25. เกิดอะไรขึ้นในบ้านพัก

อัมมานขอออกเวรก่อนเวลา เนื่องจากความเครียดทำให้เขาปวดหัว สิ่งที่ทำให้อัมมานเครียดก็เห็นจะเป็นเรื่องที่เขาถูกเจ้าหญิงตบหน้า ซึ่งตั้งแต่เกิดมาเขาก็ไม่เคยถูกใครตบหน้ามาก่อนโดยเฉพาะผู้หญิง มันจึงทำให้เขารู้สึกโกรธมาก จนตอบโต้กลับไปด้วยการใช้กำลังกอดจูบเจ้าหญิง เขามารู้สึกไม่สบายใจกับการกระทำของตัวเองก็ตอนที่ความโกรธผ่อนคลายลงไปแล้ว เขากำลังชั่งใจว่าจะไปขอโทษเจ้าหญิงดีหรือไม่ แต่อีกใจหนึ่งกลับคัดค้านสะใจอยู่เหมือนกันที่ได้สั่งสอนให้บทเรียนกับเจ้าหญิงผู้เย่อหยิ่งนั้น จะได้ไม่มาดูถูกเหยียดหยามเขาอีก ความคิดที่ต่อสู้กันไปมาในสำนึก ทำให้อัมมานไม่มีสมาธิในการทำงานเลย

“นายดูไม่ค่อยสดชื่นเลยนะอัมมาน รีบกลับไปพักผ่อนเถอะทางนี้ฉันเข้าเวรแทนเอง”

โอดิน เพื่อนทหารของอัมมาน เข้ามารับหน้าที่เข้าเวรแทนแสดงความมีน้ำใจต่อเขา

“ต้องขอโทษด้วยนะโอดิน ที่ต้องรบกวนให้นายมาเข้าเวรแทน”

อัมมานบอกเพื่อนด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไรหรอกน่าอัมมาน ว่าแต่นายเถอะมีอะไรไม่สบายหรือเปล่าวะ”

โอดินถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า..” อัมมานตอบเสียงเหนื่อย ๆ

“เปล่าอะไรวะ หน้าตานายมันฟ้องทนโท่ว่ามีเรื่องไม่สบายใจ มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังได้นะ”

“ไม่มีอะไร ฉันก็แค่..มีเรื่องคิดนิดหน่อยเดี๋ยวก็ดีเอง”

“มีเรื่องนิดหน่อยงั้นหรือ เรื่องอะไรวะหวังว่าคงไม่ใช่เรื่องเจ้าหญิงนูรีนหรอกนะ”

โอดินพูดราวกับตาเห็นทำให้อัมมานสะดุ้งโหยง แต่ก็รีบปฏิเสธเอาไว้ก่อน

“เฮ้ย!..เปล่า..ฉันจะมีเรื่องกับเจ้าหญิงนูรีนทำไมวะ..ฉันกับเจ้าหญิงไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมีเรื่องกันได้สักหน่อย”

“ก็ฉันไม่เห็นว่านายจะมีเรื่องอะไรให้เครียดนี่หว่านอกจากเจ้าหญิงนูรีน ฉันเห็นเจ้าหญิงไม่พอใจนายบ่อย ๆ ไม่ใช่หรือ เพราะนายชอบกีดกันเจ้าหญิงไม่ให้พบเจ้าชาย

อัสเซนไม่ใช่หรือ”

โอดินพูดแซวอย่างคนที่รู้ข้อมูลของเพื่อนดี

“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้ฉันเครียดได้หรอกน่า”

“งั้นก็แล้วไปเถอะ นึกว่าเจ้าหญิงจะอาละวาดกับนายตอนที่เจ้าชายอัสเซนไม่อยู่ซะอีก ยิ่งช่วงนี้เจ้าหญิงมาประทับที่วังด้วย นายต้องระวังตัวบ้างนะ”

โอดินเตือนเป็นการหยอกล้อมากกว่า

“เจ้าหญิงไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่า”

อัมมานบอกเสียงกลั้วหัวเราะ

“นั่นสิ..เจ้าหญิงออกจะสวยสง่าน่ารัก แต่ทำไมถึงได้ไม่ค่อยชอบหน้านายก็ไม่รู้นะ สงสัยว่านายจะกีดกันเจ้าหญิงนูรีนมากไปก็ได้นะโว้ย ยังไงก็ยอม ๆ ให้เจ้าหญิงนูรีนได้ใกล้ชิดกับเจ้าชายอัสเซนหน่อยก็ดีนะ”

