บทที่ 3

หยางอิงฮวาซึ่งอยู่ในอารมณ์โกรธจัดพยายามจะโผเข้าเอาเรื่องอีกคนแต่ก็มีเหลียงอิ๋งอิ๋งที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นพยายามดึงแขนเอาไว้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา

เมื่อชายอีกสองคนที่เหมือนจะเป็นลูกน้องของชายที่โดนอิงฮวาตบกำลังเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาตรงนั้น เหลียงอิ๋งอิ๋งที่กลัวเรื่องจะบานปลายจึงรีบชวนอีกฝ่ายเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

ทิ้งให้แม่ทัพหนุ่มจางเซียนหยวนและลูกน้องคนสนิททั้งสองยืนเป็นจุดสนใจของผู้คนอยู่ตรงนั้น

“เจ้าไม่น่าห้ามข้าเลยนะอิ๋งอิ๋ง เหอะ คนโรคจิตต้องเจอคนแบบข้านี่แหละ คิดว่าตัวเองเป็นใครกันถึงมีสิทธิ์มาจับตัวคนอื่น ข้าเป็นสาวเป็นนางจะมาจับมาแตะแบบนี้ได้ยังไงกัน หึ้ย คิดแล้วก็โมโหนัก”

คิ้วบางขมวดมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์ ปากบางก็บ่นไม่หยุด ขณะเดียวกันมือบางก็คอยแต่จะปัดร่างกายของตัวเองไปด้วย

“เอ่อ คุณหนูเจ้าคะ จริง ๆ แล้วคนเมื่อกี้ไม่ใช่คนโรคจิตหรอกเจ้าค่ะ”

เหลียงอิ๋งอิ๋งพูดขึ้นมาเสียงอ่อย เร่งฝีเท้าเข้าใกล้คนที่เดินนำก่อนจะเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่าคนล่วงเกินคุณหนูก่อนหน้านั้นเป็นคนละคนกัน แต่ชายหน้าดุคนเมื่อกี้เดินตามหลังพวกเรามาแล้วเห็นว่าหยางอิงฮวาจะล้มเลยช่วยจับตัวไว้เท่านั้น

คุณหนูหยางที่เมื่อกี้เผลอตบอีกฝ่ายไปเต็มแรงรีบหันมามองหน้าเหลียงอิ๋งอิ๋งอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยินทันที

“จะ จริงเหรอ เหอะ แต่ช่วยไม่ได้ก็เขาจับหน้าอกข้าเองนี่เจ้าก็เห็น”

แม้จะรู้สึกผิดไม่น้อยที่ไปตบหน้าอีกฝ่ายทั้งที่เขาตั้งใจช่วยนางเอาไว้ไม่ให้ล้มคะมำจนขายหน้าคนทั้งตลาด

แต่เมื่อลองชั่งน้ำหนักดูแล้วอิงฮวาก็ถือซะว่าเจ๊ากันไปก็แล้วกันเพราะเขาดันพลาดมาจับตรงหน้าอกของนางเองนี่นา