จุบแรก

สายชล

"ใครมาส่งมึงหน้าปากซอย" ขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าบ้านน้าเพ็ญก็เดินเข้ามาถามทันที

"เพื่อนที่มหาลัยน่ะ"

"อ่อ กูนึกว่าผัวมึง ดูท่าจะรวยน่าดูขับรถราคาเป็นล้าน"

"อะไรราคาเป็นล้านวะ"

"ก็เมื่อกี๊ตอนที่ฉันไปซื้อเหล้าให้พี่ฉันเห็นผู้ชายมาส่งนังชลลูกสาวพี่ โหรถที่ขับมาราคาเป็นล้านเลยนะพี่ฉันก็เลยถามมันว่าเป็นใครผัวมันหรือเปล่าถ้าใช่เราก็จะได้สบายกันซะที"

"จริงเหอวะนังชลมึงได้ผัวรวยเหรอวะห๊ะ"

"เปล่าจ๊ะพ่อไฟเค้าเป็นเพื่อนที่มหาลัยของชลเราไปซื้อของทำรายงานกลุ่มกันเขาเลยอาสามาส่งเฉยๆ "

"แล้วทำไมมึงไม่จับมันทำผัวซะเลยล่ะวะดูท่าจะรวยเอาเรื่อง"

"ไม่หรอกจ๊ะเราเป็นเพื่อนกัน"

"นังลูกโง่แทนที่มึงจะอ่อยเค้าให้เค้ารักเค้าหลงกูจะได้สบายไปด้วยทีนี้กูก็จะได้มีเงินเข้าบ่อนทุกวันไม่ต้องรอเศษเงินจากมึง"

"งั้นพ่อก็คงต้องผิดหวังเพราะชลไม่ได้ชอบเขาและเขาก็ไม่ได้ชอบชล" ฉันพูดแค่นั้นแล้วเดินเข้าบ้านเพื่อป้อนข้าวให้ยายก่อนจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ

"ชลเอ้ยกลับมาแล้วเหรอลูก"

"จ๊ะยายชลกลับมาแล้วยายหิวหรือยังจ๊ะชลจะได้ป้อน"

"ยายกินเองได้ลูกชลไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวต้องไปทำงานต่อไม่ใช่เหรอลูก"

"จ๊ะแต่ชลอยากป้อนข้าวให้ยายก่อน" ฉันเดินไปหยิบจานมาใส่กับข้าวที่ฉันแวะซื้อที่ร้านมาเทใส่จานก่อนจะป้อนยาย

"ยายทานเยอะๆ นะจ๊ะจะได้แข็งแรง"

"ยายแก่แล้วไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนลูกเอ้ย"

"ไม่จ๊ะยายต้องอยู่กับชลไปนานๆ ชลตั้งใจว่าถ้าชลเรียนจบชลจะพายายย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านของเราที่เชียงรายยายว่าดีไหมจ๊ะ"

"แล้วหนูไม่คิดที่จะหางานทำที่นี่เหรอลูกเงินเดือนน่าจะเยอะกว่ากลับไปที่โน่นก็ไม่มีอะไรทำนอกจากทำไร่ทำนา"

"นั่นแล่ะจ๊ะคือความฝันของชล ชลอยากกลับไปอยู่บ้านของเราไปทำไร่ปลูกผักขาย"

"เอางั้นเหรอลูก"

"จ๊ะ"

"ชลว่าไงยายก็ว่าตามนั้นไปไหนไปกันเนอะลูกเนอะ^^"

ยายยิ้มให้ฉันทั้งที่แกก็มองไม่เห็นทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เพราะนานๆ ครั้งฉันถึงจะเห็นท่านยิ้มสักครั้งหนึ่ง หลังจากที่ฉันป้อนข้าวป้อนยายายเสร็จฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทำงานที่ร้านอาหาร พอฉันเดินออกมาถึงหน้าปากซอยตรงที่ไฟมาส่งฉันเมื่อเย็นฉันก็ต้องตกใจเมื่อได้ยินเสียงแตรรถที่ดังลั่นซอย

