บ่วงซ่อนรัก Love of the Devil

บ่วงซ่อนรัก Love of the Devil

โดย : Queenie P.

บทนำ

ท้องฟ้ามืดดำสนิทจรดกับผืนน้ำกว้างใหญ่ ไกลสุดลูกหูลูกตาจนมองไม่เห็นขอบฝั่ง เสียงเกลียวคลื่นดังสาดซัดกระทบเรือ บรรยากาศที่ควรโรแมนติกยามค่ำคืนนี้ กลับให้ความรู้สึกน่ากลัวจนขนลุกซู่ สาวน้อยร่างงามบางระหง เดินเตร็ดเตร่ไปทั่วลำเรือหรู ที่ช่างเงียบเหงาร้างผู้คน เธอเที่ยวเสาะรื้อค้นไปทั่วอาณาบริเวณเท่าที่สติจะพึงระลึกได้ จิตใจก็พะวงไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความกลัวเข้ามาเกาะกินหัวใจ ได้แต่ภาวนาให้เรือแล่นเข้าหาฝั่งโดยเร็ว….

“เอาไปวางไว้ตรงไหนนะ” เธอพึมพำเบาๆ ท่าทางกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด

“เม!!” เสียงทุ้มคุ้นหู เอ่ยเรียกขึ้น

“เอ่อ…เมว่าเรากลับเข้าฝั่งกันเถอะนะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวที่บ้านเมต้องวิดีโอคอลมาแน่เลย เมไม่อยากให้พวกท่านรู้ว่าเมไม่ได้อยู่ที่โรงแรม” ท่าทางร้อนใจ พยายามเกลี้ยกล่อมอีกฝ่าย แต่ท่าทางของอีกฝ่ายหาได้สนใจคำพูดของหญิงสาวไม่ สายตาเลื่อนลอยคล้ายเมายา ส่งสายตาหวานเยิ้ม พูดพลางหัวเราะพลางตอบกลับมา

“อยู่เล่นกันที่นี่ก่อนสิ จะรีบไปไหน คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว ทะเลาะกันล่าสุด คุณก็หายเงียบไปเลย” เขาพูดพลางขยับตัวเข้าหาสาวน้อย

“เม งานเยอะน่ะ อีกอย่างตั้งแต่มีข่าว เมอยากเก็บตัวเงียบๆสักพัก” เธออธิบายพลางขยับตัวหนี

แต่หนีเท่าไหร่ก็เหมือนโดนถูกไล่ต้อนมายังห้องในตัวเรือ ด้านในนี้มีเบาะนอน พร้อมสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ตกแต่งได้อย่างหรูหราบ่งบอกถึงรสยิยมเจ้าของเรือเป็นอย่างดี ถัดไปนั่นมีถังสีหกระเนระนาด เลอะเปรอะอยู่จากความซุ่มซ่ามของเธอเมื่อตอนที่ย่างเท้าเข้ามาภายในเรือเป็นครั้งแรก และรอยสีนั่นก็ได้ทิ้งรอยไว้บนขาและรองเท้าข้างขวาของเธอเช่นกัน เมื่อคิดแล้ว ช่างน่าหงุดหงิดชะมัด

หนุ่มหล่อร่างสูงโปร่ง ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเสียเวลานาน เขารีบคว้าร่างของเธอไว้ในอ้อมกอดหนาแน่น อย่างหื่นกระหายด้วยฤทธิ์ของสิ่งมึนเมาสักสิ่งนึง

“ว๊ายยยยย ปล่อยเมนะ อย่าเล่นแบบนี้สิ”

“ไม่ได้เล่น แต่จะเอาจริง”

เขาพูดพลางเขยิบหน้ามาใกล้แก้มนวลใส ก่อนจะเงยขึ้นมองบางสิ่งที่อยู่ตรงมุมห้อง พยายามหลบองศาเพื่อบดบังใบหน้าของตัวเอง แต่เผยหน้าของสาวงามให้เด่นชัดขึ้น

