บทที่ 1 (1)

ลาสเวกัส เป็นเมืองที่ตั้งอยู่ในรัฐเนวาดา สหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นเมืองที่ชาวอเมริกันและนักท่องเที่ยวจากทั่วโลกได้ให้ฉายาเมืองแห่งนี้ว่า “เมืองแห่งบาป” (Sin City)

ลาสเวกัสขึ้นชื่อว่ามีคาสิโนหรูหราติดอันดับโลก นักท่องเที่ยว นักแสวงโชคจากทั่วทุกมุมโลกต่างก็เดินทางมายังเมืองแห่งนี้ เพื่อเสี่ยงดวงด้วยกันทั้งสิ้น

ยกเว้น! ‘อคิรา วัจนากาญจ์’ ลูกสาวคนเล็กของพ่อเลี้ยงธิปรกและแม่เลี้ยงรดาแห่งไร่ธิปรก ที่ได้เดินทางมายังเมืองแห่งนี้เพื่อตามหาใครสักคน!

ใครคนนั้นที่ทำให้เพื่อนรักของเธอต้องตายทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาอันสมควร

กว่าอคิราจะสืบตามหาผู้ชายหน้าตัวเมียที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่เพียงของเล่นได้เจอะเจอ ก็ต้องใช้เวลานานหลายสัปดาห์ และต้องใช้เวลานานอีกหลายสิบวันกว่าจะเข้าถึงผู้ชายคนนี้ได้

‘ไบรอัน เจอร์แมน’ เจ้าของคาสิโนในเมืองลาสเวกัส คือคนที่ทำให้เพื่อนรักของอคิราตั้งท้อง ก่อนที่เขาจะทิ้งไปอย่างไม่แยแส แน่นอนว่าไบรอันเห็นผู้หญิงเป็นแค่เพียงดอกไม้ริมทาง เมื่อเด็ดมาดอมดมได้สมใจแล้วก็เหยียบย่ำโดยไม่สนใจว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะเจ็บปวดมากเพียงใด

และอคิราจะไม่ปล่อยให้ไบรอันได้อยู่อย่างสุขสบายท่ามกลางความเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เจ็บปวดกับความรักอันหลอกลวงกระทั่งสิ้นใจตาย

อคิรามองภาพสะท้อนของตัวเองจากกระจกเงา เพื่อสำรวจว่าแต่งตัวได้ดูหรูหราและเซ็กซี่มากพอสำหรับการพบไบรอันในค่ำคืนนี้ หญิงสาวสืบรู้ว่าไบรอันชื่นชอบสาวเอเชียมาก นั่นก็เป็นเพราะว่าเมียของเขาก็เป็นชาวเอเชียและเป็นชาวไทยเช่นเดียวกันกับเธอ

ใช่! ไบรอันมีเมียแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ทิ้งนิสัยเจ้าชู้ เที่ยวไล่จีบ หลอกล่อสาวๆ ด้วยเงินและความรักเพื่อให้ได้เชยชมพวกเธอ พอเบื่อแล้วก็เขี่ยพวกเธอทิ้ง ปล่อยให้ผู้หญิงจมอยู่กับความเจ็บปวดที่ไบรอันได้ทิ้งไว้ให้

อคิรายกมือลูบบนลาดไหล่เนียนขาวผ่อง เธอจงใจใส่เสื้อเปิดไหล่เพื่อยั่วยวนให้ไบรอันตกหลุมพรางที่ขุดล่อไว้ หลังจากนั้นเธอจะเริ่มแผนการแก้แค้นที่ได้วางไว้ เอาให้ไบรอันเจ็บจนกระอักเป็นเลือดเลยทีเดียว

“หมดเวลาเสวยสุข ถึงเวลาที่คุณต้องชดใช้ให้กับลันดาแล้ว”

อคิราคว้ากระเป๋าถือใบเล็กมาจากโต๊ะเครื่องแป้ง จากนั้นก็เดินออกจากห้องพักของตน เพื่อไปยังร้านอาหารสุดหรูภายในลาสเวกัส ซึ่งเป็นสถานที่ที่ไบรอันนัดพบเธอในค่ำคืนนี้

นั่งแท็กซี่จากห้องพักมายังสถานที่นัดหมาย ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินทางมาถึงแล้ว และทันที่ก้าวลงจากรถแท็กซี่ อคิราก็ได้รับการต้อนรับจากพนักงานต้อนรับของร้านอาหารเป็นอย่างดี

“คุณอคิราใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ”

อคิราพยักหน้ารับคำ พลางกวาดสายตามองเข้าไปภายในร้านอาหารหรูหราระดับห้าดาว นึกเยาะอยู่ในใจว่าไบรอันมักหลอกล่อผู้หญิงด้วยความหรูหรามีระดับ จึงทำให้ผู้หญิงหลายคนตกหลุมพรางของเขาอย่างง่ายดาย

“เชิญคุณอคิราทางนี้เลยครับ คุณไบรอันจองโต๊ะและมารอคุณแล้วครับ”

อคิราเดินตามพนักงานต้อนรับ แต่ก้าวเดินได้แค่ไม่กี่ก้าว ก็เห็นร่างใหญ่ของไบรอันเดินปรี่เข้ามาหาเธอ และเอ่ยทักทายพร้อมกับรอยยิ้มที่แผงไว้ด้วยความหื่นกระหาย

“โอ้ว...เจ้าหญิงของผม...ผมนึกว่าคุณจะไม่มาตามนัดซะแล้ว”

