14 จุดจบของความไว้ใจ

หลังจากที่เด็กหนุ่มเดินออกห้องไปแล้ว ปรายฟ้าก็รีบออกไปรับเมฆินทร์ สามีของเธอที่กำลังรออยู่หน้าคอนโด

เมื่อปรายฟ้าเดินออกมาจากคอนโด เธอก็เห็นรถของเมฆินทร์จอดรออยู่ เมฆินทร์ลงมาจากรถ เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ทำไมคุณไม่นั่งเครื่องมาคะ!!!” ปรายฟ้าถาม เธอแปลกใจที่เมฆินทร์ขับรถมาเอง

“ผมชอบขับรถมากกว่า มันสะดวกดี” เมฆินทร์ตอบเสียงเรียบ ปรายฟ้าพยักหน้า เธอเข้าใจดีว่าเมฆินทร์เป็นคนแบบไหน เขาเป็นคนลุยๆ ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง ซึ่งมันไม่ค่อยตรงกับจริตของเธอเท่าไหร่

ปรายฟ้าพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่แววตาของเธอก็ไม่อาจปิดบังความรู้สึกภายในใจได้ เมฆินทร์สังเกตเห็นความผิดปกติของภรรยาก่อนจะเอ่ยถาม

“ปราย...คุณมีอะไรหรือเปล่า?” เมฆินทร์ถามเสียงอ่อนโยน

“ก็เรื่องอาการของคุณพ่อนั่นแหละค่ะ” ปรายฟ้ารู้ว่าตนเองไม่สามารถปิดปังความวิตกกังวลของตัวเองได้จึงโกหกเขาเรื่องบิดาแทน

“แล้วหมอว่าไงบ้าง” เมฆินทร์ถาม

“หมอก็พูดเหมือนเดิมนั่นแหละค่ะ ว่าต้องประคับประคองอาการไปก่อน” ปรายฟ้าเงียบ เธอเม้มปากแน่น และพยายามกลั้นน้ำตาเรียกความสงสารจากสามีหนุ่ม

“ที่ผมมาวันนี้ก็มีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณให้รู้เรื่อง” เมฆินทร์เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“เรา...หย่ากันเถอะปราย”

“ทำไมเมฆถึงอยากหย่ากับปรายคะ” ปรายฟ้าถามเสียงสั่น เธอไม่คิดว่าเมฆินทร์จะพูดคำนี้ออกมาด้วยซ้ำ

“ผมคิดดีแล้ว...ว่าเราควรจะหย่ากัน” เมฆินทร์ตอบเสียงหนักแน่น

“เราไปกันไม่รอดหรอก”

“ไม่จริง!” ปรายฟ้าปฏิเสธเสียงดัง

“ปรายมีความสุขที่อยู่กับคุณนะคะ...เมฆ!!!”

“ปราย!!!...คุณอย่าโกหกตัวเองเลย” เมฆินทร์พูดน้ำเสียงที่อ่อนลงและพยายามอฺธิบายถึงเหตุผล

“ที่ผ่านมามันก็พิสูจน์แล้ว คุณอย่าฝืนใจเลย”

“ปรายไม่ได้ฝืนใจ” ปรายฟ้าพูดเสียงสั่น

“ปรายรักคุณ ปรายรักคุณนะคะ เมฆ!!!!” หญิงสาวรีบเกาะแขนสามีด้วยแววที่อ้อนวอน

“ถ้าคุณรักผมจริง คุณคงไม่ทำแบบนี้หรอก” เมฆินทร์พูดเสียงเศร้า

“คุณไม่เหมาะที่จะอยู่ที่เกาะหรอก คุณชอบชีวิตในเมืองกรุง”

“ปรายแค่อยากมาดูแลพ่อ” ปรายฟ้าพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า

“ปรายผิดด้วยเหรอ?”

“ผมไม่ได้บอกว่าคุณผิด” เมฆินทร์พูด

“แต่ผมรู้ว่าคุณไม่มีความสุขที่ต้องอยู่ที่เกาะ ผมไม่อยากเห็นคุณต้องทนทุกข์ทรมาน”

“ปรายไม่ได้ทนทุกข์ทรมาน” ปรายฟ้าพูดเสียงดัง

“ปรายมีความสุขกับคุณ!!!”

