บทที่ 5 ปาร์ตี้

บทที่ 5 ปาร์ตี้

โดย : Queenie P.

( มีเนื้อหาละเอียดอ่อนไม่มีเจตนาพาดพิงใครทั้งสิ้น )

ที่ผับแห่งหนึ่ง

รถสปอร์ตหรูแล่นเข้ามาจอดในลานจอดรถของผับหรูแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ ผับแห่งนี้นักท่องราตรีจะรู้ดีว่าเป็นผับระดับ VVIP ลูกค้าที่นี่จะเป็นลูกค้ากระเป๋าหนัก เหล่าดารา เซเลป ไฮโซ ลามไปถึงลูกนักการเมืองดังหลายคนมักจะแวะเวียนมาที่นี่

เจ้าของกิจการตัวจริง เขาลือกันว่าน่าจะเป็นของลูกชายคนเดียวของนักการเมืองดัง ท่านอรรณพ นามว่า ปกรณ์ เขาเป็นไฮโซหนุ่มหน้าตาดี หุ่นแซ่บ เป็นที่หมายปองของสาวๆ แต่ความรักมักมาพร้อมความอันตราย เขาไม่เคยคบใครจริงจัง มีแค่ข่าวลือควงสาวไฮโซบ้าง ดาราบ้าง ไม่เคยควงใครซ้ำหน้านาน

เมลดาที่มาในชุดที่เรียบร้อยกว่าทุกวัน ในชุดเดรสสั้นเลยเข่าสีเขียวเข้ม สายเดี่ยว ผมปล่อยสยาย หน้ายังมีเครื่องสำอางแน่นจากกองถ่าย สีหน้าเธออ่อนล้าเล็กน้อย แต่เมื่อมาถึงที่หมายดวงตาก็สุกสกาว สดใสเปลี่ยนเป็นคนละคนทันที เสียงบีทหนักๆของดนตรี เรียกความมีชีวิตชีวาคืนสู่ร่างอีกครั้ง

“ที่นี่ดูครึกครื้นดีนะคะ เมชอบค่ะ” หญิงสาวเอ่ยหลังจากเข้ามาภายในผับ

“ที่นี่ มีแต่ผู้ชายแซ่บๆๆ งานดีด้วยค่ะ พี่ก็ชอบ คริ คริ” ผักบุ้งสาวตาแพรวพราวไม่ไหว เมื่อกวาดมองไปรอบๆ

เมื่อทั้งคู่ได้ที่นั่งเรียบร้อยก็เริ่มสั่งเครื่องดื่มกัน ความจริงแล้ว เมลดาจะเมาง่ายมาก แม้ภายนอกจะดูแรงๆ ชอบปาร์ตี้ก็ตาม แต่เธอดื่มไม่เคยเกิน 3 แก้ว ก็เริ่มลอยแล้ว ด้วยความเหนื่อยล้าจากงานวันนี้ ที่อัดถ่ายทำตั้งแต่เช้าจนเย็น เมลดาจึงขอนั่งดื่มเงียบๆในโซน VIP เพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัว

ด้วยความเป็นคนช่างสังเกต เพียงแค่กวาดสายตาแว๊บเดียว เธอก็จับความผิดปกติได้ทั้งหมด ว่ามีผู้ชายที่ดูไม่น่าจะใช่นักท่องเที่ยวที่นี่ หลายคนกระจายตามจุดต่างๆ หญิงสาวคิดว่าน่าจะมีเรื่องในอีกไม่ช้าแน่นอน เธอควรรีบออกจากที่นี่ทันที …. แต่

“พี่ผักบุ้งไปไหนแล้วล่ะเนี่ย” เธอพึมพำเบาๆ อย่างกังวล

ด้านนอกของผับ

ภายในรถตู้ติดฟิล์มมืดทึบทั้งคัน หนุ่มหล่อหน้าขรึมกำลังจ้องอยู่บนจอมอนิเตอร์ที่กำลังฉายภาพภายในผับทุกซอกหลืบ เขาขยายจอภาพ ภาพหนึ่งให้ใหญ่เด่นขึ้นกว่าทุกมุมอย่างสนใจ คิ้วหนาขมวดจนขมับปูดขึ้น แววตากร้าว จ้องไปที่ผู้หญิงในจอนั่นตาไม่กระพริบ มือหนากำแน่นแล้วก็คลายอยู่อย่างนั้น สมองก็ใช้ความคิดอย่างหนัก ที่จริงแล้วเขาสังเกตหล่อนตั้งแต่ก้าวเท้าลงจากรถจนเข้าไปด้านใน ทุกย่างเก้าของเมลดาอยู่ในสายตาของเขาตั้งแต่แรก

มองผิวเผินเธอก็คงแค่มาเที่ยวสนุกเหมือนหนุ่มสาวทั่วไป …แต่ทว่าคืนนี้ ที่นี่กำลังมีปาร์ตี้ยา E ของเหล่าเซเลป ที่เขาได้รับแจ้งจากสายข่าวเมื่ออาทิตย์ก่อน แม้ว่าสายตายังกวาดไปทั่วทุกจอมอนิเตอร์ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะดึงความสนใจของเขาได้มากกว่าทุกภาพที่กำลังเฝ้าดูอยู่ ออกมาสิเม ออกมาได้แล้ว อย่าหาเรื่องใส่ตัวนะ เขาคิดในใจ…..

