ตอนที่ 1

Chapter 1

เท้าบางกำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ ผมของเธอที่รวบตึงกำลังปลิวไสวตามแรงลมที่ปะทะ รองเท้าผ้าใบสีขาวที่ตอนนี้เปื้อนฝุ่นและรอยดำจนแทบจำสีเดิมไม่ได้ เธอวิ่งพลางหันไปมองกลุ่มชายฉกรรจ์สามสี่คนด้านหลังที่วิ่งตามเธอไม่หยุด

“หยุดนะโว้ย!!” เสียงตะโกนไล่หลังทำให้เธอต้องเร่งฝีเท้ามากขึ้นอีก ความเหนื่อยล้าเริ่มเข้าเกาะกินร่างกาย หากวิ่งต่อไปแบบนี้ เธอต้องหมดแรงแน่ๆ หญิงสาวพยายามมองหาทางหนีทีไล่ ก่อนจะพบเข้ากับกองขยะกองโตที่อยู่ห่างประมาณร้อยเมตร ร่างเล็กวิ่งลัดเข้าไปยังซอยด้านหน้า ก่อนจะใช้ความตัวเล็กของเธอลัดเลาะไปตามขอบตึก เธอหันไปมองกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เริ่มทิ้งระยะห่างจากเธอ หญิงสาวพาตัวเองออกมาโผล่ยังกองขยะเมื่อครู่ กลิ่นเหม็นเน่าของขยะคละคลุ้งไปหมด แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลาสนใจมันมากนัก หญิงสาวแทรกกายเข้าไปยังกองขยะนั่น ก่อนจะนำถุงขยะมาบดบังร่างกายของเธอเอาไว้

“หายไปไหนแล้ววะ” เสียงทุ้มเข้มดังขึ้นอยู่ไม่ไกล ร่างเล็กนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อนร่างกายแม้แต่น้อย แม้แต่ลมหายใจเธอก็ต้องกลั้นมันเอาไว้

“ไปดูทางนู้น” เสียงฝีเท้าค่อยๆ วิ่งออกไป ก่อนจะหายไปในที่สุด หญิงสาวโผล่ออกมาจากกองขยะสุดเหม็น เธอหอบหายใจเข้า ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปอีกทาง กลิ่นจากกองขยะเมื่อครู่เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ดีทีเดียว

หญิงสาวเดินลัดเลาะตามซอกซอยก่อนจะกลับมาที่บ้านพัก บ้านไม้สองชั้นสภาพดีที่เธอเช่าเอาไว้หลับนอน เธอเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะลงกลอนประตูแน่น ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนยังโซฟาตัวยาวด้วยความเหนื่อยล้า

ปึง!! ปึง!! เสียงเคาะปะตูที่ดังขึ้น ทำให้เธอต้องหยัดกายลุกขึ้นมาอีกครั้ง เธอส่องตาแมวดูก่อนจะพบว่าเป็นน้องชายของเธอนั่นเอง

“ผมเองพี่ลัลลามีน” หญิงสาวรีบเปิดประตูรับผู้เป็นน้องชาย ก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง

“ไม่มีใครตามมาใช่ไหม”

“ไม่มีครับ”

“นี่เป็นไงบ้าง ได้เรื่องว่ายังไงยอเร” เธอเอ่ยถามน้องชายเสียงสั่น

“พวกมันโกงเงินเราไปแล้วพี่ ไม่ใช่แค่พี่กับผมนะ คนอื่นๆ ก็โดนด้วยเหมือนกัน” พอได้ฟังคำตอบของน้องชาย ลัลลามีนก็แทบทรุดลงกับพื้น

“แล้วจะหาเงินที่ไหนไปคืนพวกมันเนี่ย” หญิงสาวเอามือกุมขมับ เธอยืมเงินจากพวกเงินกู้ หวังเอาเงินมาลงทุน แต่สุดท้ายเธอกลับโดนโกงไปดื้อๆ เสียอย่างนั้น

“ผมไม่น่าชวนพี่เลยอ่ะ ผมไม่น่าเชื่อไอ้การิมเลย” ยอเรเริ่มโทษตัวเอง หากเขาไม่หลงคำเชื่อของเพื่อนรักอย่างการิม ก็คงไม่ต้องนั่งทุกข์กันอย่างนี้

“แล้วนี่การิมไปไหน”

