ขอเป็นแฟน

อัคนี

ตอนนี้ผมกำลังนั่งดื่มกับไอ้น็อตอยู่ที่ผับ

"คุยไปยิ้มไปเหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งเคยคุยกับสาวเลยนะมึง" ผมโดนไอ้น็อตแซวหลังจากวางสายจากชลไป

"เสือก" ผมด่ามันไปคำแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร

"มึงจีบยัยนั่นจริงๆ เหรอวะไอ้ไฟ"

"อืม"

"เห้ยเอาจริงดิ"

"อืม"

"ผู้หญิงสาวๆ สวยๆ หุ่นเอ็กซ์ๆ มีเข้ามาอ่อยมาให้มึงเลือกตั้งเยอะตั้งแยะมึงคิดยังไงถึงไปจีบยัยชลวะกูไม่เห็นยัยนั่นจะมีอะไรดีเลย"

"เพราะมึงมองผู้หญิงแค่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกไงไอ้น็อต"

"แปลว่ามึงไปสำรวจภายในยัยชลแล้วงั้นเหรอวะ"

"ไอ้เหี้ยกูไม่ทำแบบนั้นกับชลหรอกเพราะเธอดีเกินไปที่กูจะทำแบบนั้นได้..ในตอนนี้" ถึงตอนนี้ผมไม่คิดที่จะทำแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่ทำนี่นา ของแบบนี้มันยังไม่ถึงเวลา

"หืมมมม?? "

"ก็ตอนนี้กูยังไม่อยากทำเรื่องแบบนั้นกับชลเพราะเธอดีเกินไปบริสุทธิ์เกินไปกูทำไม่ลงว่ะ"

"แล้วมึงรู้ได้ไงว่ายัยนั่นบริสุทธิ์"

"กูรู้ของกูก็แล้วกันน่ามึงไม่ต้องเสือกเรื่องของกูให้มาก"

"แล้วเรื่องคู่หมั้นที่ป๊ากับแม่มึงจัดการให้มึงจะเอายังไง"

"ก็ไม่เอาไงกูไม่หมั้นซะอย่างใครจะบังคับกูได้"

"แต่ที่กูรู้ๆ มาว่าที่คู่หมั้นมึงก็แซ่บใช่ย่อยเลยนะเว้ย"

"อืมแล้วไง"

"แล้วมึงไม่สนใจทดลองใช้งานก่อนเหรอวะเผื่อมึงติดใจแล้วก็หมั้นตามที่ป๊ากับแม่มึงต้องการ"

"กูไม่สนใจใครทั้งนั้นอ่ะตอนนี้เพราะใจของกูตอนนี้ยกให้ชลไปหมดแล้ว"

"กูแม่งเชื่อมึงเลยจริงๆ ว่ะเสืออย่างมึงจะมายอมทิ้งลาย"

"ก็ถ้ามึงเจอคนที่ใช่มึงก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวมึงดีพอสำหรับคนที่มึงชอบ"

วันต่อมา

สายชล

"อีชลวันนี้มึงเอาเงินมาให้กูสองพันนะกูจะเอาไปใช้หนี้เถ้าแก่ร้านของชำกูไปเซ็นต์เหล้าไว้เค้าทวงกูเมื่อวาน"

"เงินตั้งสองพันชลไม่มีหรอกจ๊ะ"

"มึงก็ไปขอเบิกที่ทำงานมึงมาสิวะ"

"คงไม่ได้หรอกจ๊ะพ่อสิ้นเดือนนี้ชลจะต้องพายายไปหาหมอ"

"อะไรวะ แล้วแบบนี้กูจะเอาที่ไหนไปใช้หนี้"

"ชลมีติดตัวตอนนี้แค่ห้าร้อยพ่อเอาไปใช้หนี้เถ้าแก่ก่อนได้มั้ย" ฉันล้วงเงินในกระเป๋าที่มีทั้งหมดเอาให้พ่อ พ่อดึงมันไปมองหน้าเธออย่างไม่พอใจ

"ยังไงสิ้นเดือนมึงก็หามาให้กูอีกพันห้าเข้าใจไหม"

"ชลจะเอาที่ไหนให้จ๊ะสิ้นเดือนนี้ชลต้องจ่ายค่าเช่าบ้านค่าไฟค่าไฟอีกมันไม่พอหรอกจ๊ะ"

