บทที่ : 3 ตัวละครลับ

"ไม่ต้องๆ ข้ากลับเองได้ เจ้าไปอยู่ดูแลนายของเจ้าเถอะ " หมิงเวยโบกมือปฏิเสธ แล้วเดินไปข้างหน้า ด้วยท่าทางมั่นใจ

"ในเมื่อเป็นพระชายาประสงค์จะกลับเอง ก็ตามใจ" ลี่เจาเอ่ยตามหลัง หมิงเวยเบะปากอย่างมั่นใส้แล้วเดินต่อไป

"องค์ชาย ปล่อยพระชายาไปแบบนี้จะดีหรือ พะยะค่ะ"

"ไม่ต้องไปสนใจ ออกเรือเถอะ " ลี่เจาพูดจบก็เข้าไปนั่งที่เดิม เซียนซานก็ตามเข้าไป ชางฉีมองตามหลังหมิงเวยแวบหนึ่งก่อนจะออกเรือไป

"ไม่ต้องสนใจ ออกเรือเถอะ เชอะ ! ข้าก็ไม่สนเจ้าหรอก ว่าแต่ ข้าจะต้องไปทางไหน ที่เดินอาจหาญมาเนี่ย รู้ทางกลับวังเหรอ เหอะ ! แย่แล้ว หมิงเวย เอ๊ย " หมิงเวยหลงอยู่ในป่า "ฟ้าก็ใกล้จะมืดแล้ว หลงอยู่ในป่าแบบนี้ไม่ดีแน่ " หมิงเวยสาวเท้าให้ไว้ขึ้น เพื่อหาทางออกจากป่าให้ไวที่สุด แต่ในระหว่างทางกลับเจอโจร "ในเรื่องของชั้น มีตัวละครที่เป็นโจรด้วยเหรอ ตัวละครพวกนี้โผล่มาได้ยังไง ว๊าย " โจร3คนยืนล้อมเธอไว้ และ จ่อดาบแหลมคมเงาวับใส่เธอ หมิงเวยหน้าซีดเผือด " พ พวกเจ้าต้องการอะไร" เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่น

"ในที่สุดก็เจอเจ้าเสียที ชิงหลิว เจ้าคืออริของเจ้านายข้า ตายเสียเถอะ"

โจรพุ่งดาบมาที่เธอ หมิงเวยรู้สึกกลัวจนฉี่แทบราด นี่ข้าจะต้องมาตายในนิยายของตัวเองหรือเนี่ย น่าสมเพชเกินไปแล้ว

ฉึก ดาบในมือของโจรค้างเติ่งอยู่กลางอากาศ จากนั้นโจรก็ค่อยๆล้มลงไปบนพื้น พร้อมกับ ชายคนหนึ่ง ที่ปรากฏตัวขึ้น พร้อมกับจัดการโจรเหล่านี้จนตายเรียบ

"แม่นาง ท่านไม่เป็นอะไรนะ" ชายคนนั้นเดินเข้ามาถามเธอ เมื่อหมิงเวยมองหน้าของเขาชัดๆก็ขมวดคิ้ว จำได้ว่า ไม่เคยวาดตัวละครนี้นี่ มีตัวละครใหม่โผล่มาอีกแล้วเหรอ !

"แม่นาง ๆ "

"ข้าปลอดภัยดี ว่าแต่เจ้าเป็นใครเหรอ"

"ข้าชื่อ อี้ฝาน เป็นชาวบ้านแถวนี้แหละ ว่าแต่ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ "

"อ๋อ ข้ามาเที่ยวแล้วหลงทางน่ะ ขอบคุณเจ้าที่ช่วยข้าไว้"

"ไม่เป็นไร นี่ก็มืดแล้ว พวกเรารีบออกจากที่นี่กันเถอะ " อี้ฝานบอก ท่าทางของชายผู้นี้ดูเป็นมิตรมากกว่าสามีของข้าอีก แถม ใบหน้ายังหล่อเหลาไม่แพ้กันอีกด้วย อืมม หรือว่าเจ้าก็คือละครที่ข้าวาด แต่ว่า ลืม ไม่มีทางๆ ข้าจะลืมตัวละครที่วาดเองได้ยังไง หมิงเวยเดินคิดมาตลอดทางจนถึงในเมือง "แม่นาง ท่านมาจากตระกูลใดเหรอ"

"ข้าชื่อ หมิง เ.. เอ่อ ชื่อของข้าคือ ชิงหลิว โช่ว ชิงหลิว "

"โช่ว ชิงหลิว อ๋อ ที่แท้ ท่านก็คือ ชายาขององค์ชายสามนี่เอง "

"รู้จักข้าด้วยเหรอ"

"แน่นอน ทั่วทั้งฉางอันมีใครที่ไม่รู้จักท่านบ้าง พระชายาเสิ่น ผู้มีรูปโฉมงดงามกว่าผู้ใดในใต้หล้า ในที่สุดวันนี้ข้าก็ได้เห็นเป็นบุญตา"

"เจ้าก็ชมข้าเกินไป หึ ๆ " ดีนะที่ตัดสินใจวาดนางร้ายให้สวยเท่าเทียมนางเอกน่ะ หรือบางที อาจจะสวยกว่าด้วยซ้ำ ฮิๆ หมิงเวยยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจ

"นี่ก็ดึกแล้ว ข้าจะพาท่านไปส่งที่วัง"

"เดี๋ยวก่อน ข้ายังไม่อยากกลับ ไหนๆก็มาแล้ว เจ้าพาข้าเดินเที่ยวในเมืองหน่อยจะได้หรือไม่"

"ท่านเป็นถึงพระชายา ออกมาเที่ยวเล่นกับบุรุษ ข้าว่า ถ้าใครรู้เข้า เขาจะมองท่านไม่ดี"

"ช่างประไร กลับไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้ออกมาอีกเมื่อไร น่านะ เจ้าพาข้าเที่ยวหน่อยนะ"

หมิงเวยเผลอกอดแขนอี้ฝานพร้อมทำท่าทางออดอ้อน อี้ฝานมองการกระทำของชิงหลิวก็แปลกใจ บวกกับความงดงามและความรอยยิ้มที่สดใสที่ทำให้เขาละสายตาจากเธอไม่ได้ นี่หรือชิงหลิวผู้ชั่วร้าย ท่าทางราวกับกระต่ายน้อยตอนนี้ ไม่เห็นเหมือนกับที่ได้ยินมาเลย

"ได้ๆ ข้าพาท่านเดินเที่ยวก็ได้" อี้ฝานตอบตกลง หญิงสาวจึงยิ้มกว้างด้วยความดีใจ

อี้ฝานผู้นี้ดูไม่ใช่คนเลวร้ายและไม่มีพิษภัยอะไร ข้ามมิติมาทั้งที ได้เจอคนที่พึ่งพาได้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว