ตอนที่ 5 นางได้กลับมาแล้ว

ลี่หรูนั้นถือว่าเป็นสตรีที่มากความสามารถผู้หนึ่ง  เพราะนางได้ใช้ความรู้จากในภพเก่าและเรียนรู้จากในภพปัจจุบันเข้าด้วยกัน ภพเก่าของนางนั้น  นางเป็นผู้มีความสามารถทางด้านการแพทย์และการใช้พิษทุกชนิด ดังนั้นในภพใหม่ของนางนี้  นางจึงเรียนรู้เรื่องการใช้วรยุทธ์ทุกแขนง โดยผู้ที่เป็นอาจารย์สอนสิ่งเหล่านี้ให้กับนางคือ อาจารย์ผู้ที่สอนที่ใหญ่ของนางนั่นเอง   นางมีอาจารย์ที่มากความสามารถผู้นี้  เป็นผู้อบรมสั่งสอนนางมาตั้งแต่ยังเล็ก ด้วยว่าท่านอาจารย์ติดหนี้บุญคุณของบิดาของนาง   เขาจึงอาสาสอนวิชา ความรู้ที่เขามีให้กับบุตรทั้งสองจนหมดเปลือก จนทำให้ลี่หรูกลายเป็นสตรีที่มากความสามารถ แต่สำหรับวิชาที่สตรีควรเรียนรู้นั้นนางก็สามารถทำมันได้ดีเช่นเดียว กัน แต่มีน้อยคนนักที่รู้ว่านางมีความสามารถพวกนี้

        หลังจากที่ท่านแม่ทัพใหญ่เหลียนซูฉี  เดินทางกลับมาจากค่ายทหารในตอนกลางดึก เขาก็ได้พบกับสตรีนางหนึ่ง  ที่นั่งอยู่บริเวณหน้าจวนจะกูลเหลียนอย่างเหม่อลอย สภาพเหมือนไม่รู้สติของสตรีผู้นั้น   ทำให้เขาแปลกใจยิ่งนัก ว่านางเป็นผู้ใดกัน  ถึงได้มานั่งอยู่หน้าจวนของเขากลางดึกเช่นนี้

       แต่เมื่อได้จ้องมองใบหน้านั้นชัดๆ ก็ทำให้เขาถึงกับตกใจ จนรีบถลาลงไปจากหลังม้า

        "ลี่เอ๋อร์เหตุใดเจ้าถึงได้มีสภาพเช่นนี้กัน มีผู้ใดมันกล้าทำร้ายเจ้าเช่นนั้นหรือ  ให้รีบบอกพี่มาเดี๋ยวนี้"  

       เมื่อเขาเห็นว่านางไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามใดๆของตนเลยแม้แต่น้อย เขาจึงรีบอุ้มนางขึ้นมาไว้แนบอก  และพาเข้าไปยังจวนอย่างรีบเร่ง

       "ใครก็ได้ไปตามหมอมาเร็ว"

        เมื่อบ่าวไพร่ที่อยู่บริเวณโดยรอบ   ได้เห็นว่าผู้เป็นนายกำลังมีทีท่าร้อนอกร้อนใจมากเพียงใด  พวกเขาจึงได้กุลีกุจอ  รีบไปทำตามคำสั่งนั้นอย่างรวดเร็ว  และมีส่วนหนึ่ง ได้ไปรายงานท่านเสนาบดีเหลียนให้รับทราบ  ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วย เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  อยู่ดีๆคุณหนูลี่หรู ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนทั้งตระกูล ถึงได้มีสภาพเช่นนั้นกัน

        เมื่อท่านเสนาบดีเหลียนและฮูหยินได้รับรายงานจากบ่าวรับใช้ เช่นนั้น  ก็ให้รีบเร่งออกมาจากในห้องของตนเอง  และตรงไปยังห้องของบุตรสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนในทันที

       "นี่มันเกิดอะไรขึ้นซูฉีเหตุใดน้องถึงได้มีสภาพเช่นนั้น"

       "ลูกก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น  หลังจากที่ได้กลับมาจากค่ายทหาร  ก็ได้พบนางนั่งอยู่ที่หน้าจวนด้วยสภาพเช่นนี้แล้ว"

        "นี่พวกเจ้าไปตามหมอมาหรือยังเหตุใดหมอถึงได้มาช้านัก"

        สตรีที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพวกเขา  ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ทำให้บุรุษทั้งสองคน   รู้สึกปวดใจยิ่งนัก  ยิ่งผู้เป็นมารดาของนางด้วยแล้ว เมื่อมาเห็นสภาพบุตรสาวเหม่อลอยคล้ายคนเสียสติเช่นนี้  ยิ่งทำให้ผู้เป็นมารดาเก็บกักน้ำตาเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป   นางร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ  เพราะไม่รู้ว่าเกิดเหตุอันใดกับบุตรสาวของนางเช่นนี้

        บุตรสาวผู้ร่าเริงแจ่มใสไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดของนาง  และไม่เคยทำสิ่งใดให้นางต้องรู้สึกทุกข์ใจ  เหตุใดถึงได้มีสภาพเช่นนี้กัน  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

        แต่ก่อนที่ท่านหมอจะเดินทางมาถึง   ลี่หรูก็ได้รับรู้ถึงเสียงดังเอะอะโวยวาย เสียงของสตรีที่นางฟังแล้วคุ้นหู  กำลังร้องไห้ปริ่มจะขาดใจเช่นนั้น  จึงทำให้นางหลุดออกมาจากในภวังค์ของตนเอง