"ไม่พอมึงก็ไปหางานทำเพิ่มสิวะไม่งั้นมึงก็ไม่ต้องเอายายมึงไปหาหมอปล่อยมันนอนอยู่บ้านนี่แล่ะมึงจะได้มีเงินพอให้กูใช้"

"ชลคงทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกจ๊ะพ่อ ยายมีพระคุณกับชลถ้าให้ชลเลือกชลขอเลือกที่จะเอาเงินไปให้ยายรักษาตัวดีกว่าเอาให้พ่อไปซื้อเหล้าไปเข้าบ่อน"

เพี๊ยะ!!! ฉันทรุดตัวลงไปกองกับพื้นเมื่อโดนตบเข้าที่ใบหน้าอย่างแรงฉันเอามือกุมแก้มของตัวเองด้วยความเจ็บปวดและครั้งนี้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันโดนพ่อตบ

"อีลูกเวรกูเป็นพ่อมึงนะกูทำให้มึงเกิดมายังไงมึงก็ต้องหาเงินมาให้กูใช้!!! "

"ชลให้พ่อได้แค่เท่าที่ชลมีถ้าพ่ออยากได้มากกว่านี้ชลคงหาให้ไม่ได้"

"แล้วทำไมมึงไม่ไปขอแฟนมึงมา กูรู้นะว่ามึงกับไอ้หนุ่มนั่นเป็นอะไรกันถ้ามึงหาเงินมาให้กูใช้ไม่ได้มึงก็ไปขอจากมันมาให้กูสิวะเอามาให้เยอะที่สุดเท่าที่มันจะให้มึงได้"

"ไม่มีทางชลไม่มีวันไปขอเงินเขามาให้พ่อ"

"ก็ลองมึงไม่เอาให้กูดูสิกูจะตามไปถึงบ้านมันไม่เชื่อมึงคอยดู"

"อย่านะพ่อทำอย่างนั้นไม่ได้นะ" ฉันรู้ว่าพ่อพูดจริง

"ทำไมจะทำไม่ได้ในเมื่อมันเป็นผัวมึงมันเล่นมารับมาส่งมึงทุกวันมึงแอบไปนอนกับมันมากี่ครั้งแล้วใครจะรู้"

"ชลกับเขาไม่เคยมีอะไรกันนะจ๊ะพ่อ"

"กูไม่เชื่อ"

"เชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของพ่อละกันชลบอกได้คำเดียวว่าชลกับเขาเราไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่พ่อคิด"

"กูไม่สนว่ามึงจะพูดยังไงแต่มึงต้องหาเงินมาให้กูใช้เท่าที่กูอยากจะได้เข้าใจไหมนังชล!!! "

ฉันไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับพ่อเพราะเถียงไปมันก็เหมือนฉันเป็นลูกที่ไม่ดี ฉันเดินออกมาหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถไปเรียนวันนี้ไฟบอกเขามีธุระเขาไม่ได้มารับซึ่งฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็ดีเหมือนกันฉันก็ไม่อยากให้ใครมองแล้วเอาไปพูดกันต่างๆ นาๆ ทุกวันนี้ฉันก็ขอร้องไฟว่าไม่ต้องมารับมาส่งฉันทุกวันก็ได้แต่เขาก็ไม่ยอมเขาบอกไม่อยากให้ฉันต้องเบียดคนบนรถเมล์ซึ่งฉันก็บอกว่าฉันนั่งมันทุกวันจนชินแล้วแต่เขาก็ยังดื้อที่จะมารับ และพอฉันมาถึงมหาลัยฉันก็เดินเข้าโรงอาหารเพื่อหาที่นั่งอ่านหนังสือเพราะวันนี้มีสอบย่อย

แล้วจู่ๆ เสียงพูดคุยที่ดังเซ็งแซ่ของนักศึกษาที่นั่งกันอยู่ในโรงอาหารก็เงียบลงจนผิดสังเกตกลายเป็นเสียงกรี๊ดกร๊าดกันเบาๆ ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมองว่ามันเกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของฉันก็คือไฟเขาเดินมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่เขามองมาที่ฉันพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ใจฉันเต้นแรงมากเพราะตอนนี้ทุกคนในโรงอาหารต่างพากันมองมาที่ฉันเป็นจุดเดียว ฉันรีบลุกจากโต๊ะแล้วยืนมองไฟที่กำลังเดินใกล้เข้ามาด้วยใจที่สั่นไหว

"เป็นแฟนกันนะชล" ไฟพูดอย่างเขินๆ พร้อมกับยื่นดอกไม้ช่อนั้นมาให้แต่ฉันไม่ได้ยื่นมือไปรับ

"ไฟ"

"ฉันชอบเธอนะ ฉันอยากขอเธอเป็นแฟน เธอจะว่าไง"

"เรา..."

