บทที่ 9

ด้วยความโลภประกอบกับความดีใจที่จะสามารถขยายเส้นทางการค้าของตัวเองได้เกินกว่าที่หวัง หยางหลิงเซ่อซึ่งมัวแต่นึกวาดฝันถึงทรัพย์สมบัติที่จะได้มาในอนาคต จึงไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของคนที่ยืนเบื้องหลังตนแม้แต่น้อย

จ้าวเซิ่งเหม่ยสีหน้าเจ้าเล่ห์ยกยิ้มร้ายก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว ในใจหมายมาดถึงสมบัติของผู้เป็นสามี ทั้งปัจจุบันและจะได้รับจากต้นตระกูลในอนาคตด้วยความโลภไม่ต่างกัน

นึกลิงโลดขึ้นมาว่าเห็นทีงานนี้นางจะสามารถกำจัดเสี้ยนหนามในชีวิตอย่างหยางอิงฮวาได้ง่ายกว่าที่คิดไว้มาก

ข่าวลือการสัมปทานการค้าเกลือถูกกระพือให้เล่ากันปากต่อปากไปทั่วเมือง โดยเฉพาะในหมู่ของพ่อค้าที่อยากจะได้สิทธิ์ในการค้าเกลือมาครอบครอง ไม่ว่าเถ้าแก่หยางเดินไปที่ใดก็มักจะได้ยินคนพูดถึงกันแต่เรื่องนี้

“โอ๊ย ถ้าข้ามีทุนหนาสักนิดก็คงจะดี เงินข้ามีไม่มากพอเข้าร่วมหรอกนะ เฮ้อ เสียดายชะมัดใครได้สิทธิ์นี้ไปคงสบาย

ทั้งชาติ”

“ใช่ ข้าก็คิดแบบนั้นพี่ชาย ข้าได้ข่าวมาว่าสัญญานานร่วมสามสิบปีเชียวนา สบายยันลูกยันหลานเลยล่ะ ไม่ต้องไปหาสินค้าอื่นมาขายให้เสียเวลาอีกแล้ว”

หยางหลิงเซ่อที่ออกมาตรวจร้านได้ยินคนพูดถึงเรื่องนี้นึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ หลังจากที่เมื่อตอนเช้าตอนก่อนจะออกมาที่ร้าน จ้าวเซิ่งเหม่ยอนุแสนสวยของเขาก็ได้บอกข่าวดีว่าได้นัดพี่ชายให้แล้ว

งานนี้ตระกูลหยางคงจะได้สบายไปทั้งชาติอย่างที่คนเขาลือกันจริง ๆ

ตั้งแต่วันนั้นหลังจากหยางอิงฮวารู้แล้วว่าเหลียงอานฉีอดีตบ่าวรับใช้คนสนิทของท่านแม่ที่หนีไปหลังจากที่ท่านแม่เสียชีวิตลงเป็นอาหญิงของเหลียงอิ๋งอิ๋ง นางก็มีกำลังใจในการสืบเรื่องนี้ขึ้นมาก

หยางอิงฮวารวบรวมของมีค่า เงินทองที่เก็บสะสมไว้ออกมาตรวจนับดู หญิงสาวเป็นคนที่รอบคอบมาก และไม่ไว้ใจใครนอกจากบ่าวคนสนิทอย่างอิ๋งอิ๋งเท่านั้น

ข้าวของมีค่าในเรือนจึงไม่เคยหายไปแม้แต่น้อยเพราะคนที่จะสามารถเข้าเรือนของหยางอิงฮวาจะมีแต่เหลียงอิ๋งอิ๋งผู้เดียวเท่านั้น

“เจ้าเอาปิ่นนี้ไปขาย ตอนนี้ราคาก็คงจะขึ้นบ้างแล้วล่ะ”

มือบางยื่นปิ่นปักผมสีเงินที่มีพลอยสีชมพูเม็ดเล็ก ๆ ประดับอยู่ให้กับอิ๋งอิ๋ง อิงฮวาไม่คิดเสียดายอะไรทั้งนั้น อีกอย่างปิ่นนี้ก็ไม่ใช่แบบที่นางชอบจะเก็บไว้ก็กลัวว่าเดี๋ยวราคาจะตกเอาเสียเปล่า

“เอ่อ แต่ว่าคุณหนูเจ้าคะ นี่เป็นปิ่นของฮูหยินเจี้ยนหลิงเลยนะเจ้าคะ”

เป็นอิ๋งอิ๋งที่เสียดายเสียมากกว่าเมื่อเห็นของมีค่าที่แม้ราคาจะมากเท่าไหร่ก็คงไม่เท่าคุณค่าทางใจตรงหน้าด้วยสายตาละห้อย

“ข้ายังมีของอีกหลายชิ้นที่เป็นตัวแทนของท่านแม่ เจ้าไม่ต้องเสียดายไปหรอกนะอิ๋งอิ๋ง ตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องหาเงิน

เจ้าเข้าใจข้าใช่ไหม”

ใบหน้างามหันไปมองเสี้ยวหน้าของบ่าวที่มีเนื้อมีหนังอย่างจริงจัง ทำเอาอิ๋งอิ๋งไม่อาจจะหาคำมาแย้งผู้เป็นนายได้

อีกต่อไป ได้แต่เอื้อมมือรับปิ่นนั้นมาถือไว้อย่างจนในเหตุผล

จ้าวจื่อหานแจงให้จ้าวเซิ่งเหม่ยเป็นคนนัดหมายกับเถ้าแก่หยางหลิงเซ่อให้มาเจอกันที่หอมวลบุปผาของหลี่หยวนเจ๋อ

ซึ่งเถ้าแก่จ้าวและเถ้าแก่หลี่ช่วยกันตระเตรียมห้องรับรองและนักพนันไว้ต้อนรับเถ้าแก่หยางหลิงเซ่อเป็นอย่างดี

เรียกได้ว่างานนี้พวกเขานั้นวางแผนมากันได้อย่างแยบยล หยางหลิงเซ่อที่ชอบการพนันเป็นชีวิตจิตใจ อย่างไรคงต้องมีทางเผลอเรอตกปากรับคำอย่างแน่นอน

เมื่อถึงยามโหยว่รถม้าตระกูลหยาง ที่พาหยางหลิงเซ่อและจ้าวเซิ่งเหม่ยอนุของเขานั่งมาก็แล่นเข้ามาจอดสนิทบริเวณประตูทางเข้าด้านหน้าหอมวลบุปผา

ทั้งสองคนก้าวลงมาจากรถม้ายังไม่ทันยืนดีก็มีนางคณิกาสองคนรีบกุลีกุจอออกมาต้อนรับเป็นอย่างดี ช่วยให้หยางหลิงเซ่อรู้สึกลำพองราวกับว่าตัวเองนั้นเป็นแขกคนสำคัญในวันนี้