ตอนที่ 5【1】

เวลาผ่านไปได้เจ็ดวัน อาการของจางอี้หมิงก็ดีขึ้นมาก องครักษ์อี (1) ส่งสารไปรายงานให้หนิงอ๋องได้รับทราบตั้งแต่วันแรกที่เกิดเหตุการณ์ เพราะเหตุนี้หนิงอ๋องจึงมีรับสั่งให้หัวหน้าองครักษ์อีจัดทหารติดตามคอยอารักขาท่านอ๋องน้อยอย่างใกล้ชิดยิ่งกว่าเดิม

โดยหัวหน้าองครักษ์ได้มอบหมายให้องครักษ์ซาน(3) และองครักษ์ชี(7) เป็นผู้ติดตามท่านอ๋องน้อยอย่างเปิดเผย ส่วนองครักษ์ที่เหลือก็ให้กลับไปอยู่ในเงาเช่นเดิม ตั้งแต่นั้นมาจางอี้หมิงจึงต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานะของตนเอง

อี้หมิงให้บิดาและมารดากลับไปที่หมู่บ้านหลัวถงเพื่อดำเนินการตามแผนการทดลองผลิตสินค้าต่าง ๆ รวมทั้งเตรียมความพร้อมในส่วนของการกระจายสินค้าและการรับคู่ค้าในอนาคตด้วย

ระหว่างที่พักรักษาตัวอยู่ที่จวนอ๋อง จางอี้หมิงมิได้นิ่งนอนใจ เขาเพียงแขนหักเท่านั้น แต่สมองมิได้รับความกระทบกระเทือนไปด้วย จากวันแรกที่เปิดรับคู่ค้าทำให้จางอี้หมิงตระหนักได้ว่า มีผู้คนสนใจมากมาย รวมทั้งการหาแนวทางในการพัฒนาเมืองไห่ถังด้วย

เขายังมีสินค้ามากมายที่สามารถนำมาผลิตและกระจายสินค้าออกไปทั่วแคว้น ติดอยู่เพียงอย่างเดียวว่าวัตถุดิบที่ต้องใช้ในสินค้าทั้งหมดนั้นมีส่วนผสมหลักที่หาได้ง่ายแต่ยากที่จะครอบครอง

“ท่านอ๋องน้อยขอรับ”

อาซานเอ่ยเรียกเมื่อเห็นเจ้านายตัวน้อยนั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ตรงศาลากลางบึงบัว ความงามของบัวหลวงที่ชูช่อส่งกลิ่นหอมไปทั่วยังไม่สามารถดึงความสนใจของเด็กชายตรงหน้าได้แม้แต่น้อย

“พี่อาซาน ข้าบอกแล้วมิใช่หรือขอรับ ข้ามิชอบชื่อนั้น พี่อาซานเรียกข้าว่าคุณชายน้อยตามเหลาอาหารซิ่งฝูจะดีกว่าขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยแจ้งความต้องการของตัวเองให้อาซานได้ทราบอีกครั้ง

“ขออภัยขอรับ คุณชายน้อยวิตกกังวลเรื่องอันใดอยู่หรือขอรับ”

“พี่อาซาน ตอนที่พี่อาซานอยู่แคว้นเหลียง การดำเนินชีวิตเป็นเช่นไรบ้าง แตกต่างจากแคว้นฉินหรือไม่ แล้วพี่อาซานชอบอยู่ที่ไหนมากกว่ากัน”

“แตกต่างมากขอรับ แคว้นของเราเป็นเมืองหนาวเกือบตลอดทั้งปี อาหารหาได้ยาก ถึงแม้จะเป็นแคว้นที่ร่ำรวยเพราะสมุนไพรเหมันต์จันทราก็ตาม สภาพอากาศช่างเลวร้ายจริง ๆ แต่ถ้าให้เลือก ข้าก็อยากกลับไปอยู่ที่แคว้นเหลียงแน่นอนขอรับ ถึงแม้ว่าที่แคว้นฉินแห่งนี้ข้าจะมิได้ขาดแคลนอันใดก็ตาม”

“นั่นสิ ไม่มีผู้ใดอยากอยู่ในแคว้นอื่น แคว้นที่มิใช่บ้านของตน ข้าขอโทษนะที่ทำให้พี่อาซานต้องจากบ้านมาเสียไกล” จางอี้หมิงหันมาขอโทษองครักษ์ประจำตัว

“คุณชายน้อยอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยขอรับ เหตุเพราะหน้าที่ คนของหน่วยเหลียงไป๋เมื่อได้รับภารกิจมามิมีวันที่จะละทิ้งภารกิจกลางคัน ข้ายินดีที่ได้มาคุ้มครองคุณชายน้อยขอรับ” องครักษ์ซานเอ่ยตอบด้วยความนอบน้อม เขาพยายามปลอบใจท่านอ๋องตัวน้อยตรงหน้า

จางอี้หมิงยิ้มบางๆ ทว่ายังมิทันได้เอ่ยปากสนทนาต่อไป ทหารรับใช้ก็เข้ามาแจ้งว่าท่านเจ้าเมืองและคุณชายหวงผู้เป็นบุตรชายมาเยี่ยมเสียก่อน อาซานจึงต้องประคองจางอี้หมิงกลับเข้าห้องพัก

