13 เส้นยาแดงผ่าแปด NC

ระหว่างที่ไนท์กระแทกกระทั้นร่างของปรายฟ้าอย่างเร่าร้อน ปรายฟ้าก็ยกแขนเรียวขึ้นลูบไล้ท้ายทอยของเขาอย่างอ่อนโยน พร้อมกับกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงหวานเยิ้ม

“น้องไนท์รู้ไหมคะ ว่าพี่รักไนท์มากแค่ไหน”

“รู้สิครับ” ไนท์ตอบกลับเสียงแหบพร่า

“ผมก็รักพี่ปรายมากเหมือนกัน”

“พี่มีความสุขมากเลยนะคะ ที่ได้อยู่กับไนท์” ปรายฟ้าพูด

“ไนท์ทำให้พี่รู้สึกเหมือนเป็นผู้หญิงที่พิเศษ”

“พี่ปรายเป็นผู้หญิงที่พิเศษสำหรับผมจริงๆ ครับ” ไนท์ตอบ

“ทั้งสวย เก่ง แล้วก็ใจดี”

“ปากหวานจังเลยนะ” ปรายฟ้าหัวเราะเบาๆ

“แต่พี่ชอบนะ”

“ผมชมจากใจจริงครับ” ไนท์ตอบเสียงอ่อนโยน ก่อนจะลดจังหวะการเคลื่อนไหวลง ช้าๆ เนิบนาบ

“ผมไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนที่สวย เก่ง แล้วก็น่ารักเหมือนพี่ปรายเลย”

“พี่ก็ไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่เหมือนไนท์เหมือนกัน” ปรายฟ้าพูดเสียงกระเส่า

“ไนท์ทำให้พี่รู้สึกเหมือนเป็นเด็กอีกครั้งเลย” แววตาของเธอจ้องมองเด็กหนุ่มอย่างเร่าร้อน

“ผมดีใจที่ทำให้พี่ปรายมีความสุขนะครับ” ไนท์ตอบ

ทั้งคู่เงียบไปสักพัก ปรายฟ้าก็เอ่ยถามขึ้น

“ไนท์อยากได้อะไรไหมคะ? พี่จะซื้อให้”

“ผมไม่อยากได้อะไรครับ” ไนท์ตอบพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้น

“ผมแค่อยากอยู่กับพี่ปรายก็พอ”

“น่ารักจังเลยนะคะ” ปรายฟ้าพูด

“แต่พี่อยากจะซื้ออะไรให้ไนท์จริงๆ นะคะ”

“ถ้าอย่างนั้น...” ไนท์พูดเสียงแผ่ว

“ผมขอเป็นค่าเทอมแล้วก็ค่าห้องได้ไหมครับ?”

“ได้สิจ๊ะ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” ปรายฟ้าตอบเสียงหวาน

“เดี๋ยวพี่โอนให้เลยนะคะ”

“ขอบคุณครับพี่ปราย” ไนท์ตอบ ก่อนจะหอมแก้มสาวรุ่นพี่อย่างเอาใจ

ทั้งคู่สบตากัน แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนา ปรายฟ้าโน้มตัวลงจูบริมฝีปากของไนท์อย่างดูดดื่ม เด็กหนุ่มตอบสนองจูบของเธออย่างเร่าร้อน ทั้งคู่ผลัดกันจูบและลูบไล้ร่างกายของกันและกัน

ปรายฟ้าเปลี่ยนมาขึ้นคร่อมร่างของไนท์ ก่อนจะขยับสะโพกช้าๆ ไนท์ครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน แล้วพลางโอบกอดปรายฟ้าไว้แน่น ไปพร้อม ๆ กับการตอบสนองการเคลื่อนไหวของเธอ เสียงครางกระเส่าดังระงมไปทั่วห้อง ปรายฟ้าจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของไนท์ ร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว เมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด

ขณะที่ปรายฟ้าและเด็กหนุ่มกำลังเริงรักด้วยกันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนบนเตียงนุ่ม เมฆินทร์สามีของปรายฟ้าที่เดินทางมาถึงกรุงเทพฯ พอดี โดยไม่ได้บอกเธอล่วงหน้า ก่อนจะตัดสินใจโทรหาภรรยา เมฆินทร์เดินทางมางานแต่งงานของลูกสาวคุณพรรณรายพร้อมกับต้องการมาเจรจาเรื่องหย่ากับปรายฟ้าให้รู้เรื่อง เขาทบทวนเรื่องนี้มาแล้วอย่างถี่ถ้วนแล้ว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะรักอันเร่าร้อน ปรายฟ้าหยุดชะงัก เธอรีบคว้าโทรศัพท์มาดูเบอร์ที่โทรเข้าด้วยความหงุดหงิดก่อนจะแสดงอาการตกใจออกมา เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของเมฆินทร์ หัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น

เธอรู้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมฆินทร์ไม่เคยโทรหาเธอโดยไม่มีเหตุผล และถ้าเขาไม่ได้มาที่คอนโดของเธอ เขาคงไม่โทรมาแน่ๆ ด้วยความกังวล ปรายฟ้าจึงรีบไปชำเลืองดูรถของเขาที่จอดอยู่ด้านล่างคอนโด และแล้วสิ่งที่เธอหวาดกลัวก็เป็นจริง รถเอสยูวีคันใหญ่ที่เมฆินทร์ขับเป็นประจำจอดอยู่ตรงนั้น ปรายฟ้ารู้ว่าเมฆินทร์มาหาเธอก็หน้าซีดเผือดทันที