“ผู้กอง มีอะไรหรือเปล่าครับ” ตำรวจหนุ่มถามขึ้น เมื่อเห็นว่านายมองแต่ภาพนั้น อย่างกังวล

“คนรู้จักว่ะ… ทุกอย่างยังแผนเดิม เตรียมตัวให้พร้อม จับตามองไอ้ปกรณ์กับลูกน้องให้ดี งานนี้ห้ามพลาดให้พวกข้างนอกกันนักข่าวออกให้ด้วย ส่วนผู้หญิงคนนี้….กูจัดการเอง!! ”

“ครับ”

ด้านในผับ

เมื่อเมลดาไม่เห็นว่าผักบุ้งจะกลับมาสักที หญิงสาวที่เริ่มกรึ่มๆได้ที่ก็เริ่มลุกขึ้นเพื่อจะไปตามตัวผู้จัดการคนสนิท ให้กลับออกไปด้วยกัน เมื่อออกมาจากโซนส่วนตัวก็พบผู้จัดการกำลังนัวเนียกับหนุ่มล่ำคนนึง หญิงสาวเผลอยิ้มออกมากับภาพตรงหน้าจนไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ เห็นทีว่าเธอคงต้องกลับบ้านคนเดียวเสียแล้วคืนนี้ …

“เครื่องดื่มไม่ถูกปากเหรอครับถึงได้รีบกลับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้านหลังของเมลดา

“……..พูดกับฉันเหรอคะ” เมลดาหันไปถามขึ้น

“ครับ ผมเห็นคุณตั้งแต่เข้ามาแล้วแต่ไม่อยากเสียมารยาทเข้าไปทักทายในทีแรกครับ ผม ปกรณ์” เขาแนะนำตัวพร้อมยื่นมือมาให้หญิงสาว

“….เอ่อ ฉัน เมลดาค่ะ” หญิงสาวยื่นมือให้อย่างเลี่ยงไม่ได้

“อ่า …ผมว่าแล้วทำไมคุณหน้าคุ้นๆ ใช่คุณเมลดาจริงๆด้วย ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ถ้าไม่รังเกียจให้ผมเลี้ยงเครื่องดื่มคุณ เป็นการชดเชยนะครับ”

“ชดเชย ชดเชยอะไรคะ” ด้วยความที่ผับค่อนข้างเสียงดังมากทำให้ตอนนี้ทั้งคู่ต้องยื่นหน้าเข้าใกล้กัน เพื่อจะฟังว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ทำให้ภาพที่คนบางคนแอบมองอยู่นั้นดูเหมือนว่าพวกเขาน่าจะสนิทกัน

“ชดเชย ที่เครื่องดื่มแก้วก่อนหน้านี้ไม่ถูกปากไงครับ”

“เอ่อ… ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกำลังจะกลับแล้ว วันนี้เหนื่อยๆไว้คราวหน้านะคะ”

“ว้าาาา เสียดายจัง ได้ครับไว้โอกาสหน้าคุณต้องให้ผมเลี้ยงดื่มนะครับ”

“ค่ะ…ขอตัวนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็รีบผละไปหาผักบุ้งทันที

“พี่ผักบุ้งคะ เรากลับกันดีกว่าค่ะ เมเหนื่อยแล้วค่ะ” สาวน้อยทำหน้าอ้อนใส่ผู้จัดการ

“น้องเม…ฮืออออ แต่พี่” ผู้จัดการทำเสียงเศร้า แอบชำเลืองหนุ่มล่ำด้านข้าง

“ เราต้องกลับค่ะ ต้องออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้ค่ะ เมว่าท่าไม่ค่อยดีแล้วค่ะคืนนี้ เอางี้พี่เอารถเมไป เพราะเมคงขับไม่ไหวแล้วเดี๋ยวเมเรียกแท็กซี่เองค่ะ นะคะ พี่ผักบุ้ง” เธอพยายามโน้มน้าวให้ผู้จัดการคนสนิทออกไปพร้อมเธอ พร้อมส่งสัญญาณให้ผักบุ้งรู้ถึงความผิดปกติ

“ก็ได้ค่ะ แต่น้องเมจะกลับแท็กซี่คนเดียวได้ยังไงคะ คุณแม่รู้พี่ตายได้เลยนะคะ”

“คุณแม่ไม่รู้นี่คะ ไปกันเถอะค่ะ”

ขณะที่ลากถูกันออกจากผับโดยมีร่างหนุ่มล่ำตามติดมาด้วย เมลดาก็ถูกชนเข้ากับผู้หญิงคนนึงในผับ ทำให้ค็อกเทลในมือหญิงสาวคนนั้นราดลงบนตัวของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“อุ๊ยย ขอโทษค่ะ”