เมื่อจางอี้หมิงเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้โดยมีอาซานช่วยประคองเรียบร้อยแล้ว ท่านเจ้าเมืองและคุณชายหวงจึงได้คารวะทำความเคารพเด็กน้อยผู้ซึ่งมิมีฐานะเหมือนเมื่อก่อน ณ ตอนนี้เด็กน้อยบ้านจางมีสถานะที่สูงส่งแล้ว ไม่ว่าเช่นไรก็ต้องถือธรรมเนียมปฏิบัติ

“คารวะท่านอ๋องน้อย”

“คารวะท่านอ๋องน้อย”

“ท่านเจ้าเมือง คุณชายหวง อย่าได้ทำให้ข้าลำบากใจ รีบนั่งลงเถอะขอรับ” จางอี้หมิงรีบเอ่ยห้ามก่อนที่จะเชื้อเชิญผู้ใหญ่ทั้งสองคนนั่งลง

“มิทราบว่าท่านเจ้าเมืองมาหาข้าในวันนี้เพียงเพราะมาเยี่ยมเยือนหรือว่ามีเหตุอื่นใดหรือไม่ขอรับ”

“เรียนท่านอ๋องน้อย ข้าแค่ต้องการมาเยี่ยมท่านอ๋องน้อยขอรับ

ข้าเพิ่งทราบเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ตอนที่ไปหาเถ้าแก่หลิน วันนี้จึงรีบเดินทางมาเยี่ยมขอรับ” ท่านเจ้าเมืองตอบคำถาม

“คนร้ายที่ทำร้ายท่านอ๋องน้อยได้ถูกจัดการไปเรียบร้อยแล้วหรือไม่ขอรับ” คุณชายหวงถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“เรียนคุณชายหวง คนร้ายทั้งสองคนยังถูกขังอยู่ในคุกของจวนอ๋องขอรับ ท่านอ๋องน้อยให้ขังไว้ก่อน เมื่อหายดีแล้วจึงจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษาท่านฉีหมิง หัวหน้ามือปราบขอรับ” อาซานอธิบายแผนการของเจ้านายตนเองให้สองพ่อลูกตระกูลหวงได้รับทราบ

“ข้าคิดว่าคนร้ายน่าจะทำกันมานานแล้ว จึงอยากจะมอบตัวให้ท่านหัวหน้ามือปราบ อย่างน้อยอาจจะสืบสาวไปถึงตัวการใหญ่ได้ เด็กสาวในเมืองจะได้ไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของคนร้าย แต่ว่าข้าให้คนของท่านอ๋องจัดการล้วงความลับอยู่ขอรับ หากได้เรื่องคืบหน้าแล้วจะนำความไปแจ้งท่านเจ้าเมืองนะขอรับ” จางอี้หมิงบอก

“ข้าในฐานะเจ้าเมืองต้องขอบคุณท่านอ๋องน้อยที่มีความห่วงใยในชาวเมืองไห่ถังเป็นอย่างดี” ท่านเจ้าเมืองยกมือคารวะขอบคุณเด็กน้อยตรงหน้า

ตั้งแต่ได้รู้จักมา เด็กคนนี้ก็มีแต่ความปรารถนาดีให้กับชาวเมืองไห่ถังมิเคยขาด ตั้งแต่ภัยหนาวนั้นแล้ว

“ท่านเจ้าเมืองขอรับ ข้ามีเรื่องปรึกษา มิทราบว่าข้าสามารถพูดออกมาได้หรือไม่”

จางอี้หมิงตัดสินใจได้แล้วจึงเอ่ยถามท่านเจ้าเมืองขึ้นทันที

เขาอยากจะลองเสี่ยงกับความคิดในครั้งนี้ดูสักครั้ง หากทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดการณ์ไว้ ไม่ว่าฝ่ายไหนต่างก็ได้ผลประโยชน์ทั้งนั้น ถึงแม้ว่ามันจะเกิดความเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ก็ตาม

“เชิญท่านอ๋องน้อยกล่าวมาได้ขอรับ”

“ท่านเจ้าเมืองหาสิ่งของที่จะนำไปคัดเลือกเข้าร่วมแข่งขันเครื่องบรรณาการให้แคว้นจ้าวได้หรือยังขอรับ”

“ท่านอ๋องน้อย ข้าในฐานะที่รับผิดชอบเรื่องนี้ขอตอบแทนท่านพ่อขอรับ” คุณชายหวงเอ่ยขออนุญาตอธิบาย

“เชิญคุณชายหวงขอรับ”

“หลังจากที่ได้พูดคุยกับท่านอ๋องในครั้งกระนั้น รวมถึงการสืบทราบมาว่าองค์หญิงทรงโปรดของจักรพรรดิจ้าวต้องการภาพวาดหายาก

ทางเมืองไห่ถังของเราจึงมีสิ่งของที่ล้ำค้าเพียงพอจะเข้าร่วมแข่งขันเพียง

2 ชิ้นเท่านั้นขอรับ เป็นภาพไร้โรยราของเถ้าแก่หลินไห่และไข่มุกสีม่วง