บทที่ : 4 ตามหาพระชายา

รถม้าแล่นมาจอดที่หน้าจวนตระกูลมู่ ชางฉีลงจากม้าแล้วนำบันไดวางให้ผู้เป็นนายได้เหยียบลงมา ลี่เจาลงมาด้านล่างแล้ว จึงยื่นมือออกไปรับเซียนซานที่กำลังลงมาเช่นกัน หญิงสาวยิ้มขอบคุณ "ดึกแล้ว เจ้า รีบเข้าเถอะ น้ำค้างลงแล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย" ชายหนุ่มเอ่ย

"ขอบคุณที่มาส่งข้า ท่านไม่เข้ามาดื่มน้ำชาสักหน่อยเหรอ "

"อืม ก็ดีเหมือนกัน" ชายหนุ่มกำลังจะเดินตามเซียนซานเข้าจวน "ดึกป่านนี้ เหตุทหารจึงลาดตระเวนมากมายเช่นนี้ เดี๋ยว มีเรื่องอะไร ทำไมถึงมีทหารมากเช่นนี้"

"เรียนท่านพ่อบ้าน พระชายาหายตัวไปจากวัง มีคำสั่งจากฮ่องเต้ให้ออกตามหาพะยะค่ะ"

ลี่เจาได้ยินดังนั้นก็หยุดเดิน "ลี่เจา เป็นอะไรไป" เซียนซานหันมาถาม

"ซานเอ๋อร์ ข้าว่า วันนี้ดึกมากแล้ว วันหลังข้าค่อยมาดื่มน้ำชากับเจ้าแล้วกัน" ลี่เจาหันตัวกลับออกมาจากจวน ก่อนจะขึ้นม้าและควบออกไปอย่างรวดเร็ว "องค์ชาย ท่านจะไปไหน" ชางฉีตะโกนถามก่อนจะตามไป

เซียนซานมองตามไปด้วยแววตาที่หม่นลง

"ช่วงนี้เป็นเทศกาลโคมไฟ ดึกขนาดนี้จึงยังมีผู้คนมากมายและยังคึกครื้นอยู่"

"ไม่น่าเชื่อว่าในโลกนี้ก็คึกคื้นเหมือนกันนะเนี่ย อ๊ะ อันนี้ข้าเคยเห็นในละคร ขอข้าไม้นึง" หมิงเวยชี้ไปที่ถังหูลู่ "1อีแปะ" คนขายบอก

"หมายถึงเงินน่ะเหรอ " หมิงเวยคลำตัวเองจากนั้นก็ทำสีหน้าเศร้า "ข้าลืมไป ว่าไม่เงินนี่นา " หมิงเวยเดินคอตกไป อี้ฝานจึงยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะยื่นเงินให้คนขาย

หมิงเวยมายืนดูการประมูลโคมไฟ

จู่ๆ ถังหูลู่ไม้ใหญ่ก็ยื่นมาตรงหน้าเธอจากด้านหลัง เธอยิ้มแล้วหันไปก็พบกับ อี้ฝาน

"เห็นท่านอยากกิน ข้าก็เลยซื้อมาให้"

"ให้ข้าเหรอ ขอบคุณนะ อึ้ม หวานอร่อยจัง "

หมิงเวยกินอย่างเอร็ดอร่อย

"ชอบการประมูลโคมไฟเหรอ"

"ข้าแค่สงสัยน่ะ ว่าแค่โคมไฟ ทำไมคนมากมายถึงมาแย่งกัน ข้าเห็นมีขายเกลื่อนตลาด จะมัวมาแย่งกันทำไม" หมิงเวยเอ่ยอย่างสงสัย

"โคมนี่เป็นคนละแบบกับที่ขายทั่วไป เพราะนอกจากจะหายากแล้วยังมีลวดลายที่สวยงามและปราณีต ซึ่งผู้คนที่พากันลงประมูลก็เพื่อนำโคมไฟไปให้กับหญิงสาวที่ชอบเพื่อเอาชนะใจ และที่สำคัญคือบ่งบอกความงามของพวกนาง เพราะหญิงสาวก็เปรียบเสมือนลวดลายที่งดงามคล้ายกับโคมเหล่านี้ยังไงล่ะ" อี้ฝานตอบ

"โห เจ้านี่รู้เยอะเหมือนกันนะ ทำบ่อยล่ะสิ่"

"เปล่าหรอก แค่ได้ยินเขาพูดกันน่ะ"

"จริงเหรอ คนหล่อแบบเจ้า สาวๆไม่จ้องกันตาเป็นมันหรอกเหรอ "

"ท่านก็พูดเกินไป ข้าไม่ได้ดูดีอะไรขนาดนั้นหรอก ว่าแต่ ท่านไม่อยากได้โคมสวยๆพวกนั้นบ้างเหรอ"

"ข้าน่ะเหรอ ไม่เคยมีความอยากได้สักนิด ไปดูตรงนั้นกันเถอะ" หมิงเวยชี้ไปที่หอคณิกาที่ดูจะคึกคื้นมากกว่าตรงอื่น

"ที่นี่คือสถานที่อะไร ทำไมคนถึงได้เยอะแยะและคึกคื้นขนาดนี้"

"ที่นี่คือหอคณิกา เป็นสถานที่ที่บุรุษมาเที่ยวเพื่อผ่อนคลาย "

"อ๋อ คล้ายๆกับ อาบอบนวด ใช่ไหม"

"อาบอะไรนะ"

"ไม่มีอะไร ๆ"

"คุณชาย เข้ามาดื่มเหล้าในร้านข้าก่อนไหม วันนี้มีเหล้าองุ่นที่ข้ามักเอง เป็นสูตรเด็ดของทางร้านเอามาให้ลิ้มลอง ท่านสนใจหรือไม่"

เถ้าแก่เนี๊ยะ เดินออกมาเชื้อเชิญทั้งคู่

"ไม่ล่ะ " อี้ฝานปฏิเสธ

"ไม่ ได้ยังไงล่ะ เถ้าแก่เนี๊ยะพูดมาขนาดนี้แล้วจะพลาดได้ยังไงล่ะ เข้าไปกันเถอะ" สำหรับหมิงเวยแล้ว เรื่องเหล้านี้พลาดไม่ได้จริงๆ สู้ตายยิ่งกว่าแต่งนิยายซะอีก

"ท่านแน่ใจนะ ว่าจะเข้าไป" อี้ฝานกระซิบถาม

"แน่ใจสิ่ มาถึงขนาดนี้แล้ว มีอะไรต้องกังวลกัน"

"แม่นางผู้นี้ใจถึงดี ข้าเริ่มชอบสะแล้วสิ่ เดี๋ยวข้าจะเพิ่มสุราอิงเถาให้พวกท่านอีกหนึ่งใหเลย " เถ้าแก่เนี๊ยะเอ่ยอย่างชอบใจก่อนจะพาทั้งสองเข้าไปข้างใน