24. หาทางชำระแค้น

เจ้าหญิงนูรีนไม่สามารถที่จะข่มพระเนตรให้บรรทมได้ง่าย ๆ จิตใจเต็มไปด้วยความสับสนว้าวุ่นในพระทัย ภาพที่เจ้าหญิงทรงตบหน้าอัมมานและถูกอัมมานตอบโต้ด้วยการกอดจูบอย่างรุนแรงเร่าร้อนด้วยความโกรธ มันวนเวียนรบกวนในสมองตลอดเวลา แม้จะพยายามหาสิ่งเพลิดเพลินทำ แต่เมื่อต้องมาอยู่ตามลำพัง เจ้าหญิงก็ครุ่นคิดถึงมันอีกจนได้ ทรงคิดถึงการกระทำอันป่าเถื่อนกักขฬะะขององครักษ์อวดดีที่เจ้าหญิงไม่ถูกชะตา เจ้าหญิงยกพระหัตถ์ขึ้นถูพระปราง และ พระโอษฐ์ของตัวเองด้วยความรู้สึกที่อยากจะลบรอยมลทินที่ถูกประทับรอยเอาไว้ให้เจ็บช้ำ

“ไอ้คนเลว..นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ฉันเกลียดนาย”

เจ้าหญิงพึมพำขณะที่ถูทั่วพระพักตร์แรง ๆ หลายครั้ง ทว่า..ภายในจิตใจลึก ๆ แล้วทำไมเจ้าหญิงถึงได้รู้สึกหวั่นไหวเช่นนี้ด้วย เจ้าหญิงเกลียดองครักษ์อวดดีนั่นจริงหรือเปล่านะ

“ทำไมฉันจะต้องคิดถึงการกระทำอันหยาบคายต่ำช้าของนายด้วย..ทำไม!”

เจ้าหญิงทรงเจ็บแค้นพระทัยขึ้นมาอีกรอบ ยิ่งนึกตอนที่อัมมานกระทำการล่วงเกินกอดจูบเจ้าหญิงแล้วเขาก็ผลุนผลันออกไปอย่างไม่ไยดี เจ้าหญิงก็ยิ่งคั่งแค้นมากขึ้นไปอีก

“ป่านนี้นายคงจะนอนหัวเราะเยาะฉันอยู่ล่ะสิ ในขณะที่ฉันต้องนอนกระสับกระส่ายหลับตาไม่ลง”

เจ้าหญิงทรงลุกขึ้นมานั่ง ไม่อาจฝืนกับอาการนอนไม่หลับอีกต่อไป และทรงไปหยิบเสื้อคลุม ออกจากห้องบรรทมเพื่อไปเดินเล่นระเบียงหน้าห้องด้วยการแหงนมองไปบน

ท้องฟ้าเพื่อทอดพระเนตรดวงดาวยามค่ำคืนให้ธรรมชาติช่วยบำบัดความร้อนรุ่มให้เบาบางลง แต่บรรยากาศเหล่านี้ก็หาได้ช่วยให้เจ้าหญิงทรงผ่อนคลายไม่ พระองค์กลับกระวนกระวายรุ่มร้อนพระทัยมากขึ้นไปอีกเมื่อทรงมีความคิดวูบหนึ่งขึ้นมาอีกครั้ง

“ในเมื่อฉันนอนไม่ได้ นายก็อย่าหวังเลยว่าจะนอนอย่างเป็นสุขในคืนนี้ ฉันจะเอาคืนนายให้ได้”

เจ้าหญิงตรัสด้วยแววพระเนตรแข็งกร้าวขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุดใหม่เป็นชุดดำ มีผ้าคลุมศีรษะดำพันรอบพระศอ และคลุมพระพักตร์เห็นแต่พระเนตรเท่านั้น และทรงค้นหาอะไรบางอย่างไปด้วย แล้วก็เสด็จออกไปจากห้องบรรทมอย่างรวดเร็ว

“อัมมานอยู่ที่ใด”

เจ้าหญิงนูรีนทรงถามทหารยามที่หน้าตึก

“คุณเป็นใครกัน..แล้วเข้ามาเขตพระราชฐานนี้ได้ยังไง”

ทหารเวรยกปืนขึ้นอย่างไม่ไว้ใจคนถาม เจ้าหญิงจึงเปิดผ้าคลุมพระพักตร์ออกเพื่อให้ทหารได้เห็นชัด ๆ

“โอ๊ะ..เจ้าหญิงนูรีน ได้โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วย กระหม่อมไม่ทราบว่าเป็นเจ้าหญิง”

ทหารยามรีบเก็บปืน แล้วก็โค้งศีรษะอย่างนอบน้อม แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดเจ้าหญิงจึงแต่งพระองค์ด้วยเครื่องแบบชุดดำลึกลับราวกับจะแอบหนีไปไหนเช่นนี้

“ไม่เป็นไร ฉันต้องการทราบว่าตอนนี้อัมมานอยู่ไหน”

“อัมมานเข้าเวรที่ตำหนักของเจ้าชายอัสเซนพ่ะย่ะค่ะ”

“รู้ไหมว่าเขาอยู่เวรถึงกี่โมง”

“ถึงเที่ยงคืนพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วนายรู้ไหม ว่าบ้านพักอัมมานในวังนี้อยู่หลังไหน”

ทหารหันไปสบตาเจ้าหญิงด้วยความแปลกใจ จนเจ้าหญิงชักจะรู้พระองค์ว่าอาจจะทำให้ทหารคนนี้สงสัยได้

“ที่ฉันถามก็เพราะมีเรื่องด่วนที่จะต้องพบและปรึกษากับอัมมานน่ะ เกี่ยวกับเจ้าชายอัสเซน ฉันจะให้คนของฉันไปหาเขาที่บ้านพัก”

เจ้าหญิงรีบตรัสเพื่อให้ทหารยามหายสงสัย

“บ้านพักของอัมมานอยู่ติดกับโรงจอดรถหมายเลข 2 เป็นบ้านพักหลังเดียวที่อยู่แถวนั้น หากเจ้าหญิงจะให้กระหม่อมนำไปก็ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไร ฉันรู้จักโรงจอดรถนั่นดี ฉันจะให้คนของฉันพาไปเอง แต่นายห้ามพูดเรื่องนี้กับใครนะ เพราะมันเป็นความลับด้านความปลอดภัยของเจ้าชายอัสเซน อย่าเล่าให้ใครฟังเด็ดขาดว่าฉันถามอะไรนาย นี่เป็นรางวัลสำหรับนาย”

เจ้าหญิงทรงยื่นธนบัตรปึกหนึ่งส่งให้ทหารนายนั้นแล้วก็หายไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว แม้แต่ทหารยามก็ยังมองตามไม่ทัน เพราะมัวแต่ตื่นเต้นกับเงินที่ได้รับนั่นเอง