‘นอกจากบำรุงบำเรอด้วยวัตถุนิยมแล้ว ยังป้อนคำหวานเก่งซะด้วย’

อคิราเค้นด่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า พยายามฉีกยิ้มหวานให้ ทั้งๆ ในใจนั้นเกลียดไบรอันเหลือกำลัง

“ไม่มาไม่ได้ค่ะ คุณไบรอันอุตส่าห์ให้เกียรติเชิญมาทานมื้อค่ำด้วย มีหรือที่ฉันจะกล้าปฏิเสธ และถ้าสาวๆ เห็นฉันดินเนอร์กับหนุ่มเนื้อหอมแห่งลาสเวกัส คงพากันอิจฉาตาร้อนผะผ่าวแน่ๆ”

อคิราป้อนคำหวานกลับคืน โดยไม่ลืมยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อจับสัมผัสกับอีกฝ่าย ทว่า...ไบรอันไม่ได้แค่จับมือเล็กเพื่อทักทายแบบสากลเท่านั้น เขายกมือเล็กขึ้นจรดริมฝีปาก จ้องมองด้วยดวงตาหวานเยิ้มขณะเอ่ยบอกเสียงสั่นพร่า

“มือของคุณนุ่มและหอมมาก ผมแทบทนรอเวลานั้นไม่ไหว เวลาที่จะได้พิสูจน์ว่าคุณหอมหวานไปทั้งตัวหรือเปล่า”

ทั้งๆ ที่เกลียดไบรอันเข้ากระดูกดำ แต่อคิราก็เล่นละครได้แนบเนียน หญิงสาวแสร้งทำเอียงอาย ค่อยๆ ดึงมือกลับอย่างช้าๆ เอ่ยยั่วให้ไบรอันคลั่งมากกว่าเดิม

“แหม...คุณไบรอันใจเย็นๆ ค่ะ อาหารคาวยังไม่ได้กินเลย จะข้ามไปกินของหวานแล้วหรือคะ”

“ก็ผมอดใจไม่ไหวแล้วนี่ครับ รู้ไหมครับว่า คุณอคิราทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ กลิ่นหอมเย้ายวนจนผมตื่นไปทั้งตัวแล้ว” ไบรอันเอ่ยตอบโดยไม่ลืมพยักพเยิดให้อคิราหลุบสายตามองหลักฐานด้วย

“อุ้ย! ไม่เอาแล้วค่ะ ยิ่งพูดก็ยิ่งทำให้คุณไบรอันหิวของหวาน ฉันว่าเราไปกินข้าว จิบแชมเปญเคล้าเสียงเพลงก่อนดีไหมคะ ตอนนี้ฉันหิวมากเลยค่ะ”

อคิราไม่รอให้ไบรอันตอบรับหรือปฏิเสธ หญิงสาวรีบก้าวเดินเร็วๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวหนีต้นแขนของอีกฝ่ายที่พยายามจะเอื้อมมาโอบกอดลูบไล้เธอให้ได้ พอเดินมาทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ได้แล้ว ก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่รอดพ้นจากการแทะโลมของไบรอันไปได้อีกเปลาะหนึ่ง

‘ไอ้หน้าหื่น ลูบไล้ทุกนาทีที่มีโอกาสเลยนะ’

อคิราเค้นเสียงด่าอยู่ในใจด้วยความโมโห ขณะเดียวกันก็บอกตัวเองให้อดทน เพื่อให้แผนการนี้สำเร็จลุล่วง นำมาซึ่งความเจ็บปวดและหายนะของครอบครัวไบรอัน

“เดี๋ยวผมสั่งอาหารให้คุณเองนะครับ เจ้าหญิง” ไบรอันป้อนคำหวาน ทำตัวเป็นนักรักที่ดี คอยดูแลหญิงสาวทุกรายละเอียด

“ค่ะ เชิญคุณไบรอันสั่งได้เลยค่ะ”

อคิราทำตัวตามน้ำ จีบปากจีบคอขณะเอ่ยบอก พร้อมกันนั้นก็ยิ้มกว้าง ส่งสาย

ตาหวานเยิ้มยั่วยวนใส่ไบรอันด้วย

และคนที่ถูกยั่วก็ถึงกับเค้นเสียงอยู่ในใจด้วยความหิวกระหาย

‘กูต้องกินนังนี่ให้ได้ ยั่วดีนัก ไม่เกินสัปดาห์มึงต้องตกอยู่ใต้ร่างของกู’

ในใจนั้นคิดหยาบคาย หัวสมองคิดแต่เรื่องเผด็จศึกอคิราให้จงได้ ทว่า...ครั้นเอ่ยปากพูดออกมากลับมีแต่คำหวานป้อยอ ซึ่งทำให้สาวๆ หลายคนหลงรักและตกอยู่ในบ่วงสวาทของเขามาหลายรายแล้ว

“ผมสั่งอาหารที่ดีที่สุดและแชมเปญรสนุ่นเพื่อคุณโดยเฉพาะครับ เจ้าหญิงของผม”

“แหม! คุณไบรอันช่างรู้ใจฉันจริงๆ เลยค่ะ”

อคิราเล่นเกมยั่วสวาทต่อด้วยการเอื้อมมือไปจับกับมือใหญ่ของไบรอัน พออีกฝ่ายจับยึดมือเล็กของเธอยกขึ้นจรดริมฝีปาก ก็รีบดึงมือกลับ แสร้งต่อว่าอย่างมีจะริตจะก้าน