“ติดต่อไม่ได้ มันปิดเครื่องหนีไปแล้ว” ตั้งแต่เกิดเรื่องยอเรพยายามโทรหาการิม แต่จนแล้วจนรอดก็โทรไม่ติดเลยสักครั้ง

“ตอนนี้พวกเจ้าหนี้มันตามทวงเงินแล้ว ยังไงก็ต้องหาเงินมาใช้หนี้ให้ได้ ไม่งั้นมันฆ่าเราตายแน่” หญิงสาวพูดด้วยความกังวล เงินที่หวังจะเอามาต่อชีวิต กลับทำลายชีวิตเธอกับน้องเสียอย่างนั้น

“เงินตั้งหนึ่งแสนนะพี่ลามีน จะหาจากที่ไหน” ถามเธอตอนนี้ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปหาจากที่ไหนเหมือนกัน

“แล้วจะให้ทำยังไง วันนี้เจ้าหนี้มันตามพี่ เกือบเอาตัวไม่รอดเหมือนกัน” ยอเรเริ่มคิดหนัก เขาเป็นคนให้พี่สาวไปกู้เงินมาเพื่อนำมาลงทุนกับเพื่อนรักอย่างการิม แต่สุดท้ายการิมกลับเชิดเงินเขาหนีไป

“ผมรู้แล้ว ว่าจะทำยังไง” สายตาที่วิตกแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาจะไม่ยอมปล่อยคนโกงให้เสวยเงินอย่างมีความสุขหรอก

โรงแรมขนาดใหญ่ที่เปิดไฟเอาไว้รอบทิศ ลูกค้าทั้งไทยและต่างชาติต่างเดินเข้าออกกันให้ควั่ก ความสูงสามสิบชั้น ทำเอาชายหญิงคู่พี่น้องที่ยืนอยู่ด้านหน้าดูตัวเล็กไปโดยปริยาย

“พาพี่มาที่นี่ทำไม” ลัลลามีนเอ่ยถามน้องชาย เธอเคยเดินผ่านโรงแรมนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่เพราะราคาที่สูงลิบลิ่ว ทำให้เธอไม่เคยเข้าไปข้างในแม้แต่ครั้งเดียว

“โรงแรมเซติแกรนด์ เป็นโรงแรมของพวกบุหลันขาว” ลัลลามีนมองหน้าผู้เป็นน้องชาย เธอพอรู้เรื่องของพวกบุหลันอยู่บ้าง แต่ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะลำพังแค่หากินไปวันๆ ยังยากเลย

“แล้วยังไงล่ะ พี่ไม่เห็นว่าจะเกี่ยวอะไรกันเลย”

“การิมเป็นพวกของมัน”

“การิมเนี่ยนะ”

“ใช่ ก่อนหน้านี้มันเคยพาผมเข้าไปข้างในแล้ว ถ้าเราจะทวงเงินของเราคืน เราก็ต้องมาเอาที่นี่แหละ” ยอเรทำท่าจะพุ่งเข้าไปข้างใน แต่ลัลลามีนก็รั้งเอาไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนยอเร”

“อะไรอีกล่ะพี่”

“จะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปแบบนี้เลยรึไง เดี๋ยวเขาก็เรียกตำรวจมาลากคอเราหรอก”

“ใครว่าผมจะเขาไปเลยกันล่ะ” ยอเรส่ายหัวให้กับความคิดของผู้เป็นพี่สาว

“แล้วจะทำยังไง”

“ตามผมมาเถอะน่า” ยอเรจับมือพี่สาวเอาไว้ก่อนจะพาเดินมายังด้านข้างของโรงแรม

“พี่รอผมอยู่ตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมจะเข้าไปเอง”

“ไม่ได้นะ ถ้าเกิดโดนจับได้ขึ้นมาจะทำยังไง”

“พี่ไม่ต้องห่วงนะ ผมเคยมาที่นี่สองสามครั้งแล้ว ผมรู้ทางหนีดี”

“ยอเรจะทำอะไรน่ะ บอกพี่มาก่อน” เธอยังคงรั้งยอเรเอาไว้ ดูท่าเรื่องที่ยอเรกำลังจะทำดูจะไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

“พี่รู้ใช่ไหมว่าพวกบุหลันขาวมีบ่อนคาสิโน”

“อือ”

“ที่ชั้นบนสุดมีห้องเก็บของมีค่า ที่พวกบุหลันขาวได้มาจากนักพนัน ผมจะเข้าไปในห้องนั้น”

“แบบนี้ไม่ต่างจากขโมยเลยนะยอเร”

