ตอนที่ 4 เมื่อได้รับรู้ความจริง

ในขณะที่ลี่หรูได้ออกมาจากตำหนักของชินอ๋องเหวินเฟยหลงได้ไม่ไกล  นางก็ฉุกคิดขึ้นมาได้  ว่ายังไม่ได้มอบถุงหอมที่นางทำขึ้นมากับมือให้กับบุรุษคนรัก นางจึงได้วกกลับไป   เพื่อที่จะมอบมันให้กับเขา  เพราะเมื่อเวลาที่เขาไม่ได้ไปหานาง  จะได้คิดถึงนางเมื่อได้กลิ่นถุงหอมนี้….

       ภาพของเซียวซูหนี่ว์ที่เต็มไปด้วยน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง  เนื้อตัวของนางสั่นเทาไปด้วยความเจ็บปวดกับภาพที่ได้เห็นเมื่อสักครู่  นางยอมรับว่านางไม่สามารถทนเห็นเขาอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้

       การที่เห็นบุรุษคนรักของตนถูกโอบกอดจากสตรีอื่นเช่นนี้   มันช่างเหมือนกับความรู้สึกที่ถูกเข็มนับร้อยนับพันเล่มทิ่มแทงเข้ามาในหัวใจของนางอย่างไรอย่างนั้น

       ก่อนที่จะเดินทางมายังที่นี่  นางได้ทำใจเอาไว้แล้ว  ว่าบางทีชินอ๋องอาจจะเจอสตรีที่ถูกใจ  และใช้ชีวิตกับสตรีผู้นั้นอย่างมีความสุขไปแล้วก็ได้   แต่นางเพียงแค่ต้องการที่จะมาเห็นหน้าเขาสักครั้ง  หลังจากที่ได้ฟื้นความทรงจำกลับมา

       ที่นางหายไปถึง 2 ปี  ก็เป็นเพราะว่าหลังจากที่ตกลงไปในหน้าผาครั้งนั้น  ก็ทำให้นางความจำเสื่อม  จนเมื่อไม่กี่เดือนก่อน  ความทรงจำของนางได้ฟื้นคืนกลับมา  นางถึงได้ทราบว่าตนเองเป็นผู้ใด  และได้รีบมาหาเขาในทันที

        ในตอนแรกนางได้คิดเอาไว้ว่าแค่ได้มาเห็นหน้าเขาสักครั้ง  เห็นเขามีความสุขดีแล้ว   นางก็จะจากไป   หากว่าเขามีสตรีอื่นคอยอยู่เคียงข้างแล้ว   แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเช่นนี้  นางกลับไม่มีความกล้าที่จะจากไป  นางรู้สึกไม่ยินยอม  นางรักเขามากเหลือเกิน   แล้วเช่นนี้นางจะปล่อยให้เขาตกไปเป็นของสตรีอื่นได้เช่นไร…

        กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้จะสามารถโทษผู้ใดได้เล่า  นางกล่าวได้เพียงว่า  ไม่มีผู้ใดเป็นฝ่ายผิด จะผิดก็ตรงที่บุรุษผู้นี้มีเพียงผู้เดียว  ไม่สามารถแบ่งให้กับผู้ใดได้

        "ศิษย์พี่ข้าจะจากไปเอง  ข้าคงไม่สามารถทนเห็นภาพบาดตาเช่นนี้ได้อีก   ข้าขอให้ท่านมีความสุขกับนางนะเจ้าคะ"

         "ชูเอ๋อร์ อย่าได้ทำเช่นนี้  ข้าได้บอกกับเจ้าไปแล้ว  ว่าหลังจากนี้อย่าได้จากข้าไปที่ใดอีก"  

         "แต่ข้าไม่สามารถแบ่งปันท่านให้กับสตรีผู้อื่นได้จริงๆ  ถึงแม้นว่า ท่านจะมองว่าข้าเป็นสตรีที่เห็นแก่ตัว จะทำเช่นใดได้เล่า  ในเมื่อข้านั้นรักท่านมากเหลือเกิน   รักจนไม่อาจ

มองเห็นท่านมีสตรีอื่นเคียงข้างได้นอกจากข้า  ศิษย์พี่ท่านปล่อยข้าไปเถิด   ข้ารู้ว่าท่านก็รักนางมาก ท่านไม่สามารถตัดใจจากนางได้เช่นกัน"

        "ชูเอ๋อร์แต่ศิษย์พี่ก็ไม่สามารถตัดใจมองเจ้าจากไปได้เช่นกัน"

        "ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ  ท่านอย่าได้ทำเช่นนี้อีกต่อไปเลย  ถึงอย่างไร  นางก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวของพวกเรา  หากข้าเลือกที่จะไปและท่านก็กลับไปรักกันกับนางเช่นเดิม   มันก็จะมีเพียงแค่ข้าเท่านั้นที่เจ็บปวด ความเจ็บปวดนี้ให้ข้าเป็นผู้รับมันไว้เถิด"

        "ใครว่ามีเพียงแค่เจ้าที่เจ็บปวดหากเจ้าจากไป ศิษย์พี่ก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน หัวใจของข้าคงจะแตกสลายหากไม่มีเจ้าอยู่เคียงข้าง"

       ภาพเบื้องหน้าที่ลี่หรูเห็นอยู่ในตอนนี้ ถึงกับทำให้นางรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจะก้าวเดิน ความรู้สึกเจ็บปวดที่กรีดลึกเข้าสู่หัวใจ  

       "มันเป็นเช่นนี้เองสินะ  ข้ามิคิดว่าจะต้องได้รู้จักกับมันเลยแม้แต่น้อย"

       "นี่สินะคือเหตุผลทั้งหมด ที่พระองค์ทรงเปลี่ยนไป  คิดจะปิดหม่อมฉันไปอีกนานเพียงใดกัน"

น้ำเสียงอันสั่นเทาที่นางกล่าวออกไปเมื่อสักครู่นี้  ถึงกับทำให้บุรุษและสตรีทั้งสองคน  ที่กำลังกอดกันอยู่  รีบจ้องมองมาที่นางเป็นตาเดียวกันและรีบผละออกจากกันอย่างรู้สึกผิด

       "ลี่หรู…"

       "ใช่  หม่อมฉันเอง  ทำไมถึงทรงทำเช่นนี้ได้ลงคอ   ทั้งๆที่เราสัญญากันไว้แล้วไม่ใช่หรือ หรือคำสัญญาที่พระองค์เคยให้ไว้กับหม่อมฉันนั้น   มันเป็นเพียงแค่ลมปากที่หาความแน่นอนอันใดมิได้เช่นนั้นหรือ"    ลี่หรูกล่าวออกไปทั้งน้ำตา  น้ำเสียงสั่นเทาที่นางกล่าวออกไปแต่ละคำนั้น   ช่างยากเย็นอย่างที่นางไม่คาดคิดว่าตนเองจะเป็นเช่นนี้ได้   

      สตรีที่มีความมั่นใจในทุกการกระทำ   ตัดสินใจเฉียบขาดในทุกๆเรื่อง เมื่อต้องมาเผชิญกับเรื่องราวเช่นนี้  นางกลับคิดหาทางออกให้ตนเองไม่ได้

       ในสมองที่ว่างเปล่า  และหัวใจที่เจ็บปวดของนาง   ทำให้นางไม่อยากคิดเรื่องอันใดอีกแล้ว  นางเพียงต้องการที่จะเดินออกไปจากตรงนี้  แต่ขา 2 ข้างที่ไร้เรี่ยวแรงไม่มีแม้แต่แรงที่จะก้าวเดินต่อไป มันช่างทรมานเหลือเกิน

       "พระองค์จะเลือกนางหรือเลือกหม่อมฉัน?"

       ลี่หรูถามออกไปอย่างเจ็บปวด  นางหวังเป็นอย่างยิ่ง  ว่าบุรุษคนรักจะตอบว่าเลือกนาง แต่มันกลับมีเพียงความเงียบแทนคำตอบ 

       มีคนเคยกล่าวเอาไว้ว่า อย่าได้ให้โอกาสบุรุษเป็นฝ่ายเลือก  เมื่อจับได้ว่าบุรุษผู้นั้นกำลังนอกใจ เพราะหากให้เขาเลือก คำตอบคือ ไม่มีทางเลือกเรา   ถ้าหากเขารักเราจริงตั้งแต่แรก   เขาจะไม่มีทางนอกใจและทำให้เราเสียใจโดยเด็ดขาด

       หึ!  หึ!  ฮ่า ฮ่า ฮ่า…

      นางหัวเราะออกมาราวกับคนเสียสติ  มือที่กุมกันไว้แน่นของทั้งสองในยามที่อยู่เบื้องหน้าของนางโดยไม่มีท่าทีว่าเขาจะยอมปล่อยมือออกจากมือของสตรีผู้นั้น   ถึงแม้นว่านางจะยังอยู่ตรงนี้  เพียงเท่านี้นางก็รู้แล้วว่าเขาเลือกใคร

       "ขอบพระทัยเพคะ"

        ลี่หรูใช้แรงเฮือกสุดท้าย  เพื่อพาตนเองให้ออกมาจากสถานการณ์อันน่าเจ็บปวดนี้อย่างทุลักทุเล  เมื่อออกมาพ้นจากตำหนักชินอ๋องเหวินเฟยหลงแล้ว นางทั้งหกล้มคลุกคลานอยู่บนพื้นคล้ายกับคนเสียสติ

       "นี่นะหรือความรักของผู้ชายสมัยนี้   ทำไมมันถึงได้ไม่ต่างกันเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะชาติไหนหรือภพไหน ผู้ชายมันก็เป็นเหมือนกันหมดสินะ"

       ฮ่า! ฮ่า ฮ่า!  