“ปราย!!!...คุณกำลังโกหกตัวเองอยู่นะ” เมฆินทร์พูดเสียงหนักแน่น

“ผมเห็นแววตาของคุณผมก็รู้แล้วว่าคุณไม่มีความสุข...ผมเข้าใจมันไม่ใช่ที่ของคุณ”

ปรายฟ้าเงียบ เธอพูดไม่ออก เธอรู้ว่าเมฆินทร์พูดถูก แต่เธอไม่อยากยอมรับความจริง

“ปรายขอโทษ คุณให้โอกาสปรายปรับตัวอีกครั้งได้ไหมคะ” ปรายฟ้าพูดเสียงสั่น

“ปรายสัญญา ปรายจะปรับเปลี่ยนตัวเอง”

“คุณอย่าฝืนทำอะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง คุณทำมันได้ไม่นานหรอก เชื่อผมเถอะ” เมฆินทร์พยายามอธิบายให้เธอเข้าใจและยอมรับมัน

“ไม่!!!! ปรายไม่ยอม” ภรรยาสาวพูดเสียงดังลั่น ก่อนจะปล่อยโฮทันที จากนั้นเธอก็ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย ๆ “ปรายจะไม่มีวันหย่ากับคุณ คุณจำไว้เลย” เธอตะโกนลั่น

“ปรายยอมรับความจริงเถอะนะ ตลอดเวลาที่คุณอยู่ที่เกาะ คุณไม่มีความสุขเลย” เมฆินทร์พูด

“ที่ผ่านมาปรายแค่ขอมาดูแลอาการของคุณพ่อบ้าง แต่เมฆก็ใช้เหตุผลนี้มาขอหย่ากับปราย จิตใจคุณทำด้วยอะไรคะ” ปรายฟ้าถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

“ดูแลพ่องั้นเหรอ!!” เมฆินทร์ถามเสียงเย็นชา

“ผมไปเยี่ยมคุณพ่อของคุณมาเมื่อเช้านี้ คุณจ้างพยาบาลดูแลท่านตลอด แล้วคุณอย่านึกว่าผมไม่รู้ ว่าคุณเอาแต่เที่ยวผับ เที่ยวบาร์ตลอดเวลาที่มาอยู่กรุงเทพฯ” ปรายฟ้าหน้าซีด เธอพูดไม่ออก เธอไม่รู้ว่าเขาจะรู้เรื่องนี้

“ปรายขอโทษ” ภรรยาสาวพูดเสียงสั่น เธอก้มหน้ายอมรับผิด ก่อนจะรีบแก้ตัวทันทีและมองว่าการเที่ยวกับเพื่อน ๆ มันก็ไม่ได้ผิดอะไรมากนัก

“ปรายไม่ได้ตั้งใจ ปรายก็แค่เหงา ปรายแค่อยากเที่ยวกับเพื่อนๆ บ้าง ปรายผิดด้วยเหรอคะ...”

“คุณผิดที่โกหกผม..ปราย!!” เมฆินทร์พูดเสียงหนักแน่น

“คุณผิดที่ทรยศผม”

“ปรายไม่ได้ทรยศเมฆ” ปรายฟ้าพูดเสียงดัง

“ปรายรักเมฆ”

“ถ้าคุณรักผมจริง คุณคงไม่ทำแบบนี้หรอก” เมฆินทร์พูดขึ้นเหมือนจะรู้ความจริงบางอย่าง ปรายฟ้าตกใจเล็กน้อยและเดาว่าเธอเพิ่งเคยพาไนท์มาที่นี่เป็นครั้งแรก

“ผมให้โอกาสคุณมาตลอด แต่คุณก็ยังทำแบบนี้”

“ปรายจะเลิกเที่ยวค่ะ” ภรรยาสาวพยายามดึงดัน

“ปรายสัญญาค่ะ นะคะเมฆ คุณให้โอกาสปรายนะคะ”