ปี้นนนนนนน ปี้นนนนนนน

"ชล!!! ชล!!! "

ฉันหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงแตรรถและเสียงตะโกนเรียกชื่อของฉัน

ไฟ?? เขามาทำอะไรแถวนี้เวลานี้กันนั่นคือสิ่งที่ฉันสงสัยแต่ไม่ทันที่ฉันจะคิดอะไรได้มากกว่านั้นเขาก็กวักมือเรียกฉันอยู่บนรถพร้อมกับบีบแตรรถไปด้วยทำให้คนที่สัญจรไปมาแถวนั้นหันมามองฉันกับเขาสลับกันไปมาฉันจึงรีบวิ่งข้ามถนนไปหาเขาทันที

"ไฟ มีอะไร"

"ขึ้นรถสิ"

"ฉันต้องไปทำงาน"

"ฉันจะไปส่งไง"

"............"

บนรถ

"ไฟมาทำอะไรแถวบ้านเราเหรอ"

"ก็มารอรับเธอไปทำงานไง"

"หมายความว่าตั้งแต่ที่ไฟมาส่งเราเมื่อเย็นไฟก็ยังไม่ได้ไปไหนเลยงั้นเหรอ"

"อื้มใช่เพราะฉันรู้ว่าเดี๋ยวเธอต้องเดินออกมาเพื่อไปทำงานต่อที่ร้านอาหาร"

"รู้ได้ไง"

"รู้แล้วกันน่าไม่ต้องถามมากหรอก" ฉันงงกับการกระทำของเขาแต่ก็ไม่กล้าคิดอะไรมากจนเขาขับมาถึงร้านอาหารที่ฉันทำงานอยู่นั่นมันยิ่งทำให้ฉันงงมากขึ้นว่าเขารู้ได้ยังไงว่าฉันทำงานอยู่ที่นี่

"อ้าวลงไปดิหรือไม่ลงงั้นฉันจะพาเธอไปที่อื่นนะ" พอเขาเห็นฉันเอาแต่นั่งนิ่งเขาก็พูดขึ้นมาจนฉันต้องรีบเรียกสติตัวเองกลับคืนมาทันที

"อะเอ่อ ลงสิลง" ฉันเปิดประตูลงจากรถของเขาทันที

"เดี๋ยวเลิกงานฉันจะมารับนะ"

"......."

"ไม่ต้องทำหน้างงหรอกน่าไปได้แล้ว"

"เป็นอะไรจ๊ะน้องชลพี่เห็นเราเอาแต่มองไปนอกร้านแล้วก็ยิ้ม^^" ทั้งสายตาทั้งคำพูดของพี่นุ่นทำเอาเธอถึงกับรีบหุบยิ้มทันที

"เปล่าค่ะพี่นุ่นชลไม่ได้เป็นอะไร"

"ไม่เป็นอะไรแต่ก็ยิ้มไม่หุบเลยเอ๊ะหรือจะเป็นเพราะหนุ่มหล่อคนที่มาส่งเราเมื่อกี๊ อ๊ะ ๆ พี่เห็นน๊าาาา" พอถูกแซวฉันก็รู้สึกเขินจนไม่รู้ว่าตัวเองสีหน้าเป็นยังไงจนพี่นุ่นแซวอีกรอบ

"หน้าแดงแล้วนะเรา 5555"

"พี่นุ่นอย่าแซวชลสิคะ"

"โอเคงั้นพี่ไม่แซวแล้วก็ได้ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนชลเหรอ"

"มะ..ไม่ใช่ค่ะเราเป็นเพื่อนกัน"

"อื้มมมม ตอนนี้เป็นเพื่อนแต่อนาคตคงจะเป็นแฟนกันสินะใช่มั้ยจ๊ะ^^" ฉันยิ้มให้พี่นุ่นก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อไปพลางคิดไปถึงอนาคตที่พี่นุ่นพูดถึงพอคิดมาถึงตอนนี้ความสุขเมื่อครู่นี้มันก็หายไปจากความรู้สึกของฉันเพราะอนาคตของฉันกับเขามันไม่มีทางเป็นไปได้มากกว่าเพื่อนกัน

วันต่อมา...

