บทที่ 8 เริ่มต้นการเอาคืน

บทที่ 8 เริ่มต้นการเอาคืน

หนิงซือซือรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกคราก็เป็นเวลาย่ำค่ำเสียแล้ว นางค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง รู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปทั่วทุกส่วน โดยเฉพาะบริเวณต้นคอ นางยกมือขึ้นจับที่ท้ายทอยพร้อมกับเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปโดยรอบ

ที่นี่ที่ใดกัน เหตุใดจึงมืดสลัวเช่นนี้!!!

หนิงซือซือพยายามตั้งสติ ก่อนจะครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เมื่อคิดได้เช่นนั้น นางก็มีท่าทีลนลานไม่น้อย

นางถูกโจรลักพาตัวมา!!!

หนิงซือซือพยายามมองสำรวจตนเองด้วยความตื่นตระหนก แสงตะเกียงเพียงน้อยนิดที่ให้แสงสว่าง ทำให้นางมองเห็นว่าเสื้อผ้าของนางยังอยู่ครบ มิได้มีส่วนใดที่ฉีกขาดไปเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่านางกลับถูกมัดมือด้วยเชือก และถูกโซ่ตรวนตรึงข้อเท้าซ้ายเอาไว้ อีกทั้งที่ที่นางถูกจับมาขังก็มีสภาพซอมซ่อราวกับบ้านร้างก็ไม่ปาน

บัดซบ!!! นี่มันเรื่องอันใดกัน!!!

หนิงซือซือพยายามขยับข้อมือเพื่อหาทางแก้มัดเชือกนั้น แต่ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่เป็นใจ ยิ่งนางขยับเท้ามากเท่าใด นางก็รู้สึกเจ็บมากเท่านั้น

แอ๊ด!!!

เสียงเปิดประตูทำให้หนิงซือซือหันไปมอง แสงจากดวงจันทร์ส่องเข้ามาทำให้นางมองเห็นบุรุษที่สวมชุดสีดำ บนใบหน้ามีหน้ากากเหล็กปิดบังใบหน้าเอาไว้ครึ่งหนึ่ง หนิงซือซือขยับกายจนชิดกับผนังด้วยความหวาดระแวง

นั่นมันโจรใจโฉดที่ลักพาตัวนางมา นางจำมันได้

มู่หรงเจวี๋ยก้าวเดินเข้ามาหาหนิงซือซือ ก่อนจะเอียงคอมองนางคราหนึ่ง

ใบหน้าอัปลักษณ์ เสื้อผ้าที่สวมใส่แม้จะดูงดงามแต่กลับไม่เข้ากับนางเลยแม้แต่น้อย ท่าทางที่ดูหวาดกลัวราวกับแมวน้อยนั้นคืออันใดกัน?

อ้อ!!! คงจะเสแสร้งทำเป็นคนดีน่าสงสาร เป็นแบบอย่างของกุลสตรีที่ดีงามน่าทะนุถนอมสิท่า

เหอะ!!! เสแสร้งเก่งกันทั้งตระกูล!!!

หนิงซือซือที่ถูกมู่หรงเจวี๋ยจ้องมองอย่างไม่วางตา นางก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะรวบรวมความกล้าเอ่ยถามเขา

"จับข้ามาด้วยเหตุอันใดกันโจรบ้า ข้าไปทำสิ่งใดให้เจ้าแค้นเคืองหรือ!!!"

มู่หรงเจวี๋ยส่งเสียงเหอะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

"เจ้าไม่ได้ทำหรอก แต่บิดาเจ้าน่ะสิเป็นคนทำ บิดาเจ้าชั่วช้าเกินคนเจ้าไม่รู้เลยหรือ?"

หนิงซือซือยิ่งงงเข้าไปใหญ่ ท่านพ่อน่ะหรือ ท่านพ่อมีความแค้นกับโจรพวกนี้หรือ ความแค้นเรื่องใดกัน นางจะไปรู้ได้อย่างไร ตั้งแต่เล็กจนโตนางอยู่แต่ในจวนไม่ค่อยได้ออกไปที่ใด

"ข้าไม่รู้!"

"หนิงเซียน เจ้านี่มันเสแสร้งเก่งไม่แพ้บิดาของเจ้าเลยจริง ๆ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หนิงซือซือก็จ้องมองมู่หรงเจวี๋ยในทันที

หนิงเซียน?

นั่นมันชื่อพี่หญิงนี่?

หรือว่า? คนที่มันต้องการจับคือพี่หญิง แต่มันจับผิดตัว กลับมาจับนางแทน

เมื่อคิดได้เช่นนั้น หนิงซือซือจึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"นี่ ท่านโจรหน้ากากเหล็ก ข้าไม่ใช่พี่หญิงหนิงเซียน ข้าชื่อหนิงซือซือ เป็นน้องสาวของนาง หากท่านจะจับนาง ก็ไปจับที่จวนสิ แล้วปล่อยข้าไป ข้าคือน้องสาวนาง ข้าไม่ใช่พี่หญิงหนิงเซียน ได้ยินหรือไม่?"

