ตอนที่2/2

ตอนที่2/2

"พนักงานของคุณมีแต่คนในครอบครัว ทำงานกันมักง่าย สุกเอาเผากินเพราะคิดแค่ว่าเจ้าของอย่างคุณไม่มีวันไล่ออกแน่ๆ ตราบใดที่ไม่ได้ทำความผิดร้ายแรง และถ้าผมคิดจะซื้อเกสต์เฮาส์ที่กำลังจะเจ๊งของคุณ ผมจะเอาพนักงานที่ไร้คุณภาพพวกนั้นมาทำให้รีสอร์ตผมตกต่ำไปเพื่ออะไร ต้องจ่ายเงินเดือนเพื่อแฃกกับคุณภาพการทำงานที่เกินค่าจ้าง คุณอาจจะเต็มใจจ่ายเงินเดือนพนักงานของคุณสูงเสียดฟ้าแต่ทำงานโรยผักชีไปวัน แต่สำหรังผม ผมจ่ายตามความเหมาะสม ผมถามหน่อยถ้าเป็นคุณล่ะนิสา ถ้ารู้ว่าเนื้อมันเน่าคุณยังจะกลืนมันลงคอหรือคายทิ้ง" กฤษฎาโยนเอกสารสัญญาลงบนโต๊ะ หากเขาต้องจ้างพนักงานพวกนั้นต่อเขาก็ทำได้แต่ต้องให้ไปฝึกอบรมใหม่ ลดเงินเดือนให้เหมาะสมกับความหมายและปรับตำแหน่งที่เกินความจำเป็น ส่วนความไร้มาตรฐานของการทำงานเมื่อเขาซื้อก็ต้องทำงานตามกฎที่เขาตั้งไว้ แต่กฤษฏาเขาไม่เห็นความจำเป็นต้องจ้างพนักงานพวกนั้นต่อ จะต้องทำให้มันวุ่นวายทำไม จ้างคนใหม่ที่ถูกใจไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ

"ถ้าคุณไม่ซื้อก็ไม่เป็นไรค่ะ" นิสาแม้มปากแน่น ลุกพรวดจากเก้าอี้ คำพูดทุกคำที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้มีแต่คำดูถูกและเหยียดหยามแถมน้ำเสียงนั้นอีก เธอเกลียดมัน

กฤษฏาไม่ได้ห้ามถ้านิสาไม่คิดจะขาย เชิญออกจากห้องนี้ไปได้เลยถ้าในหัวสวยๆ นั้นของเธอคิดว่าเอากิจการใกล้เจ๊งนั่นไปขายคนอื่นต่อได้ เธอกำลังฝันกลางวันหรือเมาลมทะเลอยู่

"ถ้าคุณคิดว่าไม่ขายผม แล้วจะหานายทุนใหม่มาซื้อ สำหรับผู้หญิงที่ทำธุรกิจไม่เป็นอย่างคุณ ผมแนะนำอะไรให้สักอย่าง ไม่ว่าธุรกิจไหนที่ผมสนใจ ไม่มีใครกล้าสอดมือเข้ามายุ่ง ตระกูลผม นามสกุลผมถ้าลองหาข้อมูลนักธุรกิจมากกว่าซ๊อปปิ้งไปวันๆ ก็คงจะรู้ว่าผมกว้างขวางขนาดไหน ถ้ามีคนที่คิดจะมาสอดหรือถ้าจะมายื่นข้อเสนอซื้อจากคุณตัดหน้าผม ลงเอยไม่ดีสักราย และพวกนั้นก็คงราคาต่ำเตี้ยเรี่ยดินจนคุณปล่อยให้มันเจ๊งยังจะดีกว่าขายให้คนพวกนั้น อีกอย่างตอนนี้เกสต์เฮาส์อะไรของคุณนั่นกลายเป็นที่ตาบอดไปแล้ว ถ้าไม่ขายผมคุณจะไปเร่ขายใครได้อีก”

เขากว้านซื้อที่ดินรอบๆ เอาไว้หมดแล้ว ทุกวันนี้แขกของเพิร์ลเกสเฮ้าส์ต้องใช้ทางทะเลเดินทางเข้าไปเท่านั้น ใครจะกล้ามาซื้อที่ไม่มีทางเข้าออก หรือต่อให้มองเห็นกำไรจากที่ตรงนั้น ถามหน่อยใครอยากงัดข้อกับ กฤษฎา บุริมพัฒนา รู้ทั้งรู้ว่าเขาต้องการที่ตรงนี้ยังแส่เข้ามายุ่ง เขาจะเหยียบให้จมดินเลย

"ทั้งหมดไม่ใช่เพราะคุณหรือไง” นิสาอดที่จะแหวเสียงดังไม่ได้ “ที่คุณมาพักที่เกสต์เฮาส์ของฉัน เพราะสุดท้ายแล้วคุณก็หวังจะซื้อมันไม่ใช่เหรอ"

นิสาหยุดเดินเธอหันกลับมามองนายทุนที่พยายามขอซื้อกิจการจากเธอมาโดยตลอด แต่พอถึงวันเซ็นสัญญาเขากลับไม่อยากเซ็น ไม่ว่านานแค่ไหนเธอก็ไม่เคยรู้จักตัวตนแทนจริงของเขาเลย

กฤษฎาเอียงคอมองหญิงสาวยิ้มๆ "ถ้าหากว่าผมไปพักที่ไหนแล้วต้องเทคโอเวอร์กิจการที่นั้น ผมคงมีโรงแรมกับรีสอร์ตทั่วทุกมุมโลกแล้วล่ะคุณนิสา"

"ฉันจะทำทุกอย่างให้คุณยอมเซ็นสัญญาให้ได้ จำคำฉันเอาไว้เลย" นิสามองกฤษฎาด้วยความเจ็บปวด เธอกำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อนวลด้านใน เจ็บเนื้อไม่เท่าเจ็บใจในตอนนี้เลย ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิด ร่างบางหมุนตัวออกจากห้องปิดประตูเสียงดัง ไม่สนว่าเบาจะมองเธอในแง่ไหน

นิสาจะขายที่ให้คนอื่นก็ไม่ได้ จะขายให้เขา กฤษฎาก็เล่นตุกติกกับเธอ นิสาเดินปาดน้ำตาลวกๆ นิ้วชี้กดปุ่มลิฟต์ข้างกำแพงรัว ๆ กล่องสี่เหลี่ยมก็ยังไม่เลื่อนขึ้นมาเสียที

เหอะ

ทำเป็นมาว่าเกสต์เฮาส์เธอเก่าจวนเจ๊งคุณภาพต่ำ แล้วดูรีสอร์ตเขาล่ะ แค่ลิฟต์ยังช้าเลย นิสาบิดปาก