บทที่ 7

“จะสืบเรื่องการตายของฮูหยินหยางอย่างนั้นรึ เป็นไปได้อย่างไร นางไปได้เบาะแสมาจากไหนกัน”

จ้าวจื่อหานที่สีหน้ามีความวิตกไม่ต่างกัน ถามน้องสาวของตนเสียงเครียด ในหัวก็พยายามคิดหาทางแก้ปัญหาเรื่องนี้

ไปด้วย

หากว่าเรื่องการวางยาฮูหยินหยางปรากฏความจริงขึ้นมาแล้วล่ะก็ไม่ใช่แค่จ้าวเซิ่งเหม่ยเท่านั้นที่จะเดือดร้อน แต่เขาผู้เป็นพี่ชายซึ่งมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ด้วยก็ต้องจบเห่ไปด้วยเป็นแน่แท้

“เอาเป็นว่าเจ้าอย่าพึ่งวิตกไป เดี๋ยวพี่จะหาทางจัดการนางเอง”

ชายวัยกลางคนหน้าเครียดก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นอะไรบางอย่างที่มุมห้องก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาจ้าวเซิ่งเหม่ยที่ยังเครียดไม่หายถามขึ้นมาอย่างฉงน

“ท่านพี่คิดวิธีออกแล้วอย่างนั้นหรือเจ้าคะ”

จ้าวเซิ่งเหม่ยร้องถามผู้เป็นพี่ชายอย่างตื่นเต้นมองตามสายตาของผู้เป็นพี่ชายไปก็พบเข้ากับสำรับไพ่นกกระจอกที่วางอยู่บนโต๊ะ จังหวะนั้นริมฝีปากบางที่แต้มชาดสีแดงเลือดนกก็พลันยกยิ้มตามพี่ชายขึ้นมาอีกคน

“ข้าว่าพวกเรามีทางออกแล้วเจ้าค่ะท่านพี่ ฮ่า ๆ”

สองพี่น้องนั่งหัวเราะด้วยกันราวกับว่าก่อนหน้านั้นไม่มีเรื่องทุกข์ใจแม้แต่น้อย รีบวางแผนขั้นต่อไปเพื่อจัดการกับหยางอิงฮวาต่อทันที

เพราะจ้าวเซิ่งเหม่ยนั้นไม่อาจวางใจในตัวของลูกเลี้ยงซึ่งอายุห่างจากนางราวยี่สิบปีคนนี้ได้เลยสักนิด

ท่ามกลางอากาศที่มีสายลมเอื่อย ๆ ของฤดูใบไม้ผลิแสนสดใส แม้ว่าจะมีฝนตกลงมาสร้างความชุ่มฉ่ำอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มีผลทำให้การสังสรรค์ของผู้คนในเมืองลั่วหยางลดลงแต่อย่างใด

เสียงพูดคุยและเสียงจอกกระทบกันดังลอดออกมาจากหอมวลบุปผาเป็นระยะ คลอไปกับเสียงดนตรีพื้นบ้านที่บรรเลงเป็นจังหวะเร่งเร้าให้นางรำในชุดผ้าต่วนแสนบางและรัดติ้วได้ออกลีลาร่ายรำอวดทรวดทรงแสนยั่วยวน

วันนี้อ๋องอู๋ติ้งเกานั้นจัดเลี้ยงขอบคุณลูกน้องของตนที่ช่วยดูแลการค้าแต่ละร้านของตนในหอมวลบุปผาแห่งนี้ผู้คนจึงดูหนาตามากกว่าทุกวัน

“เอ้าดื่มเถ้าแก่ทั้งหลายเชิญดื่มกันตามสบาย ฮ่า ๆ ใครอยากได้แม่นางคนใดเชิญเลือกได้ตามสบายเลยนะ ฮ่า ๆ”

อ๋องอู๋ติ้งเกาชายวัยกลางคนในชุดที่บ่งบอกถึงฐานะมั่งคั่งเป็นอย่างดีกล่าวเชื้อเชิญทุกคนให้ยกจอกสุราขึ้นดื่มอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเริ่มเข้าเรื่องเมื่อการร่ายรำตรงหน้าจบลงไป

“ทุกคนคงจะรู้แล้วว่าที่ข้าเชิญทุกท่านมาวันนี้ก็เพื่อจะเลี้ยงขอบคุณพวกท่านที่ช่วยกันทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย

อีกอย่างนึงที่จะบอกก็คือข้าอยากให้ทุกท่านเตรียมตัวให้พร้อมเพราะงานใหญ่ของข้านั้นใกล้จะมาถึงเต็มทีแล้ว”

สิ้นเสียงของอ๋องอู๋ติ้งเกาเถ้าแก่ทั้งสามได้แก่ จ้าวจื่อหานเจ้าของกิจการค้าธัญพืช ซุนลู่หยุนเจ้าของกิจการผ้าไหม

และหลี่หย่วนเจ๋อเจ้าของหอมวลบุปผา ก็พากันยกสุราเอาใจท่านอ๋องอย่างครื้นเครง

แม้ภายนอกจะดูสนุกสนานกับหญิงคณิกาซึ่งหลี่หย่วนเจ๋อจัดหามาให้ แต่ความจริงแล้วในใจจ้าวจื่อหานนั้นกลับกำลังเครียดหนัก เมื่อรู้ว่าตัวเองจำต้องส่งมอบทรัพย์สินอีกจำนวนมากให้กับอ๋องอู๋ติ้งเกา

เนื่องจากว่าช่วงนี้พึ่งจะเริ่มฤดูใบไม้ผลิ มีฝนตกชุกอีกทั้งยังมีปัญหาบรรดาแมลงกวนใจมากัดกินธัญพืชทำให้การค้าของจ้าวจื่อหานนั้นชะงักได้กำไรไม่มากเท่าที่ควรซึ่งสร้างความหนักใจให้เจ้าตัวเป็นอย่างมาก

“นายท่านไม่อยากให้ข้าปรนนิบัติจริงหรือเจ้าคะ”

มือขาวแสนซุกซนลูบไล้ไปมาบนแผ่นอกกว้างซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อดูบึกบึน ดวงตาของหญิงคณิกาผู้นี้พราวระยับชอบใจความหล่อเหลาของนายท่านผู้นี้เป็นที่สุด

แม้เจ้าของสันกรามคมชัดผู้นี้ดูเย็นชาและดุดันมากกว่าใครที่เคยพานพบมาก่อน แต่นางก็อยากจะลิ้มลองความแข็งแรงของเขาดูสักครั้ง