“ฉันไม่ได้กีดกัน แต่เจ้าชายอัสเซนต่างหากที่ไม่อยากพบเจ้าหญิง”

“มิน่าล่ะ เจ้าชายถึงได้ไปเที่ยว ไม่กลับเสียที ปล่อยให้นายรับหน้าแทนอยู่อย่างนี้ ทำใจหน่อยนะเพื่อน”

โอดีนตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อน อัมมานพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะขอตัวกลับที่พัก

อัมมานขี่จักรยานคู่ใจจากตำหนักเจ้าชายอัสเซน เพื่อไปยังบ้านพักในเวลาสี่ทุ่ม เขาปั่นจักรยานไปอย่างอารมณ์ดีแหงนมองดวงดาวบนท้องฟ้าไปด้วยในบางครั้ง ระยะทางจากตำหนักมายังบ้านพักใช้เวลาเพียงไม่นาน เขาจอดรถจักรยานไว้ข้างรถยนต์ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน และทันทีที่เขาล้วงจะเอากุญแจบ้านจากกระเป๋าเสื้อ เขาก็สังเกตเห็นความผิดปกติเกิดขึ้น

“ประตูไม่ได้ล็อคงั้นหรือ”

อัมมานอุทานด้วยความตกใจระคนแปลกใจเมื่อพบว่าประตูบ้านของเขาเปิดแง้มเอาไว้

“เอ๊ะ.หรือว่าตอนที่เราออกจากบ้านลืมปิดประตู บ้าฉิบปกติไม่เคยลืมนี่หว่า”

เขาบ่นพึมพำอย่างไม่แน่ใจตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปด้านในเอื้อมมือไปเปิดสวิสต์ไฟ แสงสว่างทำให้อัมมานเห็นความไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นในห้องรับแขก

“เฮ้ย!.นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมห้องรับแขกถึงได้กลายเป็นขยะแบบนี้”

อัมมานยืนตัวแข็งด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นห้องของเขาถูกทำลาย ข้าวของวางระเนระนาดเกลื่อนกลาดทั่วห้อง ภาพวาดที่ติดอยู่บนผนังถูกรื้อทิ้งวางกองรวมกับข้าวของอื่น ๆ แม้แต่ทีวีก็ยังถูกทุบแตก พรมก็ถูกรื้อมากองไว้รวมกัน รวมไปถึงโซฟาหนังราคาแพงที่เจ้าชายอัสเซนทรงประทานให้ในวันเกิดของเขาก็ถูกกรีดขาดเป็นริ้ว ๆ

อัมมานรีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของบ้าน เขาผลักประตูห้องนอนได้ก็รีบเปิดสวิสต์ไฟทันที แล้วภาพความเสียหายของห้องนอนก็ปรากฏตรงหน้าไม่ต่างจากห้องรับแขกข้างล่าง เตียงนอนของเขาถูกรื้อ ผ้าปูที่นอนกองรวมกับผ้าห่มและหมอน แต่ยังดีที่เสื้อผ้าของเขาในตู้เสื้อผ้าไม่ได้ถูกรื้อค้นออกมาด้วย

“ใครวะ..ใครมันบังอาจทำแบบนี้ อย่าให้รู้นะโว้ยจะเอาคืนให้สาสมทีเดียว”

อัมมานคำรามด้วยความโกรธ เขาพยายามนึกว่ามีศัตรูคู่แค้นอยู่ที่ใดบ้าง แต่ก็นึกไม่ออกเอาเสียเลย ชีวิตการเป็นองครักษ์ของเจ้าชายอัสเซนของเขาไม่เคยเจอเรื่องเลวร้ายเช่นนี้มาก่อน ถ้าเป็นทหารในวังด้วยกันก็ยิ่งไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ไม่มีทหารคนใดที่จะกล้าทำกับองครักษ์ส่วนพระองค์อย่างเขาแน่นอน และเพื่อนทหารในวังทุกคนต่างก็รักใคร่สนิทสนมกับเขาแทบทั้งสิ้นไม่มีใครเป็นศัตรูกับเขาสักคน

“หรือว่า...”

อัมมานตัวชาวูบเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าคนที่มองเขาเป็นศัตรูในเวลานี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น

พอนึกได้เช่นนั้นอัมมานก็กวาดตามองไปรอบห้องเพื่อหาหลักฐานที่คนร้ายอาจจะทิ้งไว้ เขาเดินวนเวียนไปมาในห้อง สายตาสอดส่ายหาสิ่งของอย่างละเอียด แม้เพียงเส้นผมเส้นเดียวเขาก็จะต้องหาให้เจอ