“มันสายเกินไปแล้ว ผมตัดสินใจไปแล้ว”

เขาไม่อยากเอ่ยถึงภาพที่เห็น...ภาพของเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่เดินออกจากคอนโดของเธอเพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่เขาโทรหาเธอ ภาพนั้นยังคงติดตาเขา ราวกับตอกย้ำความเจ็บปวดที่เขาพยายามซ่อนไว้

ในใจของเมฆินทร์เต็มไปด้วยความสับสนและความผิดหวัง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมปรายฟ้าถึงทำเช่นนี้ เธอรู้ดีว่าเขารักเธอมากแค่ไหน แต่เธอกลับทำลายความไว้ใจของเขาอย่างโหดร้าย

เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ แต่ความโกรธและความเจ็บปวดก็กัดกินหัวใจของเขา เมฆินทร์ไม่อยากมาหาเธอเพราะต้องการทะเลาะวิวาท เขาเพียงต้องการยุติเรื่องราวทั้งหมด...ยุติความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดนี้เท่านั้น

“ไม่!!!! ปรายไม่ยอม” ปรายฟ้าพูดเสียงดัง เธอร้องไห้หนักขึ้น

“ปรายจะไม่มีวันหย่ากับเมฆ”

“ปรายจะไม่มีวันหย่าค่ะ..เมฆ!!! คุณฟังให้ชัดๆ นะ ว่าปรายไม่มีวันหย่ากับคุณ!!!”

“ทำไม” เมฆินทร์ถามเสียงเรียบ

“แค่ปรายมาอยู่กรุงเทพฯ เพื่อมาดูแลพ่อ คุณถึงต้องขอหย่ากับปรายเลยเหรอคะ” ปรายฟ้าถามเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้า

“คุณอย่าเอาข้อนี้มาอ้างเลย” เมฆินทร์พูดเสียงแข็ง เขาตั้งใจว่าจะหาหลักฐานมายืนยันให้ได้ว่าเธอแอบคบกับเด็กคนนั้น

“จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ ถ้าคุณต้องการดูแลพ่อจริง ๆ คุณจะจ้างพยาบาลทำไม”

“นี่เมฆคะ!!! ปรายก็ต้องพักผ่อนบ้างสิ” ภรรยาสาวพูดเสียงดังขึ้นเมื่อเหตุผลของสามีฟังไม่ขึ้น

“ใครจะดูแลคนป่วยได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงล่ะ”

“พักผ่อน!!!” เมฆินทร์ถามเสียงเย้ยหยัน

“คุณเรียกว่าการไปเที่ยวผับ เที่ยวบาร์ทุกคืนว่าพักผ่อนงั้นเหรอ!!!” ปรายฟ้าพยายามนึกว่าเขาคงไม่รู้เรื่องของเธอกับไนท์

“ผมรู้ว่าคุณเหงา” เมฆินทร์พูดเสียงอ่อนลง

“แต่คุณก็ไม่ควรทำแบบนี้ คุณควรจะบอกผมตรงๆ”

“ปรายขอโทษ” ปรายฟ้าพูดเสียงสั่น

“ปรายไม่ได้ตั้งใจ ปรายแค่...”

“พอเถอะปราย” เมฆินทร์พูดขัด

“ผมไม่อยากฟังคำแก้ตัวอีกแล้ว ผมให้โอกาสคุณมามากพอแล้ว”

“เมฆให้โอกาสปรายอีกครั้งได้ไหมคะ” ปรายฟ้าพูดเสียงสั่น

“ปรายสัญญาว่าจะไม่เที่ยวอีกแล้ว”

“มันไม่ใช่เรื่องนั้นอย่างเดียวหรอกปราย พอเถอะ” เมฆินทร์พูด

“ไม่! ปรายไม่ยอม” ปรายฟ้าพูดเสียงดัง เธอร้องไห้หนักขึ้น

“ปรายจะไม่มีวันหย่ากับเมฆ” ภรรยาสาวยืนยันหนักแน่น