       เมื่อได้สติกลับมา  ลี่หรูก็ได้พบว่า  นางมาอยู่ในห้องของตนเองแล้ว  และในตอนนี้   ผู้คนที่รักนางพวกนี้  กำลังเศร้าเสียใจ เพราะนางอยู่  จึงทำให้นางฉุกคิดขึ้นมาได้ ว่านางไม่ควรที่จะไปเสียใจกับบุรุษที่ไม่ได้รักนางผู้นั้น     ถึงแม้นว่าบุรุษผู้นั้นจะไม่ได้รักนาง   แต่ดูเอาเถิดผู้คนเหล่านี้เล่า   ที่กำลังรายล้อมนางอยู่ในตอนนี้  กำลังเสียใจแทบจะขาดใจ  เมื่อเห็นสภาพของนางเป็นเช่นนี้ นั่นจึงทำให้นางคิดได้ในทันที

       "ท่านพ่อ  ท่านแม่ พี่ใหญ่ ทำให้พวกท่านต้องเป็นห่วงแล้ว"

        เมื่อพวกเขาได้เห็นว่านางมีสติกลับมาแล้ว  ก็ให้รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ฮูหยินเหลียนรีบวิ่งเข้ามาสวมกอดบุตรสาวของตนเองอย่างเป็นห่วง

        "มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเจ้า  ลี่เอ๋อร์ เหตุใดเจ้าถึงได้มีสภาพเช่นนี้ได้ แล้วองครักษ์เงาที่ชินอ๋องส่งมา ดูแลเจ้าเล่า   หายหัวไปที่ใด เหตุใดจึงปล่อยให้เจ้ามีสภาพเช่นนี้  พวกเขาไม่กลัวว่าชินอ๋องจะสั่งลงโทษเช่นนั้นหรือ"

       "อย่าได้กล่าวถึงบุรุษผู้นั้นอีกเลยพี่ใหญ่   หลังจากนี้ไปความสัมพันธ์ของข้ากับบุรุษผู้นั้นถือว่า จบสิ้นกันแล้ว"

       "ห๊า!"     ทุกคนได้แต่ร้องออกมาอย่างตกใจ  ด้วยไม่คาดคิดว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับนางทั้งหมดนั้นจะเกี่ยวข้องกับชินอ๋อง   ผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่ารักนางสุดหัวใจผู้นั้น

       "ข้าอยากอยู่คนเดียวพวกท่านวางใจเถิด ข้าแค่เพียงอยากคิดอะไรคนเดียวสักพัก ตอนนี้ข้าคิดได้แล้ว แค่เพียงต้องใช้เวลา แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง"

       ใช่แล้วนางคอยบอกตัวเองว่าทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้น นางต้อง การเวลาเพียงเท่านั้น

        สำหรับท่านแม่ทัพใหญ่เหลียนซูฉีในตอนนี้  หลังจากได้ทราบถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว เขาก็รีบตรงดิ่งไปที่ตำหนักชินอ๋องเหวินเฟยหลงในทันที   เขาจะต้องไปถามความจากสหายสูงศักดิ์ผู้นั้นให้รู้ให้จงได้   ว่ามันเกิดอะไรกันขึ้น เหตุใดเรื่องราวถึงได้เป็นเช่นนี้ สหายของตนผู้นี้ ได้เคยให้สัญญาไว้กับตนแล้ว   ว่าจะไม่ทำให้น้องสาวคนเดียวของเขาเจ็บปวด  ด้วยคำสัญญาของบุรุษอย่างชินอ๋องที่ได้ให้ไว้เช่นนั้น   เขาจึงวางใจยกน้องสาวเพียงคนเดียวที่เป็นเหมือนดั่งดวงใจของเขา ให้สหายรักได้ดูแล

        "นี่มันเกิดเรื่องอันใดกันขึ้น เจ้าจงรีบอธิบายมาเสียเดี๋ยวนี้"   ในตอนนี้สภาพของสหายสูงศักดิ์ของเขา  ก็มีสภาพไม่ต่างกันกับน้องสาวของเขาเลยแม้แต่น้อย สภาพที่เหมือนคนมิรู้สติ 

       บุรุษทั้งสองคนนั้นเป็นสหายสนิทกันมาเนิ่นนาน  จึงทำให้พวกเขาไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์ในการเรียกขาน เมื่ออยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

       "มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  เหตุใดพวกเจ้าทั้งสองคนถึงได้มีสภาพไม่ต่างกันเช่นนี้เล่า"

       "ซูเอ๋อร์กลับมาแล้ว"

       "เจ้าว่าอันใดนะ ผู้ใดกลับมากัน"

       เมื่อท่านแม่ทัพใหญ่เหลียนซูฉีเห็นว่าสหายของตน ไม่ตอบคำถามใดๆของเขาอีกเลย เขาก็ให้รู้สึกขัดเคืองใจยิ่งนัก  จึงได้ทบทวนถึงคำกล่าวเมื่อสักครู่นี้อีกครั้ง

        "เจ้าจะบอกว่า เซียวซูหนี่ว์ กลับมาเช่นนั้นหรือ แล้วตอนนี้นางอยู่ที่ใดกัน"

        "นางนอนอยู่ในห้องในตำหนัก หลังจากได้เกิดเรื่องราวนี้ขึ้น  นางก็หมดสติไป และยังไม่ฟื้นขึ้นมา"