ตอนที่ 4【1】

ภายในจวนอ๋องเมืองไห่ถังเงียบสงัดกว่าวันไหน ๆ เวลาต้นยามห้าย(21.00 – 22.59) ท่านหมอกู้ก็เปิดประตูออกมาจากห้องที่ทำการรักษา

จางอี้หมิง ทำให้จางอี้เทา หลี่อ้าย และองครักษ์ทั้งหมดกรูเข้าไปสอบถามด้วยความรีบเร่ง

“ท่านหมอ หมิงเอ๋อร์ บุตรชายของข้าเป็นเช่นไรบ้าง” จางอี้เทาและหลี่อ้ายเอ่ยถามออกไปพร้อมกัน

“ท่านหมอ ท่านอ๋องน้อยปลอดภัยแล้วหรือไม่” องค์รักษ์อีเองก็ถามออกไปบ้าง

“หยุด พวกเจ้าหยุดก่อน ข้าเหนื่อยยิ่งนัก ขอเวลาให้ข้าได้นั่งพักสักครู่” ท่านหมอกู้เดินนำไปนั่งลงบนโต๊ะกลมในอีกห้องหนึ่งซึ่งจัดไว้เป็นที่พักของหมอและผู้ช่วย ชายชรายกแก้วชาขึ้นดื่มหลังจากที่สาวใช้รินใส่ถ้วยไว้ให้

“ท่านอ๋องน้อยปลอดภัยแล้ว อาการไม่น่าเป็นห่วง เพียงแต่ต้องพักรักษาตัวนานหลายเดือน”

“ลูกข้าปลอดภัยแล้วเหตุใดถึงต้องพักรักษาตัวนานเช่นนั้นเล่าท่านหมอ” จางอี้เทาถามต่อด้วยความวิตกกังวล หากอาการปลอดภัยแล้ว เหตุใดจึงต้องนอนพักนานถึงเพียงนั้นเล่า

“ท่านอ๋องน้อยแขนข้างซ้ายหัก ข้าต้องดามแขนไว้ หากเป็นไปได้ก็อย่าใช้แขนข้างนั้นจนกว่าจะหายดี นอกจากนี้มีอาการปากแตก ลำตัวมีรอยฟกช้ำจากการโดนของแข็งกระแทก และยังมีอาการจุกปวดจากการถูกเหวี่ยงลงพื้นด้วย โชคดีที่ท่านอ๋องน้อยบอบช้ำภายในไม่มากนัก ปอด ตับ ไตไม่ฉีกขาด เพราะร่างกายยังเป็นเด็กการฟื้นตัวถือว่าเร็วกว่าผู้ใหญ่อยู่บ้าง”

“เช่นนั้นก็ดีแล้วที่หมิงเอ๋อร์ปลอดภัย” หลี่อ้ายกล่าวออกมาด้วยความโล่งอก

“ข้าขอเข้าไปเยี่ยมลูกชายได้หรือไม่” จางอี้เทาเอ่ยถามท่านหมอกู้ต่อ เขาอยากเข้าไปพบลูกชายเหลือเกิน

“อย่าเพิ่งเลย ท่านอ๋องน้อยต้องการพักผ่อน นี่ก็ดึกมากแล้ว สมควรแยกย้ายกันไปพักผ่อน พวกท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าได้จัดการให้หมอผู้ช่วยคอยดูแลท่านอ๋องน้อยตลอดเวลา หากว่าเกิดเหตุไม่คาดฝันข้าจะรีบให้องครักษ์ไปแจ้งพวกเจ้าสองคนโดยไว” ท่านหมอกู้ห้ามและอธิบาย

“เช่นนั้นข้ากับภรรยาขอตัวไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ยามเช้าจะรีบมาขอรับ” จางอี้เทาไม่ดื้อรั้นที่จะเข้าเยี่ยมบุตรชาย หากท่านหมอบอกว่าปลอดภัยก็คงปลอดภัยจริง อีกไม่กี่ชั่วยามก็เช้าแล้ว อดทนอีกนิดคง

มิเป็นไร

สาวใช้ในจวนนำทางสองสามีภรรยาบ้านจางไปพักยังห้องรับรองแขก ถึงแม้พวกเขาจะเป็นเพียงชาวบ้านแต่ก็เป็นบิดาและมารดาที่แท้จริงของเจ้านายตัวน้อย นางและคนรับใช้อื่นจึงต้องให้ความเคารพอยู่ขั้นหนึ่ง