"เร็วๆ ดิรีบตอบตกลงเพราะตอนนี้ฉันอายมากมีแต่คนมอง ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยนะเว้ย" รอยยิ้มและความเก้อเขินของเขาทำให้ฉันยิ้มได้ แต่พอฉันคิดถึงสิ่งที่พ่อพูดกับฉันเมื่อเช้าเรื่องของไฟมันก็ทำให้ฉันลังเลใจที่จะตอบตกลงเพราะถ้าฉันยอมคบกับเขานั่นก็หมายความว่าต่อไปในอนาคตเขาก็ต้องเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันเขาต้องรับรู้ปัญหาทุกอย่างในชีวิตของฉันอย่างช่วยไม่ได้เพราะฉันคงไม่สามารถปิดบังเขาได้ ฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ฉันไม่อยากให้ไฟต้องมาเดือดร้อนกับครอบครัวของฉันที่คงมีแต่ปัญหาไม่รู้จักจบจักสิ้นและเมื่อถึงจุดๆ หนึ่งที่เขาอาจจะทนไม่ไหวซึ่งฉันไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น ทางเดียวที่จะทำให้ปัญหาเหล่านั้นจบลงทั้งที่ยังไม่เริ่มนั่นก็คือฉันจะต้องปฏิเสธไฟ

"เรา....คงเป็นแฟนกับไฟไม่ได้"

"....."

"เราขอโทษ เราไม่ได้ชอบไฟ"

"แล้วที่ผ่านมามันคืออะไรวะ" สายตาและแววตาแห่งความเจ็บปวดเสียใจที่เขาส่งมามันทำให้ฉันแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว

"เราคิดกับไฟ..แค่เพื่อนเท่านั้น" ฉันฝืนใจตอบไฟออกไปฉันไม่กล้าสบตาเขาเพราะกลัวเขาจะรู้ว่าฉันกำลังโกหกฉันกำลังพูดไม่จริงทั้งที่จริงๆ แล้วฉันชอบเขามากแต่ฉันไม่สามารถคบกับเขาได้

"เธอทำไมพูดแบบนี้วะ"

"เราขอโทษนะไฟ" มันเป็นน้ำเสียงที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกที่เจ็บปวดของฉันฉันพูดได้แค่นั้นก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากโรงอาหารเพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของฉันที่กำลังจะไหลออกมาด้วยความเสียใจ ฉันรู้ว่าเขาเสียใจและฉันเองก็เสียใจไม่ต่างกัน

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาเป็นปีตอนนี้ฉันขึ้นปีสองแล้วและไฟก็ได้ย้ายไปเรียนคณะอื่นสาเหตุก็คงเพราะเขาไม่อยากเจอหน้าฉันนั่นเอง ตอนนี้เราสองคนเหมือนเป็นคนที่ไม่เคยรู้จักกันไปแล้วเขาทำเหมือนฉันเป็นธาตุอากาศไม่พูดไม่คุยไม่มองหน้าหางตายังไม่แลซึ่งฉันก็เข้าใจ ฉันเคยเดินไปขอโทษไฟหลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นวันที่ฉันปฏิเสธเขาแต่เขาก็มองฉันด้วยสายตาว่างเปล่าและเย็นชาเขาทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้าเขาบอกไม่รับคำขอโทษจากฉันเขาบอกว่าฉันทำให้เขาอับอายขายหน้าคนทั้งมหาลัยและขอให้ต่อไปนี้เราสองคนเป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกันไม่ต้องเข้ามาทักไม่ต้องมาพูดมาเจอถ้าหลบหน้าได้ก็ขอให้ทำ และที่เปลี่ยนไปมากกว่านั้นก็คือเขาคบกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าคบๆ เลิกๆ ควงคนนั้นคบคนนี้มีบางครั้งที่ฉันบังเอิญไปเห็นผู้หญิงที่เขาบอกเลิกมาร้องไห้อ้อนวอนขอร้องเขาแต่เขาก็ไม่สนใจใยดี