“ไหนคุณบอกจะคืนของให้เมไง ทำแบบนี้เรียกว่าลักพาตัวนะ เรากลับไปค่อยๆคุยกันดีมั้ย”

“คืนนี้จะไม่มีใครได้กลับไปทั้งนั้นแหละเม คุณต้องอยู่กับผมที่นี่จนเช้า หึ หึ หึ” พูดจบเขาก็ก้มหน้าต่ำลงมาพยายามซุกจมูกลงบนคองามระหง สองมือหนาก็กดมือบางไว้กับเบาะที่นอน

“อย่านะ อ๊ายยยย”

“โอ๊ยยยย” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อโดนคนตัวเล็กกัดเข้าที่บ่าอย่างแรง จนมือข้างหนึ่งเผลอปล่อยข้อมือเล็ก

“เป็นหมาเหรอเม ดีๆด้วยไม่ชอบใช่มั้ย

ผลั๊ก โอ้ยยย สาวร่างเล็กนอนขดตัวคู้งอ เมื่อโดนกำปั้นหนาแข็งแรงอัดเข้ามาที่ช่องท้อง

“อ่าสสสส์ บอกแล้วไงว่าทำตัวดีๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็พากลับบ้านแล้ว” พูดจบเขาก็พลิกร่างบางให้หงายแล้วรีบซุกหน้าลงบนคองามระหงอีกที มือก็เริ่มไต่วนไปใต้กระโปรงบางพยายามถลกมันขึ้นสูงลอยเหนือเข่าขึ้นมา ก่อนที่มือหยาบของคนต่ำช้าจะได้ลุกล้ำไปมากกว่านี้…..

“โอ๊ยยยยยย อิเม ฤทธิ์เยอะนักนะมึง” เขาพูดพลางเมื่อเห็นปลายเหล็กแหลมยาวทิ่มปักมาที่สะบักหลังด้านซ้ายของตน เมื่อดึงปลายเหล็กออกเลือดไหลตามมาเป็นทางยาวคล้ายก๊อกรั่ว

สาวน้อยเห็นสบโอกาส รีบกระโจนลุกขึ้นหนี แต่ก่อนที่ขาเรียวจะได้ก้าววิ่งก็ถูกคนตัวโตทึ้งผมลากกลับมา ก่อนจะเหวี่ยงศีรษะเธอเข้ากระแทกกับผนังเรืออย่างแรงด้วยแรงโทสะมหาศาลที่คุกรุ่น

ร่างงามล้มตึงฟาดลงไปกับพื้นเรืออย่างแรง ตาเบิกโพลงค้าง ตัวเริ่มสั่นเกร็ง กระตุกแรงขึ้นอยู่ 4-5 เฮือก ก่อนที่ร่างน้อยๆจะแน่นิ่งไป เลือดแดงฉานไหลนองทั่วพื้นเรือ ทำให้เรียกสติคนเมาฟื้นตื่นมาได้ เขาตรงปรี่ไปเขย่าร่างงามที่ตอนนี้นอนแน่นิ่งไปแล้ว

“เลือดดด เม เม เม ตื่นก่อน ตื่นก่อนนะ ผะ ผม ผมไม่ได้ตั้งใจ อย่า เป็นอะไรไปนะ เม เม”

ตู้มมมมมม เสียงของหนักกระทบลงพื้นน้ำอย่างแรง ยามนี้แม้แต่ลมสักนิดก็ไม่มีให้พัดผ่านผิวกาย คลื่นลมที่แปรปรวนก่อนหน้ากลับสงบราบเรียบราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเคยเกิดขึ้นมาก่อน

ร่างน้อยๆ ที่แสนเปราะบาง น่าสงสาร ค่อยๆจมดิ่งลงสู่พื้นมหาสมุทร ไร้เรี่ยวแรงประคองตนให้ลอยเหนือผิวน้ำ ไร้ผู้คนให้พึ่งพา มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ของเรือที่ค่อยๆเบาห่างออกไกลไปเรื่อยๆ

ชีวิตนี้จบสิ้นแล้วหรือ เมลดา วงศ์เสวต…..