ทางด้านครอบครัวซุนและนางหูที่นั่งรออยู่ สาวรับใช้ก็เข้ามาแจ้งข่าวว่าจางอี้หมิงปลอดภัยแล้วและนำทุกคนแยกย้ายไปยังห้องรับรองเพื่อพักผ่อน

ณ จวนอ๋อง ในเวลายามเหม่า (05.00 -06.59) จางอี้เทาก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยองครักษ์ปา(8) ที่เร่งรีบเข้ามาแจ้งให้จางอี้เทาไปพบท่านอ๋องน้อยที่ห้องโดยพลัน จางอี้เทารีบลุกออกไปทันที ด้วยความวิตกกังวลถึงอาการป่วยของบุตรชาย เขาไม่แม้แต่จะล้างหน้า ทำเพียงหยิบชุดนอกขึ้นมาสวมทับชั้นในไปเท่านั้น

“น้องหญิงเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตามพี่ไปที่ห้องหมิงเอ๋อร์นะ”

จางอี้เทาเอ่ยบอกภรรยาก่อนจะก้าวท้าวตามองครักษ์ปาไปอย่างร้อนรน ในหัวมีแต่ความคิดตีวนไปต่าง ๆ นานาถึงบุตรชายที่นอนเจ็บอยู่อีกฝากหนึ่งของจวน เมื่อไปถึงทหารรักษาการณ์หน้าห้องก็เปิดประตูให้บิดาท่านอ๋องน้อยได้เข้าไปข้างในทันที

จางอี้หมิงตื่นนอนเรียบร้อยแล้ว เขาหน้านิ่วคิ้วขมวดคล้ายกำลังอดกลั้นกับบางสิ่งบางอย่างอยู่ จางอี้เทาเห็นบุตรชายมีสีหน้าเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปนั่งข้างเตียง เขาใช้สายตากวาดมองอย่างรวดเร็วไปครั้งหนึ่ง จางอี้หมิงมีปากที่บวมเจ่อ แขนข้างซ้ายมีร่องรอยการดามกับไม้ เด็กชายนอนนิ่งอยู่บนเตียง

“หมิงเอ๋อร์ เป็นเช่นไรบ้าง พ่ออยู่นี่แล้ว” จางอี้เทายกมือลูบใบหน้าบุตรชายด้วยความรักและเป็นห่วง เห็นเด็กน้อยลืมตาอย่างนี้คนเป็นพ่อก็เบาใจลงไปบ้าง

“ท่านจาง ท่านอ๋องน้อยต้องการทำธุระส่วนตัวขอรับ แต่ไม่ยอมให้พวกข้าหมอผู้ช่วยเข้ามาช่วยเหลือ องครักษ์ปาจึงต้องไปตามท่านจางตั้งแต่เช้า” เป็นหมอผู้ช่วยคนหนึ่งที่เข้ามารายงาน

“ท่านพ่อ ข้าอยากปลดทุกข์ขอรับ” จางอี้หมิงเอ่ยเสียงเบา ที่เขาเสียงแผ่วเช่นนี้เพราะหนึ่งด้วยความอายและสองเพราะปากที่แตกทำให้การขยับปากพูดเป็นเรื่องที่ทำได้ยาก

“โธ่ หมิงเอ๋อร์ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพ่อจะช่วยเจ้าเอง” จางอี้เทาพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ อย่างน้อยก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอันใด

“ข้าน้อยขอบังอาจแนะนำ ท่านอ๋องน้อยยังบาดเจ็บเดินเหินไม่คล่อง การดูแลให้พวกข้าน้อยที่เป็นหมอดูแลจะเป็นการดีกว่านะขอรับ อย่างน้อยในช่วงเจ็ดวันนี้ ความปลอดภัยและอาการของท่านอ๋องน้อย

มิอาจทำตามใจได้ คาดว่าพวกข้าน้อยคงรับความพิโรจของท่านอ๋องมิไหว หากเกิดอันใดขึ้นกับท่านอ๋องน้อยขอรับ” หมอผู้ช่วยออกความเห็นด้วยความนอบน้อมอีกครั้ง

“หมิงเอ๋อร์ มิใช่ว่าพ่อรังเกียจที่จะดูแลเจ้า แต่พ่อเห็นด้วยกับท่านหมอนะ ขอเพียงผ่านพ้นช่วงนี้ไปก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกทีดีหรือไม่”

จางอี้เทานิ่งไปสักพักเพื่อพิจารณาตามคำเตือนของหมอผู้ช่วย