“นี่ คุณน้องระวังหน่อยสิคะ น้องเมเป็นไงบ้างคะ”

“เม ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไปกันก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเมไปห้องน้ำก่อนนะคะ” เมลดาหันไปตอบหญิงสาวคนนั้น ก่อนหันมาบอกพี่ผักบุ้ง

“เดี๋ยวพี่พาไปค่ะ”

“ไม่ต้องค่ะ หนุ่มของพี่หน้าเซ็งแล้ว พี่ไปเถอะเดี๋ยวเมจัดการเอง”

“เอางั้นแน่นะคะ ถึงคอนโดแล้วโทรหาด้วยนะคะ”

“ค่ะ ถ้าพี่ว่างรับสายเมก็จะโทรค่ะ” สาวน้อยทำตาเจ้าเล่ห์แซวก่อนปรายตามองไปทางหนุ่มล่ำด้านหลัง

ที่ห้องน้ำ

สาวสวยที่อาการเมาของเธอเริ่มฉายออกมาให้เห็นมากขึ้น ใบหน้าแดงกล่ำเป็นลูกเชอรี่ ตาเริ่มหวานเยิ้มกว่าปกติ คอและเนินอกแดงเป็นปื้นๆ เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำเพียงลำพังเธอรู้สึกว่านักท่องเที่ยวที่แน่นขนัดตาด้านนอกเมื่อครู่ ดูบางลงทั้งที่ตอนนี้เพิ่งจะ 4 ทุ่ม หรือที่นี่ผับจะปิดเร็ว

ขณะล้างตัวอยู่นั้นเธอรับรู้ได้ว่าเสียงเพลงที่กระหึ่มดังจนหูแทบแตกเมื่อสักครู่มันดับลง ได้ยินเพียงเสียงหวีด กรีดร้องของสาวๆ ด้านนอก เกิดอะไรขึ้น

ด้านนอก (ยมทูตเรียกทีม A บุก!! )

ตำรวจนอกเครื่องแบบเกือบร้อยนาย บุกเข้าปฏิบัติการ จับกุมทันที เมื่อสิ้นคำสั่งการของยมทูตหนุ่มทางเข้าออกทุกจุดถูกปิดลง เครื่องเสียงที่ดังกระหึ่มเงียบลงเหมือนถูกกระชากปลั๊กไฟทิ้ง ความอลหม่านเริ่มเกิดขึ้น หนุ่มสาวหลายคนในห้อง VVIP ที่อยู่ในอาการเมายาได้ที่ บางคนตกใจลนลานเตรียมตัวขยับหนี ไฟในห้องที่สลัวก่อนหน้าถูกเปิดสว่างจ้าทุกจุด กวาดสายตาอย่างลวกๆตรงนี้มีมากกว่า 100 คนที่รวมตัวมั่วสุมกันอยู่

ตำรวจนอกเครื่องแบบหลายนาย เริ่มกระจายปูพรมค้นรื้อทุกห้องทุกจุดภายในผับ ส่วนด้านล่างของผับนี้เป็นห้องลับแอบซ่อนซ่องไว้ มีการค้ามนุษย์ที่นี่ด้วย ด้านล่างมีหญิงสาวหน้าตาดีอายุน่าจะต่ำกว่า 20 ถูกกักขังอยู่หลายสิบคน บางคนกำลังให้บริการลูกค้าชายอยู่ในสภาพเมายาเช่นกัน

“กันคนที่ดูปกติพวกนักท่องเที่ยวทั่วไปแยกออกเป็นกลุ่ม แต่จับตรวจฉี่ทุกคน ” ยมทูตหนุ่มสั่งการแต่สายตากวาดมองหาไม่หยุด คล้ายจะหาใครบางคนที่รวมอยู่ในนี้

“ครับ”

“ผู้กอง…ทางนี้” ลูกน้องคนสนิทเข้ามาส่งซิกให้เขารู้เป็นที่เข้าใจกันว่านั่นหมายถึงอะไร

“มึงกลับไปเฝ้าไว้ เดี๋ยวกูตามไป” เขากัดกรามกระซิบบอก หน้าเครียด

“ลากผู้จัดการผับ คนดูแล คนเกี่ยวข้องทั้งหมด กลับ สน. คืนนี้ผมสอบเอง ส่วนที่เหลือเคลียร์พื้นที่ด้วย ห้ามนักข่าวเข้ามาเด็ดขาด”

สั่งการเสร็จ ยมทูตหนุ่มก็เดินหน้าเครียด กำมือแน่น หน้าคมสันปูดขึ้นตามแรงขบของกรามเดินตรงดิ่งไปยังห้องน้ำด้านหลังของผับดัง ในใจก็ภาวนาให้สิ่งที่จะเห็นต่อจากนี้ไม่ใช่อย่างที่คิด เพราะไม่ว่าจะอย่างไร ความถูกต้อง คือสิ่งที่เขาจะต้องเลือกอย่างแน่นอน……