาให้ ดูสิผิวเธอน่ะ ถ้าขัด ๆ สักหน่อยก็น่าจะดีกว่านี้นะ” เขาเท้าเอว กวาดตามองเธอขึ้น “ถึงจะยังไง เธอก็น่าจะดูแลความสะอาดตัวเองบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ดูแลคนอื่น”

“ค่ะ งั้นคุณออกไปได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำ”

“ก็อาบไปสิ ตอนนี้เธอเป็นคนของฉันแล้ว ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ อย่าดื้อกับฉันสิ”

“แต่หนูอาย”

“รู้จักอายเป็นด้วยเหรอ ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้เอง ถือซะว่าฉันเป็นพี่ชายเถอะ เธอจะต้องกลัวอะไร ฉันไม่พิศวาสเด็กหรอกน่า” เขายิ้มอย่างเอ็นดู แต่ในใจก็นึกปรารถนาร่างกายของเธอเหมือนกัน

ทุก ๆ วันเขาต้องได้นอนกับผู้หญิงอยู่แล้ว หากวันนี้ได้นอนกับเธอก็คงจะไม่เป็นอะไร เด็กที่อายุยังไม่ถึง 18 ปี มานอนกับเขาก็ออกจะบ่อย

ตอนแรกเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะเด็กพวกนั้นใบหน้าและการแต่งกาย ดูเกินอายุกันทั้งนั้น แต่กระแตไม่ใช่ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเธออายุจะเข้า 18 ปีแล้ว ถือว่าเป็นสาวแล้ว แต่เขาก็ต้องการเธอ

“ก็รู้ว่าคุณไม่รู้สึกอะไรกับหนู แต่หนูอายนี่” เธอพูดตรง ๆ

“ฉันเป็นเจ้าของชีวิตเธอนะ คิดซะว่าฉันเป็นพี่ชายคนหนึ่งละกัน ไว้ใจฉันเถอะ” เขาพูดกลั้วขํา ในขณะที่เด็กสาวลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่จะให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายได้ยังไงกัน เธอเป็นสาวแล้วนะ มีอะไร ๆ ที่ควรจะมีเหมือนผู้หญิงที่ควรมีแล้วทุกอย่าง

แต่ก็นั่นสินะ ตอนนี้ชีวิตเธอเป็นของเขาแล้ว เขาซื้อเธอแล้วด้วยเงินหนึ่งล้านบาท คนที่ไม่มีความสุขเช่นเธอ อยู่ไหนก็มีแต่ทุกข์ ในเมื่อเรื่องราวมันให้เป็นไปอย่างนี้แล้วก็ช่างเถอะ เธอหมดอาลัยสิ้นหวังที่จะมีอนาคตสวยงามแล้ว มีลมหายใจไปวัน ๆ ก็เพื่อชดใช้กรรมเก่าเท่านั้นเอง

“ได้ค่ะ หากคุณต้องการให้ฉันแก้ผ้าอาบน้ำต่อหน้าคุณ ฉันก็จะทำ” เธอถอดเสื้อยืดตามด้วยเสื้อชั้นในตัวเก่า และกางเกงยีนตัวเก่าออกพ้นร่างกาย

แน่นอนว่าเธออาย...แต่เธอไม่คิดจะดิ้นรนอะไรอีกแล้วจริง ๆ เธอก็ไม่อยากจะแก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายหรอก แต่เธอจะทำยังไงได้ ในเมื่อเขาซื้อเธอมาแล้ว เขาเป็นเจ้าของชีวิตของเธอ เขาจะให้เธอเป็นนางบำเรอของเขา เธอก็ต้องยอม เธอควรทำตัวน่ารักเข้าไว้ เชื่อฟังในสิ่งที่เขาบอก เขาจะได้รักและเอ็นดูเธอ ไม่กดขี่ข่มเหงเธอ