“ก็ช่างสิ ทีพวกมันโกงเงินเราไปล่ะ ไม่เห็นว่ามันจะสนใจเลย”

“ยอเร..” ชายหนุ่มไม่สนใจเสียงเรียกของพี่สาวเลยสักนิด เขาตรงดิ่งเข้าไปยังโรงแรมทันที ปล่อยให้พี่สาวยืนทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้อยู่เพียงลำพัง ลัลลามีนเดินวนไปมาอย่างวิตก ถ้าหากเกิดโดนจับได้น้องเธออาจจะตายเลยก็ได้ ชื่อเสียงของพวกบุหลันขาวไม่ได้ขาวสมชื่อเท่าไหร่นัก

บรื้น ~ ~ เสียงรถดังขึ้นอย่างโกลาหลยังด้านหน้าโรงแรม ลัลลามีนรีบวิ่งไปตามเสียง เธอแอบอยู่ข้างมุมตึกพลางมองไปยังขบวนรถพวกนั้น

“ใครกัน” เธอพึมพำกับตัวเอง แต่ภาพตรงหน้าทำเอาเธอต้องตาเบิกโพลง ข้าวของหลายต่อหลายชิ้นกำลังถูกขนออกจากท้ายรถ แค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าของพวกนี้คงเป็นของที่ถูกยึดมาจากบ่อนเป็นแน่

“แย่แล้วยอเร” หญิงสาววิ่งกลับไปข้างตึกดังเดิม เธอรีบต่อสายหายอเร แต่ชายหนุ่มก็ไม่รับโทรศัพท์เลยสักครั้ง เธอมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีคนเธอก็รีบปรี่เข้าไปในโรงแรมทันที ความหรูหราและใหญ่โตทำเอาเธอประหม่าไม่น้อย ชุดที่เธอใส่อยู่ก็เป็นเพียงชุดธรรมดาๆ หากจะหลอกว่าเป็นแขกคงไม่มีใครเชื่อแน่ หญิงสาวเดินหาลิฟต์จนเจอ เธอไม่รอช้าที่จะกดไปยังชั้นบนสุด สายตาของผู้คนรอบกายต่างมองเธอเป็นตาเดียว

ติ๊ง!! เสียงลิฟต์ให้สัญญาณว่าเธอได้ถึงจุดหมายแล้ว ร่างเล็กชะโงกหน้าออกมานอกลิฟต์ก่อนจะพบว่าไม่มีคน เธอเดินออกมาก็พบกับห้องหลายสิบห้อง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะต่อสายหาน้องชายอีกครั้ง แต่ก็ไร้สัญญาณตอบกลับ

“ห้องไหนกันล่ะเนี่ย” หญิงสาวมองไปรอบตัว ทุกๆ ห้องหน้าตาเหมือนกันหมด แบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าห้องที่ว่านั่นอยู่ไหน ลัลลามีนเดินไปยังห้องริมสุด ดูท่าแล้วห้องนี้จะใหญ่กว่าทุกห้อง ดังนั้นนี่อาจจะเป็นห้องเก็บของก็เป็นได้

ติ๊ง!! เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง หญิงสาวไม่รีรอที่เปิดประตูเข้าไป ถือว่าโชคยังเข้าข้างที่ห้องนี้ไม่ได้ล็อก เมื่อเข้ามาในห้องเธอก็รีบล็อกห้องเอาไว้ทันที หัวใจของเธอเต้นระส่ำราวกับจะหลุดออกมาให้ได้ เธอหันหลังกลับไปมองยังด้านในห้อง ภาพตรงหน้าทำเอาเธอตกใจไม่น้อย โต๊ะทำงานขนาดใหญ่ตั้งอยู่มุมห้อง พร้อมกับชั้นเอกสารที่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เท้าบางค่อยๆ ก้าวเดินไปช้าๆ เธอสำรวจรอบๆ ห้อง จิตใต้สำนึกบอกว่านี่ไม่ใช่ห้องเก็บของแน่ ดูท่าเธอจะมาผิดห้องเสียแล้วสิ หญิงสาวเดินสำรวจไปรอบๆ ดูเหมือนในห้องจะไม่มีใครอยู่ เธอเดินไปเปิดประตูที่อยู่ด้านใน ก่อนจะพบว่าในห้องนี้ยังมีห้องนอนขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ เตียงสีขาวขนาดคิงไซส์ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สุดหรูหราราคาแพง ตอนนี้จิตใต้สำนึกกำลังบอกว่าเธอไม่ควรอยู่ที่นี่เสียแล้ว