ปี๊นนนนนนนนนน ปี๊นนนนนนนนนน

"ไฟ"

"ขึ้นรถเร็วเดี๋ยวไปเรียนสายนะวันนี้มีสอบนะเว้ย" ฉันทำได้แค่เดินไปขึ้นรถของเขาโดยมีสายตาของคนละแวกนั้นมองอยู่และฉันเชื่อว่าเรื่องนี้คงจะเข้าถึงหูพ่อกับน้าเพ็ญอย่างแน่นอน

"ต่อไปไม่ต้องมารับเราแล้วนะไฟ"

"ทำไม"

"คือเรา...เราไม่ชอบให้ใครมองน่ะ"

"หรือเธอรังเกียจฉัน" สายตาของไฟที่ส่งมามันทำให้ฉันรู้ว่าเขารู้สึกยังไงกับฉันซึ่งความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขามันก็ไม่ได้ต่างกัน ฉันจะไปรังเกียจเขาได้ยังไงกันมีแต่เขาสิที่ควรจะรังเกียจฉันถ้าเขารู้ว่าครอบครัวฉันเป็นยังไง

"............."

"พูดมาสิว่าเธอรังเกียจฉัน"

"เราจะรังเกียจไฟได้ยังไง ไฟไม่มีอะไรน่ารังเกียจเลยสักนิดมีแต่เรานี่แล่ะที่น่ารังเกียจ"

"เธอทำไมถึงพูดแบบนี้"

"ครอบครัวของเราเรียกได้ว่าเป็นอยู่ในระดับรากหญ้าหาเช้ากินค่ำอดมื้อกินมื้อส่วนครอบครัวของไฟเป็นถึงเศรษฐีติดอันดับต้นๆ ของประเทศเราต่างกันเกินไป"

"แต่นั่นมันไม่ได้สำคัญสำหรับฉันต่อให้เธอจะไม่มีบ้านอยู่หรือไปเป็นขอทานไปนอนอยู่ใต้สะพานลอยฉันก็ไม่คิดที่จะรังเกียจเธอ ชล...เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ ถ้าเธอกลัวว่าฉันจะพูดไม่จริงเธอพาฉันไปพบพ่อกับแม่เธอก็ได้ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าฉันพูดจริงหรือเปล่า"

"อย่านะ!!! " ฉันจะให้เขาไปที่บ้านไม่ได้เด็ดขาดเพราะฉันรู้ว่าถ้าพาเขาไปมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างชีวิตเขาจะหาความสงบสุขไม่เจออย่างแน่นอนฉันมั่นใจเพราะฉันรู้จักพ่อของฉันดี

"ทำไมวะ"

"เรายังไม่พร้อมที่จะให้ไฟไปบ้านเราตอนนี้"

"หรือเธอมีใคร"

"เราไม่เคยมีใครทั้งนั้น"

"แล้วเธอคิดยังไงกับฉันเธอพอจะบอกได้ไหม"

"เรา...."

"เธอชอบฉันบ้างหรือเปล่าชล"

"เรา...เราชอบไฟนะแต่...อื้ออออออออออออออ"

ฉันพูดไม่ทันจบก็ถูกไฟดึงเข้าไปกอดก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงมาจูบลงที่ริมฝีปากของฉันด้วยความอ่อนโยน จูบแรกของฉันที่เขาได้มันไปเขาคือคนที่ฉันรักฉันหลับตาลงก่อนจะจูบตอบไฟ เราจูบกันอยู่บนรถนานจนรถคันหลังบีบแตรไล่นั่นทำให้ฉันกับเขาผละออกจากกัน

"เอ่อ..สายแล้วเราไปเรียนกันเถอะ" ฉันพูดโดยที่ไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะกำลังเขินที่เมื่อครู่นี้เราจูบกัน

"ปากเธอหวานมากเลยรู้มั้ยฉันชักจะติดใจซะแล้วสิ^^"