บทที่ : 5 ตามกลับจวน

ลี่เจาควบม้าฝ่าผู้คนที่เดินเที่ยวอยู่

ตามหาทุกที่แล้ว แต่ก็ไม่พบ ตอนนี้เหลือแค่สถานที่เดียวแล้ว

หอคณิกา ลี่เจาลงจากหลังม้า ชายหนุ่มยืนลังเลอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปข้างใน สายตาคมกริบมองกวาดไปรอบๆ จนในที่สุดก็เจอกับบุคคลที่กำลังตามหา แต่สิ่งที่ทำให้สะดุดมากที่สุดก็คือ ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับหล่อน ใบหน้าที่ดูมีความสุขของหล่อนทำให้ ลี่เจากำมือแน่น และย่างสามขุมเข้าไปทันที หมิงเวยที่กำลังเสพสุขอยู่ก็ถูกลี่เจากระชากแขนขึ้นมา "ดึกดื่นไม่กลับจวน แต่มานั่งดื่มเหล้าเมามายอยู่กับบุรุษ เจ้าไม่อายบ้างหรือไง"

"ทำไมข้าต้องอาย ในเมื่อข้าไม่ได้ทำอะไรเสียหาย"

"พูดมาได้ไม่อายปาก ว่าไม่ได้ทำอะไรเสียหาย เจ้าเป็นถึงพระชายา แต่กลับทำตัวเยี่ยงสามัญชน มาเที่ยวในสถานที่แบบนี้ มันสมควรเหรอ"

"สมควรหรือไม่แล้วยังไง เจ้าจะกังวลไปทำไม"

"ยังไงซะเจ้าก็เป็นยังชายาของข้า ถ้าใครรู้เข้า ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนห๊ะ"

"เป็นพระชายาแล้วยังไง ถ้าเจ้ากลับไปเขียนจดหมายหย่าให้ข้าซะ ข้าก็ไม่ใช่พระชายาแล้ว "

"โช่ว ชิงหลิว ! " ลี่เจาเรียกชื่อเธอเสียงดังและแข็งกร้าวบ่งบอกถึงความโมโหที่ถึงที่สุด

ดวงตาคมที่ดูน่ากลัวจ้องเธอราวกับจะเฉือนเนื้อเป็นชิ้นๆ

ผู้คนในร้านต่างพากันมองดูด้วยความสนใจ

"พระชายา ข้าว่าท่านกลับไปก่อนเถอะ" อี้ฝานเอ่ย "หุบปาก ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาออกความเห็น" ลี่เจาตวาดใส่อี้ฝาน

"องค์ชาย" ชางฉีเดินเข้ามาพอดี

"จัดการให้เรียบร้อย ส่วนเจ้ากลับไปกับข้า"

"ข้าไม่ไป"

"จะไปดีๆหรือจะให้ข้าลากเจ้าออกไป"

ลี่เจาขู่จริงจัง หมิงเวยถอนหายใจและหันมาหาอี้ฝาน "เรื่องวันนี้ข้าต้องขอโทษเจ้าจริงๆนะ" เมื่อหญิงสาวจงใจยืดเยื้อยั่วโมโห

ลี่เจาจึงแบกหญิงสาวขึ้นบ่า "ปล่อยข้านะ"

ลี่เจาไม่สนคำร้องของชิงหลิวและเดินออกไป

ชางฉีชูป้ายองครักษ์ประจำตัวขององค์ชายสามขึ้น ผู้คนต่างพากันแตกตื่น

"เรื่องวันนี้ ห้ามใครพูดออกไปเด็ดขาด ถ้าเรื่องนี้หลุดรอดออกไปล่ะก็ ข้าจะตัดลิ้นทิ้งเสีย " ผู้คนต่างพากันปิดปากเงียบเพราะเกรงกลัวในอำนาจและความโหดร้ายขององค์ชายสาม

มีเพียงอี้ฝานเท่านั้น ที่ไม่รู้สึกกลัวสักนิด และยังดื่มเหล้าต่ออย่างปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วงหมิงเวย

ลี่เจาโยนหมิงเวยขึ้นไปบนหลังม้า จากนั้นตนก็ตามขึ้นมานั่งประกบไว้ "อ่อนโยนบ้างไม่ได้หรือไงห๊ะ ข้าช้ำไปหมดแล้วเนี่ย"

"สตรีอย่างเจ้า ไม่คู่ควรให้ข้าอ่อนโยน หุบปากแล้วนั่งเงียบๆ ข้าไม่อยากฟังเสียงที่น่ารำคาญของเจ้า"

เชอะ ทำอย่างกับข้าอยากคุยกับเจ้ามากนักแหละ ลี่เจาควบม้าไปด้วยความไว หมิงเวยที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซไปเอนมา จนแผ่นหลังแนบชิดกับอกกว้างของเขา ใบหน้าด้านข้างของเขาที่แนบหูของเธอ หมิงเวยเผลอเหลือบมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ตลอดทางจนมาถึงหน้าจวน ลี่เจาลงจากหลังม้า "พาพระชายาลงมา" เขาสั่งชางฉี จากนั้นก็เดินไปโดยไม่หันมามองชางฉีประคองหมิงเวยลงมา ก่อนจะขอตัวลาตามลี่เจาไป

"พระชายา ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว พวกข้าเป็นห่วงแทบแย่ " สวีหรัน และ ถานไถ่สาวใช้คนสนิทเมื่อเห็นหมิงเวยก็รีบวิ่งเข้ามาหา

"อ๋อ ข้าขอโทษที่ทำให้พวกเจ้าเป็นห่วง"

สวีหรัน และ ถานไถ่มองหน้ากัน อย่างแปลกใจ นี่พวกเธอฝันไปหรือเปล่าเนี่ย พระชายาผู้ไม่เคยอ่อนโยนกลับพูดขอโทษได้

"พระชายา ทรงเป็นอะไรไปเพคะ ปกติท่านไม่เคยพูดเช่นนี้"

"ข้าปกติดี เข้าจวนเถอะ ข้าง่วงแล้ว"

"บ่าวเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้วเพคะ"

"แช่น้ำอุ่นก่อนนอนสักหน่อยก็ดี จะได้หลับสบาย " หมิงเวยเดินเจ้าไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม อารมณ์ดีจนสาวใช้สองคนสงสัย

เช้าวันต่อมา "พระชายาตื่นได้แล้วเพคะ วันนี้ต้องไปเข้าเฝ้าไทเฮา ในวัง ทรงลืมแล้วเหรอเพคะ"

"อืมมมม ยังเช้าอยู่เลย ขออีกห้านาทีนะ"

"พระชายาเพคะ ถ้ายังไม่รีบลุกจะไม่ทันเวลาเสวยเช้านะเจ้าคะ "

"ลุกแล้วๆ ๆ ขออีกห้านาทีก็ไม่ได้ ใจร้าย "

หมิงเวยลุกขึ้นและไปแต่งตัวเตรียมเข้าวัง