“เธอเป็นใคร” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันหลังกลับไปก็พบกับชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมค่อนไปทางตะวันตก เขาสวมเพียงกางเกงขายาวตัวเดียวเท่านั้น ซึ่งเผยให้เห็นหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และที่สำคัญ ในมือของเขากำลังถือปืนเล็งมายังเธอ

“ฉัน...” เหงื่อเริ่มผุดเต็มใบหน้านวล ตอนนี้เธอกลัวจนแทบบ้า

ก๊อกๆ ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำห้าหกคนต่างพากันเดินเข้ามา พร้อมกับร่างของน้องชายที่เต็มไปด้วยเลือด

“ยอเร” เธอเอ่ยเรียกชื่อน้องชายด้วยความตกใจ

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณเซตัล ผู้หญิงคนนี้เข้ามาที่ห้องนี้ได้ยังไง” นิเกิ้ล เลขาคนสนิทของชายหนุ่มเอ่ยถาม ปกติใครจะเข้ามาในห้องนี้เขาจะต้องรับรู้ แต่เมื่อสักครู่นี้เขาไปดูความเรียบร้อยของงานเพียงครู่เดียวเท่านั้นเอง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เซตัลลดปืนลง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ ทำไมถึงได้เกิดเรื่องวุ่นๆ แบบนี้ขึ้น

“ไอ้นี่มันแอบเข้าไปในห้องเก็บของที่เรายึดมาได้จากพวกที่บ่อนครับ” ร่างของยอเรถูกเหวี่ยงลงที่พื้นราวกับเศษขยะ

“ยอเร” ลัลลามีนเอ่ยเรียกน้องชายก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหา แต่กระบอกปืนที่ถูกจ่อมายังเธอทำให้เธอต้องหยุด

“เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง” ร่างเล็กอ้ำอึ้ง เธอมองน้องชายที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่ที่พื้น ตอนนี้เธอห่วงน้องชายมากกว่าตัวเธอเสียอีก

“ฉัน...”

“ถ้าไม่ตอบ ก็ไปคุยกับตำรวจ” เซตัลพยักหน้าให้ลูกน้องจัดการ แต่หญิงสาวกลับโพล่งขึ้นซะก่อน

“เดี๋ยวค่ะ” ชายหนุ่มชะงัก เขาหันกลับมามองหญิงสาวที่ทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้อยู่ร่ำไป

“ว่ายังไง” เซตัลเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ที่ฉันกับน้องเข้ามาที่นี่ ก็เพราะคนของพวกคุณโกงเงินพวกเราก่อน” หญิงสาวตอบกลับ

“เธอกำลังบอกว่าคนของฉัน ไปโกงเงินเธองั้นหรอ” ร่างสูงเดินมาประชิดตัวหญิงสาวก่อนเอ่ยถามด้วยเสียงเยือกเย็น

“ใช่ คนของคุณโกงเงินเราไป”

“งั้นบอกฉันมาสิ ว่ามันเป็นใคร” ร่างเล็กมองไปรอบตัว ตอนนี้เธอกลัวเสียยิ่งกว่ากลัวเสียอีก

“ชื่อ..การิม”

“เธอแน่ใจนะว่าเป็นการิม” นิเกิ้ลเอ่ยถาม พอได้ยินชื่อนี้เขาออกจะหัวเสียเล็กน้อย

“มันเป็นใครทำไมถึงกล้าบอกว่าเป็นพวกของบุหลันขาว” เซตัลเอ่ยถามลูกน้อง ถึงเขาจะเป็นแบบนี้ แต่การที่มีคนกล่าวอ้างว่าคนของเขาโกงเงิน มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยสักนิด

“การิมเคยเป็นพวกของเรามาก่อนครับ แต่เมื่อเดือนก่อนเราจับได้ว่ามันแอบขโมยของของลูกค้าที่บ่อนไปขาย ก็เลยไล่มันออกครับ”

“แล้วยังไงต่อ”

“ตอนนี้มันเป็นพวกของบุหลันดำแล้วครับ” เมื่อได้ฟังคำตอบของลูกน้อง ชายหนุ่มไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกมา เขาหันไปมองร่างเล็กที่ยืนตัวสั่น ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา

“คนที่เธอพูดถึง ไม่ใช่คนของฉัน ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น” เซตัลเอ่ยบอกก่อนจะเดินไปหาร่างไร้สติ เขาจับใบหน้าของยอเรพลิกไปมา

“อย่าทำอะไรน้องฉันนะ” หญิงสาววิ่งเข้าไปหาผู้เป็นน้องก่อนจะผลักมือของชายหนุ่มออก

“เธอกับน้อง แอบเข้ามาที่โรงแรมฉันเพื่อขโมยของ แบบนี้เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับเธอดีล่ะ”

“แต่คนของคุณมาโกงเงินของเราก่อน”

“ดูเหมือนเธอจะยังไม่เข้าใจนะ ว่าการิมไม่ใช่คนของเรา” หญิงสาวนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ตอนนี้คนที่ผิดคือเธอเต็มๆ หากจะโดนจับเข้าคุกก็คงหาข้อแก้ตัวไม่ได้

“เอาเป็นว่าครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก็แล้วกัน” ร่างสูงว่าออกมา ตอนนี้มีเรื่องให้เขาจัดการเต็มไปหมด เขาเบื่อเรื่องเล็กน้อยพวกนี้เต็มทน

“คุณพูดจริงหรอคะ” หญิงสาวถามพร้อมแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง

“แต่เธอกับน้องของเธอห้ามกลับมาสร้างความเดือดร้อนที่นี่อีก ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”

“ค่ะ ฉันสัญญาค่ะว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก” ร่างเล็กไหว้ขอบคุณปรกๆ

“จัดการส่งแขกด้วยนะ ทีหลังอย่าให้วุ่นวายแบบนี้อีก” สิ้นเสียงร่างสูงก็เดินเข้าห้องทันที ห้องพักของเขาแทนที่จะสงบสุข แต่กลับมีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ไหนจะเรื่องที่เขาต้องตามหาบุหลันมรกตนั่นอีก แค่คิดเขาก็เบื่อแทบบ้าแล้ว

“ขออนุญาตครับคุณเซตัล” นิเกิ้ลเดินตามเขาเข้ามาในห้อง เมื่อจัดการให้ลูกน้องส่งแขกที่ไม่ได้รับเชิญเรียบร้อยแล้ว

“ทำไมถึงปล่อยให้คนที่ชื่อการิมไปอยู่กับพวกบุหลันดำได้” เขาเอ่ยถามนิเกิ้ลทันทีที่ประตูห้องปิดลง

“การิมมันเจ้าเล่ห์ แถมยังมีคนของบุหลันดำหนุนหลัง ผมผิดเองที่ไม่จัดการมันให้ดี”

“อย่าปล่อยให้ใครก็ตาม เอาชื่อของบุหลันขาวไปแอบอ้างอีก”

“ผมจะระวังให้มากกว่านี้ครับคุณเซตัล”

“ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไปได้แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยปากไล่ เขาต้องการพักผ่อนเต็มทน

“เราปล่อยสองพี่นั่นไปจะดีหรอครับ”

“...”

“สองคนนั้นกล้าบุกเข้ามาทั้งๆ ที่ไม่มีอาวุธ ผมว่ามันไม่น่าไว้ใจสักเท่าไหร่นะครับ”

“สองคนนั้นจะเข้ามาที่ชั้นนี้ไม่ได้ ถ้าหากว่าพวกแกจัดการระบบรักษาความปลอดภัยได้ดีพอ”

“...”

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ กำลังบอกว่าคนของฉัน ไม่มีปัญญาจัดการสองพี่น้องไร้อาวุธนั่น”

“ผมขอโทษครับ”

“พวกแกปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ เข้ามาในห้องฉัน แบบนี้ฉันควรจะจัดการใครดีล่ะนิเกิ้ล” นิเกิ้ลทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับผิด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ก็เพราะความสัพเพร่าของเขาเอง

“ผมจะปรับปรุงการทำงานให้ดีกว่านี้ครับ”

“ออกไปได้แล้ว แล้วอย่าให้เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นเหมือนอย่างวันนี้อีก”

“ครับคุณเซตัล” นิเกิ้ลก้มหัวให้ผู้เป็นนายอีกครั้งก่อนจะรีบเดินออกไป เซตัลถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงยังโซฟา เขาหยิบรูปถ่ายใบเก่าๆ ออกมาจากลิ้นชัก พลางจ้องมองมันด้วยความสงสัย

“เหมือนโชคชะตาส่งเธอมาหาฉันแล้วสิ บุหลันมรกต”