“แย่แล้ว!!!! เขามาทำอะไรที่นี่” ปรายฟ้าพึมพำเสียงสั่น เธอจะให้สามีขึ้นมาบนนี้ไม่ได้เด็ดขาด เด็กหนุ่มมองปรายฟ้าด้วยความสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขารับรู้ได้ถึงความตึงเครียดที่แผ่ซ่านอยู่บนใบหน้าของสาวรุ่นพี่

“ใครโทรมาเหรอพี่ปราย” เด็กหนุ่มถามด้วยเสียงที่เป็นกังวล ปรายฟ้ามองหน้าเด็กหนุ่มด้วยสายตาขอความช่วยเหลือ

“ชู่ววว!!!...สามี!!! สามีพี่โทรมา!!!!” ปรายฟ้าตอบเสียงสั่น เธอรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายด้วยมือสั่นเทา เสียงเข้มของเมฆินทร์ดังลอดออกมาจากลำโพง น้ำเสียงของเขาเย็นชาและเฉียบขาด

“ฮัลโหล...เมฆ!!!” ปรายฟ้าพูดเสียงแผ่ว และพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น

“ปราย!!!...คุณอยู่ที่โรงพยาบาลหรือคอนโด ตอนนี้มากรุงเทพฯ แล้วนะ”

“คุณถึงไหนแล้วคะเมฆ..” ปรายฟ้าแกล้งถามไปเหมือนคนไม่รู้ เธอรีบปรายตามองเด็กหนุ่มที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง ก่อนจะส่งสัญญาณไม่ให้เขาส่งเสียงออกมา

“ผมอยู่หน้าคอนโด คุณอยู่ข้างบนหรือเปล่า...ผมจะได้ขึ้นไปหา” เมฆินทร์ถามเสียงเข้ม

“อยู่!!!...อยู่ ๆ ค่ะ” ปรายฟ้าตอบตะกุกตะกัก เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนเนื้อจุกอยู่ที่ลำคอ

“ดีเลย ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณพอดี” เมฆินทร์พูด

“ค่ะ ๆ งั้นเดี๋ยวปรายขอแต่งตัวสักครู่..แล้วเดี๋ยวปรายลงไปรับคุณเองนะคะ พอดีปรายเพิ่งตื่นแล้วก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ” ปรายฟ้าตอบอย่างเป็นกังวล

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมจะรอคุณที่รถก่อนก็ได้ ถ้าลงมาแล้วโทรหาผมด้วยนะครับ” เมฆินทร์พูด ก่อนจะกดวางสาย ปรายฟ้าถอนหายใจยาว เธอหันไปมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาขอร้องอีกครั้ง

“ไนท์!!!...วันนี้อยู่ต่อไม่ได้แล้วนะ สามีพี่มาอะ ไนท์กลับไปก่อนนะจ๊ะ” เธอพูดเสียงแผ่วแกมขอร้องเด็กหนุ่ม

“ได้ครับ แต่พี่อย่าลืมโอนเงินให้ผมนะครับ”

“ได้สิ!!..เดี๋ยวไนท์กลับไปแล้วพี่โอนให้นะ” ปรายฟ้าตอบและพลางคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่อย่างลวก ๆ

“ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยครับ ไหนพี่ปรายบอกเลิกกับสามีพี่แล้วไง” ไนท์ถามเสียงดัง เขาไม่เข้าใจว่าทำไมปรายฟ้าไม่พูดความจริงกับเขาตั้งแต่แรก

“ไนท์!!!...พี่ขอโทษ เอาไว้เดี๋ยวพี่อธิบายให้ฟังทีหลังนะ” ปรายฟ้ารีบพูด เธอเดินเข้าไปกอดเด็กหนุ่ม

“ผมรักพี่นะ” ไนท์เอ่ยขึ้นก่อนจะโอบกอดร่างบางอย่างแสนเสียดาย

“พี่ก็รักไนท์ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะจ๊ะ” หญิงสาวพูดจบก็รีบผละออกจากเด็กหนุ่มทันที

ไนท์รีบแต่งตัวอย่างลวกๆ และรู้ดีว่าสถานะของเขาเป็นได้แค่คนที่เธอแอบมีความสัมพันธ์ด้วยเท่านั้น เมื่อแต่งตัวเสร็จ เขาก็เดินคอตกออกจากห้องไปอย่างหงุดหงิด

“ผมไปก่อนนะครับ..” เสียงของเด็กหนุ่มแผ่วเบา แต่แววตาของเขากลับฉายประกายบางอย่าง เขารีบเอ่ยต่ออย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าโอกาสนี้จะหลุดลอยไป

“แต่พี่อย่าลืมโอนเงินให้ผมนะครับ” เด็กหนุ่มย้ำเธออีกครั้ง หญิงสาวรีบพยักหน้า

น้ำเสียงของไนท์ไม่ได้แสดงถึงความขัดขืนหรือลังเลเมื่อเธอบอก แต่แฝงไปด้วยความคาดหวังและ...ความกระตือรือร้น เขาไม่ต้องการสร้างปัญหา แต่ก็ไม่ต้องการให้สิ่งที่ตกลงกันไว้ถูกลืมเลือน เด็กหนุ่มรู้ดีว่าความสัมพันธ์นี้ตั้งอยู่บนผลประโยชน์ร่วมกัน และเขาต้องการให้ทุกอย่างเป็นไปตามข้อตกลง

ในสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยความลับและความเสี่ยง การทวงถามเรื่องเงินอย่างตรงไปตรงมาอาจดูเหมือนเป็นการกระทำที่ไร้มารยาทแต่สำหรับเด็กหนุ่มคนนี้ มันคือหลักประกันเดียวที่เขามี...หลักประกันว่าเขาจะไม่ถูกเบี้ยวค่าตัว เมื่อทุกอย่างจบลง