       "คิดว่าตัวเองโชคดี ได้รักกับ ผู้ชายที่เขามีความหนักแน่น ดั่งหินผา... แกคิดได้ยังไง  ยัยโง่เอ้ย"

       "ไอ้ผู้ชายเฮงซวย"   ลี่หรูกล่าววาจาที่นางเคยใช้ในตอนที่อยู่ในภพก่อน ออกมาอย่างเลื่อนลอย คล้ายกับคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ภาพสตรีที่มีความองอาจมั่นใจ ได้มลายหายไปสิ้น  ในตอนนี้หากผู้ใดที่รู้จักนางแล้วได้มาพบเห็นสภาพของนางเข้าคงจะแปลกใจเป็นอย่างมาก

       เหล่าองครักษ์ที่ชินอ๋องได้ส่งมาคอยอารักขาคุ้มครองความปลอดภัยให้กับนาง   ถึงกับไม่สามารถกล่าวสิ่งใดได้   เมื่อได้เห็นสภาพของนางเป็นเช่นนี้

       "พวกเจ้าออกมาเดี๋ยวนี้"   ทันใดนั้นนางก็ได้ออกคำสั่ง ให้องครักษ์เงาของชินอ๋องปรากฏกายขึ้นมาเบื้องหน้า นางไม่ต้องการ  การอารักขาจากพวกเขาอีกต่อไป ในเมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้แล้ว  นางก็ไม่ต้องการที่จะเกี่ยวข้องอันใดกับบุรุษผู้นั้นอีก

       "พระชายาต้องการสิ่งใด"

       ฮ่า!  ฮ่า!  ฮ่า!  

       "พระชายาเช่นนั้นหรือ  เมื่อสักครู่พวกเจ้าไม่ได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกหรือ  เหตุใดถึงยังเรียกข้าว่าพระชายาอีก  ข้ามีความสำคัญใดที่ให้พวกเจ้าสามารถเรียกสรรพนามเช่นนั้นกัน หลังจากนี้ไปพวกเจ้ากลับไปหาเจ้านายของพวกเจ้าเสีย  อย่าได้มาติดตามข้าอีก ไปให้พ้น"

      "พวกเราไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ทุกอย่างจะต้องเป็นคำสั่งโดย ตรงมาจากท่านอ๋องเพียงเท่านั้น หากพวกเราละทิ้งหน้าที่ในตอนนี้ ก็เท่ากับว่า พวกเราขัดคำสั่งของท่านอ๋อง คุณหนูเหลียนโปรดเห็นใจพวกเราด้วย"

      ลี่หรูจ้องมองไปที่เหล่าองครักษ์เงาด้วยสายตาว่างเปล่า

      "ข้าบอกให้ไปให้พ้น  เหตุใดถึงไม่เข้าใจ  หากพวกเจ้ายังดื้อด้านอยู่เช่นนี้  ก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายก็แล้วกัน"  เมื่อเห็นว่าองครักษ์เงาที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเหล่านั้น  ไม่มีทีท่าที่จะทำตามคำสั่งของตนเอง  

      ลี่หรูจึงหยิบเข็มเงินออกมาจากในอกเสื้อและขว้างมันออกไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว   เนื่องด้วยไม่คาดคิดว่าลี่หรู  จะโจมตีพวกตนเช่นนี้  จึงทำให้ไม่ได้ป้องกันตัวเอาไว้ก่อน  พวกเขาจึงถูกเข็มปักเข้าที่ร่างกายอย่างช่วยไม่ได้

       ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว

        "อย่าได้คิดติดตามข้าอีก กลับไปหาเจ้านายของพวกเจ้าเสีย  นี่เป็นเพียงการเตือนเล็กๆน้อยๆ หากพวกเจ้ายังดื้อด้านเช่นนี้อีก  ครั้งหน้าจะมิใช่เพียงเท่านี้ แต่มันคือสิ่งที่จะเอาชีวิตพวกเจ้า"