มู่หรงเจวี๋ยไม่เอ่ยสิ่งใด เขาหันไปเรียกโจวเซิงให้เข้ามา ก่อนจะเอ่ยถาม

"โจวเซิง เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ว่านี่คือหนิงเซียน"

โจวเซิงจ้องมองหนิงซือซือคราหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิด

ตอนที่เขาแอบปีนดูพวกนางบนกำแพงจวนตระกูลหนิง ก็เห็นพวกนางยืนหันหลังทั้งคู่ สวมชุดสีขาวเหมือนกัน ทรงผมเหมือนกัน

เวรละสิ!!! เขาเองก็จำไม่แม่น ยามนั้นมัวแต่แอบเหล่แม่ค้าขายหมู!!!

"โจวเซิง!!! เจ้าไม่มีปากหรือ?"

"คนนี้แหละขอรับลูกพี่ ไม่ผิดแน่ นางคือหนิงเซียน ข้ารับรองว่าเป็นนาง ข้าจำได้ขอรับ"

หนิงซือซืออยากจะกระโดดถีบลูกน้องโจรตาถั่วผู้นี้ยิ่งนัก มารดาเจ้าสิ ข้าไม่ใช่พี่หญิง!!!

"เจ้าได้ยินหรือยัง ลูกน้องข้าบอกว่าเป็นเจ้า หยุดเสแสร้งสักทีหนิงเซียน เจ้านี่ ชั่วช้าถึงขนาดเอาน้องสาวที่ป่วยหนักของเจ้ามาอ้างเชียวหรือ? ข้ามองออก ได้ยินว่าน้องสาวเจ้าป่วยปางตาย แต่ที่ข้าเห็นในตอนนี้เจ้าก็แข็งแรงดี เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ?"

เออ!!! โง่มาก

มู่หรงเจวี๋ยทิ้งกายนั่งลงตรงหน้าหนิงซือซือ พร้อมกับจ้องมองนางด้วยแววตาที่เกลียดชัง

"ก็บอกว่าข้าไม่ใช่พี่หญิง เจ้าเป็นหัวหน้าโจรประสาอะไรกัน สมองกลวง โง่ยิ่งกว่าสุกร เชื่อลูกน้องปัญญาอ่อนของเจ้าน่ะ โอ๊ะ!!!"

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ข้า มิเช่นนั้นข้าจะตัดลิ้นเจ้า ควักตาเจ้า แล้วดองใส่โหลส่งไปให้บิดาเจ้ากิน"

มู่หรงเจวี๋ยยื่นมือไปบีบปลายคางของหนิงซือซือจนนางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด พร้อมทั้งข่มขู่นางสารพัด

"อีกเดี๋ยวข้าจะให้โจวเซิงนำอาหารมาให้เจ้า ทุกวันเจ้าจะได้กินอาหารแค่สองมื้อ คือมื้อเช้าและเย็น งานทุกอย่างในรังโจร ไม่ว่าจะเป็นซักผ้า หาบน้ำ ข้าจะให้เจ้าเป็นคนทำ หากเจ้าไม่ทำก็ไม่ต้องกินข้าว นี่นับว่าข้าเมตตาเจ้ามากพอแล้ว"

"ป่าเถื่อนเกินไปแล้วนะ!!!"

"ชู่ว์! หนิงเซียน ระวังข้าจะตัดลิ้นเจ้าเอาได้นะ"

หนิงซือซือที่ได้ยินเช่นนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น เวรกรรมอะไรของนาง นี่นางเกิดมาผจญด่านเคราะห์เพื่อกลับไปเป็นเทพเซียนหรืออย่างไรกัน โดนดุด่าทุบตียังไม่พอ ยังต้องมารับกรรมแทนหนิงเซียนอีก

สวรรค์!!! เหตุใดชีวิตข้าจึงบัดซบเช่นนี้กันเล่า!!!

ว่าแต่เจ้าโจรป่าเถื่อนพวกนี้มันจะจับพี่หญิงมาทำไมกันนะ?

"โจวเซิง เฝ้านางกินข้าวให้หมด หากกินไม่หมด ก็จับยัดเข้าไปในปากนางเสีย"

"เมื่อใดจะปล่อยข้ากลับจวน อยากได้เงินเท่าใด ข้าจะให้ท่านย่าเอามาให้พวกเจ้า!!!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น มู่หรงเจวี๋ยก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเอ่ยตอบ

"เหอะ เจ้านี่ขยันใช้เงินแก้ปัญหาเสียจริง บิดาเจ้าคงสอนสั่งความชั่วให้เจ้าติดตัวมาตั้งแต่เกิดสินะ จำใส่หัวเจ้าเอาไว้ ข้าไม่ต้องการเงิน ข้าต้องการความอับอายความอัปยศของพวกเจ้าทั้งตระกูล ข้าจะทำให้คนในตระกูลเจ้าเจ็บปวดเจียนตายทีละคน ในเมื่อกฎหลวงใช้ทำอะไรคนอย่างพวกเจ้าไม่ได้ ข้าก็จะใช้กฎเถื่อนจัดการกับพวกเจ้าแทน ส่วนเจ้า ข้าจะปล่อยเจ้าเมื่อใด ก็แล้วแต่อารมณ์ของข้า อ้อ ไม่ต้องกังวลไปนะ ข้าไม่ได้จับเจ้ามาเพราะพิศวาสเจ้าหรอก!!! ข้าไม่มีวันแตะต้องสิ่งของสกปรกให้ระคายมือ"

คนบ้า!!! คนชั่ว!!! โจรชั่ว!!! โอ๊ย!!! หมดคำจะสรรหามาด่า!!!