ตอนที่2/1

ตอนที่2/1

นิสามองบุรุษที่อ่านเอกสารสำคัญที่หัวโต๊ะ ภายในใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำ เธออ่านทวนเช็คแล้วเช็คอีกจนมั่นใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดหรือมองข้ามไป ทวนแล้วทวนอีกหลายต่อหลายรอบ เหลือเพียงให้ผู้ชายใส่สูทที่กำลังอ่านสัญญาเล่มนั้นด้วยใบหน้าตึงเครียดยอมเซ็นสัญญาซื้อกิจการของเธอ เท่านี้ทุกอย่างก็จบลงเสียที เธอเดินทางมาเจรจาหลายครั้งแล้วทุกครั้งนะเป็นผู้จัดการของเขาเป็นคนรับไปพิจารณา นิสาไม่เคยพบเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้เลยสักครั้ง ทุกครั้งต้องผ่านคนอื่นตลอด เธอจึงไม่เคยหนักใจเพียงแค่คิดว่าทำสัญญาออกมาให้รัดกุมที่สุดและเธอใด้ให้ฝ่ายกฏหมายของพี่ชายเธอตรวจสอบอีกแรงแล้ว จึงมั่นใจว่าไม่จำเป็นต้องพบเจ้าของรีสอร์ต แต่วันนี้เขากลับอยากเป็นคนตกลงเซ็นสัญญากับเธอโดยตรง

"แน่ใจเหรอว่านี้คือข้อเสนอที่ดีที่สุดของคุณแล้วคุณนิสา" บุรุษที่นั่งหัวโต๊ะถามเสียงลอดไรฟันเต็มไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง

"ค่ะ ดิฉันมั่นใจว่าสัญญาซื้อขายที่นำมาเสนอเป็นข้อเสนอที่ดีที่สุดที่ดิฉันจะให้ได้แล้วค่ะ" น้ำเสียงของหญิงสาวตอบกลับอย่างฉะฉาน สายตาเธอมองแค่เพียงเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะเท่านั้น เธอไม่แม้แต่จะสบตาเขา

"ตอนแรกคุณไม่อยากขายนิ ทำไมตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วล่ะ หรือว่ามันเหลือแต่ซากพังๆ แล้วถึงคิดจะมาขายโละทิ้งให้ผม" ชายหนุ่มจ้องใบหน้าหมวยไม่วางตามุมปากข้างหนึ่งยกสูงราวกับผู้ชนะ เขาส่งคนไปบอซื้อกิจการของเธอตั้งแต่วันแรก นิวานั่งยันนอนยันว่ายังไรก็ไม่ขาย แต่สุดท้ายก็มานั่งอยู่ตรงหน้าเขา

"เพราะคุณให้คนของคุณมากว้านซื้อที่ข้างๆ ดิฉันไปหมด แล้วขึงผ้าก่อสร้างมาเกือบปีแล้ว แต่ก็ไม่ยอมสร้างอะไรเสียที ลูกค้าดิฉันก็น้อยลง ราคาที่ดิฉันเสนอมาจริงๆ มันแค่มูลค่าที่ดินด้วยซ้ำไม่รวมสิ่งก่อสร้างเลย อย่างไรบริษัทคุณซื้อไปต้องกำไรแน่นอนค่ะ" นิสากัดฟันข่มใจพูดออกไปทั้งน้ำตา เธอยอมกรีดเลือดของตัวเองเพื่อให้เขาตัดสินใจซื้อง่ายขึ้น เลี่ยงที่จะต้องเผชิญหน้ากำเขาโดยตรง ส่วนหนึ่งที่กิจการของเธอกำลังจะล้มก็เพราะผู้ชายตรงหน้านี่

"ถ้าคุณไม่เล่นตุกติกคุณคิดเหรือว่าฉันจะขายสมบัติครอบครัว"

"หึ คุณนิสา ต่อให้ไม่ใช่ผมก็ต้องเป็นคนอื่นอยู่ดี เกาะไข่มุกยังไม่มีนายทุนมาซื้อ ธรรมชาติยังคงงดงามในเมื่อผมเห็นก่อน ผมก็มาจับจองก่อน แต่มันติดที่เกสต์เฮาส์เก่าๆ ของคุณที่มันลดมูลรีสอร์ตของผมลง"

เกสต์เฮาส์เก่าๆ อย่างนั้นเหรอ เขาว่าธุรกิจของเธอราวกับมันไร้ค่า

"ตกลงคุณจะเซ็นสัญญาซื้อขายไหม" ตกลงจะเซ็นไหมนิสาถามกลับเสียงแข็ง

"ถ้าราคาที่คุณเสนอมาผมโอเค" 500 ล้าน เกสเฮาส์ 30 หลัง เขาไม่ได้ต้องการ สุดท้ายอาจจะต้องเรื้อทิ้งด้วยซ้ำ แต่ที่เขาสนใจคือที่ดินตลอดแนวยาวของเกาะไข่มุกต่างหาก

"แล้วคุณติดปัญหาตรงไหน" นิสาเริ่มไม่อยากหายใจร่วมห้องกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ในเมื่อราคา 500 ล้านที่เธอเสนอไปแค่ราคาประเมินของที่ดินเท่านั้น

"ในตอนท้ายของสัญญา คุณบอกห้ามไล่พนักงานเก่าออกจนกว่าจะครบสิบปี ผมต้องรับเลี้ยงพนังงานเก่าที่ไร้คุณภาพของคุณตั้งสิบปี 500ล้านผมว่าแพงไป เอางี่ 500ล้าน ไล่พนักงานเก่าออกทั้งหมด"

"จะบ้าเหรอ คนพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด ผิดที่ฉันทำมันพังเอง" เป็นครั้งแรกที่นิสาเงยหน้าถึงสบตาเจ้าของรีสอร์ตแห่งนี้ ลมหายใจของเธอสะดุดขาดห้วงไปเสี้ยววินาที นิสาแม้มปากแน่น

ชายหนุ่มยักไหล่ แล้วไง เขาพอใจให้เท่านี้ จะเอาไม่เอา ไม่เอาก็ต้องเอา เขาไม่ได้คิดจะให้ทางเลือกเธออยู่แล้ว